tag:blogger.com,1999:blog-30494843812240054982024-03-14T03:05:34.623+08:00မြတ်မွန်ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.comBlogger48125tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-37090835261152350972012-10-30T15:12:00.001+08:002023-06-14T09:43:24.323+08:00ႏြားအို<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_rISu6f2H_q89aKvA7aHKyS-RKrKtbvmSLOcmOgSvTINSFvECWIcq3bBUaOz34MNff_aMkc7-X3sA95IsZ7q3T0Qy48lH6H791mb3V3mrcnfhQnoZLJeWRq6KlQ6sP8t3vx2N0SwV-9_a/s1600/old+cow4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="184" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_rISu6f2H_q89aKvA7aHKyS-RKrKtbvmSLOcmOgSvTINSFvECWIcq3bBUaOz34MNff_aMkc7-X3sA95IsZ7q3T0Qy48lH6H791mb3V3mrcnfhQnoZLJeWRq6KlQ6sP8t3vx2N0SwV-9_a/s320/old+cow4.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;"><div>“မောနင်း”</div><div><br /></div><div>“မောနင်းချိုလေး ”</div><div><br /></div><div>ကုမ္ပဏီထဲ အဝင်မှာပင် ချိုလေးက လှမ်းနှုတ်ဆက်သဖြင့် ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်၏။</div><div><br /></div><div>“နေကောင်းသွားပြီလား”</div><div><br /></div><div>“ကောင်းကောင်းတော့မပျောက်သေးဘူးဟ။ လူကတော့နည်းနည်းနုံးနေသေးတယ်”နေမကောင်း၍ ခွင့်ယူထားရာမှ အလုပ်ပြန်တက်သည့် ကျွန်မကို လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက် ဖြစ်သည့် ချိုလေးက သတင်းမေးခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်မ၏ အလုပ်စားပွဲတွင် ပစ္စည်းများ နေရာချနေစဉ် ချိုလေးက အနားရောက်လာကာ အသာလက်ကုတ်သည်။ ဘာလဲ ဆိုသည့်သဘောဖြင့် ကျမက မေးဆတ်ပြလိုက်တော့</div><div><br /></div><div>“လေးလေ အလုပ်ထွက်ပြီ သိလား”</div><div><br /></div><div>“ဟင်... ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဟုတ်လို့လား။ မဖြစ်နိုင်တာ”</div><div><br /></div><div> “တကယ်ပြောတာပါဆို။”</div><div><br /></div><div>“ဟယ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ စိတ်မကောင်းစရာ”</div><div><br /></div><div>“အေးလေ။ နေအုံးဟာ။ အလုပ်အားမှ ပြောပြမယ်။ ”</div><div><br /></div><div>အလုပ်တက် ခေါင်းလောင်းသံ မြည်နေသဖြင့် ချိုလေးလည်း သူ့နေရာသို့ ပြန်သွားသည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ကျွန်မမှာတော့ စာပွဲပေါ်က စာရွက်စာတမ်း တစ်ချို့ကို ရှင်းလင်းရင်း ချိုလေးပြောခဲ့သည့် လေးလေအလုပ်ထွက်ပြီဆိုသည့် သတင်းက အတွေးထဲဝင်လျှက်ရှိနေသည်။ ထိုသတင်းက မယုံနိုင်စရာဖြစ်သလို စိတ်မကောင်းစရာသတင်းလည်း ဖြစ်သည်။ လေးလေ၏ လုပ်သက်အရဆိုလျှင် ပင်စင်ယူရန် အချိန်သိပ်မလိုတော့။ နောက် နှစ် နှစ်ခန့်ဆိုလျှင် ပင်စင်ရတော့မည်။ ထို့ကြောင့် လေးလေ အလုပ်ထွက်သည်မှာ မယုံနိုင်စရာ ဖြစ်နေမိသည်။ ခွင့်ယူထားသည့်ရက်အတွင်းမှ အလုပ်ကြွေးများကို ရှင်းနေရင်းနှင့်ပင် လေးလေ၏ ပုံရိပ်တို့က ကျွန်မအတွေးထဲတွင် တဖျတ်ဖျတ် ပေါ်လာနေတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ကျွန်မ သည်ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်ဝင်စချိန်တွင် လေးလေအုပ်ချုပ်သည့် ဌာနတွင် လုပ်ရသည်။ သိကျွမ်းရသည့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သစ်များက ကျွန်မကံကောင်းကြောင်း ပြောကြသည်။ တခြားဌာနမှ အလုပ်သမားများပင် လေးလေ၏ ဌာနတွင် လုပ်ချင်ကြသည်ဟု သူတို့ဆက်ပြောတော့ ထိုလေးလေဆိုသည့် အရာရှိကို စိတ်ဝင်စားသွားနေမိသည်။ သူကဘာလဲ။ ဘယ်လိုလူမျိုးလဲ။ ဘာတွေ တော်လို့ အလုပ်သမားများ နှစ်သက်ရသလဲ ဆိုပြီး ကျွန်မ တွေးဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုမေးခွန်းများ၏ အဖြေကို သိရဖို့ ကျွန်မ ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရ။ </div><div><br /></div><div>ပထမဦးဆုံးနေ့ အလုပ်ဝင်ချိန်၏ အဖြစ်အပျက်လေးတစ်ခုက စတင်လေသည်။ အလုပ်တက်ပြီး တစ်နာရီ ဝန်းကျင်ခန့်တွင် လေးလေဟု ဆိုသည့် ဌာနမှူး ကျွန်မအနားသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ အသက် ငါးဆယ် ကျော်ခန့်ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းကြည့်မိပြီး ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ခန္ဓာကိုယ်ရှိသည့် တည်ကြည် ကြည်လင်သော မျက်နှာသွင်ပြင်နှင့်ဖြစ်သည်။ သူ့ကို မြင်လိုက်ရလျှင်ချက်ချင်း ဤသူသည် သဘောမနောကောင်း၍ စိတ်ထားဖြူစင်မည့်သူဟု မှတ်ချက်ချမိနိုင််သည်အထိ ခန့်မှန်းမိစေသော အပြုံးနှင့် ဖြစ်သည်။ အပြာနုရောင် ရှပ်အင်္ကျီ လက်ရှည်ဝတ်ထားသည့် လေးလေသည် ကျွန်မအနားသို့ ရောက်လာသဖြင့် မတ်တတ်ရပ်၍ နှုတ်ဆက်တော့ သူကနှစ်လိုဖွယ် ပြုံးပြကာ</div><div><br /></div><div>“ကျွန်တော့်နာမည် ကျန်းလေးလေပါ။ ဒီက ဝန်ထမ်းတွေ အားလုံးကတော့ လေးလေ လို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ အလုပ်နဲ့ ပါတ်သတ်တဲ့ အခက်အခဲတွေ ပြဿနာတွေတိုင်းကို ကျွန်တော့်ကို အချိန်မရွေး ပြောပါ။ အားလုံးအတူတကွနဲ့ အောင်မြင်ပြီးမြောက်အောင် ကြိုးစားကြတာပေါ့”</div><div><br /></div><div>ခပ်ဖြေးဖြေး နှင့် မှန်မှန် ပြောသည့် သူ့စကားဆုံးတွင်တော့ ကျွန်မ အံ့သြလွန်းသဖြင့် ဘာပြန်ပြောရမှန်း ဝေခွဲမရ။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့်သာ ဟုတ်ကဲ့ခြင်း ထပ်ကုန်တော့သည်။ သူတို့နိုင်ငံသား မဟုတ်သည့်အပြင် သူ၏ လက်အောက်ငယ်သားလည်း ဖြစ်သည့်အပြင် သာမန်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ကျွန်မကို အရေးတယူ လာရောက်နှတ်ဆက်သဖြင့် ပို၍ အံသြရပြန်သည်။</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်... ဟုတ်... ဟုတ်ကဲ့ပါ” </div><div><br /></div><div>“ဒီနေ့မှ အလုပ်စဝင်တာဆိုပေမယ့် ဘာမှ မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ မကြာခင် လုပ်ရတာတွေအားလုံး ကောင်းကောင်း နားလည်သွားမှာပါ။ ”</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်ကဲ့။ ဟုတ်ကဲ့”ကျွန်မ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် ဖြစ်နေချိန်မှာပင် လေးလေက နှစ်လိုဖွယ်ပြုံးပြကာ သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။ ကျွန်မမှာ အ့ံသြစွာ ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ ထင်မှတ်မထားသော အဖြစ်ပါ။ တကယ်ဆိုလျှင် လူသစ်တစ်ယောက်အနေနှင့် ဌာနမှူးရုံးခန်းထဲ သွား၍ သတင်းပို့ရမည်ထင်ပြီး ခေါ်ချိန်ကို စောင့်နေစဉ် သူကိုယ်တိုင်ရောက်ချလာကာ မိတ်ဆက်သည့် အဖြစ်မို့ အံ့အားသင့်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကျွန်မနှင့် လေးလေ ပထမဆုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆုံတွေ့သည့် နွေးထွေးလွန်းသည့် ဖြစ်ရပ်ပင်။</div><div><br /></div><div>လက်အောက်ငယ်သားများကို အလေးအနက်ထားပြီး ဆက်ဆံတတ်ပုံကို ပထမဆုံးတွေ့လိုက်ရသည့် အကြိမ်မှာပင် လေးလေဆိုသည့် လူကြီးကို သတိထားမိတော့့သည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်သည် ပထမဆုံး အလုပ်စဝင်သည့်နေ့၏ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် အတွေ့အကြုံဖြစ်သော်လည်း ထိုနေ့၏ တစ်ခုတည်းသော အတွေ့အကြုံမဟုတ်သေးပါ။ နောက်ထပ် အဖြစ်တစ်ခု ကြုံရသေးသည်။ ထိုနေ့တွင် နေ့လည်စာ စားပြီး အလုပ်ပြန်တက်ချိန်တွင် ရုံးအကူကောင်လေးမှ ကျွန်မတို့ ဝန်ထမ်းများကို ကော်ဖီအေးဗူးများကို လိုက်လံဝေငှသည်။ ကော်ဖီဗူးပေါ်မှ တံဆိပ်မှာ နာမည်ရ ကော်ဖီဆိုင် တံဆိပ်ဖြစ်သည်။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် ထိုသို့ တစ်ယောက်တစ်ဗူး ပေးသည်ကို စဉ်းစားမရသည့်အတွက် ကျွန်မစားပွဲခုံဘေးမှ ချိုလေးကို မေးရတော့သည်။</div><div><br /></div><div>“ ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ။ ထမင်းစားချိန်တိုင်း အလုပ်က တိုက်တာလား”</div><div><br /></div><div>“ ဘယ်ကလာ အလုပ်က တိုက်မှာ။ သူဌေးက ဦးကပ်စီးဟဲ့။ ဒီနေ့ ငါတို့ သောက်ရတာ နင့်ကြောင့်”</div><div><br /></div><div>“ ဟင် ငါ့ကြောင့် ။ ဟုတ်လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”</div><div><br /></div><div>“လေးလေက လူသစ် တစ်ယောက် ဝင်လာတိုင်း အားလုံးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရင်းနဲ့ ဒီလိုပဲ တခုခု ဝယ်ကျွေးတတ်တယ်ဟ။ ”</div><div><br /></div><div>“ သူ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်တာလား” </div><div><br /></div><div>“အေးပေါ့ဟ။ သူဝယ်တိုက်တာပေါ့။ ဟော .. ဟိုမှာ လေးလေ ထွက်လာပြီ။”</div><div><br /></div><div>ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာသည့် လေးလေကို မြင်တော့ တခြားဝန်ထမ်းများကလည်း ကျွန်မခုံနားသို့ ရောက်လာကြ၏။ ထို့နောက် ကျွန်မကို မိတ်ဆက်သည့် ပွဲလေး စတင်သည်။ ရုံးဝန်ထမ်း တစ်ယောက်ချင်းစီ နာမည်ပြောပြ၍ ကျွန်မနှင့်မိတ်ဆက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ လေးလေသည် သူ့ဌာနမှ ဝန်ထမ်းများကို ကိုင်တွယ်ပုံမှာ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနှင့် စိတ်နှလုံးသားထဲအထိ နစ်ဝင်စေသော အပြုမူများဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးအလုပ်တက်ရသည့် နေ့မှာပင် ကျွန်မအနေနှင့် ဤဌာနတွင် အထီးကျန်မှုများ စိတ်အားငယ်မှုများ လုံးဝမရှိတော့ဘဲ ပျော်ရွှင်ဖွယ် လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ရောက်ရှိပြီဟု စိတ်ချယုံကြည်မှုများ ဖြစ်လာရတော့သည်။ </div><div><br /></div><div>ထိုသို့စိတ်ခွန်အားရလာခြင်းမှာလည်း လေးလေ၏ ဝန်ထမ်းတိုင်းအပေါ် နွေးထွေးစွာဆက်ဆံတတ်မှုကြောင့်ဖြစ်မည်။ ကျွန်မသည် လေးလေ၏ လက်အောက်တွင် အလုပ်လုပ်ရမည်ဆိုချိန် ကံကောင်းကြောင်း ပြောကြခြင်း၏ အဓိပ္ပါယ်ကို ပထမဆုံးနေ့တွင်ပင် သိသွားရတော့သည်။ လေးလေကို ဝန်ထမ်းတိုင်း ချစ်ခင်ကြသည်မှာ မထူးဆန်း။ လေးလေက ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ချင်းစီ၏ မွေးနေ့များတွင်လည်း သတိတရဖြင့် ကိတ်မုန့်ဝယ်ကာ ရုံးခန်းထဲတွင် မွေးနေ့ကိတ်ခွဲ၍ ကျင်းပပေးစေသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူ့လက်အောက်ရှိ အလုပ်သမားများမှာ ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်သဖွယ် ရင်းနှီးကြ၍ အလုပ်ကိုမခိုမကပ် လုပ်ကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တုဖက်ပြိုင်ခြင်းမရှိဘဲ လိုအပ်သည့် အကူအညီများကို အပြန်အလှန်ပေးကြ၍ ကျွန်မတို့ဌာနတွင် တနေ့စာအလုပ်များ မပြီးပြတ်သည်မှာ မရှိသလောက်ရှားပါးသည်။ </div><div><br /></div><div>အလုပ်သမားများအပေါ် ဂရုစိုက်သကဲ့သို့ လုပ်ငန်းခွင်နှင့် ပါတ်သတ်လျှင်လည်း လေးလေက ရှာမှရှားသည့် လူမျိုးဖြစ်မည်ဟု ကျွန်မ မှတ်ချက်ချမိသည်။ကုမ္ပဏီ၏ဝန်ထမ်းပိုင်း၊ စက်ပစ္စည်းပိုင်းမှစ၍ အဝင်အထွက် စာရင်းပိုင်းအစရှိသည့် ကဏ္ဍတိုင်းလိုလိုကို နားလည်တတ်ကျွမ်းသည့် သူလည်းဖြစ်သည်။ အလုပ်အကိုင် စေ့စပ်သေချာပြီး သူမသိ၊မတတ်သည်က မရှိသလောက်ပင်။ လေးလေဟုဆိုလိုက်လျှင် အလုပ်နှင့်လက် ပြတ်သည် မရှိသည့် လူကြီးတစ်ယောက်ဟု ဆိုရမည်။ လေးလေသည် တစ်ခြားဌာနမှူးများလို စာပွဲခုံတွင် အချိန်ပြည့်ထိုင်ကာ ကွန်ပြူတာ တစ်လုံးနှင့် အလုပ်ရှုပ် နေတတ်ခြင်းမရှိ။ ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်စီ၏ အရည်အချင်းများနှင့် အလုပ်ခွင်တစ်ခုလုံး၏ လုပ်ဆောင်ချက် ကဏ္ဍများကိုလည်း အချိန်ရလျှင် ရသလို လေ့လာလေ့ရှိသည်။ ထိုကြောင့် လေးလေကို သူ့စာပွဲတွင် ထိုင်နေလျှက် တွေ့ရသည်မှာ ရှား၏။</div><div><br /></div><div>တစ်နေ့လျှင် လူတစ်ယောက်၏ အလုပ်ချိန်မှာ ရှစ်နာရီဟု သတ်မှတ်ထားသော်လည်း လေးလေ၏ အလုပ်လုပ်ချိန်မှာ ရှစ်နာရီထက်ပိုသည်။ အလုပ်တက်ချိန်စောရုံသာမက အလုပ်ဆင်းချိန်ကြပြန်တော့ အားလုံးထက်နောက်ကျပြန်သည်။ ကျွန်မတို့ ဝန်ထမ်းတစ်ဦးစီ၏ တစ်နေ့တာ အလုပ်များ အမှားရှိမရှိ ပြန်စစ်ပြီးမှ ပြန်လေ့ရှိတာကြောင့် လေးလေ၏ အလုပ်ဆင်းချိန်တိုင်းက နောက်ကျမြဲဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် အလုပ်တက်ချိန်တွင်လည်း အချိန်နောက်ကျပြီးမှ ရောက်သည်မှာလည်း မတွေ့ရသလောက်ပင်။</div><div><br /></div><div>“ ဟိတ်...။အလုပ်တွေ များနေပြီလား”</div><div><br /></div><div>နောက်ကျောမှ တစ်ချက်ပုတ်လိုက်၍ ကျွန်မ အတွေးတို့ ရပ်ဆိုင်းသွား၏။ အနားသို့ ချိုလေးရောက်လာခြင်းဖြစ်သည် ။</div><div><br /></div><div>“အလုပ်ကြွေးတွေဆိုတော့ တဖြေးဖြေးရှင်းရမှာပေါ့။ လေးလေ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ။ ငါ့လည်း ပြောပြပါအုံး။ အလုပ်သာလုပ်နေရတယ် စိတ်မကောင်းဘူးဟာ”</div><div><br /></div><div>“ငါတို့အားလုံးလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြရတာပါပဲဟာ။ ဖြစ်တာကသောကြာနေ့က အစည်းအဝေးမှာ လေးလေကိုနေရာသစ် ပြောင်းဖို့ပြောရင်းနဲ့ ပြဿနာတက်ကြတာ။ လေးလေကလည်း သူဟိုသွားဒီသွားရတာတွေများပြီပေါ့။ သတ်သတ်မှတ်မှတ်ပဲ လုပ်ချင်တယ် ဘာညာနဲ့ ပြန်ပြောရင်း ဖြစ်ကြတာ။ အစည်းအဝေးပြီးတော့ ဟိုက ရုံးခန်းထဲခေါ်ပြီး ဘာတွေ ပြောလိုက်လဲမှ မသိတာ။ လေးလေက အလုပ်ထွက်စာပါ ချက်ချင်း သွားတင်လိုက်ပါလေရော”</div><div><br /></div><div>“အဲဒါတော့ မကောင်းပါဘူးဟာ။ သူ့မှာ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းနဲ့ ဘယ်နှစ်ခါ ရှိပြီလဲ”</div><div><br /></div><div>ချိုလေးက ကျွန်မနားကပ်ကာလေသံလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ </div><div><br /></div><div>“သက်သက်ညစ်တာပါဟာ။ ပင်စင်ယူခါနီးပြီလေ။ သိတယ်မဟုတ်လား။ ပေးရမယ့် ပင်စင်ကြေးက နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ သူဌေးတွေများ အကျင့်ကိုက တော်တော် ယုတ်တယ်”</div><div><br /></div><div>“ဟဲ့... ဟုတ် မဟုတ် မသေချာဘဲ လျှောက်ပြောမနေနဲ့လေ။ တော်ကြာ ကြားသွားမှ အလုပ်ဖြုတ်ခံနေရအုံးမယ်”</div><div><br /></div><div>“သက်သေတော့ ဘယ်ရှိမလဲဟ။ ပညာရှိနည်းနဲ့ဒီလိုပဲလုပ်နေကျလေ နင်လည်း ကြားဖူးမှာပေါ့”</div><div><br /></div><div>“အင်း...”</div><div>ကျွန်မ ခေါင်းကိုသာ ခပ်လေးလေး ညိတ်ပြလိုက်ရတော့သည်။ ချိုလေးကို တားသော်လည်း ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပင် ထိုသို့ သံသယ ဝင်နေသည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဤကဲ့သို့ အဖြစ်မျိုးကို ထိုင်ဝမ်နိုင်ငံသားများ မကြာခဏပြောကြသည်ကို ကြားဖူးသည်မှာ များလှပြီ။ ဝန်ထမ်းတစ်ဦး ပင်စင်ယူခါနီးတိုင်း ထိုသို့ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်ကြသည့် ကုမ္ပဏီများ ရှိသည်ကို ကြားဖူးသည်။ </div><div><br /></div><div>စည်းမျဉ်းဥပဒေများအရ ဝန်ထမ်းတစ်ဦး ပင်စင်ယူချိန်တွင် သူလုပ်ခဲ့သည့် လုပ်သက်ပေါ် မူတည်၍ ပင်စင်ကြေးများ တနင့်တပိုးရလေ့ရှိသည်။ ပင်စင်ယူပြီးချိန်တွင် နောင်ရေး စိတ်အေးစေရန် တလုံးတခဲထဲ ဆုကြေးပေးသည့် စနစ်ဖြစ်သည်။ ထိုဆုကြေးကို ဝန်ထမ်းတိုင်းက မျှော်လင့်အားထားကြသည်။ ထိုကဲ့သို့ တနင့်တပိုး မပေးရလေအောင် သက်တမ်းရင့် ဝန်ထမ်းများကို နေရာရွေ့ပြောင်းခြင်း၊ အလုပ်တာဝန် သတ်သတ်မှတ်မှတ်မပေးဘဲ နေရာအစုံလုပ်ခိုင်းခြင်း၊ ကိုယ့်လက်အောက်တွင် လုပ်ခဲ့ဖူးသူ၏ အကူအဖြစ် ရာထူးပြောင်းခြင်း စသည့် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ဖွယ်ရာများ ဖန်တီးကြ၏။ တစ်ချို့ဝန်ထမ်းများမှာ တနှစ် ၊ နှစ်နှစ်ခန့်ကျန်သည့် ပင်စင်ယူခါနီး အချိန်ကို မျှော်၍ သည်းခံတတ်ကြသလို လေးလေကဲ့သို့ သည်းမခံနိုင်တော့သူများ ကိုယ့်သဘောနှင့်ကိုယ် နှုတ်ထွက်သွား၍ ပင်စင်ကြေး မရသွားသူများလည်း ရှိကြသည်။ ထိုအဖြစ်များကို ကြားရတိုင်း ကျွန်မဝမ်းနည်းမိသည်။ တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်တွင် ကျွန်မကိုယ်တိုင် ထိုအဖြစ်မျိုး ကြုံရလျှင် ခံနိုင်ရည် ရှိနိုင်ပါ့မလားဟု ကြိုတွေးမိသည်။ </div><div><br /></div><div>ချိုလေး၏ပြောပြချက်အရ ပြီးခဲ့သည့်အပတ်သောကြာနေ့က လေးလေကို အလုပ်နေရာ အသစ်သို့ ထပ်ပြောင်းရန် အထက်လူကြီးများက စီစဉ်သည်။ ထိုသို့ဆိုလျှင် ယခုတစ်ခေါက်နှင့်ဆိုလျှင် လေးလေ ဌာန ပြောင်းရသည်မှာ သုံးကြိမ်ရှိပြီ။လေးလေကို ထိုသို့ ဆက်ဆံသည်မှာ လွန်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်ကျော်ခန့်က စသည်ဟု ထင်မိသည်။ ပထမအကြိမ်က ထပ်မံတိုးချဲ့လိုက်သည့်ကုမ္ပဏီအသစ်တွင် ဝန်ထမ်းသစ်များကို သင်ကြား ပေးရန်နှင့် အုပ်ချုပ်ရန်ဟုဆိုကာ သွားရောက်လုပ်ကိုင်ခိုင်းသည်။ ထိုအလုပ်အသစ်သည် ကျွန်မတို့လက်ရှိကုမ္ပဏီနှင့် အတော်အသင့်ဝေးသဖြင့် အလုပ်ဆင်းအလုပ်တက် ယခင်ကထက် အချိန်ပိုပေးရသည်။ နေ့စဉ်အလုပ်တက်ရသည့်် ခရီးချိန်၊ ယခင်ကထက် ပိုကြာသော်လည်း လေးလေက မငြီးငြူခဲ့။ သူ့တာဝန်ကျေအောင် လုပ်ပေးဖို့သာ စိတ်ထဲရှိပုံရသည်။</div><div><br /></div><div>ထိုအလုပ်သစ်တွင် ငါးလခန့် လုပ်ပြီးသည့်နောက် လေးလေကို ကျွန်မတို့ဌာနသို့ ပြန်ပို့လိုက်ပြန်သည်။ လေးလေ လုပ်ခဲ့သည့်နေရာကိုတော့ လက်ထောက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကို တာဝန်ယူစေ၏။ အကြောင်းပြချက်မှာ ထိုကုမ္ပဏီ ကောင်းစွာလည်ပတ်နိုင်ပြီဖြစ်သည် ဟုဆိုသည်။ လေးလေအနေနှင့် အလုပ်သစ်တွင် အထိုင်ကျရန် ကြိုးစားပြီးမှ ယခင်နေရာသို့ ပြန်ပို့ခံရခြင်းကို စိတ်ရှုပ်စရာဟုဆိုရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မတို့ဝန်ထမ်းများကတော့ လေးလေလက်အောက်တွင် ပြန်လုပ်ရမည်ဖြစ်၍ ထိုအပြောင်းအလဲကို ကျေနပ်ပျော်ရွှင် ကြရသည်။ ထိုအချိန်ထိလေးလေထံမှ ကောင်းသည်ဆိုးသည်ဟု မှတ်ချက်ချသံ မကြားခဲ့ရသေး။</div><div><br /></div><div>လေးလေ ဌာနသို့ပြန်ရောက်ပြီး နှစ်လခန့်အကြာတွင် နောက်ထပ်နေရာသစ်တစ်ခုကို ပြောင်းရပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုထဲရှိ ပစ္စည်းထုတ်လုပ်ရေး ဌာနဘက်သို့ဖြစ်သည်။ ယခင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးမှာ ပင်စင်ယူသွားသောကြောင့် လစ်လပ်သွားသည့်နေရာတွင် လေးလေကို တာဝန်ယူစေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနေရာက လေးလေနှင့် မစိမ်းဟုဆိုလျှင်တောင် ကျွမ်းကျင်သည့်အပိုင်း မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် လေးလေအနေနှင့် အသစ်ကပြန်စရသကဲ့သို့ လေ့လာနေရသည်ဟု လူချင်းဆုံမိချိန် ပြောပြသည်။သို့သော် ထိုဌာနသည်လည်း လေးလေအတွက် သစ်မရခင်ဝါးဘောင်ကွပ်ခံရသည့် နေရာမှန်း ခြောက်လခန့်အကြာတွင် သိခဲ့ရတော့သည်။ လတ်တလော အုပ်ချုပ်မည့်သူ မရှိသေးချိန်တွင် ယာယီအစားထိုး ထားခြင်းသာဖြစ်ကြောင်းပြောပြ၍ ယခင်နေရာဟောင်းသို့ ပြန်သွားစေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် လေးလေမှာ သူ၏မူရင်း ဌာနဖြစ်သော ကျွန်မတို့ဆီသို့ ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ရောက်လာရ ပြန်လေသည်။ ထို့နောက်ပိုင်းတော့ လေးလေတွင် အရင်လို တက်ကြွမှုမျိုး သိပ်မတွေ့ရတော့။လွန်ခဲ့သည့် လေးလခန့်က ကျွန်မတို့ဌာနသို့ လူသစ်တစ်ဦးဝင်လာ၏။ ထိုသူက သာမန် အလုပ်သမားမဟုတ်ဘဲ ကုမ္ပဏီရှယ်ယာရှင်တစ်ဦး၏ တူတော်သူဖြစ်သည်။ လေးလေ၏ အခန်းထဲတွင် နေရာချပေးကာ လေးလေထံမှ ပညာသင်ယူစေသည်။ ထိုစဉ်က လေးလေ ပြောဖူးသည်။</div><div><br /></div><div>“ငါ့ကို ဘယ်လွှတ်အုံးမလဲမသိဘူး”</div><div><br /></div><div>“မလွှတ်လောက်တော့ပါဘူးလေးလေရဲ့။ ဘာဖြစ်လို့လဲ”</div><div><br /></div><div>“ပညာသင်တစ်ယောက် ရောက်နေပြီလေ။ တတ်သွားရင် ငါက တခြားနေရာ သွားရအုံးမယ့်ပုံပဲ။”</div><div><br /></div><div>“မဟုတ်နိုင်လောက်ပါဘူး လေးလေရာ။ တွေးပြီး စိတ်ညစ်မနေနဲ့။”</div><div><br /></div><div>“စိတ်ညစ်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲပေါ့ဟာ”လေးလေ၏ ခန့်မှန်းချက်သည် ပြီးခဲ့သည့် သောကြာနေ့အရောက်တွင် မှန်သွားတော့သည်။ ထိုနေ့၏ အစည်းအဝေးတွင် လေးလေနေရာကို ထိုရှယ်ယာရှင်တူဖြင့် အစားထိုးကြောင်း ၊ လေးလေကိုတော့ ယခင်က သွားခဲ့ဖူးသည့် ကုမ္ပဏီအသစ်၌ လက်ထောက်ဌာနမှူးအဖြစ် ပြောင်းရွှေ့ကြောင်း ညွှန်ကြားချက်ထွက်လာသည်။ တတိယအကြိမ်မြောက် နေရာပြောင်း ခံရသည့်အပြင် လက်ထောက်ဌာနမှူးအဖြစ်ပါ ရာထူးလျော့သွားရတာကြောင့် လေးလေအနေနှင့် သီးခံနိုင်င်စွမ်း ကုန်ဆုံးသွားဟန်တူသည်။ အပြန်အလှန်ပြောရင်းဖြင့် ပြဿနာပိုကြီးကာ အလုပ်ထွက်သည့် အခြေအနေထိ ရောက်သွားရခြင်း ဖြစ်သည်။ </div><div><br /></div><div>ချိုလေးစကားဆုံးတော့ ကျွန်မ သက်ပြင်းကိုခပ်လေးလေသာ ချလိုက်မိတော့သည်။ မည်သည့်စကားဆိုရမှန်းပင် မသိ။ “ ငါတို့တွေ တားကြပါသေးတယ်။ နောက်တစ်နှစ် နှစ်နှစ်ဆို ပင်စင်ရပြီပဲလို့ သည်းခံပြီး ဆက်လုပ်လိုက်ပါလို့ ပြောပါသေးတယ်။ ခုအဲလို ထွက်သွားတော့ ဘယ်လောက် နစ်နာသွားပြီလဲ”လေးလေတို့လို နှစ်ရှည်လုပ်သက်ရှိသည့် ဝန်းထမ်းများအတွက် ပင်စင်ကြေးမှာ အလွန်များသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တစ်ချို့သူဌေးများ၏ ပညာပြခြင်းနှင့် ကြုံရလေသည်လားဟု တွေးမိသည်။ ပင်စင်ရချိန်နီးလျှင် ဖိအားပိုးများတတ်သည်မှာတော့ အမှန်ပင်။ ပင်စင်ရချိန်နီးလေ ခေါင်းငုံ့ သည်းခံနေရလေဖြစ်၏။ နေရာအတည်တကျမရှိတော့ဘဲ အကူအနေအထားမျိုးထိ လုပ်ခိုင်းတတ်သဖြင့် သီးမခံနိုင်ဘဲ အလုပ်ထွက်ကုန်ကြသည့် ဝန်ထမ်းဟောင်းကြီးများလည်း ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ထိုဖြစ်ပျက်များကို သိထားသော်လည်း ယခုလိုအကြောင်းစုံသိရသည့်အခါ ကျွန်မရင်ထဲတွင် ခင်မင် လေးစားဖွယ်ရာကောင်းသော လေးလေအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိသည်။</div><div><br /></div><div>“နေ့လည်ကျရင် လေးလေ သူ့ပစ္စည်းတွေ လာယူလိမ့်မယ်”</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်လား။ ငါတော့ လေးလေကို မြင်ရမှာ သနားနေတယ်ဟာ”</div><div><br /></div><div>“ငါရောပဲ”</div><div><br /></div><div>အလုပ်ချိန်တစ်မနက်လုံးတွင် လေးလေအကြောင်းစဉ်းစားမိရင်း အချိန်မည်သို့ကုန်မှန်းပင် မသိလိုက်။ နေ့ခင်းထမင်းစားပြီး ပြန်လာချိန်စက္ကူပုံးတစ်ခုကိုပိုက်၍ ကုမ္ပဏီထဲက ထွက်လာသည့်လေးလေကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ရုံးတွင်ကျန်ခဲ့သည့်သူ့ပစ္စည်းများ လာသိမ်း ဆည်းခြင်းဖြစ်မည်။ ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်လွန်းလှသည်။ မည်သည့်စကားဖြင့် စတင်၍ နှုတ်ဆက်ရမည်ပင်မသိတော့ပေ။ ချိုလေးက ဦးဆောင်၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။</div><div><br /></div><div>“ လေးလေ ”</div><div><br /></div><div>“သြော် ..အေး သမီးတို့ ထမင်းစား ပြန်လာတာလား” ဟုချိုချိုသာသာပင် အပြုံးမပျက် နှုတ်ဆက်လာသည်။</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်ကဲ့ ” </div><div><br /></div><div>ထိုနောက် ဘာမှထပ်မပြောဖြစ်။ ကျွန်မတို့ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိသည်ကို ရိပ်မိဟန်တူသည်။</div><div><br /></div><div>“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ကြနဲ့။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲပေါ့ ”</div><div><br /></div><div>“ဟုတ်ကဲ့”</div><div><br /></div><div>“လေးလေ ကျန်မာရေး ဂရုစိုက်ပါနော် ”</div><div><br /></div><div>“အေးအေး သမီးတို့လည်း ဂရုစိုက်ကြ။ ကဲ ကဲ သွားပြီ သမီးတို့ရေ ”လေးလေထွက်ခွါသွားသော်လည်း ကျွန်မတို့မှာ နေရာမှမရွေ့နိုင်သေး။ တဖြေးဖြေး ဝေးသွား သည့်မြင်ကွင်းကိုသာ တိတ်တဆိတ်ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။ ကျွန်မနှင့်ချိုလေး တစ်ဦးကို တစ်ဦး ကြည့်မိ၏။ နှစ်ဦးစလုံး၏ မျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်ကြည်များ တွဲခိုလျက် ရှိနေကြသည်။ တာဝန်ကျေလွန်းပြီး လက်အောက်ငယ်သားများအပေါ်နွေးထွေးစွာ ဆက်ဆံလေ့့ရှိသော လုပ်သားကောင်းကြီးမှာ တသက်တာအသုံးပြုခဲ့သော တိုလီမုတ်စ ပစ္စည်းလေးများ ထည့်ထားသည့်စက္ကူပုံးကြီးကို ပွေ့ပိုက်လျက်မြင်ကွင်းထဲမှ တရွေ့ရွေ့ေဝေးကွာသွားတော့သည်။</div><div><br /></div><div>ဒီနေ့၏ ကျန်ရှိနေသေးသော နေ့တဝက်အလုပ်ချိန်တွင် ကျွန်မတို့ ရုံးခန်းတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေသည်ဟု ခံစားမိသည်။ တခြားဝန်ထမ်းများလည်း လေးလေအတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေကြမည်ဟု ထင်သည်။ ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပင် အလုပ်လုပ်နေရသည်မှာ စိတ်မပျော်လှ။ အတွေးများက ဟိုဟိုသည်သည် ရောက်လျက်ရှိသည်။ ဟိုသည်တွေးရင်းဖြင့် ကျွန်မငယ်ငယ်က အဖြစ်တစ်ခုကို ပြန်သတိရမိသည်။ရောသီကျောင်းပိတ်ချိန် အဘိုးနှင့်အဘွားရှိရာ ရွာသို့ သွားလည်ရင်း ထိုအဖြစ်လေးကို သိခဲ့ရသည်။ ယခင်နှစ်များက သွားလည်တိုင်း မြင်နေကျဖြစ်သည့် မြီးကောက် ဟုခေါ်သည့် နွားကြီးကို မတွေ့မိသဖြင့် အဘိုးကို မေးမိသည်။</div><div><br /></div><div>“အဖိုး.. မြီးကောက်ကြီးရော”</div><div><br /></div><div>အဖိုးတို့ ခြံဝိုင်းထဲမှ မကျည်းပင်တွင် ချည်ထားသော ခပ်တောင့်တောင့်နွားတစ်ကောင်ကို မြင်မိ၍ မြီးကောက်ကြီးကိုသတိရကာမေးမိခြင်းဖြစ်၏။ အဖိုးကမျက်နှာ ခပ်နွမ်းနွမ်းဖြင့် ဖြေသည်။</div><div><br /></div><div>“မြီးကောက်ကြီးက အသက်ကြီးသွားပြီလေ။ ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်တော့လို့ အလိုက်ပေးပြီး ဒီနွားနဲ့ လဲလိုက်ရတယ်။ ”</div><div><br /></div><div>“အဘိုးကလည်း အလုပ်မလုပ်နိုင်မှတော့လည်းတဲ့သူကရော ဘယ်လိုခိုင်းမလဲ”</div><div><br /></div><div>“တနည်းနည်းနဲ့ ခိုင်းမယ်ထင်ပါတယ်ကွယ်။ သွား.. သွား ..အဘွားကို သွားဝိုင်းကူချေ။”</div><div><br /></div><div>အဘိုးက စကားဖြတ်၍ အဘွားထံ သွားခိုင်းသဖြင့် ကျွန်မလည်း မြီးကောက်ကြီးအကြောင်း ထပ်မေးဖို့ သတိမရတော့။ အသက်အရွယ်ရလာချိန်ရောက်မှ တနည်းနည်းဖြင့် ခိုင်းမည်ဆိုသည့်် စကားအဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်လာမိတော့၏။ အဘိုးအနေနှင့် အိုမင်းသွားသည့် နွားတစ်ကောင်အတွက် သံယောဇဉ်လက်ကျန်ကို ရင်းကာ အသုံးချလဲလှယ်ရက်သည်ကို အပြစ်ဟု မဆိုချင်သော်လည်း လေးလေအပေါ်ပြုမူခဲ့သည့် သူဌေးများ၏ လုပ်ရပ်ကိုတော့ စိတ်ပျက်ဒေါသထွက်မိပါသည်။ ဒါကလည်း ကျွန်မကိုယ်တိုင် လေးလေနှင့် ဘဝတူ အလုပ်သမား တစ်ယောက်ဖြစ်သည်ကြောင့်ပင်။ယခုလည်း လုပ်သားကောင်းကြီးလေးလေကို အိုပြီဟု သတ်မှတ်လိုက်ကြပြီ။ လေးလေကဲ့သို့ လုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိပြီး မအိုသေးသည့် ကျွန်မတို့သည်လည်း အလဲလှယ်မခံရသေးခင် အစွမ်းရှိသ၍ ရုန်းကြရပါအုံးမည်။ ဒါကလည်း နိုင်ငံရပ်ခြား၏ ဘဝတွေဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ </div><div><br /></div><div>ချစ်ခင်လေးစားစွာဖြင့်</div><div>မြတ်မွန်</div></div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com77tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-27647035022567288862012-05-31T18:17:00.003+08:002012-10-19T13:01:00.457+08:00အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQIRdzDvnBNlN7npDY-fUu4Gty_CKvXvee9iOtzoYRcGzBjxA118YA-mS_CIdfJaFJ01Rvnmte_c6ERFJKnUuqQur2udMRUp3TldD6rYM7w59kvUlDH7oknhMqXSQWRHUiZANanG8nK9uW/s1600/Untitled-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQIRdzDvnBNlN7npDY-fUu4Gty_CKvXvee9iOtzoYRcGzBjxA118YA-mS_CIdfJaFJ01Rvnmte_c6ERFJKnUuqQur2udMRUp3TldD6rYM7w59kvUlDH7oknhMqXSQWRHUiZANanG8nK9uW/s320/Untitled-1.jpg" width="246" /></a></div>
ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့သူ။ ရွာသာရွာေနတာ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္မက္ဆိုတာ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အိပ္မက္က အလံုးလား၊ အဝိုင္းလား၊ အျပားလားလည္း ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ အိပ္မက္ကို သိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုတဲ့ အရာက တန္းခိုးစြမ္းအင္ေတြ ရွိတယ္တဲ့ ။ အဲ့ဒီအိပ္မက္က လူစြမ္းေကာင္းေတာင္ျဖစ္ေစနိဳင္တယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္တာကို ေတာင့္တရံုပဲ အကုန္ျဖစ္ေစတယ္ဆိုပဲ။ ေတာင့္တရံုနဲ႔ ျဖစ္ေစနိဳင္တဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ကို ကြ်န္ေတာ္ျမင္ခ်င္၊ ေတြ႔ဖူးခ်င္တယ္။ ေတာင့္တရံုနဲ႔ လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဘာမွမလုပ္ရပဲ အိပ္မက္ရွိရံုနဲ႔ အားလံုးျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လို အစြမ္းမ်ဳိးပါလိမ့္။ အိပ္မက္ကိုလိုခ်င္ရင္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ရွာရမယ္ဆိုတဲ့ သဲလြန္စရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိပ္မက္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳခ်င္တဲ့ေန႔ကစျပီး အေမွာင္ထုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မေတြ႔ေသးဘူး။ အဲဒီေလာက္ စြမ္းအားရွိတဲ့ အရာကို မရရေအာင္ ရွာမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားျပီးျပီ။<br />
<br />
တစ္ေန႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမွာင္ထုတစ္ခုကို တိုးဝင္လိုက္တဲ့ အခါမွာ လမ္းမတစ္ခုထက္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းေလးက မႈန္ျပျပ။ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လမ္းကို လိုက္ရမလဲ။ ညာဘက္လမ္းကို ပထမဦးဆံုးေရြးလိုက္တယ္။ လမ္းထဲဝင္စမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ေရာက္ေနသလို ခံစားလိုက္မိတယ္။ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ လူတိုင္းက ဝတ္ရံုေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ မွဳတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္ေတြရွိၾကတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေတြက ေတာင့္တင္းခိုင္မာၾကတယ္။ ၾကြက္သားလံုးၾကီးမ်ားနဲ႔ က်န္းမာသန္းစြမ္းၾကပံုေပါက္တယ္။ တူညီတာက အားလံုးက ေတာက္ေတာက္ပပ။ ထိုလမ္းထဲမွာ စူးစမ္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတၱဝါတစ္ေကာင္လို အကဲခတ္ေနၾကတယ္ ။ သူတို႔ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္စရာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိန္လိန္က်ံဳးလွီးေနျပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသြင္ေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ေနျပီကိုး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သြားရင္းလာရင္း ၾကည့္သြားရံုသက္သက္ပါပဲ ေလ့လာစူးစမ္းေနဖို႔ သူတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ကေလးေတြက စလို႔ လူၾကီးလူငယ္ အဘိုးၾကီး၊အဖြားၾကီးကအဆံုး ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္းနီးပါး မအားမလပ္နဲ႔ ဘာေတြ မ်ားအလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာတယ္။ လူတစ္စု စုေဝးလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။</div>
<br />
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ။ ဘာအတြက္လဲ ”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းကို အားလံုးက မအားမလပ္နဲ႔မို႔ ဘယ္သူမွ ဂရုတစ္စိုက္ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနတယ္။<br />
<br />
“ ေဟ့လူေတြ”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးဖို႔ ျပင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က လွည့္ၾကည့္ျပီး တိုတိုတုတ္တုတ္ေျဖတယ္။<br />
<br />
“ ငါတို႔လုပ္ေနတာ အနာဂတ္”<br />
“ဘာလဲ အနာဂတ္”<br />
<div style="text-align: justify;">
“အနာဂတ္ဆိုတာ အနာဂတ္ေပါ့”<br />
“ခင္ဗ်ားတို႔ အနာဂတ္ကတန္ခိုး ရိွလို႔လား”<br />
<br />
“ေအး ရိွတယ္။ မင္းမွာ အနာဂတ္တစ္ခုရွိလာျပီးရင္ မင္းလိုခ်င္တဲ့ တန္းခိုးေတြလည္း ရွိလာမယ္။ တန္ခိုးေတြရွိလာျပီဆိုရင္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းလည္း ျဖစ္နိဳင္တယ္။ မင္းျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္နိဳင္ျပီေပါ့ကြာ။ အဲတာေၾကာင့္္ ငါတို႔ အခု လုပ္ေနတာ အနာဂတ္အတြက္။ အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္ေပါ့ကြာ။ ”<br />
<br />
“ကြ်န္ေတာ္သိတာကေတာ့ အိပ္မက္ပဲ။ အိပ္မက္ကမွ တန္းခိုးရွိတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အိပ္မက္ရွိရင္ ခုလိုပင္ပင္ပန္းပန္းေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သိထားတဲ့ အိပ္မက္က ပိုတန္းခိုးရွိတယ္။ ”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေျပာသံကိုၾကားေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ေခါင္းကို တစ္ပါတ္လည္ကာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ အကၤ်ီေကာ္လံကိုေဆာင္႔ဆြဲကာ<br />
<br />
"အိပ္မက္ဆိုတာ ဘာလဲ"<br />
<br />
ခပ္လွမ္းလွမ္းက တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။<br />
<br />
"အိပ္မက္က အက်ိဳးျမတ္ရွိလားဗ်ိဳ႕ "<br />
<br />
တစ္ခ်ိဳ႕က<br />
<br />
"အိပ္မက္ကိုေတြ႕ရင္ေျပာ<wbr></wbr>ပါ သိခ်င္လို႔"<br />
<br />
ဒီလိုေမးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အိပ္မက္မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို ရွာေဖြေနတဲ့သူ။ သူတုိ႔က အိပ္မက္ကို မသိတဲ့ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ေနတဲ့သူေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမွားဝင္ခဲ့ပံုပဲ။ အိပ္မက္ကို မသိတဲ႔ လူတစ္စုကို ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔ခြါရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ ေနာက္ဘက္က လွမ္းေျပာသံ တစ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။<br />
<br />
“မင္းရွာေနတာ မေတြ႔ရင္ ဒီကို ျပန္လာနိဳင္တယ္။ ငါတို႔လိုလုပ္နိဳင္ရင္ မင္းလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူ ေနခြင့္ရပါတယ္။”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ဖို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ဒုတိယေျမာက္လမ္းထဲဝင္တယ္။ ဒီလမ္းက အိပ္မက္ကိုေတြ႔နိဳင္တဲ့ လမ္းဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲလမ္းတစ္ခုမို႔ စမ္းတစ္ဝါးဝါးနဲ႔ အေမွာင္ထုတစ္ခုကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္မိုက္ျပီး ေဝဝါးေနတဲ့လမ္းမို႔ ေလွ်ာက္ရတာ ေၾကာက္ဖို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္။ အရင္ကလည္းအိပ္မက္ကိုရွာေဖြဖို႔ အေမွာင္လမ္းေတြကို ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းေလာက္ ေမွာင္မိုက္တာမရွိဘူး။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ရေတာ့မယ့္လမ္းပဲ။ ဒီလမ္းကမွ သူရွာေနတဲ့ အိပ္မက္ကို ေတြ႔နိဳင္မွာ။<br />
<br />
ဘယ္လို အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္အိပ္မက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အိပ္မက္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရမယ္။ အိပ္မက္ကိုပိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရင္ အိပ္မက္နည္းနည္းေလာက္ေတာင္းၾကည့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ငွားသင့္ရင္ ငွားၾကည့္မယ္။ လမ္းေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခုကိုေက်ာ္ျဖတ္လာ<wbr></wbr>ေပမယ့္ အိမ္စုတ္၊ တဲစုတ္ေလးတခ်ဳိ႕ကို ကြက္တိကြက္ၾကားေတြ႔တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေမွာင္ထုထဲက ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရျပန္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ အရိုးစုတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လိုလမ္းပါလိမ့္။ စုတ္ခ်ာလြန္းလွတယ္။ ေစာေစာကေရာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းနဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ကြားျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။<br />
<br />
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ မီးခိုးေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနတဲ့ လူတစ္စုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြနဲ႔ လူတစ္စုက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ နွတ္ဆက္ျပံဳးျပၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေရးတယူႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဆီက အိပ္မက္နည္းနည္းေတာင္းမွပဲလို႔ ေတြးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးက သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ေတြေဝသြားတယ္။ ခြန္အားမရွိပဲ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ဆီမွာေရာ အိပ္မက္ရွိနိဳင္ပါ့မလား။ နည္းနည္းေတာင္းဖို႔ ေနေနသာသာ ငွားဖို႔ေတာင္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။<br />
<br />
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ”<br />
“ငါတို႔အိပ္မက္ ရွာေနတာ။ ေမာျပီးပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခဏနားေနတာ”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အိပ္မက္ရွာေနတဲ့ လူေတြ။ သူတို႔ေဘးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျခပစ္လက္ပစ္ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔လိုပဲကြ်န္ေတာ္လည္းရွာရတာ အားကုန္လွျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ရွာေဖြေနတဲ့ အိပ္မက္က ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႔ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတြြလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္လာျပီ။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္ ရွိလာျပီထင္ပါရဲ႕။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း လူရုပ္ပင္မေပါက္ခ်င္ေတာ့။ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြ ခ်ိနဲ႔စျပဳေနတာကို သတိထားမိတယ္။<br />
<br />
ဝမ္းထဲက ဆာေလာင္မႈက အိပ္မက္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေရာရွိရဲ႕လားလို႔ တစ္ေျဖးေျဖး ေတြေဝလာေစတယ္။ အာေခါင္းထဲမွာ ေျခာက္ကပ္ျပီး လည္းေခ်ာင္းထဲမွာ ပူေလာင္လာတယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔လမ္းေတြကို ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုသာဆိုရင္ အိပ္မက္ကို မေတြ႔ခင္ ကြ်န္ေတာ္ ေသသြားနိဳင္တယ္။ လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အရိုးစုေတြလိုပဲ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ လဲေလ်ာင္းသြားရနဳိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘက္ဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ လက္က်န္အင္အားနဲ႔ အိပ္မက္ကို ေရွ႕ဆက္ရွာမလား။ အနာဂတ္ပံုေဖာ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဟိုလူစုဆီ ျပန္သြားမလား။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီး သစ္ပင္ေအာက္က ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာကို ခဏေမ့ျပီးခုလက္ရွိရဲ႕ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖရွင္းရမယ္။ လာရာလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္လို႔လားပဲ မသိဘူး။ လာတုန္းကေလာက္ မေမွာင္ေတာ့သလိုပဲ။ လမ္းေတြက ေမွာင္ရာကေန တေျဖးေျဖးလင္းလာတယ္။ မႈန္မိႈင္းရာကေန ေတာက္ပလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ့ အလင္းထဲ တိုးဝင္လိုက္ေတာ့တယ္။<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးပြင့္လာတ့ဲအခ်ိန္ ျမင္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းျဖစ္ေနတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည္႔မိလိုက္ေတာ့ လက္ရွိ ကမၻာေလာက။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းငယ္။ ေရွ႔မွာေတာ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကပြင့္လ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ စာဖတ္ရင္းငိုက္ျမည္းသြားပံုပါပဲ။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးတြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္နာမည္က “အိပ္မက္ကမၻာငယ္”။ အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ျပီ။ အိပ္မက္နဲ႔ အနာဂတ္ ဘယ္ဟာလိုက္ရွာသင့္လည္း သိခဲ့ရျပီ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ျဖတ္ခနဲျပန္ၾကားတယ္။ “အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္” တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဆႏၵေတြအေကာင္အထည္ေပၚဖို႔အတြက္ တကယ္လိုအပ္တာက အနာဂတ္ကို ထုဆစ္ျခင္းပါပဲ။<br />
<br />
<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္</div>
<div style="text-align: right;">
ျမတ္မြန္</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-38999674985204449792012-04-18T20:04:00.004+08:002012-10-18T19:28:55.413+08:00အခ်စ္ဆိုတာ အသံမဲ့ ဘာသာစကား<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuLkw8OFYiN2N46tKFFwlh62FWdVsbJbyHkBpHS4b6NX89FiCKE4vpR8Qrc6aCSIPmq0zqEImqiQnIG32EmdbZhIuRDCm3Z2rMXjwdhYeFlJBXY7tdnvKkCaK3kDb2jqQaC-m8cc8Y-ld0/s1600/51ZRCbvOM9L._SS500_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuLkw8OFYiN2N46tKFFwlh62FWdVsbJbyHkBpHS4b6NX89FiCKE4vpR8Qrc6aCSIPmq0zqEImqiQnIG32EmdbZhIuRDCm3Z2rMXjwdhYeFlJBXY7tdnvKkCaK3kDb2jqQaC-m8cc8Y-ld0/s320/51ZRCbvOM9L._SS500_.jpg" width="305" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ကလင္.... ကလင္....”<br />“ကလင္.... ကလင္....”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဧည့္ခန္းထဲမွ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းျမည္သံသည္ နွင္းအတြက္ ညည့္နက္သန္းေခါင္မွာ ၾကားရသည့္ ငွက္ဆိုးထိုးသံ တစ္ခုနွင့္တူပါသည္။ ထိုအသံၾကားရလွ်င္ နွင္းေၾကကြဲရသည္။ ထိုဖုန္းသံသည္ နွင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ပ်က္ရယ္ျပဳေနသည္ဟုလည္းထင္မိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ နွင္း မည္သည့္အသံကိုမွ် မၾကားခ်င္ပါ။ မၾကားဝ့ံပါ။ အေၾကာက္ဆံုးအသံကေတာ့့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ လာေရာက္စကားေျပာမည့္ စကားသံကိုုပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ဖုန္းအဝင္ ေခၚဆိုသံကိုလည္း ေၾကာက္သည္။ နွင္းအတြက္ အေရးတၾကီး အရာမ်ားထဲမွ ဖုန္းေခၚဆိုသံသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပါတ္ခန္႔ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီးျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ယခုလို အိမ္တြင္မည္သူမွ မရွိသည့္အခ်ိန္ ဖုန္းသံျမည္ေနျခင္းသည္္ နွင္းအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းသည့္ ကိစၥတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပို၍ ေၾကကြဲစရာေကာင္းသည္မွာ ယခုဖုန္းျမည္သံသည္ နႏၵ ေခၚသည့္ ဖုန္းသံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို သြားမၾကည့္ေသာ္လည္း အဆက္မျပတ္ျမည့္ေနသည့္ ဖုန္းသံသည္ နႏၵေခၚသည္မွ လြဲ၍ တျခားမျဖစ္နိဳင္ေၾကာင္း ႏွင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ နႏၵေခၚသည့္ ဖုန္းျမည္သံကို ေငးၾကည့္ေနရသည္မွာ နွင္းရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းလွ၏။ နႏၵ ဆိုတာ ႏွင္းသိပ္ခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူျဖစ္သည္။<br /><br />ေတာ္ပါေတာ့။ မလာပါနဲ႔ေတာ့။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆက္မျမည္ပါနဲ႔ေတာ့...။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဖုန္းျမည္သံႏွင့္အျပိဳင္ ႏွင္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ခဏအၾကာတြင္ ဖုန္းျမည္သံရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္နွာျပင္ေပၚတြင္ ပူပူေႏြးေႏြး အရည္ၾကည္တစ္ခု၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ နွင္းမ်က္နွာျပင္တြင္ စီက်ေနေသာ မ်က္ရည္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ အတိတ္ေတြကိုလည္း ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားလို႔ရလွ်င္ ဖယ္ရွားလိုက္ခ်င္ပါ၏။<br /><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">။.......................။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br />နွင္းတစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္လွ်က္ရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံေနသလို ခံစားမိသည္။ လက္နွစ္ဘက္ကို အားျပဳ၍လွဳပ္ၾကည့္သည္။ လက္နွစ္ဘက္လံုးက အင္အားခ်ိနဲ႔စြာျဖင့္ လွဳပ္ရွား၍ မရမွန္းသတိျပဳမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိကိုအားယူကာ ဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္မိျပန္သည္။ ခပ္စူးစူး အလင္းတန္းတစ္ခု မ်က္စိထဲကို တိုးဝင္လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ မ်က္လံုးကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္ထားလိုက္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကို နားစြံ႔ေနမိသည္။ စက္ပစၥည္းတစ္ခုခု၏ တီ တီ တီဆိုသည့္ အသံက နာရီသံလို စည္းခ်က္ညီစြာ တစ္ခ်က္ျခင္းျမည္ေနသည္။ နွင္းဘယ္ကိုေရာက္ေနတာပါလိမ့္ဟုလည္း အေျဖရွာေသာ္လည္း စဥ္းစား၍မရေသးပါ။ ထို႔ေနာက္ တံခါး ဖြင့္သံႏွင့္အတူ ဝင္လာသည့္ ေျခသံတစ္ခုကိုၾကားရတာေၾကာင့္ နွင္းပါးစပ္က အကူအညီေတာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ နွတ္ခမ္းကို အားယူကာ ဖြင့္ဟေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အသံမွ် ထြက္မလာသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ထိုေျခသံပိုင္ရွင္သည္ နွင္းအနားသို႔ ေရာက္လာ၏။<br /><br />“သမီး ..သမီး..သတိရျပီလား။ ”<br />“.....”<br />“သမီးေလး ျငိမ္ျငိမ္ေလးေန..ဘာမွမေျပာနဲ႔။ ေမေမ..ေမေမေလ ေမေမ အနားမွာရွိတယ္။ ” </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေမေမ့ အသံ။ ေမေမေရ ေမေမလို႔ ေခၚေနေပမယ့္ ႏွင္းထံမွ စကားသံမ်ားမထြက္လာဘဲ ေမေမ့စကားသံတစ္ခုကိုသာ ၾကားေနရသည္။<br /><br />ဒုတိယအၾကိမ္ မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုက ဆီးၾကိဳမေနေတာ့။ အေပၚဆီးမွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ေမေမ့မ်က္နွာ၊ ထို႔ေနာက္အျဖဴေရာင္မ်က္နွာက်က္၊ ေဘးနားတြင္ စက္ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနသည့္ အခန္းထဲမွ ကုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />“ သမီး..သမီး ဒါဏ္ရာေတြ ရထားတယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနေနာ္။ သမီးရယ္ ျဖစ္ရေလကြယ္။ ”<br /><br />ေမေမသည္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ရွိဳက္ၾကီးတစ္ငင္ငိုေၾကြးေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သမီး သမီးဟု ေရရြတ္လွ်က္ ငိုေၾကြးေနေသာ ေမေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ႏွင္းသနားမိသည္။ ေမေမဒီေလာက္ငိုေနပံုေထာက္ရင္ေတာ့ နွင္းအၾကီးအက်ယ္ ဒါဏ္ရာရထားျပီလို႔ထင္မိသည္။ နွင္းေရွ႕တြင္မခံစားနိဳင္လြန္းသည့္ေမေမသည္ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။<br /><br />နွင္းဘာေၾကာင့္ဒီကုိေရာက္ေနတာလဲ၊ ေနာက္ဆံုးဘယ္မွာ ရွိေနတာလဲ ဆိုသည္ကို အျပင္းအထန္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ ႏွင္းမွတ္မိသည္မွာ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ကားတစ္စီးေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုးအတူရိွခဲ့သည္ကိုသာ မွတ္မိသည္။<br /><br />ထိုေန႔က သၾကၤန္အက်ေန႔ျဖစ္သည္။ သင္ဇာနွင့္ နွင္းတို႔ ေရပက္ခံထြက္ၾကရင္း ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ႏွင္း ကိုယ္ပူခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၍ တကၠစီတစ္စီးကို လွမ္းတားျပီး အိမ္ကိုေစာေစာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကားထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္း ျပင္းရွရွအနံ႔တစ္ခုကို ရသျဖင့္ မွန္တံခါးေလးကို ခ်ထားျပီး ျပင္ပေလေအးေလးေတြကို ရွဴရိွဳက္ေနရသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ကာ မွိန္းျပီး လိုက္လာစဥ္ ကားသမားဦးေလးၾကီး၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ႏွင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္စဥ္ သၾကၤန္ကားတစ္စီးသည္ ႏွင္းတို႔စီးလာသည့္ ကားဆီသို႔ အရိွန္ျပင္းစြာ တိုးဝင္လာသည္ကိုသာ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ နွင္းဘာမွမသိေတာ့။<br /><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">။.......................။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္အရ ျပင္းထန္သည့္ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ နွင္းဦးေနွာင့္ကို ထိခိုက္သြားသည္ဟုဆိုသည္။ ေဆးရံုေပၚတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုသျပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးရလဒ္မွာ နွင္း သည္တစ္သက္လံုး စကားေျပာနိဳင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ နွင္းဆြ႔ံအသြားခဲ့ရျပီ။ ႏွင္းအျဖစ္ေၾကာင့္ တစ္မိသားစုလံုး နွင္းအတြက္ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းၾကရသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက ႏွင္းအနားတြင္ မခြာတမ္းေနရင္း နွင္းကို အားေပးရွာသည္။ နွင္းကေတာ့ ဆရာဝန္၏ ေဆးစစ္ခ်က္ကို မယံုၾကည္နိဳင္လြန္းသျဖင့္ ေခါင္းေတြကိုသာ အဆက္မပ်က္ခါယမ္းရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနမိသည္။<br /><br />“သမီးေလး အားမငယ္နဲ႔။ ေဖေဖတို႔ သမီးကို တစ္သက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ”</span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ေလာေလာဆယ္ သမီးေျပာခ်င္တာကို စာနဲ႔ေရးေျပာ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြေျပာေနာ္။ ေဖေဖတို႔ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္” </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေဖေဖ့က နွင္းေဘးနားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္အားေပးလွ်က္ရွိသည္။ နွင္းကေတာ့ေဖေဖ့၏ အားေပးမႈၾကားက ခ်စ္သူနႏၵကို အျပင္းအထန္သတိရေနမိသည္။ နွင္းႏွင့္နႏၵတို႔ထားခဲ့သည့္ ကတိေတြအတြက္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵကို ဘယ္လုိ ရင္ဆိုင္ရမလဲ။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ထိုသို႔ျဖင့္ နွင္းေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ အရာရာက နွင္းအတြက္ အရင္အတိုင္းပင္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ နွင္း အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္မထြက္ေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုရမည့္ ဒုကၡမွ ေဝးသြားေသာ္လည္း ႏွင္းကို ႏွိပ္စက္ေနသည့္ အရာမွာ ဖုန္းသံျဖစ္သည္။ ဖုန္းသံၾကားလွ်င္ နႏၵကို ေျပးျမင္မိသည္။ နွင္းေဆးရံုတက္ေနသည့္ သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရ၍ နႏၵတစ္ေယာက္ စိတ္ပူေနလိမ့္မည္လို႔ ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">တရက္ေတာ့ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းကို နွင္းနာက်င္စြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ ဟယ္လို </span>ဟယ္လို ဟယ္လို <span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းလား နွင္းလား နွင္း..နွင္း ။ နွင္းကို ကိုယ္အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။ နွင္းေနမေကာင္းဘူးလား။ နွင္းကိုယ့္ကို စကားျပန္ေျပာပါအံုးကြာ။ နွင္း ကိုယ္ေျပာေနတာကို ၾကားလား။ ဟယ္လို ဟယ္လို ....နွင္း..နွင္း..”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵ၏ အသံသည္ တစ္ခုခုကို စိတ္ပူျပီး ေယာက္ယက္ခက္ေနသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ရက္မွ ဖုန္းေျပာမပ်က္ခဲ့သည့္ နွင္းတို႔ခ်စ္သူ နွစ္ဦးတြင္ သည္တစ္လအတြင္း နွင္းကို ဆက္သြယ္မရသည့္အခါ နွင္းကို စိတ္ပူျပီး မည္မွ်အထိ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနမလဲ နွင္းေတြးျမင္ၾကည့္နိဳင္ပါသည္။ နွင္းဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားရတာလဲဆိုတာလည္း သူအျပင္းအထန္ ေတြးေနလိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ နွင္းအိမ္မွာ အိမ္တြင္းေရး ကိစၥတစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔မ်ားလား၊ နွင္းဆီကို ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေနတာကို နွင္းမိဘေတြက မၾကိဳက္လို႔ ဖုန္းကို သိမ္းထားလိုက္သလားဟု သူေတြးေကာင္းေတြးေနမည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သူနိဳင္ငံျခားသြားခါနီး </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သူျပန္လာလွ်င္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းကိုလက္ထပ္မည္ဟု ခြင့္ေတာင္းခဲ့သည္။ ႏွင္းဘက္ကလည္း </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သေဘာတူခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ နွင္းဘက္မွေပးထားခဲ့သည့္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ကတိ</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေတြကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္ျပီဟု ထင္ေနနိဳင္သည္။ အဆိုးဆံုးအေနႏွင့္ ႏွင္း ခ်စ္သူအသစ္ေတြ႔ျပီဟုလည္း ေတြးထင္နာက်င္ေနနိဳင္သည္။ ထိုအရာေတြ တစ္ခုမွ် မဟုတ္ေၾကာင္း ႏွင္း ရွင္းျပႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ႏွင္းဘက္မွ ထြက္လာမည့္ စကားသံဟု မည္သို႔မွ မေခၚဆိုနိင္သည့္ လံုးလံုးေထြးေထြး အသံကို ခ်စ္သူနႏၵ မၾကားေစခ်င္ပါ။ တစ္ဘက္မွ နႏၵ၏ တစ္ဆာဆာ ေအာ္ေခၚေနသည့္အသံကို ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံကို နွင္းဆက္လက္ၾကားနိဳင္စြမ္းမရွိေတာ့ သျဖင့္ ဖုန္းခြက္ကို </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အသာအယာ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> ထို႔ေနာက္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵေရ နွင္းကိုခြင့္လြတ္ပါ...။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ ေမေမက နွင္း၏ ေနာက္ေက်ာကို ပြပ္သတ္ေပးျပီး နွစ္သိမ့္ေတာ့မွ ေမေမေရာက္ေနမွန္း သတိထားမိတာ့သည္။ နွင္းေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနေနရတာကို ျမင္တိုင္း ေမေမတို႔လည္းစိတ္ဒုကၡေရာက္ၾကမည္။ နွင္းမိဘေတြကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေစမည့္ အျဖစ္မ်ဳိးမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ေမာင္နႏၵလား သမီး။ သမီးအေၾကာင္း ေမာင္နႏၵကို ေျပာျပလိုက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမဘာေျပာေပးရမလဲ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းေခါင္းေတြကိုသာ ခါယမ္းေနမိသည္။ နွင္းသည္လို ဒုကၡိတဘဝကို ေရာက္သြားျခင္းကို နႏၵမသိေစရပါ။ နွင္းလို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိသြားသည့္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ နွင္းတို႔နွစ္ေယာက္ထားခဲ့သည့္ ကတိသစၥာမ်ားနွင့္ ခ်ီေနွာင္မထားခ်င္ေတာ့။ သူ႔လို နိဳင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ျပီး တက္လမ္းရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူသည္ စြံ႔အေနသူတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္က ေဝဖန္သံေတြ သူ႔ကို မၾကားေစခ်င္ပါ။ မခံစားေစခ်င္ပါ။ မထိုက္တန္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေနာက္နွင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">။.......................။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္သည့္စာတစ္ေစာင္ကိုေရးသည္။</span> <span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္း၏အေျခအေနကို နႏၵကိုမေျပာရန္ နွင္း၏ မိဘမ်ားနွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ နွင္းေၾကာင့္ နႏၵကို အခ်ိန္ေတြမကုန္ေစခ်င္ပါ။ နႏၵရဲ႕ဘဝေလးကို သာယာလွပေစခ်င္သည္။ နွင္းကိုၾကည့္ျပီး နႏၵေၾကကြဲရမယ့္အျဖစ္ကို မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းပို႔လိုက္သည့္ စာကို နႏၵလက္ခံရရွိျပီးေနာက္ နႏၵကနွင္းဆီကို စာေတြတစ္ေစာင္ျပီးတစ္ေစာင္ပံုမွန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ အစပိုင္းလာသည့္ စာေတြကို နွင္းဖတ္ျဖစ္သည္။ နွင္းကိုအၾကာၾကီးခြဲထားသျဖင့္ သူ႔ကို နွင္းစိတ္ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ေနတုန္း။ ႏွင္းဘက္က ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္အေျခအေနကုိ သူ႔ကို ေျပာျပေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္ စာမ်ားသာ ဆက္တိုက္ေရာက္လာသည္။ ေနာက္တစ္နွစ္ဆိုလွ်င္ သူေက်ာင္းျပီး၍ ဘြဲ႔ရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုးျပီးသည္ႏွင့္ နွင္းဆီကို အေျပးျပန္လာမည္ဆိုသည့္ စာမ်ား အဆက္မပ်က္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ နွင္းမကိုင္မွန္းသိသိႏွင့္ ညစဥ္ဖုန္းဆက္ေနဆဲ။ စာေတြျမင္တိုင္း၊ဖုန္းသံျမည္တိုင္း နွင္းတုန္႔ျပန္နိဳင္သည္က ရင္ထဲမွနာက်င္မႈႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားသာ။ နွင္းအတြက္ဝမ္းနည္းတိုင္း အေဖာ္ျပဳစရာမ်က္ရည္မ်ားသာရိွသည္။<br /><br />ထို႔ေနာက္ ေဖေဖက နွင္းစိတ္ဆင္းရဲေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္တြင္ အတိတ္ကိုေမ့ေပ်ာက္ျပီး နွင္းေပ်ာ္ရႊင္လာေစရန္ အိမ္ေျပာင္းဖို႔စီစဥ္ပါေတာ့သည္။ နွင္းကိုပတ္ဝန္းက်င္သစ္၊ စိတ္သစ္၊ လူသစ္ျဖင့္ ဘဝသစ္ကိုရေစခ်င္သည္။ နွင္းဘက္က နႏၵကို လက္မတြဲေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္ဆိုပါက ေမ့ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါဟု တိုက္တြန္းၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အိမ္မေျပာင္းခင္ တစ္ပါတ္ေလာက္က နွင္းအိမ္ေျပာင္းေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ နွင္းဆီကို စာမေရးေတာ့ရန္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ စာတစ္ေစာင္ေရးပို႔လိုက္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္ပါေျပာင္းထားျပီး အိမ္လိပ္စာ မေပးထားသျဖင့္ အိမ္အသစ္ေရာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း နႏၵနွင့္အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဖုန္းျမည္သံမ်ားနွင့္ နႏၵဆီက စာမ်ား မျမင္၊မေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္း</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">စိတ္ေတြ သက္သာရာရလာသည္။ အတိတ္ကိုလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္စျပဳလာကာ လက္ရွိဘဝတြင္ ေနသားတက်ျဖစ္လာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အိမ္တြင္လည္း ဆြံ႔အနားမၾကားသူမ်ား အသံုးျပဳသည့္ လက္ျဖင့္ေျပာသည့္ လက္ဘာသာစကားကို ဆရာမေခၚျပီး နွင္းတို႔တစ္မိသားစုလံုးသင္ၾကသည္။ တစ္မိသားစုလံုး လက္ျဖင့္ဘာသာစကားကို တတ္ေျမာက္လာျပီးေနာက္ အိမ္တြင္းဆက္သြက္မႈ အဓိက ဘာသာစကားျဖစ္လာေတာ့သည္။ မိသားစု၏အားေပးမႈေၾကာင့္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္တြင္ေပ်ာ္ရႊင္စျပဳလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ နႏၵကိုအိပ္မက္မက္ျပီး လန္႔နိဳးလာရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ နႏၵကို ျမင္ေတြ႔ခ်င္လြန္းလွ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">။.......................။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">တစ္ေန႔ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းေနထိုင္သည့္ အိမ္အသစ္ေလးသို႔လာေရာက္လည္ပတ္သည္။ နွင္းတို႔ မေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာစရာ မကုန္နိဳင္။ သင္ဇာေျပာသမွ်ကို နွင္းက နားေထာင္းေပးျပီး နွင္းေျပာခ်င္တာကိုေတာ့ စာရြက္လြတ္ေလးတစ္ခုနွင့္ ခ်ေရးျပရင္း နွင္းႏွင့္သင္ဇာတို႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၾက၏ ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“နွင္း နင္မၾကားခ်င္လည္း နင့္ကိုေျပာဖို႔ လိုမယ္ထင္လို႔ နႏၵအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဟာ။ သူအခု ျပန္ေရာက္လာျပီသိလား။ နင့္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါ့ကိုလည္း လာလာေမးတယ္။ ငါမသိဘူးဘဲ ေျဖထားတယ္ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာကရုတ္တရက္ နႏၵအေၾကာင္းေျပာေတာ့ နွင္းရင္ေတြ ေႏြးသြားသည္။ ေမ့ဖို႔ရန္ၾကိဳးစားေနလွ်က္ ေမ့လို႔မရေသးပဲ ရင္ထဲတြင္ အျမဲသတိရေနမိသည့္ ခ်စ္သူ ျပန္လာျပီဆိုသည့္ အသိသည္ တည္ျငိမ္ေနသည့္နွင္းစိတ္ေတြကိုလႈပ္ရွားသြားေစသည္။ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လာရတာလဲဆိုသည့္ အေတြးမ်ားကိုလည္း တဆက္တည္း အေျဖရွာေနမိသည္။ ေက်ာင္းျပီးရန္ တစ္နွစ္သာ က်န္ေတာ့သည္ဟုနႏၵေရးခဲ့သည့္စာကို နွင္းအမွတ္ရသြား၏။ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာရြက္ေပၚတြင္ သိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို အျမန္ေရးျခစ္လိုက္ျပီး သင္ဇာေရွ႕သို႔ထိုးေပးလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ ဘာလို႔ျပန္လာရတာလဲ ။ သူေက်ာင္းက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ေအး။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သူျပန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ကလည္း ငါ့ကိုလာရွာတယ္။ နင့္အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းတယ္ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အိမ္လိပ္စာဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ စာရြက္ေပၚတြင္ စာေၾကာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံေရးျခစ္လိုက္ျပန္သည္ ။ လက္နွစ္ဘက္ကိုခါယမ္းလွ်က္ နွင္းေတာင္းဆိုမိပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“မေပးနဲ႔ေနာ္။ ခုခ်ိန္က သူေသြးပူေနတုန္းအခ်ိန္မို႔လို႔။ ၾကာရင္ေတာ့ သူငါ့ကိုေမ့သြားမွာပါ ။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ေအးပါ။ ငါမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါနင္တို႔နွစ္ေယာက္လံုးကို သနားတယ္ဟာ။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာက နွင္းကို သနားတယ္လို႔ေျပာသည့္ စကားကို နွင္း ခါခါးသီးသီး ျငင္းမိသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ ဘယ္သူသနားတာကိုမွ မလိုခ်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ နႏၵက နွင္းကို သနားျပီ လက္ထပ္မွာကို ပို၍ေတာင္ လက္မခံခ်င္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> နွင္းအိမ္သစ္ကိုေျပာင္းလာသည္မွာ နွစ္လရွိျပီ။ ႏွင္းတို႔ အိမ္မေျပာင္းခင္ကတည္းက နွင္းအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ နႏၵကို မေျပာဖို႔ သင္ဇာကို တားျမစ္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း ထပ္မံသတိေပးလိုက္သည့္အျပင္ နႏၵ နွင္းကိုေမ့ေအာင္လည္း သင္ဇာကိုတိုက္တြန္းေစခဲ့သည္။ သင္ဇာကေတာ့ အျပစ္မရွိသည့္ နႏၵကိုေရွာင္ေနသည့္အတြက္ နွင္းကို မေက်နပ္ခ်င္။ သင္ဇာျပန္သြားျပီးေနာက္ နွင္းစိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ့။ နႏၵျပန္လာျပီ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ နႏၵရွိေနသည္ဆိုသည့္ အသိေတြက နွင္းကို ျပန္ႏွိပ္စက္လာျပန္ပါသည္။ နႏၵကိုေတြ႔လွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ သင္ဇာကတစ္ဆင့္ေျပာခ်င္ေနမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">မၾကာခဏ နွင္းႏွင့္သင္ဇာေတြ႔ျဖစ္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ နႏၵအေၾကာင္းေမးမိသည္။ သင္ဇာက နႏၵနွင့္သူအဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ဟုဆိုသည္။ သည္ေနာက္ပိုင္း နွင္းလည္းမေမးမိေတာ့။ သင္ဇာလည္း အလာနည္းသြားသည္။ နႏၵနွင့္ပတ္သက္ျပီး နွင္းကို </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာ</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">စိတ္ဆိုးေနျပီလားဟုလည္း ေတြးထင္ေနမိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္သင္ဇာေရာက္မလာေတာ့သည္မွာ ေလးငါးလေတာင္ရွိျပီ။ သင္ဇာမလာသျဖင့္ နွင္းလည္း နႏၵအေၾကာင္း မသိရေတာ့ သျဖင့္ တခါတရံသတိရလြမ္းဆြတ္မိ၊ စိတ္ပူမိသည္။ သင္ဇာလာမွသာ နႏၵအေၾကာင္းကို နွင္းသိရမွာျဖစ္သည္။ နႏၵဘာလုပ္ေနလဲဆိုသည့္ သတင္းေလးေတြ နွင္းမက္မက္ေမာေမာ ၾကားခ်င္ေနမိသည္။ သင္ဇာကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ရန္ နွင္းဘက္က မျဖစ္နိဳင္။ အိမ္လိုက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း ႏွင္းအိမ္ျပင္ မထြက္တာၾကာျပီ။ ဘာမွမတတ္နိဳင္သည့္အဆံုး နွင္းလုပ္နိဳင္သည္မွာ သင္ဇာတစ္ေယာက္ နွင္းအိမ္ဘက္ကို လာပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">။.......................။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">တစ္ေန႔တြင္ သင္ဇာတစ္ေယာက္နွင္းဆီကိုေရာက္လာသည္။ နွင္းဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ သင္ဇာကိုေျပးဖက္မိသည္။ အၾကာၾကီးရွိျပီ ဘာလို႔မလာတာလဲ နွင္းလက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္သာ သင္ဇာကို မနားတမ္းေမးေနမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ေအးပါ ေအးပါ ထားပါေတာ့။ ငါမအားလို႔ပါဟယ္။ ခြင့္လြတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္။ အဲတာေတြထားအံုး ဒီမွာ အေရးၾကီးတာျပမလို႔။ ေရာ့....”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာက လက္ထဲမွ စာအိတ္တစ္ခုကို ကိုင္လွ်က္ နွင္းကိုလွမ္းေပးသည္ ။ ဖိတ္စာတစ္ခုမွန္းခန္႔မွန္းမိသည့္နွင္းက နားမလည္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ထိုဖိတ္စာျဖင့္ သင္ဇာကို ထိုးျပသည္။ နင့္မဂၤလာေဆာင္လား ဆိုသည့္ ဆိုလိုဟန္ကို နားလည္၍ သင္ဇာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီသည္။<br /><br />“ငါ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵဖိတ္စာ ”<br /><br />မေမွ်ာ္လင့္မ</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ထင္မွတ္</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ထားမိသည့္ စကားတစ္ခြန္ကို သင္ဇာက ရုတ္တရက္ ဖြင့္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ နွင္း၏ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေအးစက္သြားရသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အျဖဴေရာင္ ဖိတ္စာေလးက ရက္စက္စြာ လွပလြန္းပါသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နွင္းကို </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေတာ္ေတာ္စိတ္နာသြားျပီထင္ပါ၏။ နႏၵျပန္လာသည္မွာ ေျခာက္လပင္ မရွိေသး။ မဂၤလာဖိတ္စာ နွင္းလက္ထဲကိုေရာက္လာျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နႏၵေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္လမ္းက မွန္သည္ဟုလည္း နွင္းယူဆမိပါသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာက ဖြင့္ၾကည့္ပါဆိုသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေမးဆတ္ျပသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေၾကကြဲစြာျဖင့္ နႏၵ၏မဂၤလာဖိတ္စာကို တစ္ေျဖးေျဖးဖြင့္ဟၾကည့္မိသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေမွ်ာ္လင့္ထားလွ်က္ႏွင့္ သတို႔သားေနရာတြင္ နႏၵနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင္းရင္ထဲစူးခနဲ နာက်င္သြားရသည္။ ခုေတာ့ တသက္တာေဝးရျပီေပါ့ေလ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> သတို႔သမီးနာမည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏွင့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးမ်ားကိုပင္ ကိုယ္မယံုနိဳင္။ နွင္းဘာကိုမွ နားမလည္ေတာ့။ သင္ဇာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ သင္ဇာကႏွင္းကို ဝမ္းသာအားရ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လာ၏။ သတို႔သမီးနာမည္ေနရာမွာ ရိွသည္က ႏွင္း ၏ နာမည္ျဖစ္ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“အဲတာေတြ အားလံုး နႏၵစီစဥ္တာ။ နႏၵပါလာတယ္။ ဟိုမွာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သင္ဇာညြန္ျပသည့္ေနရာကို နွင္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ နွင္း၏အိမ္ထဲသို႔ မဝင္လာပဲ တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနသည့္ နႏၵကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းတစ္စည္းကို ပိုက္ထားေသး၏။ နွစ္နွစ္နီးပါးခြဲေနရသည့္ ခ်စ္သူကို နွင္းအားရဝမ္းသာစြာေျပးၾကိဳခ်င္မိပါသည္။ နႏၵက အံၾသစြာၾကည့္ေနသည့္ နွင္းဆီကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္မ်က္နွာထားျဖင့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားေရာက္ေတာ့ နွင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ အဲဒီေနာက္ နွင္းဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သတ္ေပးသည္။ လက္ဟန္ျဖင့္ နွင္းကို စကားစေျပာသည္။ ပါးစပ္ကေန စကားလံုး တစ္ခြန္းမွ မဆိုပဲ လက္ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေျပာဆိုေနသည္ကို နွင္းေတြ႔ရသျဖင့္ နွင္းတုန္လႈပ္သြားမိသည္။<br /><br />“နွင္း ေန ေကာင္း လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“နွင္းပိန္သြားလိုက္တာ ။ ခုနွင္းအနားကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ႏွင္း ဘယ္ကိုပဲ ေရွာင္ပုန္းပုန္း ကိုယ္ရေအာင္ လိုက္ရွာမွာပဲ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေပးမယ္မဟုတ္လား။ ”</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> လက္ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လႈပ္ရွားေနသည့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ႏွင္းကို အံ့အားသင့္လြန္းေစသည္။ အို.. သူ ဒီဘာသာစကားကို ဘယ္အခ်ိန္က တတ္သြားပါလိမ့္။ နွင္းရင္ခုန္သံေတြ တဒိန္းဒိန္းျမည္ဟီးေန၏။ ဝမ္းသာလြန္း၍ မ်က္ဝန္းတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ႏွင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္ေလးမ်ား လႈပ္ရွားလာကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ဘယ္အခ်ိန္က သင္လိုက္တာလဲဟင္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဒီတခါေတာ့ နႏၵက လက္ျဖင့္မေျဖေတာ့။ ႏွင္းေမးခြန္းကို ႏႈတ္ကျပန္ေျဖသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ႏွင္းအဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္တာကို ရပ္ခဲ့ျပီး ဒီကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သင္ဇာကို မရမက ေမးလို႔ ႏွင္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႏွင္းကိုယ့္ကို ေရွာင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ သိခဲ့ရတယ္ေလ။ ႏွင္းက ကိုယ္နဲ႔ အေျခအေနမတူလို႔ အေတြ႔မခံခ်င္ေတာ့တာကို ကိုယ္သိလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္ ဒီ လက္ဘာသာစကားကို သြားသင္ရတာေပါ့။ ခုဆို ကိုယ္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ခဲ့ျပီေလ။ ႏွင္းနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္သြယ္ဖို႔ အဆင္ေျပျပီမဟုတ္လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ႏွင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူးႏွင္းရယ္။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ။ ႏွင္းဆီက စကားသံေတြ ၾကားဖို႔ထက္ ႏွင္းကိုယ့္အနားမွာ ရိွဖို႔ပဲ ကိုယ္ပိုလိုအပ္တာပါ။ ကုိယ္ေျပာတာ နားလည္တယ္ေနာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဒီတခါေတာ့ ႏွင္း ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ႏွင္း အေပၚ ဒီေလာက္ ခ်စ္တတ္လြန္းသူကို ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း အဆံုးရံႈးမခံနိဳင္ေတာ့ပါ။ နႏၵေျပာသလို ႏွင္း ေျပာခ်င္သမွ်ကို သူနားလည္ျပီဆိုရင္ ႏွင္းတုိ႔ၾကားမွာ ျခားနားျခင္းေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵက လက္ဘာသာ စကားျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။ သူေျပာသည့္ အဓိပၸါယ္က ႏွင္းကို ရင္ခုန္ရေစလြန္းပါသည္။ ႏွင္းလည္း သူ႔ေမးခြန္းကို ေျဖလိုက္၏။ ႏွင္းအေျဖကုိ ျမင္ေတာ့ နႏၵ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီ၏။ သင္ဇာက နားမလည္နိင္ေသး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ ဘာေတြေျပာၾကတာလဲ။ ငါ့ကိုလည္း ေျပာျပၾကအံုးေလ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">နႏၵက ႏွင္းကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ငါက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။ ႏွင္းကို ငါလက္ထပ္ပါရေစလို႔။ အဲဒီေတာ့ သူကလည္း ျပန္ေျဖတယ္ေလ။ သေဘာတူပါတယ္တဲ့။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ခုမွ အေၾကာင္းစံု နားလည္သြားသည့္ သင္ဇာက ဝမ္းသာလြန္းစြာျဖင့္ ႏွင္းလက္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">“ဝမ္းသာလိုက္တာဟယ္။ ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြ မေဝးၾကရေတာ့ဘူး။ ငါ အရမ္း ဝမ္းသာတာပဲ။”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ႏွင္းကိုယ္တိုင္လည္း မယံုနိင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္လြန္းပါသည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ႏွင္းတို႔ အမွန္တကယ္ ေပါင္းစည္းရေတာ့မည္။ နႏၵေျပာသည့္ စကားေလးကို သိပ္သေဘာက်ပါသည္။ သိပ္မွန္သည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ စကားသံေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပေနဖို႔တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရင္ထဲ တစ္ေယာက္ျမင္နိင္ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔အဓိကပါ .. တဲ့ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္<br />
ျမတ္မြန္</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-23386738476482222192011-12-24T14:06:00.051+08:002012-03-28T09:32:38.614+08:00သိုးေမႊးတဘက္ထိုးနည္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ သိုးေမႊးထိုးနည္းေလး သင္ေပးမယ္။ မိန္းကေလးတိုင္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္ေလးကထည္းက ဝါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ သင္ဖူးေပမယ့္ တစ္ခါမွ တဘက္တစ္ထည္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မထိုးခဲ့မိဘူး။ ဒီနည္းေလးနဲ႔မွ တဘက္တစ္ထည္ ျဖစ္ေျမာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အရမ္းလြယ္လို႔ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ေနာ္..။<br /><br />၁။<br /><br />ၾကိဳးေလးေတြကို ရစ္ဖို႔ ပံုမွာ ျပထားတဲ့ တိုင္ခံုေလးတစ္ခု လိုပါမယ္။ ဒီမွာေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္၊ သိုးေမႊးထိုးဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi8aKUAXdORLNGWfzfM0pcpaKlQRLY9pcWRL_Q2ciV1o4GXQPUpLvH8onQJpvMNWEZNgZWSxyr7qY0f2dRoez_LlskaNgh_ZRHsMkwpEaEozSZ2uNXYyddGQytLjfeDNSn3LmKy2tFOviz/s1600/01.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi8aKUAXdORLNGWfzfM0pcpaKlQRLY9pcWRL_Q2ciV1o4GXQPUpLvH8onQJpvMNWEZNgZWSxyr7qY0f2dRoez_LlskaNgh_ZRHsMkwpEaEozSZ2uNXYyddGQytLjfeDNSn3LmKy2tFOviz/s200/01.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689574332326566898" border="0" /></a><br />၂။<br />သိုးေမႊးထိုး အပ္တစ္ေခ်ာင္း လိုပါမယ္။<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9DefWda6TKrUTwIoQkixSYsgTpw7FXdWkCh9JbhLJBR3Mi91AfJc0J5PexZ7xUqfQeQmnbdhKrqfGSqqzzGcwk6ki8mQXUW79EFx4zxwd0VzejwTOc9VErSqtW-R_YyTz6E0iHgW9iVA6/s1600/2.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 63px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9DefWda6TKrUTwIoQkixSYsgTpw7FXdWkCh9JbhLJBR3Mi91AfJc0J5PexZ7xUqfQeQmnbdhKrqfGSqqzzGcwk6ki8mQXUW79EFx4zxwd0VzejwTOc9VErSqtW-R_YyTz6E0iHgW9iVA6/s200/2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689574016295455362" border="0" /></a><br /><div style="text-align: right;"><br /></div>၃။<br />ေနာက္ ကိုယ္သံုးမယ့္ သိုးေမႊးခ်ည္ ေပါ့။<br />ခ်ည္ အပြ အက်စ္ အေပၚ မူတည္ျပီး အေပၚမွာ ျပထားတဲ့ တိုင္ခံုေလးေတြကို ေရြးရမယ္။ အပြဆိုရင္ တိုင္က်ဲတာကို သံုးေပါ့။ ကြ်န္မေတာ့ နားမလည္ရင္ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က အဖြားအိုကိုေမးပါတယ္။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9_SQYNP3U7Zpw484vP_MUrnc_T0d_PDST_gRH6AcYFp432iLANMdIU6BDWGIBhgJor5mPKq-IvD99u23pcEACnNUhNnNAT7h3XJhB3iRPnShcV5vMreLqdvDgSSScQZuEhinIO0UcdXQH/s1600/DSC05534+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 195px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9_SQYNP3U7Zpw484vP_MUrnc_T0d_PDST_gRH6AcYFp432iLANMdIU6BDWGIBhgJor5mPKq-IvD99u23pcEACnNUhNnNAT7h3XJhB3iRPnShcV5vMreLqdvDgSSScQZuEhinIO0UcdXQH/s200/DSC05534+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689575416313638146" border="0" /></a>၄။<br />ဒီသံုးမ်ိဳးလံုး ျပည့္စံုျပီ ဆိုရင္ေတာ့ သိုးေမႊးစထိုးလို႔ရပါျပီ။ ပထမဆံုး တိုင္ခံုေလးေပၚမွာ သိုးေမႊးၾကိဳး အတိုအစေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ခင္းထားလိုက္ပါ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhsxYlHoAPcbWKynfuoITlo5gJxk_cCUJjbpk-QsfAh7cf1RJPoQzPj0Q-R8sbRIeRP0w6uRTOXwYOJ3vgBFPpdrjbaRE8G35UYiLUyptOlspi-GIbYEPjuupy4e2nk91RRbsWi8JHnv16/s1600/3.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhsxYlHoAPcbWKynfuoITlo5gJxk_cCUJjbpk-QsfAh7cf1RJPoQzPj0Q-R8sbRIeRP0w6uRTOXwYOJ3vgBFPpdrjbaRE8G35UYiLUyptOlspi-GIbYEPjuupy4e2nk91RRbsWi8JHnv16/s200/3.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689576793062567106" border="0" /></a><br />၅။<br />ေရွးဦးစြာ စထိုးမယ့္ ခ်ည္လံုးရဲ႕ ၾကိဳးအစေလးကို ေခါက္တုတ္ခ်ီလိုက္ပါ။<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwNtfnNk-iSz3oqYBMnHCNLE4fmEVxGMLyFMYpZwcXlno3pxcIcLJQh9n_eW9z0o3kFaMWRfmB4OXG99tzfPzrPGYLeyMh-0qci167v71utONB7qpj-xX5jIucWJZZbjWxa1_58o7m9enr/s1600/4.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 116px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwNtfnNk-iSz3oqYBMnHCNLE4fmEVxGMLyFMYpZwcXlno3pxcIcLJQh9n_eW9z0o3kFaMWRfmB4OXG99tzfPzrPGYLeyMh-0qci167v71utONB7qpj-xX5jIucWJZZbjWxa1_58o7m9enr/s200/4.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689576898301074850" border="0" /></a>၆။<br />ေခါက္တုတ္ ၾကိဳးကြင္းေလးကို တိုင္ခံုေလးရဲ႕ အစမွာ စြပ္ထားျပီး သိုးေမႊးစထိုးပါျပီ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmjl0XKgIkmPWvnOOUw96O1C20T8smeV3d3td8c1IuFkJBjh8Jdl-NrbZHr58dpleB_H1uoosG42Vu4-WO8gwJ_-A0_jDxgg0aI2PgveRfAYQE1a6d_CberJEhnY42UrXDLYgfDb9KAsmd/s1600/5.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 180px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmjl0XKgIkmPWvnOOUw96O1C20T8smeV3d3td8c1IuFkJBjh8Jdl-NrbZHr58dpleB_H1uoosG42Vu4-WO8gwJ_-A0_jDxgg0aI2PgveRfAYQE1a6d_CberJEhnY42UrXDLYgfDb9KAsmd/s200/5.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689577187093211042" border="0" /></a>၇။<br />တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ ရစ္ပါတ္သြားပါ ။ တိုင္ဆံုးတဲ့အထိ။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-pGi6TXxgXcmGr_Ru1eyK5KbZRYWeIQHVz0LetBKvPkdVDpWFco9FadewGk-7I3ju-xQ-bnhv6G22DUSHwz0NjLIhCPSPFKKIyWe8MMIIfwIbC7IhSmTmjPUBoakMoVPVtg09WPgA5hu2/s1600/6.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 160px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-pGi6TXxgXcmGr_Ru1eyK5KbZRYWeIQHVz0LetBKvPkdVDpWFco9FadewGk-7I3ju-xQ-bnhv6G22DUSHwz0NjLIhCPSPFKKIyWe8MMIIfwIbC7IhSmTmjPUBoakMoVPVtg09WPgA5hu2/s200/6.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689577358231614434" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3U8XDxEKmXfHf5ljcuKhKcRmCHx0A1WhjEaNPUcspq-LQPjYhaaxr_84R_chkOzhyrruKwkCJdZ-F27dEiO-D6MrkDFZmJq0kDoBZqFKEgTOgG5EAye-yjzoKAAn2IHkXdm6lXdpV15h/s1600/7.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 66px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3U8XDxEKmXfHf5ljcuKhKcRmCHx0A1WhjEaNPUcspq-LQPjYhaaxr_84R_chkOzhyrruKwkCJdZ-F27dEiO-D6MrkDFZmJq0kDoBZqFKEgTOgG5EAye-yjzoKAAn2IHkXdm6lXdpV15h/s200/7.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689577465737146194" border="0" /></a><br />၈။<br />တိုင္အဆံုးထိ ေရာက္သြားျပီဆိုရင္ ခံုမွာ နွစ္ပါတ္ သံုးပါတ္ေလာက္ ရစ္ပါတ္ျပီး ခ်ီထားလိုက္ပါ။ ၾကိဳးမေျပေအာင္ပါ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYVVDn9t3xyLe7O33l7wAqKwmsWzMS3VADBuxpfA46FmgjbVGYenmZwTxMI2g4qFyxgbe3nB4XVldY3mi4Ql29BDj69_ruCegcjYy-UoNoAE4-6D9UnDFOwe-cSP2CjzJlSsQL3T2JRtBv/s1600/DSC05524+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYVVDn9t3xyLe7O33l7wAqKwmsWzMS3VADBuxpfA46FmgjbVGYenmZwTxMI2g4qFyxgbe3nB4XVldY3mi4Ql29BDj69_ruCegcjYy-UoNoAE4-6D9UnDFOwe-cSP2CjzJlSsQL3T2JRtBv/s200/DSC05524+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689580231107103122" border="0" /></a><br /><br />၉။<br />ၾကိဳးကို ေအာက္ေျခထိေရာက္ေအာင္ ဖိခ်လိုက္ပါ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAe4QV2qzdr7TXYOaPhQC_1dB9v_tXMVZUrRxA2SvbvacYA-8cP3beSSSBHTnkT2IbaHBdM6LxUeVq5IRpXNy-VjWXESdu_IgcQomDTI4MPVQmPfry6DV7UrzxHtdePdh_TeJf4_f7wKYu/s1600/8.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAe4QV2qzdr7TXYOaPhQC_1dB9v_tXMVZUrRxA2SvbvacYA-8cP3beSSSBHTnkT2IbaHBdM6LxUeVq5IRpXNy-VjWXESdu_IgcQomDTI4MPVQmPfry6DV7UrzxHtdePdh_TeJf4_f7wKYu/s200/8.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689577607148333426" border="0" /></a>၁၀။<br />ေအာက္မွာ ခင္းထားတဲ့ ၾကိဳးစေလးကို စုျပီး ခ်ီလိုက္ပါ။<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCFZmHWAHVlHiHhMFccUCzTBRMgWSQ5sa43DDrvEXMlHquslmaIbRh7r7roT7oBitiM_VNRRQo_4UWBx7ZvOaB4odc-uC6b0dQEVy1Ah_Z07H0vKjE1Cyb4CCT0a8U5IOR2AnBKR2gI1gC/s1600/9.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCFZmHWAHVlHiHhMFccUCzTBRMgWSQ5sa43DDrvEXMlHquslmaIbRh7r7roT7oBitiM_VNRRQo_4UWBx7ZvOaB4odc-uC6b0dQEVy1Ah_Z07H0vKjE1Cyb4CCT0a8U5IOR2AnBKR2gI1gC/s200/9.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689577731806733506" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqHqsYTjEmeKSHK0CIg-uwCxOwxAIoOpxJbudepBH07r6ushBxM-Cs5ErWNGzOs1P8DAUBltUnThKt4vLr0SvjHXCDqoaQhFAsIuWnAbhPOkLDVRTIJMdsjZS0pxQImi_jWPP8eVR3CR00/s1600/DSC05555+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqHqsYTjEmeKSHK0CIg-uwCxOwxAIoOpxJbudepBH07r6ushBxM-Cs5ErWNGzOs1P8DAUBltUnThKt4vLr0SvjHXCDqoaQhFAsIuWnAbhPOkLDVRTIJMdsjZS0pxQImi_jWPP8eVR3CR00/s200/DSC05555+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689582955267443490" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixATbgcfa2owh11IUJo9Eszon2cThCNPpOpOtr_Py0vWyProC24njpgsjmL6IzT9ZABtfXoQdVoI5aN2o6a-bZi6Js1iXOHYJPVMEcGNgNbZN53Jt1vIoBIZqTCn7jz6DoQiG3lQ22OZlr/s1600/DSC05562+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><br /></a><br />၁၁။<br />နံပါတ္ ၈မွာ ျပထားတဲ့ ၾကိဳးရဲ႕ အဆံုးကေန အေရွ႔တစ္ဘက္သို႔ ျပန္ ရစ္လာပါ။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3mBXtc5gzBLv3dS51Av0qQl0grN1VwDEvNwniF0ESCW-Qzx0-6-0RmsA9iFeidpmYQl03PBqJW5mwTe-Uu2xMLclJ5FNtEdvSX8Zaeg3XrZ7-9gqeKBRdYQ8fDd4ROp5b_L7rU-oFWATX/s1600/DSC05556+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3mBXtc5gzBLv3dS51Av0qQl0grN1VwDEvNwniF0ESCW-Qzx0-6-0RmsA9iFeidpmYQl03PBqJW5mwTe-Uu2xMLclJ5FNtEdvSX8Zaeg3XrZ7-9gqeKBRdYQ8fDd4ROp5b_L7rU-oFWATX/s200/DSC05556+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689583314026968194" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkNtaUQtaQ3FQ7O60DxlXpVt2vOm32tUGNPHPPjO1l6ZpyHx53lbnnpyhkI50r7Aj6RZgKGm-nGFXrpT65cJdUBbFqVGj9oO6hEmJYurRBQJWf0-2Y572GeEnKwETVC9GgAnRyaPLpYjLL/s1600/DSC05557+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkNtaUQtaQ3FQ7O60DxlXpVt2vOm32tUGNPHPPjO1l6ZpyHx53lbnnpyhkI50r7Aj6RZgKGm-nGFXrpT65cJdUBbFqVGj9oO6hEmJYurRBQJWf0-2Y572GeEnKwETVC9GgAnRyaPLpYjLL/s200/DSC05557+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689583560818249794" border="0" /></a>၁၂။<br />အေပၚေအာက္ နွစ္ၾကိဳး ျဖစ္သြားျပီ ဆိုရင္ ေအာက္ဘက္က ၾကိဳးကို သိုးေမႊးထိုး အပ္နဲ႔ အေပၚကို မယူလိုက္ပါ။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhRIB__81v3v6BHbXMtJDjiArkZCg0UijTJGehx4kxve3ycbsqwXc2RzNtgtf53CE4_RNntLH7UjI3KZi3p2zk6nLwY0W0TvfPRD5Bx38T_sVojxOyArBBZ-0jVcFapMVulQhYZihVQXpY/s1600/DSC05558.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhRIB__81v3v6BHbXMtJDjiArkZCg0UijTJGehx4kxve3ycbsqwXc2RzNtgtf53CE4_RNntLH7UjI3KZi3p2zk6nLwY0W0TvfPRD5Bx38T_sVojxOyArBBZ-0jVcFapMVulQhYZihVQXpY/s200/DSC05558.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689584534000410962" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rv0wq16-ZRsqC48XH3h0q06JJ-7XemSisb6SnW6yjoc7-7X7C0PVHHzbn1Mw4H5GqFvmWWT1PBIldO5auvn9AnNTw0ZXXFPMmNQmKlX14OEjoGek6pG5-Ew0l-jrHtr6nh6c49lIGGWV/s1600/DSC05559+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rv0wq16-ZRsqC48XH3h0q06JJ-7XemSisb6SnW6yjoc7-7X7C0PVHHzbn1Mw4H5GqFvmWWT1PBIldO5auvn9AnNTw0ZXXFPMmNQmKlX14OEjoGek6pG5-Ew0l-jrHtr6nh6c49lIGGWV/s200/DSC05559+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689584699184108690" border="0" /></a>၁၃။ ေအာက္နွစ္ဘက္လံုးက ၾကိဳးကြင္းေလးေတြ အားလံုးကို အေပၚဘက္သို႔ မယူေပးပါ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnDsyXNQyQpNQygUTmjwtuPIZq9l0cAbsdUdNh2cFVVxBj-QOrKuluDYS8zRDycXANWSrYqIfGHA8wiFfxb-oqZ_eDc1Ya2mVrgTQERydzz8EUlPUH-tz5nd5_PeTlZookHlJMCNzyU-Fj/s1600/DSC05560.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnDsyXNQyQpNQygUTmjwtuPIZq9l0cAbsdUdNh2cFVVxBj-QOrKuluDYS8zRDycXANWSrYqIfGHA8wiFfxb-oqZ_eDc1Ya2mVrgTQERydzz8EUlPUH-tz5nd5_PeTlZookHlJMCNzyU-Fj/s200/DSC05560.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689585113642470002" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbWLhRD6azvxI73adOE-2Sayhsw5vrEim2HQ4CXA4hwuN3uuo4fpnNgbARxtrkXAxGnqwNdxuytI9dB9_ULIv4isigAc60xKmMzB4uId1-PICPYGu9cTnHQSul-a3mzfREfSlvQcLLI9hZ/s1600/DSC05528+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbWLhRD6azvxI73adOE-2Sayhsw5vrEim2HQ4CXA4hwuN3uuo4fpnNgbARxtrkXAxGnqwNdxuytI9dB9_ULIv4isigAc60xKmMzB4uId1-PICPYGu9cTnHQSul-a3mzfREfSlvQcLLI9hZ/s200/DSC05528+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689585889032980946" border="0" /></a>၁၄။ လက္နဲ႔ဖိခ်ေပးပါ။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidJaVVIuvc6VrjgHvyT3J25n7UKkUNrICrSNzG4nn2Ia5smrlVI5lAfOS9UYMqU_Ttuh1DRYGhcbzlgrvosJkxwso8z7BtOyfR7FLeIudhxkh7JpRcVoG1PlQPD1Q4cZHh8CuXT-649R97/s1600/DSC05529.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidJaVVIuvc6VrjgHvyT3J25n7UKkUNrICrSNzG4nn2Ia5smrlVI5lAfOS9UYMqU_Ttuh1DRYGhcbzlgrvosJkxwso8z7BtOyfR7FLeIudhxkh7JpRcVoG1PlQPD1Q4cZHh8CuXT-649R97/s200/DSC05529.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689586173880711090" border="0" /></a>၁၅။<br />ေအာက္ဆံုးမွာ ခ်ီထားတဲ့ ၾကိဳးစေလးကို ဆြဲတင္းေပးပါ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPe3AdbvwYzBFM5fCuASqRZTkiARzfq08BL7easQU8J3HXaB-EqRTxNgCgZ0KAAYNE2ezl9ez6aEuqtOqzoHE3BAsAcdM5ZNFJBxwFLmQ0eEDA4kVHZ8LPk0NXewpEY2APEa0__pDCpIKz/s1600/DSC05561+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPe3AdbvwYzBFM5fCuASqRZTkiARzfq08BL7easQU8J3HXaB-EqRTxNgCgZ0KAAYNE2ezl9ez6aEuqtOqzoHE3BAsAcdM5ZNFJBxwFLmQ0eEDA4kVHZ8LPk0NXewpEY2APEa0__pDCpIKz/s200/DSC05561+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689586544794194754" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixATbgcfa2owh11IUJo9Eszon2cThCNPpOpOtr_Py0vWyProC24njpgsjmL6IzT9ZABtfXoQdVoI5aN2o6a-bZi6Js1iXOHYJPVMEcGNgNbZN53Jt1vIoBIZqTCn7jz6DoQiG3lQ22OZlr/s1600/DSC05562+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixATbgcfa2owh11IUJo9Eszon2cThCNPpOpOtr_Py0vWyProC24njpgsjmL6IzT9ZABtfXoQdVoI5aN2o6a-bZi6Js1iXOHYJPVMEcGNgNbZN53Jt1vIoBIZqTCn7jz6DoQiG3lQ22OZlr/s200/DSC05562+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689589229346646738" border="0" /></a>၁၆။<br />နံပါတ္ ၁၁မွ နံပါတ္ ၁၅အထိ ပံုမွာျပထားသည့္ အတိုင္း ျပဳလုပ္သြားရံုပါပဲ။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWT1URKBrYsc8NlcwSYrQ3HC7sSQ38eMGmTAg_0UGWtGnFdLXibXs_XDX86GIdBMlwZIq6VD2Xta-K3PVRLhBUMdaRto7xa45Ee0B4XxyQdIwVukqF4RBubIy2YF58jN_8ODvavtQJLUri/s1600/DSC05522+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWT1URKBrYsc8NlcwSYrQ3HC7sSQ38eMGmTAg_0UGWtGnFdLXibXs_XDX86GIdBMlwZIq6VD2Xta-K3PVRLhBUMdaRto7xa45Ee0B4XxyQdIwVukqF4RBubIy2YF58jN_8ODvavtQJLUri/s200/DSC05522+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689588684067595298" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhgDxLnuXDOvDglXj1hIlJWzb-8THUhUKBNWBHen8qBCEsWeq34E_9_fg-Hay_KhBKQnQB_AhcYXvuUp3tJYWrF9vQWEPtIrmMrhSt3yW_ZDNkb4eUVdjpbMIh2smLoTqh5_hiYfGobYgD/s1600/DSC05520+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhgDxLnuXDOvDglXj1hIlJWzb-8THUhUKBNWBHen8qBCEsWeq34E_9_fg-Hay_KhBKQnQB_AhcYXvuUp3tJYWrF9vQWEPtIrmMrhSt3yW_ZDNkb4eUVdjpbMIh2smLoTqh5_hiYfGobYgD/s200/DSC05520+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689588441450886882" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3jk7pnkubvYSaRqm2n2jYL56C7n8XKNh4P32A7nZyWc0VGmMB8arcPpHVmj23MedFJPm1w9MKl0XHDOSE36noYdzc3YRiITbu7bri_krk6NuC6_J2rPQwOzmKieam6FpqIOmihzNzGHVr/s1600/DSC05525.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3jk7pnkubvYSaRqm2n2jYL56C7n8XKNh4P32A7nZyWc0VGmMB8arcPpHVmj23MedFJPm1w9MKl0XHDOSE36noYdzc3YRiITbu7bri_krk6NuC6_J2rPQwOzmKieam6FpqIOmihzNzGHVr/s200/DSC05525.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689590383683163506" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhibH7n6NkCJWt1HntgYjCa-hfE8BPxHmbAvWxcLXzX9uWxp5QEdDyNbCDkP1NQNlDi8k1l-KwxY0HKpYKdfO14pO_L29EcXxtMAndCf9bhjqegX3lYjVYAHSxhPMRkt4sCdJZVLkDC3hyphenhypheng/s1600/DSC05529+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhibH7n6NkCJWt1HntgYjCa-hfE8BPxHmbAvWxcLXzX9uWxp5QEdDyNbCDkP1NQNlDi8k1l-KwxY0HKpYKdfO14pO_L29EcXxtMAndCf9bhjqegX3lYjVYAHSxhPMRkt4sCdJZVLkDC3hyphenhypheng/s200/DSC05529+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689589874678396610" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Vff_Bqe5s5guP-dC7w0YsP55xbbrhKgDnsSSKIDOQw8H9Arr3WFWVCVmTud8opIcvCWWmfoCEIf3X5X6ZTjW_MP70jgSQXDL7sqxGJPgY_xguRTN1k7RZzH-hWRkqzzFdMGE74OY8rRQ/s1600/DSC05531+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Vff_Bqe5s5guP-dC7w0YsP55xbbrhKgDnsSSKIDOQw8H9Arr3WFWVCVmTud8opIcvCWWmfoCEIf3X5X6ZTjW_MP70jgSQXDL7sqxGJPgY_xguRTN1k7RZzH-hWRkqzzFdMGE74OY8rRQ/s200/DSC05531+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689590766198388834" border="0" /></a>၁၇။<br />လိုသေလာက္ အရွည္ ရျပီဆိုရင္ အနားသပ္ပါေတာ့မယ္။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-_5kKFLhV8hbOEK-Wh88CJVXDYy1XGLkrv8wUnIzWa0W9Mr47aS8RriRq3kv2xQdDstQIcqLbDRGB1sc_bImmMxII7gegwZ4lgq3gnlDu5PNtRiaZlDedGEK_A3Mka2JmqPX0zcWNWTPP/s1600/DSC05537+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-_5kKFLhV8hbOEK-Wh88CJVXDYy1XGLkrv8wUnIzWa0W9Mr47aS8RriRq3kv2xQdDstQIcqLbDRGB1sc_bImmMxII7gegwZ4lgq3gnlDu5PNtRiaZlDedGEK_A3Mka2JmqPX0zcWNWTPP/s200/DSC05537+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689591940294250482" border="0" /></a>၁၈။ ပံုမွာျပထားတဲ့အတိုင္း အဆံုးသပ္မယ့္ နံပါတ္တစ္ၾကိဳးကြင္းေလးကို သိုးေမႊးထိုးအပ္ေလးနဲ႔ မယူလိုက္ပါ။ ထိုေနာက္ နံပါတ္နွစ္ ၾကိဳးကို နံပါတ္တစ္ၾကိဳင္းကြင္းေလးထဲကေန အျပင္ဘက္သို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ သံုး ေလး ငါး ...တိုင္ သံုးဆယ္ေလးတိုင္ ေျမာက္အထိ ဆြဲထုတ္သြားယံုပါပဲ။ <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6fUFdDZxinCkQFyKAAdvUZ1FEVV44lWUEF1yhInHpK9aC1MgGOqiJ81sX4rfpyk5Srjh2VjaX-mUYxQCrvdmVPAZp5hZdkpjg1Xnmz1-afqIUcoPS3guBI3JEiefQlFaYXk9QXp5d9cqL/s1600/DSC05511.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6fUFdDZxinCkQFyKAAdvUZ1FEVV44lWUEF1yhInHpK9aC1MgGOqiJ81sX4rfpyk5Srjh2VjaX-mUYxQCrvdmVPAZp5hZdkpjg1Xnmz1-afqIUcoPS3guBI3JEiefQlFaYXk9QXp5d9cqL/s200/DSC05511.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689601287910668530" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgILWk0CbuHdGN1xbJb2mSQ_tgrINr05B82TNLFp3AMm9Q3H6-8P80ZhP8OudnwEjfjb3hmBUSJHQhQJV5MOA0BP6dpHQS5MuUZjA3-lmZiVAbbsw0D8ISZ0sx_6R2mC1_26Fk-ntn8GqvQ/s1600/DSC05511.JPG"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeMASI4HeaV8GERbNlOhOCwe968ihgI1Hx2_BeE-cz3XA4xVyx5mHWO7FmUQ4hyphenhyphenXfTKu6g8T_DydlMqJEKxwhRwc_mZj9gOHqyy6P3jeN6J6ClAH9_PD5IpUrRh1LI1XQ8hSiSc3JJ7mAU/s1600/DSC00944.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeMASI4HeaV8GERbNlOhOCwe968ihgI1Hx2_BeE-cz3XA4xVyx5mHWO7FmUQ4hyphenhyphenXfTKu6g8T_DydlMqJEKxwhRwc_mZj9gOHqyy6P3jeN6J6ClAH9_PD5IpUrRh1LI1XQ8hSiSc3JJ7mAU/s200/DSC00944.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689601840203790098" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip8v7UzfzHxejIK1ukSUEwVyFbnsBRXKDRHW3OGH2ZY_FxLF4SEx9pIW3PL7vhl7cHBEYXhJF2RNfb6V3ChSdLDkctMsJ5nu8gRMWR7baetrZ7u_wPYm7vhoD2zSUAeTBPxAEpoAc191-e/s1600/DSC00945.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip8v7UzfzHxejIK1ukSUEwVyFbnsBRXKDRHW3OGH2ZY_FxLF4SEx9pIW3PL7vhl7cHBEYXhJF2RNfb6V3ChSdLDkctMsJ5nu8gRMWR7baetrZ7u_wPYm7vhoD2zSUAeTBPxAEpoAc191-e/s200/DSC00945.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689602126048065666" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs-VDvWOW4kzCOYzW7jvfZhRYXKUkd-JmGEgB5a4Qzg8DXEqYlIISBxEttAeDc7VXDakxyfG95g2cmIIYmvKR3hD4ziuPcKrQ9R8srf-giPzVyqDToegp2oXuryfEB-2vMvXXHQMe1S-46/s1600/DSC00947.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs-VDvWOW4kzCOYzW7jvfZhRYXKUkd-JmGEgB5a4Qzg8DXEqYlIISBxEttAeDc7VXDakxyfG95g2cmIIYmvKR3hD4ziuPcKrQ9R8srf-giPzVyqDToegp2oXuryfEB-2vMvXXHQMe1S-46/s200/DSC00947.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689602400723354594" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9zQKiJ4VstDCHZ6Rnc0hZgHxQ4mFmxlA2ySUW7Yk4_HJFdQ4oNs7WVUu6B60EHHDBWL0-1hyphenhyphensJ5puPJiDhtdO9el0q2A3oBjLDde_q-5tyZRyzEIMbqxKb7iclq_60z2jheXqHC_Ff36U/s1600/DSC00953.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9zQKiJ4VstDCHZ6Rnc0hZgHxQ4mFmxlA2ySUW7Yk4_HJFdQ4oNs7WVUu6B60EHHDBWL0-1hyphenhyphensJ5puPJiDhtdO9el0q2A3oBjLDde_q-5tyZRyzEIMbqxKb7iclq_60z2jheXqHC_Ff36U/s200/DSC00953.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689602645829818306" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6HUKQOAQGnTPm1wIQt_zYsV1DLhOLboMJpfqOpTitwFQ_dxop5_P-XpApJ8gCOAqVzp5EZuYQRoJuCB9jKvsuKPvdsGaqWCRzDzIxQxyoTIo_mbtbMGF4-ldNxUSpQ1FnqYHd_ruo6kyB/s1600/DSC00957.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6HUKQOAQGnTPm1wIQt_zYsV1DLhOLboMJpfqOpTitwFQ_dxop5_P-XpApJ8gCOAqVzp5EZuYQRoJuCB9jKvsuKPvdsGaqWCRzDzIxQxyoTIo_mbtbMGF4-ldNxUSpQ1FnqYHd_ruo6kyB/s200/DSC00957.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689603090556440594" border="0" /></a>၁၉။ ၾကိဳးစေလးကို ထုတ္ျပီးရင္ အဆံုးသတ္ အနားတစ္ဘက္ ျပီးသြားပါျပီ။ ပထမဆံုး အစပိုင္းက အနားတစ္ဘက္ကိုလည္း အေပၚမွာ ျပထားသလို တစ္ကြင္းနဲ႔ တစ္ကြင္းကို ဆြဲထုတ္ သြားယံုပါပဲ။<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrlvkRHUqif74FuMh4X0am1k3PIknAMQDPsfgV4E0bFnF_o6-K74cBBIyl0fd37d6vmpz05vAvKS58rrBOvPhsmFjMcbwWfWY5raKA7g_wLIT9CUK9cyRlJcnZ1gpBy1hTBej4i48tuhNo/s1600/DSC00958.JPG"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhro_GjxPFGgzV7q4OByXrbPK5kssPbvhd4X_VAVejQ4RdmlAUebgs-DrPlZmJ81NbT3YCW4zScnWhgjeK7A4d5gTUwR0wvf0xo7XdBB9-ZvQPAPcLcB1712As8VzUujgsHLnDrEHJIcM1R/s1600/DSC00960.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhro_GjxPFGgzV7q4OByXrbPK5kssPbvhd4X_VAVejQ4RdmlAUebgs-DrPlZmJ81NbT3YCW4zScnWhgjeK7A4d5gTUwR0wvf0xo7XdBB9-ZvQPAPcLcB1712As8VzUujgsHLnDrEHJIcM1R/s200/DSC00960.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689607804017926018" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzGKvhxzLoWWj1M3foj05104oI3Y1QSpntNJOJWJ5jq6wpXy6dD6wnkM0Gm5uMqfIcSM5YkvoTtYfMmOde14ITEszsaAXvJ_4oOxvPDxiW2jx88KmbBw3cJiKyb0XjwihVMRzSiCyPTWEo/s1600/DSC00963.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzGKvhxzLoWWj1M3foj05104oI3Y1QSpntNJOJWJ5jq6wpXy6dD6wnkM0Gm5uMqfIcSM5YkvoTtYfMmOde14ITEszsaAXvJ_4oOxvPDxiW2jx88KmbBw3cJiKyb0XjwihVMRzSiCyPTWEo/s200/DSC00963.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689609094840880850" border="0" /></a><br />၂၀။<br />အားလံုး ျပီးသြားရင္ ၾကိဳးအပိုင္းအစေလးကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ရင္ သိုးေမႊးတဘက္တစ္ထည္ ရျပီေပါ့။<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYJXv6Evs23DfHfBd745sQJmHUnkHczXp196X7CDRClIlpZyQJunmco_cNxrYE0DKvnij4c2nxKix3UhhGQnR5pEcUE1uzXwFK4IVkhwQJcByLqMRYsZTVtAT3zwNcWa2xMpLSaE8i9p_Z/s1600/DSC05565+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 159px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYJXv6Evs23DfHfBd745sQJmHUnkHczXp196X7CDRClIlpZyQJunmco_cNxrYE0DKvnij4c2nxKix3UhhGQnR5pEcUE1uzXwFK4IVkhwQJcByLqMRYsZTVtAT3zwNcWa2xMpLSaE8i9p_Z/s200/DSC05565+-+%25E8%25A4%2587%25E8%25A3%25BD.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689604953974735602" border="0" /></a><br />ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အမွတ္တရပါ။ လြယ္ကူမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ေနာ္..။ နားမလည္ရင္ ေကာ္မန္႔မွာ ေမးခဲ့နိဳင္ပါတယ္။ ရွင္းျပပါ့မယ္ေနာ္:))။<br /><b id="yui_3_3_0_1_1324714494553150"><br /></b><div style="text-align: center; color: rgb(255, 0, 0);"><b id="yui_3_3_0_1_1324714494553150">****HAPPY MARRY CHRISTMAS</b> & <span style="font-weight: bold;">HAPPY NEW YEARS</span> <span style="font-weight: bold;">FOR ALL</span>****<br /></div><div style="text-align: right;"><br />ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္<br />ျမတ္မြန္္္္<br /></div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-47421026908379462642011-09-24T01:35:00.003+08:002012-10-18T11:30:33.096+08:00အိမ္မက္ဆိုးတို႔သက္ဝင္ခ်ိန္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnffx7iMTl8cHHpHLLhO7gsxukEV9A7yPnmDOQOAGrbVJsYhswKtJvWWaeQkEo05Wpeeweip60BoLuMcGI02yQgC8C2WhdjiVd4nC_CWrUh6u8uH_nC4qyhFYVgUdu9ZZ4lZjRi8iNXeBQ/s1600/wake_up__it_was_just_a_bad_dream___detail__by_klare_jasna-d5dw5bd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnffx7iMTl8cHHpHLLhO7gsxukEV9A7yPnmDOQOAGrbVJsYhswKtJvWWaeQkEo05Wpeeweip60BoLuMcGI02yQgC8C2WhdjiVd4nC_CWrUh6u8uH_nC4qyhFYVgUdu9ZZ4lZjRi8iNXeBQ/s320/wake_up__it_was_just_a_bad_dream___detail__by_klare_jasna-d5dw5bd.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
စပါးအဝယ္ဒိုင္ထံမွ ျပန္လာကတည္းက ကိုေရႊေအး မ်က္နွာမေကာင္းသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူ မခင္ျမင့္ သတိထားမိသည္။ ဧကႏၱစပါးေစ်းက်ေန၍ဟုသာ ထင္မိေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ဝင္ေျပာေလ့မရိွသူမို႔ ကိုေရႊေအးဖြင့္ေျပာလာခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ေနတာ အေကာင္းဆံုးဟု ေတြးလိုက္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုေရႊေအးနွင့္ မခင္ျမင့္ တို႔၏ အိမ္ေထာင္သက္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ။ အရာရာ ကိုေရႊေအး သေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ေစသျဖင့္ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ ကေတာက္ကစ စကားမ်ားဖူးသည္ မရိွခဲ့ၾက။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဦးေလးေမာင္ ေရ.. ျပန္တက္ၾကစုိ႔” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
တက္မကိုင္သူ ဦးေလးေမာင္ကို လွမ္းေျပာသည့္ ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ဦးေလးေမာင္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့အားသင့္သြားဟန္တူသည္။ မခင္ျမင့္ မေနသာ၍ ဝင္ေမးလိုက္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ မနားေတာ့ဘူးလား အကို.. ျပန္တက္ေတာ့မလို႔လား”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“မနားေတာ့ဘူး ျမင့္ရယ္။ အကိုတို႔ အခုပဲ ျပန္ၾကပါစို႔။ ဦးေလးေမာင္ စက္ႏိႈးဗ်ာ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မခင္ျမင့္ နားမလည္နိင္ေသာ္လည္း ကိုေရႊေအး စကားအတိုင္း ျပန္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္<wbr></wbr>။ ကိုေရႊေအးနွင့္ မခင္ျမင့္တို႔က ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စက္ေလွတစ္စီးျဖင့္ အစုန္အဆန္ သြားလာကာ ေဒးဒရဲ၊ က်ဳိက္လတ္၊ ဖ်ာပံု နယ္မ်ားရိွ တန္တစ္ရာဆန္စက္မ်ားမွ ဆန္မ်ားကို ရန္ကုန္သို႔ ပို႔ေပးသည့္ အလုပ္လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္အေခါက္မ်ားက ဆန္အိတ္မ်ားခ်ျပီးတိုင္း တစ္ရက္တန္သည္ နွွစ္ရက္တန္သည္ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္တြင္ကပ္၍ ျမိဳ႕ေပၚတက္ကာ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္ျခမ္းျခင္း ၊ ဘုရားဖူးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအေခါက္တြင္ ခ်က္ခ်င္း အထက္ဘက္ ျပန္တက္မည္ဆိုတာေၾကာင့္ အံ့ၾသမိေလသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ခင္ပြန္းျဖစ္သူ မ်က္နွာမေကာင္းသည့္အျပင္ ယခုလိုအေျခအေနေၾကာင့္ ထူးျခားမႈ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွေနမွန္း မခင္ျမင့္ နားလည္လိုက္၏။ အထက္ဘက္သို႔ ျပန္တက္လာသည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုေရႊေအး၏ အျပဳအမူက ဆန္းၾကယ္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ဦးတြင္ ထိုင္ျပီး ျမစ္ကမ္းေဘးဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ေငးလိုက္ ျဖစ္ေနပံုကို မခင္ျမင့္ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရင္း ၊ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲမွ ေရကဲ့ထုတ္ရင္း ေတြ႔ေနရသည္။ ကိုေရႊေအးက မခင္ျမင့္နွင့္မရခင္ကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ကို အမွီျပဳျပီး ေလွထိုးသားဘဝ ၊ အိုးသည္ဘဝ မ်ားျဖင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့သူျဖစ္သည္။ မခင္ျမင့္က ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာသူျဖစ္<wbr></wbr>သည္။ ကိုေရႊေအး၏ အိုးမ်ားကို ဝယ္ယူရင္းမွ ဖူးစာဆံု၍ ညားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ အစပိုင္းက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့သည္။ ဧရာဝတီျမစ္သည္သာ သူတို႔၏အိမ္ယာျဖစ္သလို ၊ သူတို႔အတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္စရာ ထမင္းရွင္လည္းျဖစ္သည္။ အိုးေလွေလးထဲတြင္ လင္ကုိယ္မယားနွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ကာ ကမ္းနံေဘး ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္သြားလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္းမွ တေျဖးေျဖးနွင့္ စီးပြားေရးတိုးတက္လာျပီး ယခုလို စက္ေလွျဖင့္ လုပ္ကိုင္နိင္သည့္ အဆင့္ထိ ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေငြေၾကးအတန္ငယ္ စုေဆာင္းမိေသာ္လည္း ကိုေရႊေအးက အေျခတက် အိမ္ယာဝယ္ကာ ေနထိုင္လိုစိတ္မရိွဘဲ စက္ေလွေပၚတြင္သာ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ မင္းအိမ္နဲ႔ မေနတတ္ပါဘူးကြာ။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚမွာ ေနရတာပဲ ငါစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ကေလးဘဝထဲက ဒီျမစ္ေပၚမွာပဲ ေနလာတာ ။ ေသတဲ့အထိ ဒီျမစ္ၾကီးထဲမွာပဲ ေနမယ္ကြာ။ ေသရင္လည္း ဒီျမစ္နံေဘးမွာပဲျမဳပ္။” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ့ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ယာနွင့္ေနဖို႔ပင္ မေတြးမိေတာ့။ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ဆိုသလို လင့္အလိုအတိုင္း မခင္ျမင့္လည္းေနထိုင္ရင္း ယခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျမစ္သူတပိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုေရႊေအးေျပာဖူးသလို ေသလွ်င္လည္း ဒီျမစ္ေပၚမွာသာ ေသမည္ထင္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
တစ္ေန႔လံုး ကိုေရႊေအးက စကားမေျပာ။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ သက္ျပင္းတခ်ခ်ျဖင့္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ေပၚသည္။ ကိုေရႊေအးကို ၾကည့္ရင္း မခင္ျမင့္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သူ႔ေယာက်ာ္းတြင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ကိစၥရိွေနမွာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာဘဲ ၾကိတ္ျပီးခံစားေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ညစာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေရႊေအး ထိုင္ေနသည့္ ေမာ္ေတာ္ဦးကိုသြားျပီး ကိုေရႊေအးနံေဘးတြင္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ဝင္ထိုင္သည္။ ကိုေရႊေအးက တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီးေနာက္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ျပန္လွည့္သြားသည္။ မခင္ျမင့္ ကိုေရႊေအးလက္ေမာင္းကို ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ျပီး ေမးမိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“အကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္။ မ်က္နာလည္းမေကာင္းဘူး။ စပါးေစ်းေတြက်ေနလို႔လားဟင္”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေလာကဓံ၏အထုအေထာင္းကို ခံခဲ့ရသည့္ ကိုေရႊေအးအတြက္ စပါးေစ်းက်ရံုနွင့္ ယခုေလာက္ ဝမ္းနည္းမည္ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိရ၍ အခုလိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေရႊေအးက ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနျပီးမွ မခင္ျမင့္၏ လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး တခ်က္ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။ စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုခု ရိွေန၍ အားေပးဟန္တူသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာျပရမွာပဲျမင့္ရယ္။ ျမင့္ကိုယ္တိုင္နဲ႔လည္းသက္ဆိုင္<wbr></wbr>ေနတာပဲေလ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ ရင္တုန္သြားမိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လည္း အကိုရယ္ မထိတ္သာ မလန္႔သာရိွလိုက္တာ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟုတ္တယ္ျမင့္ရယ္။ မထိတ္သာ မလန္႔သာထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနပါျပီ။ အကို မနက္က ဆန္တက္ပို႔ရင္းနဲ႔ သတင္းၾကားခဲ့ရတယ္။ အကိုတို႔ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ပိတ္ဆို႔ျပီး ဆည္ေဆာက္ေနျပီတဲ့ကြယ္။”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဘုရား...ဘုရား အဲ..အဲဒီေတာ့ ဒီျမစ္ၾကီးက ဘာေတြျဖစ္သြားမွာလဲဟင္”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ သူတို႔ေျပာသေလာက္ အကိုၾကားခဲ့ရတာေတာ့ အဲဒီလို ဆည္ေဆာက္လိုက္ရင္ ေရေတြက အရင္လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မစီးဆင္းရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဆည္ကေန လႊတ္ေပးသေလာက္ပဲ စီးရမွာ။ ဆည္ထဲမွာ ေရနဲရင္နဲသလို မ်ားရင္မ်ားသလို စီးရမွာေလ။ ေနာက္ျပီး အကိုတို႔ရဲ႕ ဒီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပါတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ထိခိုက္မယ္တဲ့။ ဒီျမစ္ၾကီးကို အမွီျပဳေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရေနသတၱဝါေတြ ငွက္မ်ဳိးစိတ္ေတြအထိဆိုးက်ဳိး ျဖစ္ေစမယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး ဒီျမစ္ရဲ႕ ေရကို အသံုးျပဳၾကရတဲ့ ေတာင္သူေတြ စိုက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြ ျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာေတြအတြက္လည္း ဆိုးက်ဳိးပဲ ျဖစ္ေစမယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားခဲ့ရတယ္ ျမင့္ရယ္။”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ အို.. အဲဒီေလာက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ အမ်ားခံျပီး ဘာလုပ္ဖို႔မ်ား ဒီဆည္ကို ေဆာက္ရတာလဲ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“လွ်ပ္စစ္ထုတ္ဖို႔တဲ့ေလ။ ရင္နာဖို႔အေကာင္းဆံုးက အဲဒီလွ်ပ္စစ္ကို အကိုတို႔နိင္ငံသံုးဖို႔အတြက္မဟု<wbr></wbr>တ္ဘူးတဲ့။ တျခားနိင္ငံကိုေရာင္းဖို႔တဲ့ေလ။ ေတာက္ !!! ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုေရႊေအးတစ္ေယာက္ ေျပာရင္းနွင့္ ေဒါသထြက္လာကာ ေမာ္ေတာ္ဦးကို လက္သီးျဖင့္ထုခ်လိုက္၏။ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝတြင္တစ္ခါမွ် မျဖစ္ေပၚဖူးသည့္ ေဒါသမ်ားျဖင့္ အံတင္းတင္း ၾကိတ္ထားမိသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ ဒါ ငါတို႔ရဲ႕ ျမစ္။ ငါတို႔တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ျမစ္ကြ။ ငါတို႔ ဘိုး ေဘး ဘီ ဘင္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမစ္။ ခုလို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္စရာမွ မဟုတ္တာ။ အသဲနာလိုက္တာကြာ။ ေတာက္ ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေတာက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္ ေဒါသမ်ားဆူေဝေနေသာ ကိုေရႊေအးကို မခင္ျမင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့။ ဒီသတင္းက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးသည့္ လူတိုင္း ဒီ့ထက္မေလွ်ာ့သည့္ ေဒါသမ်ား ခံျပင္းနာက်ည္းမႈမ်ား ျဖစ္ၾကမည္မွန္း သေဘာေပါက္မိသည္။ နွစ္ဦးသား စကားဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုသာ ေငးေနမိၾကေတာ့သည္။ ဘာမွ်မသိသည့္ ျမစ္ေရျပင္ၾကီးကေတာ့ လေရာင္ေအာက္တြင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား တလက္လက္ထကာ လွပေနသည္။ ျမစ္ျပင္မွ တိုက္ခတ္လာသည္ ေလမ်ားကလည္း ေအးျမလတ္ဆတ္ကာ ေဒါသနွင့္ နာက်ည္းမႈမ်ားကို တတ္နိင္သမွ်ေျဖေဖ်ာက္ေပးေနပံုရ၏<wbr></wbr>။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုညက မခင္ျမင့္ ေတာ္ေတာ္နွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေတြးမ်ားသာ ဝင္ေနမိသည္။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ သူတို႔အတြက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ထို႔ထက္ပို၍ စိတ္ညစ္ရေတာ့မည္။ ဝမ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ အိပ္ပ်က္ညမ်ားသည္ ဧရာဝတီခ်စ္သူတိုင္းကို ေစာင့္ၾကိဳေနေတာ့မည္။ မိုးလင္းခါနီးမွ မခင္ျမင့္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာေတာင္ လြတ္ေျမာက္နိင္ျခင္းမရိွခဲ့။ အိမ္မက္ဆိုးတို႔က ေစာင့္ၾကိဳေနျပန္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...............................</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး လူေတြ ျပည့္နွက္ေန၏။ ေနေရာင္ျခည္က မလင္း မခ်င္း ။ မိႈင္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕။ အားလံုး၏ အၾကည့္က တေနရာထဲသို႔ စု ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက လိႈက္ေမာဖြယ္ရာပင္တည္း။ ၾကိဳးအထပ္ထပ္ အတုပ္ခံထားရေသာ အမယ္အို တစ္ေယာက္ကို လမ္းတေလွ်ာက္ အတင္းဆြဲေခၚကာ ေတာင္ကုန္းထက္သို႔ ေခၚငင္ေနသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းအမည္က မရဏေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ ကြပ္မ်က္ခံရသူမ်ားအတြက္ ဘဝအဆံုးသတ္ရာ ေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ လူအုပ္ၾကီးက ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ၾကိဳးတုပ္ၿပီး ဆြဲေခၚခံေနရေသာ အမယ္အိုကို ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအားလံုးရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းနွင့္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျခင္းမ်ား တူညီစြာျဖစ္ေပၚေနသည္။<br />
<div style="text-align: justify;">
ခံျပင္း ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသံမ်ားကလည္း ဘဝဂ္ညံေန၏။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“မတရား မလုပ္ၾကနဲ႔”</div>
<div style="text-align: justify;">
“အခု ျပန္လႊတ္ေပး”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ အေမ့ကို မသတ္ပါနဲ႔။ မသတ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္”</div>
<div style="text-align: justify;">
“အေမ.... အေမ...”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ကယ္ေပးၾကပါ” </div>
<div style="text-align: justify;">
“ၾကည့္မေနၾကနဲ႔ အေမ့ကို ဝိုင္းလုၾကေလ.. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
လူအုပ္ၾကီး၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံထဲတြင္ ကြ်န္မ၏ ေအာ္သံလည္း ပါဝင္ေနခဲ့သည္။ အမယ္အိုကို ဆြဲေခၚလာသည့္ သူမ်ား မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ ေရာက္ရန္ တေျဖးေျဖးနီးလာသည္နွင့္အမွ် ေအာ္သံမ်ားလည္း ပို၍ဆူညံလာသည္။ အေမအိုက ကြ်န္မရိွရာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ညိွးႏြမ္းေနေသာ္လည္း ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈအျပည့္နွင့္ မဟာဆန္လွေသာ အေမအို၏မ်က္နာကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား လိႈက္ဆူလာသည္။ ကြ်န္မစိတ္မထိန္းနိင္ေတာ့ပါ။ အာေခါင္ျခစ္ကာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္လိုက္မိေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
.........................................<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
“ မသတ္ပါနဲ႔ မသတ္ပါနဲ႔”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ ျမင့္... ျမင့္ ဘာျဖစ္တာလဲ” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကိုေရႊေအး လႈပ္ႏိႈးတာေၾကာင့္ မခင္ျမင့္လန္႔နိဳးလာ၏။ အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားသည္။ ေရတခြက္ေသာက္ျပီးခ်ိန္အထိ ဝမ္းနည္းျခင္းက မေပ်ာက္နိင္ေသး။ ရင္ထဲတြင္ တုန္ရင္ေနမိ၏။ အိပ္ေရးမဝသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားက က်ိန္းစပ္ေနသည္။ အာရုဏ္ပင္ လင္းက်င္းလုျပီ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းလိုက္၏။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ ဒါဟာအိမ္မက္ဆိုးသာ ျဖစ္ပါရေစဘုရား။ ဒီအိမ္မက္ဆိုးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ အသက္မဝင္လာပါေစနဲ႔ေတာ့”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္</div>
</div>
<div style="text-align: right;">
ျမတ္မြန္</div>
<br />
<br />
..............................<wbr></wbr>.............<br />
<br />
<wbr></wbr><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjmN6IJGbr3g9zN5hqoAXBhrXHPM6zqrZMil2bmlABxoLDOmE9qMhs4kqjbG2Z37efkV5QgQ9ybLtwsg8jmAk6LGGhZWWz69EZQmbzlhYUbXDXOTTaAc1JdaveAn19ts0Y3_f_4vrUIHPC/s1600/ayeyar+logo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjmN6IJGbr3g9zN5hqoAXBhrXHPM6zqrZMil2bmlABxoLDOmE9qMhs4kqjbG2Z37efkV5QgQ9ybLtwsg8jmAk6LGGhZWWz69EZQmbzlhYUbXDXOTTaAc1JdaveAn19ts0Y3_f_4vrUIHPC/s320/ayeyar+logo.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<b style="color: white;"><span style="font-size: medium;">ဧရာဝတီျမစ္ဆံုေရကာတာ စီမံကိန္းကို အၾကြင္းမဲ့ ကန္႔ကြက္ပါသည္။</span></b><br />
<span id="fullpost"></span>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-28666497455988658892011-08-18T19:55:00.008+08:002012-10-18T12:17:05.369+08:00ဥေပကၡာအမွား<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPq2pgjlsBxU5js-SzD87VOOvkspOO2xl055Tp4NI7tNq9Hduj87kev570hO6tHSRXEH15g9Ye0ecYjGIb82OfCme4-rwcL6zFWXRzC7m-LnaZAmAVZ-wdTMyM9XCK8EeDUZv6ZL97DQio/s1600/Untitled-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPq2pgjlsBxU5js-SzD87VOOvkspOO2xl055Tp4NI7tNq9Hduj87kev570hO6tHSRXEH15g9Ye0ecYjGIb82OfCme4-rwcL6zFWXRzC7m-LnaZAmAVZ-wdTMyM9XCK8EeDUZv6ZL97DQio/s400/Untitled-1.jpg" width="366" /></a></div>
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို မၾကာခဏ ျပန္ျမင္ေနေယာင္မိသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ေက်ာင္းမွ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ေနၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားလာရာဘက္ကို ေစာင့္ေငးေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အနားကပ္၍ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
“ေဟ့ေကာင္... အေရွ႕က ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္။ ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
သူ႔စကားေၾကာင့္ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္နွင့္ လွပေက်ာ့ရွင္းသည္ဟု ယူဆရသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမနံေဘးနားရိွ ပုပုဝဝ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ အသက္ ငါးဆယ္ခန္႔ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ေယာက္တို႔ျဖစ္သည္။ ကားေစာင့္ေနဟန္တူသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။</div>
<br />
“ဟိုစံုတြဲလား...ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။ ”<br />
“မင္း မသိမသာ ၾကည့္ေန။ ေဘးနားက ဟိုလူၾကီး အဲဒီေကာင္မေလးကို လက္သရမ္းေနတယ္။ ”<br />
<br />
<br />
သူငယ္ခ်င္း၏ စကားေၾကာင့္ သူ၏ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနသည့္ စိတ္တို႔ အေဝးသို႔ လြင့္စင္ကာ ထိုေကာင္မေလးကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ပထမရပ္ေနသည့္ ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေရြ႔ကာ ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီးက ေကာင္မေလးေရြ႕ရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ထပ္တိုးသြားကာ သူ၏လက္သည္ ေကာင္မေလး၏ေၾကာျပင္ကို တစ္ေျဖးေျဖး ပြတ္သပ္ေနျပန္သည္။ ေကာင္မေလး၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ အနည္းငယ္တြန္႔သြားကာ ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔၏ အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္နားမလည္။ ထိုနွစ္ေယာက္သည္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားလည္း ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ထင္မိသည္။<br />
<br />
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ..။ သူတို႔နွစ္ေယာက္က အသိေတြ ေနမွာေပါ့။ ”<br />
<br />
“မင္းကေလ ေတာ္ေတာ္ တံုးတဲ့ေကာင္။ ေကာင္မေလးက ဒီေလာက္ လိုက္ေရွာင္ေနတာ..ဟိုလူၾကီးက သူေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာ မင္းမေတြ႔ဘူးလား။ မင္းက ခုမွေတြ႔တာ ငါေတြ႔တာ ေကာင္မေလး ေနရာေျပာင္းေနတာ ဒါနဲ႔ဆို သံုးေနရာရွိျပီ။ ငါတို႔ သြား ကူညီသင့္တယ္လို႔ မင္းမထင္ဘူးလား။ ”<br />
<br />
ေကာင္မေလး မ်က္နွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့သည္ ။ လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုင္ထားလွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္ သူတို႔၏ အေျခေနကို အကဲခတ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ လူၾကီး၏ လက္ကေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ေၾကာျပင္မွ အေပၚေအာက္ လွဳပ္ရွားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၍ ကြ်န္ေတာ့္မေနနိင္ေတာ့။<br />
<br />
“ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔ သြားကူညီရေအာင္ ဒီလူၾကီး ေတာ္ေတာ္လြန္ေနပီ။ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။ ”<br />
<br />
ထိုေနာက္ ေရွ႕သို႔တိုးသြားကာ ေကာင္မေလးနားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ရပ္လိုက္သည္။ ထိုလူၾကီးကေတာ့ ရုတ္တရက္အနားတြင္ လူေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းသြားသည္။ သူလုပ္ရပ္ကို ရိပ္မိသြားသည့္ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွ ထိုလူၾကီး ထြက္ခြါသြားေတာ့သည္။<br />
<br />
“ ငါတို႔ကား...လာျပီကြ ”<br />
<br />
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကားလာ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားေပၚသို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပးတက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္သည့္ကားေပၚတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးလည္း လိုက္ပါလာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ရပ္ေနသည့္ေနရာနွင့္ သူမရပ္ေနသည့္ ေနရာသည္ လူသံုးေလးေယာက္သာ ျခားသည္။ သူမအား ကူညီလိုက္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ နွစ္ေယာက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နွင့္ တစ္ခ်က္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္တတ္ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာမလာခဲ့ပါ။<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေနမိသလို ခံစားေနမိေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းမွ မၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ အနည္းငယ္ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ကားေပၚက ဆင္းသြားသည္ အထိ ေက်းဇူးတင္စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာေဖာ္ မရသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ရုပ္ကေလးကေတာ့ ေခ်ာပါရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမရွိ၊ အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မသိလိုက္ဘာသာ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အျငိမ္မေနနိင္ဘဲ ကူညီမိ၍ ယခုလို တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင့္ စိတ္ထဲစႏိုးစေႏွာင့္ ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ယခင္အတိုင္း ဘာသိဘာသာ ေနသည္က ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိသည္။</div>
<br />
ထိုအျဖစ္ပ်က္တို႔ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ စိတ္တြင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အခြင့္ၾကံဳလို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီလို အခက္ခဲမ်ား မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာပါက မကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ့။<br />
<br />
ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကားေစာင့္ေနသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ မွတ္တိုင္တြင္ သူမကို မေတြ႔မိ။ ေတြ႔လွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာနိုင္မည္ မထင္။ “ ခင္ဗ်ားကို ကူညီခဲ့တာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသင့္တာေပါ့ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားေျပာမိ မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။ သူမအား သတိရေနျခင္းမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိျခင္းလား။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တို႔ ေဝခြဲမရ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မေန႔က အျဖစ္ပ်က္တို႔ကို မေမ့နိင္ေသးျခင္း ျဖစ္မည္။<br />
<br />
ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ စီးရမည့္ ကား ဆိုက္လာသည္။ ကားတစ္စီးလံုး ေခ်ာင္ခ်ိေနသည္မို႔ ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ရွာေဖြကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဝင္ထိုင္သည့္ ထိုင္ခံုေဘးဘက္က ခံုတြင္ မေန႔က အမ်ဳိးသမီး ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိနိုင္စရာ မရွိ။ ဧကႏၲ အေရွ႕မွတ္တိုင္မွ ၾကိဳဆီးလာပံုရသည္။ မေဘနားတြင္လည္း မေန႔က လူၾကီး ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါလည္း ဒီလူၾကီး ဘာလုပ္အံုးမလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ သူမ အတြက္စိုးရိမ္ သြားမိျပန္၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ဘယ္လိုပင္ တားျမစ္ထားေသာ္လည္း သူမအား ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်နိုင္။ သူမအား ကြ်န္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနမိ၏။<br />
<br />
ကားထြက္လာျပီး မၾကာခင္တြင္ ထိုလူ၏ အက်င့္တို႔ ေပၚလာျပန္သည္။ အတြင္းဘက္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူမအား အျပင္က ပိတ္ထိုင္ထားေသာ ထိုလူၾကီး၏ လက္သည္ သူမ ေပါင္ေပၚသို႔ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ အံၾသတုန္လွဳပ္သြားရသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွည့္ၾကည့္ကာ အကူညီေတာင္းခ်င္ပံုရသည္။ မေန႔က အျဖစ္ကို မေက်နပ္စိတ္ေၾကာင့္ သူမ လွည့္ၾကည့္သည္ကို မသိဟန္ ေဆာင္လိုက္ျပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူမက ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ အဖိုးၾကီးက သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆုပ္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္၏။ သူမ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္ ၾကည့္နိုင္စြမ္း မရွိ။ ဒီတစ္ခါလည္း ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၍ မရေတာ့။<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ ထိုလူ႔လက္ကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္သည္။<br />
<br />
“ကားဆရာ။ ဒီမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ဒီအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို လိုက္ေနွာင့္ယွက္ေနလို႔။ ရဲစခန္းကို အျမန္ဆံုးေမာင္းပါဗ်ိဳ႕။ ”<br />
<br />
ထိုအခါ လူၾကီးက ဆြဲထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ေဆာင့္ျဖဳတ္ကာ ကားေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ကူညီမိျပန္သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲမွ အားကိုးတၾကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ အိတ္ထဲမွ စာရြက္တစ္ခုကို ထုတ္လိုက္ျပီး စာေရးကာ ကြ်န္ေတာ္အား လွမ္းထိုးေပးသည္။<br />
<br />
<br />
“ကြ်န္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္မိပါတယ္။<br />
ဟိုေန႔ကတည္းက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ေနတာပါ။ ကြ်န္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။<br />
ကြ်န္မက စကားမေျပာတတ္လို႔ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခဲ့တာပါ။”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ထိုစာကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွ စူးစူးနင့္နင့္ ခံစားမိလိုက္သည္။ သူမကို အထင္လြဲမိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အၾကီးအက်ယ္ မွားသြားခဲ့ျပီ။ သူမ၏ စာရြက္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ငိုင္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆင္းရမည့္ ဂိတ္ေရာက္သည္ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ သတိမထားမိေတာ့။ သူမေဘးက ခံုကို ေျပာင္းထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ စကားတစ္ခြန္းကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္မိသည္။</div>
<br />
“ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။”<br />
<br />
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြးေနမိသည္မွာ ထိုသနားစဖြယ္ မိန္းမပ်ဳိေလး အေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တုန္႔ျပန္ခံရသည္ျဖစ္ေစ ၊ မတုန္႔ျပန္သည္ျဖစ္ေစ မည္သူ႔ကိုမဆို ကြ်န္ေတာ္ကူညီနိင္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ် ဥေပကၡာ မျပဳေတာ့ဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။<br />
<br />
။။။။။။။။။။။။<br />
<br />
( တရုတ္ဝဘ္ဆိုဒ္ တစ္ခုမွ ဖတ္မိသည့္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။<br />
အျခားသူ တစ္ဦးဦးမွ ဤစာစုေလးကို ဘာသာျပန္ျပီးပါက တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုဟု မွတ္ယူကာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။)<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<br />
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္<br />
ျမတ္မြန္</div>
</div>
<span id="fullpost"></span>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-78134039607686275162011-07-21T21:24:00.003+08:002012-10-18T12:33:06.470+08:00ရယ္ရယ္ေမာေမာ<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidhewmdY6UWqTpaEND4DlGSHu7tnc9dwdgyrD0QfgMWwCnjZnjTJe1U7BuDKcAR2xY68QJ-VJKATRroqmLG4zWuiMPNI219nX9-McWky4C1QMHRCdxA7X4Zu5fmQhm6uSdZ5Rd7LJMjCCU/s1600/91663647.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidhewmdY6UWqTpaEND4DlGSHu7tnc9dwdgyrD0QfgMWwCnjZnjTJe1U7BuDKcAR2xY68QJ-VJKATRroqmLG4zWuiMPNI219nX9-McWky4C1QMHRCdxA7X4Zu5fmQhm6uSdZ5Rd7LJMjCCU/s320/91663647.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">မယူခင္ကတည္းက</span><br />
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;"> </span><span style="font-family: Zawgyi-One;">ေကာင္မေလး။ ကြ်န္မနဲ႔ လက္ထပ္မယ္ဆိုရင္ အရက္ျဖတ္မွာလား။<br />ေကာင္ေလး။ မင္း ျဖတ္ေစခ်င္ရင္ ျဖတ္ပါ့မယ္။<br /><br />ေကာင္မေလး။ ဒါဆိုရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလည္း ျဖတ္ရမယ္ေနာ္။<br />ေကာင္ေလး။ အင္း....မင္းသေဘာေလ။ ျဖတ္ပါ့မယ္။<br /><br />ေကာင္မေလး။ ညဘက္ေတြ အျပင္ထြက္တဲ့ အက်င့္ကိုလည္း ျဖတ္ရမယ္။<br />ေကာင္ေလး။ (ေဒါသသံျဖင့္) ေအးကြာ... ျဖတ္မယ္။<br /><br />ေကာင္မေလး။ ဒါဆို အကုန္ ျဖတ္ရမယ္ေနာ္။<br />ေကာင္ေလး။ ျဖတ္မယ္ေဟ့။ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ေန႔ကိုပါ ျဖတ္မယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">ၾကက္တူေရြး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /><br />ေလလံပြဲတစ္ပြဲတြင္ လူတစ္ေယာက္က ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္ကို ေလလံဆြဲသည္။<br />“၃၀၀”<br />“၃၅၀ ” ဟု ေစ်းျပိဳင္ေပးေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ထိုလူမွ ေစ်းထက္တိုးေပးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“၄၀၀”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br />“၅၀၀” ဟု တဘက္မွ ထပ္တိုးေပးျပန္သည္။<br />“၆၀၀”</span></div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;">“၇၀၀”<br />အျပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းျပိဳင္ေပးရင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ၾကက္တူေရြးကို ၉၀၀၀ ျဖင့္ ထုိလူရရိွသြားသည္။<br />“ဒါထက္.. ဒီၾကက္တူေရြးက စကားေရာ ေျပာတတ္ရဲ႕လား။”</span><br />
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> “ေျပာတတ္ပါတယ္ဗ်။ ခုနကေတာင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေစ်းအျပိဳင္ေပးေနေသးတယ္ေလ” </span><span style="font-family: Zawgyi-One;"></span><br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;"></span></div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">လက္မွန္လာလို႔ပါ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br />ေဒါသထြက္ ရန္ျဖစ္သည့္အခါတိုင္း္ ပန္းကန္ေတြကို ေပါက္ခြဲတတ္ေသာ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္သက္ အနွစ္၂၀ အေရာက္တြင္ ကြာရွင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို ဝိုင္းတားၾကသည္။<br /><br />“နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းလာျပီး<wbr></wbr>မွ ဆကျ္ပီးသည္းခံလိုက္ပါကြာ။ မင္းမိန္းမ အေၾကာင္းလည္း သိေနတာပဲ။ ”<br />“မင္းတို႔ဘာသိလို႔တုန္းကြ။ ငါ့မိန္မက တစ္ေျဖးေျဖး လက္တည့္လာျပီ။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in; text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in; text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br />မနက္ ၇နာရီခြဲတြင္ အေမက သားျဖစ္သူကို ႏိႈးသည္။<br />အေမ။ ထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္။<br />သား။ အေမ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမသြားပါရေစနဲ႔..။<br />အေမ။ ဟဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..။<br />သား။ ေက်ာင္းက ကေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္ကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း အျမင္ကပ္ေနပံုပဲ။ ေက်ာင္းေစာင့္က အစ..။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အေမ။ မင္း အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ ေက်ာင္းအုပ္ လုပ္တာပဲ အႏွစ္ ၂၀ ရိွေတာ့မယ္။</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="border: medium none; margin-bottom: 12pt; padding: 0in; text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">ခဏေတာ့ေစာင့္ပါ</span></div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br />လူ။ နတ္မင္းၾကီးခင္ဗ်ာ..နွစ္ေပါင္း<wbr></wbr>တစ္ရာက နတ္မင္းၾကီးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲခင္ဗ်။<br />နတ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတာေပါ့။<br />လူ။ ဒါဆို ေငြသိန္းတစ္ရာကေရာ..။<br />နတ္။ အေၾကြေစ့ တစ္ေစ့ေလာက္ပဲ ရွိတာေပါ့။<br />လူ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီအေၾကြေစ့ တစ္ေစ့ေလာက္ ေခ်းပါလား။<br />နတ္။ ေအး ေခ်းမယ္။ တစ္မိနစ္ေစာင့္။</span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span><span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">လစ္မလားလို႔</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /><br />လူတစ္ေယာက္ မီးပြင့္နီေနသည္ကို ဆိုင္ကယ္နွင့္ ျဖတ္ကူးသည္ကိုေတြ႔ေတာ့ ရဲက လွမ္းတားသည္။<br />ရဲ။ မင္း မီးပြင့္နီေနတာကို မေတြ႔ဘူးလား။<br />လူ။ ေတြ႔ပါတယ္။<br />ရဲ။ ဒါဆို ဘာလို႔ ျဖတ္ေမာင္းတာလဲ။<br />လူ။ ဆရာ့ကို မေတြ႔လို႔ပါ..။</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 16pt;">အမူးသမား</span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အရက္မူးေနသည့္ ေယာက်ၤားက အိပ္ေနသည့္ မိန္းမကို ႏိႈးးလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ေယာက်ာ္း။ “ မိန္းမ ထစမ္းပါအံုး။ ငါတို႔အိမ္မွာ သရဲရွိတယ္ကြ။ ”<br />မိန္းမ။ “ဟုတ္လို႔လား။ ရွင္ဘယ္လို သိလဲ။ ”<br />ေယာက်ၤား။“ဟုတ္တယ္ကြ။ ငါအခုနက အိမ္သာသြားတာ တံခါးဖြင့္ရံုပဲရိွေသးတယ္ အိမ္သာတံခါးမီးက သူ႔အလိုလို လင္းလာတယ္...။ ျပီးေတာ့ အထဲကေန ေလေအးေေတြ ငါ့ကိုယ္ကို ျဖတ္တိုက္သြားတယ္။<br /><br />မိန္းမ။ ဟုတ္လို႔လား။ ဘယ္မွာလဲ က်ဳပ္ကို လိုက္ျပအံုး။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ေယာက်ာ္းျဖစ္သူလိုက္ျပသည္ကို ေတြ႔သည့္အခါ မိန္းမက ေျပာလိုက္သည္မွာ<br />“ဟင္..အဲ့ဒါ အိမ္သာမဟုတ္ဘူးရွင့္။ ေရခဲေသတၱာ...။”</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /><span style="font-family: Zawgyi-One;"></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: Zawgyi-One; font-size: 14pt;">ေအးေဆးပါ</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">တက္စီကားတစ္စီးေပၚကို လူတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။<br />“ကားဆရာ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျမန္ျမန္ေလး ေမာင္းေပးပါ။”<br />“ေလယာဥ္ခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ။”<br />“၁၀နာရီ၂၀ပါ။”<br />“ဒါဆို ဘယ္မွီေတာ့မလဲ။ အခုပဲ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေနျပီ။ ေလယာဥ္က ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေစာင့္ေတာ့မလဲ။ ”<br />“ေမာင္းမွာသာ ျမန္ျမန္ေမာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီေလယာဥ္ေမာင္းမယ့္ လူပါ။ ”</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</span><br />
<div style="text-align: left;">
ရယ္ေမာျခင္းက အသက္ရွည္ေစ၏ ။ ဖတ္ဖူးသည္႔ တရုတ္ဟာသ ေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္မ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာနိုင္ၾကပါေစရွင္..။<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ<br />
ျမတ္မြန္</div>
</div>
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:displayhorizontaldrawinggridevery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery> <w:displayverticaldrawinggridevery>2</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:spaceforul/> <w:balancesinglebytedoublebytewidth/> <w:donotleavebackslashalone/> <w:ultrailspace/> <w:donotexpandshiftreturn/> <w:adjustlineheightintable/> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:usefelayout/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:表格內文; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-63902263882603364482011-06-15T12:22:00.015+08:002012-10-18T02:02:27.866+08:00ေမတၱာျဖင့္မိုး နွလံုးသားနွင့္ကာ<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihbXdHgnCVbXvKyk2G3gDowjDXxzyaQqiEExRoqGg4Yxz9g7fXrVB-YA2QJpRgYlM9qekQWkY8HN_ZM_jBGoqlOrHH7b6BfCShxCAPz-u8HcR02QzS0vWbCOmcNOcc4355W6j1cyzviyEJ/s1600/MyatMon(MyttarMoeNalonetharKar).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihbXdHgnCVbXvKyk2G3gDowjDXxzyaQqiEExRoqGg4Yxz9g7fXrVB-YA2QJpRgYlM9qekQWkY8HN_ZM_jBGoqlOrHH7b6BfCShxCAPz-u8HcR02QzS0vWbCOmcNOcc4355W6j1cyzviyEJ/s400/MyatMon(MyttarMoeNalonetharKar).jpg" width="265" /></a></div>
ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္ျပီး အခန္းနံရံတြင္မွီ၍ ေထာင္ထားလိုက္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း အခန္းထဲ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားက ငါးလံုးရိွေနခဲ့ျပီ ။ ေနာက္ထပ္ သိမ္းဆည္းရမည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့။
အနွစ္နွစ္ အလလေနလာခဲ့သည့္ သူ႔အခန္းေလးကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဇနီးျဖစ္သူက မီးဖိုခန္းနွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သိမ္းစရာရွိသည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းလွ်က္ရွိသည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖနွင့္အေမကို စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္အနီးနားရွိ ပန္းျခံတစ္ခုသို႔ ထြက္သြားသည္။ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ မန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သယ္ယူသြားရန္မလြယ္ကူသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းစရာရွိသည္မ်ားေရာင္း၍ ေပးသင့္တန္သည္မ်ားကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေပးခဲ့ျပီးျပီ။ အသံုးမဝင္ေတာ့မည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း လႊင့္ပစ္ ခဲ့ျပီးတာေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဝယ္ယူစုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ နွေျမာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနွေျမာျခင္းေတြထက္ ကြ်န္ေတာ္ပို၍ နွေျမာရမည့္ အရာရွိေနသည္။ ထိုအရာက ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လာသည့္ သည္ေနရာမွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔ခြါျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ငါးနွစ္ကတည္းက ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ေနခဲ့သည္။ သည္နဳိင္ငံေရာက္ျပီးသံုးနွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦးနွင့္ေတြ႔ဆံုကာ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးဘဝတြင္ နွစ္ေယာက္အတူတကြ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ မၾကြယ္ဝ မခ်မ္းသာေသးေသာ္လည္း လူတန္းေစ့ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္နွစ္ခန္႔တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွလာသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သည္နိုင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ စရိတ္မွာ ျမင့္မားလွေသာေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ေမြးဖြားခါနီး အထိ အလုပ္တက္ခဲ့ရ၏။ ထိုေနာက္ သမီးေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သည္နိုင္ငံ စနစ္အရ ကေလးေမြးဖြားရန္အတြက္ ခြင့္ရက္ ေလးဆယ့္ငါးရက္ ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလး တစ္လသားအရြယ္တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ခြင့္ရက္ေစ့သြားတာေၾကာင့္ အလုပ္ ျပန္တက္ရ၏။ သမီးေလးကို အိမ္နီးနားရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဒၚၾကီးတစ္ဦးကို လခေပး၍ ထိန္းခုိင္းရသည္။ အိမ္တြင္ကေလးထိန္းေပးမည့္ အဖိုးအဖြား မရိွသည့္ မိသားစုတိုင္း ဤကဲ့သို႔ နီးစပ္ရာကို အခေၾကးေငြေပး၍ ထိန္းခိုင္းၾကရသည္မွာ ရုပ္ဝတၳဳေနာက္ကို လိုက္ေနရေသာ ျမိဳ႕ျပ၏ ပံုစံခြက္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဤသို႔ျဖင့္ သမီးေလး နွစ္နွစ္ေက်ာ္တြင္ သားေလးကို ထပ္ေမြးခဲ့ျပန္သည္။ သားသမီးနွစ္ေယာက္အတြက္ ကေလးထိန္းစရိတ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္၏ လခတစ္လစာခန္႔ရိွသည္။ ထိုေၾကာင့္ဇနီးျဖစ္သူက အိမ္တြင္ေန၍ ကေလးထိန္းရန္အတြက္ အလုပ္ထြက္လိုက္သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္၏ နု႔ိမႈန္႔ဖိုးအပါအဝင္ အေထြေထြစရိတ္မ်ား ၊ အိမ္စရိတ္မ်ား အစရွိသည့္ စရိတ္မ်ားစြာကို အဆင္ေျပဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔စဥ္လိုလို အလုပ္တြင္ အခ်ိန္ပို ဆင္းရသည္ေၾကာင့္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ေနရသည့္အခ်ိန္က ရွားပါးလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားက အိပ္ယာမွမနိုးေသးဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကေလးမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုသို႔ျဖင့္ သမီးၾကီး သံုးနွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မူၾကိဳထားရန္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾက၏။ သည္နိုင္ငံ၏ ကေလးမူၾကိဳစရိတ္မွာလည္း ျမင့္မားလွပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သားနွင့္ သမီးကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ကာသူတို႔၏ အဖိုးအဖြားမ်ားထံတြင္ ခဏတာအပ္ထားျပီး့ ထိုအေတာအတြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ဇနီးျဖစ္သူက ၾကိဳးစား၍ ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီးမွ သားသမီးမ်ားကို ျပန္ေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သားသမီးမ်ားနွင့္ ခြဲခြါရ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ဦးစလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ သားသမီးမ်ားကို စိုးရိမ္စိတ္၊ သတိရသည့္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းရသည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားသည္ သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႕ေရးနွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ခံသာသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သားသမီးမ်ားကို နိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းထားျပီး ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို သတိရခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကိုသာ ပို၍ၾကိဳးစားျဖစ္သည္။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ပါ အခ်ိန္ပိုဆင္းသည္။ ကေလးစရိတ္မ်ား သက္သာသြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အနည္းငယ္စုေဆာင္းမိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သားနွင့္ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူထားရန္ ျပန္ေခၚလာျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
*****</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သားသမီးမ်ား ျပန္ေရာက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိသားစု ဘဝေလး ပို၍သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ရသည္။ သားနွင့္သမီးကို အနီးနားရွိ ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။ ကေလးမ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္ ထားသည့္ နွစ္နွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္အတြင္းတတ္လာခဲ့သည့္ ျမန္မာစကားမ်ားကို ျပန္ေမ့မသြားေစရန္ ျမန္မာလိုသာ ေျပာဆို ဆံုးမျဖစ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွိခိုးနည္းမ်ား သင္ေပး၏။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတူတကြ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က ညပိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္တက္ေနခ်ိန္တြင္ သားနွင့္သမီးမွာ တေနကုန္ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ မိသားစုဘဝ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္ နည္းလွသည့္ သည္နဳိင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ထားသည့္ ဆိုးရြားမႈ တစ္ခုရွိလာသည္။ ထိုအရာမွာ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားျပီး တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔အခ်ိန္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္မွ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာကာျပန္လာသည္။ အိမ္တံခါး ဖြင့္ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းကို နွိပ္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးက တံခါလာဖြင့္ေပးသည္။ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက မီးဖိုခန္းထဲမွ လွမ္းေအာ္ေမးသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ တံခါးကို အရမ္း မဖြင့္နဲ႔။ ဘယ္သူလဲၾကည့္အံုး။”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ေလာင္မား။ နီးေလာင္ကုန္းလား။” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သားငယ္၏ (အေမအိုၾကီး နင့္ေယာက်ၤား) ဟု ျပန္ေျဖသံကို ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နားကိုပင္ မယံုနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုေနာက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ျပီး သားကိုဆံုးမရေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“သားငယ္ေလး။အဲဒီလို မေျပာရဘူး။ ေဖေဖ ၊ ေမေမ လို႔ ေခၚရတယ္ေလ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္ေတာ္ဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္”ဟု ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မိဘကို အေခၚအေဝၚမ်ားသည္ ကာတြန္းကားမ်ားထဲမွ အတုယူထားျခင္းျဖစ္မည္ထင္၏။ သည္နဳိင္ငံတြင္ ကေလးမ်ားၾကိဳက္ၾကေသာ (လပီေရွာင္ရွင္း) ဟု အမည္ရသည့္ ကေလးဆိုး ကာတြန္းကားမွာ ေခတ္စားလွသည္။ ထိုထဲတြင္ လူၾကီးမိဘမ်ားကို ထိုကဲ့သို႔ ေခၚေလ့ရိွသည္။ ကေလးမ်ားကို ပိုမိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို မွာၾကားရေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“မင္း ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ဆံုးမပါအံုးကြာ ။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ေနျပီ။ ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဇနီးျဖစ္သူကို ထပ္သတိေပးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားကိုေျပာဆိုဆံုးမေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ အားလပ္ခ်ိန္မွာလည္း မ်ားမ်ားစားစား ရိွလွသည္မဟုတ္။ ဆံုးမသည့္ အခ်ိန္ခဏသာ “ဟုတ္” ဟုေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ေမ့သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ျခား ကေလးမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းတူ၊ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုလည္း အျမဲျမင္ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကေလးမ်ားအတြက္ ရင္ပူမိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ မရိွပါ။ ေက်ာင္းသားကို ရိုက္မိသျဖင့္ ရဲတိုင္ခံရသည့္ ဆရာမ်ား အေၾကာင္း မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ ဆရာမ်ားတြင္သာ မဟုတ္။ မိဘျဖစ္သူအေနျဖင့္လည္း သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမိလွ်င္ ရဲတိုင္ခံရျပန္သည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးေသာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္၏။ ထိုဓေလ့ေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားက မိဘကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိ။ ဆရာမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ပါ။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကမည္ဆိုသည့္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္လည္း လူၾကီးမိဘမ်ားအေပၚ ရိုင္းစိုင္းရဲၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအရာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္မိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယခုအသက္အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ လမ္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္လက္ေနာက္ပစ္၍ျဖစ္ေစ၊လက္အုပ္ခ်ီ၍ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆက္ၾကရသည္။ ေခါင္းကေလးငံု႔ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားတြင္ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို သတိတရ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေလ့ရိွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ျပန္ကန္ေတာ့ခံခြင့္မရေသး။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အခြင့္သာတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဇနီး ျဖစ္သူ၏ ဆိုဆံုးမေသာ္လည္း သည္နိဳင္ငံယဥ္ေက်းမႈဓေလ့စရိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ရေလ့သာရိွသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို သည္နဳိင္ငံသားမ်ားဟုသာ အေတြးဝင္ေနၾကပံုရသည္။ ႏုနယ္ေသာ သူတို႔ႏွလံုးသား မ်ားထဲတြင္ ဓေလ့စရိုက္ဆိုးမ်ားက အျမစ္တြယ္စျပဳေနျပီထင္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ေျပာဆို ဆံုးမရတာပင္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမင္ရေတြ႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကေလးမ်ားကေတာ့ အေျခအေနပို၍သာ ဆိုးလာေတာ့သည္။ သမီးႏွင့္သားမွာ တေျဖးေျဖး အရြယ္ေရာက္လာသည္မွာ သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားက ၈ ႏွစ္အရြယ္သို႔ပင္ရိွျပီ။ ေမာင္ႏွစ္မ အခ်င္းခ်င္းလည္း သည္နိဳင္ငံ၏ လူေနမႈဘဝ ဓေလ့အတိုင္းသာ ဆက္ဆံၾကသည္ကို မၾကာမၾကာ ျမင္ေနရသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းညႊန္လွ်င္လည္း ေျခေထာက္ႏွင့္သာ ညႊန္ၾကသည္။ ပန္ကာ ပိတ္လွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ၾကသည္။ တီဗီပါဝါခလုတ္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ဖြင့္ၾကသည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆံုးမေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားခ်င္းဆီမွ ကူးစက္လာဟန္တူေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားက အရိုးစြဲစျပဳေနျပီထင္ူသည္။ ဆံုးမရတာ မ်ားလာသည္ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္သားကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ရိွေနခ်ိန္နည္းလာသည္။ မိသားစု ဘဝသည္ ယခင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မေကာင္းေတာ့။ သက္ျပင္းမ်ားျဖင့္သာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေလာင္မီးက်ေတာ့မည့္ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မိသားစု စံုညီေနသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“သမီး အေမ့ကို တီဗီရီမုေပးစမ္း ”တီဗီရီမု (remote) ကို ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းေတာင္းသည္။ ခံုေအာက္က်ေနေသာ ရီမုကြန္ထရိုးကို သမီးၾကီးက ကုန္းမေကာက္ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ လွမ္းကန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသမ်ား ေထာင္းခနဲ ထြက္ကာ စိတ္မထိန္း နိဳင္ေတာ့ဘဲ ဆိုဖာေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး သမီးၾကီးကို ရိုက္မိေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“အင့္ဟာ...”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဖုန္း...”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဖုန္း...”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ငါတို႔ဒီေလာက္ဆံုးမေနရဲ႕နဲ႔ကိုရိုင္းစိုင္းလိုက္ၾကတာ။မိဘကိုပစၥည္းေပးတာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေပးရမယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ထားလို႔လား ေျပာစမ္း”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဇနီးျဖစ္သူက ဝင္ဆြဲသည္။ သမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ မထင္မွတ္သည့္ စကားကို သမီးၾကီးက ေျပာခ်လိုက္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ နင္ ငါ့ကို ရိုက္တယ္။ ေအး...ငါအခု ရဲတိုင္မယ္။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ ကမာၻၾကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားျပီထင္ရသည္။ မယံုၾကည္နိုင္။ကြ်န္ေတာ္အသက္ရွဴရပ္တန္႔သြားျပီဟုပင္ထင္မိသည္။နားထင္သို႔ ေသြးမ်ား ေဆာင့္တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို စူးခြ်န္ျဖင့္ထိုးသကဲ့သို႔ စူးေအာင့္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္။ မယံုၾကည္ဝံ့။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေျခလက္မ်ား ေအးစက္လာကာ လည္ပင္းတြင္ အညစ္ခံထားရသလို မည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာနိဳင္ေတာ့။ သားသမီးကို ရိုက္မိသျဖင့္ မိဘကို ရဲတိုင္သည့္ သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳလာမည္ဟု မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ နာက်င္လြန္းလွပါသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟဲ့ သမီးၾကီး အေဖကို အဲဒီလို မေျပာရဘူးေလ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“အေဖက ငါ့ကို ဘာလို႔ရိုက္လဲ”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သူတို႔ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားနိဳင္စြမ္းမရိွေတာ့။ အိမ္တံခါးတြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းေနေသာ္လည္း အသိတရားတို႔မရိွေတာ့ပါ။ နီးစပ္ရာ ခံုတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အပင္ပန္းခံ ရွာေဖြ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ျပန္ရဖို႔လား။ ေခြ်းစက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ ျပိဳလဲဖို႔လား။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပင့္တင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔နာက်င္ရဖို႔လား။ တားဆီးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္ နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုစကားစုသည္ ပဲ့တင္သံမ်ားအျဖစ္ နားစည္ဝမွ ႏွလံုးအိမ္ထဲအထိ အခါခါ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ျပိဳက်သြားသည့္ အိမ္တစ္လံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသူ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္၏ နာက်င္မႈမ်ဳိးထက္ ပိုမိုသည့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာက ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားသည့္ မိသားစုအိမ္ကေလး တအိအိျဖင့္ ျပိဳက်သြားခဲ့ေလျပီ။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္လွျပီ။ ဇနီးျဖစ္သူက မအိပ္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းဖက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ကာ သူ႔ေက်ာေလးကို ခပ္သာသာပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ နာက်င္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက ႏွစ္ဦးသားစလံုးတြင္ ထပ္တူျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကစို႔ကြာ” </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဇနီးျဖစ္သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ သူလည္း ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတြးထားမည္ ထင္ပါသည္။ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ႏွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုလားၾကေတာ့။ လက္မခံနိဳင္ေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားရိွရာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ရုန္းထြက္ရေတာ့မည္။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ဆိုလွ်င္ ရရိွလာနိင္မည့္ ျပည့္စံုၾကြယ္ဝမႈမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလြယ္တကူ လဲလွယ္ဝံ့ပါသည္။ ထိုခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ဌာေနကိုသာ ျပန္ရန္ ဆံုျဖတ္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၾကီးသူကိုရိုေသ ငယ္သူကိုေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘဝ အိမ္ကေလးတစ္လံုးအသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ထိုအိမ္ေလးကိုေတာ့ ေမတၱာျဖင့္မိုး၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ ကာရံထားပါမည္။
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">*******************</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> </span></div>
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္</div>
<div>
<div style="text-align: right;">
ျမတ္မြန္</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 100%;"><br /></span>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi17ubarES-BZAQNwxAP1FEt9wF4hM074aXNMnYniB31IcLKNLiqAC03_5ZkN_jR3T-UAdBRIGqRcpMlXYUBeuvi02lKYfZy1XhHyFRCIQi0jhO4eksLZ1EuDpvG2NySnPH7QzPPVKNhksv/s1600/1st.jpg"><br /></a><span style="color: #3333ff;"><span style="color: red;">ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။</span><br /> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3333ff;">ကြ်န္မ သည္ဝတၳဳတိုေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုျပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ျပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးဆံုး အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆုေပးေရးအဖြဲ႕ကဆန္ကာတင္စာမူေတြကို အရင္ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဆန္ကာတင္ စာမူေလးေတြကို အကဲျဖတ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ထပ္မံ အမွတ္ေပး အကဲျဖတ္ၾကပါတယ္။ </span><span style="color: #3333ff;"><span style="color: #3333ff;"> ေစတနာ နဲ႔ အကဲျဖတ္သည့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကေတာ့ </span></span></div>
<br />
<span style="color: #3333ff;">ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း</span><br />
<div style="color: #3333ff;">
ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္</div>
<div style="color: #3333ff;">
ဆရာမေဒၚႏုနုရည္ (အင္းဝ)<br />
ဆရာမေဒၚခင္ခင္ထူး</div>
<div>
<span style="color: #3333ff;">ဆရာဦးမင္းဒင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ တစ္ဦးခ်င္းကေန အမွတ္ေပး သံုးသပ္ အကဲျဖတ္ျပီးမွ ကြ်န္မရဲ႕ ေမတၱာျဖင့္မိုး ဝတၳဳတိုေလး ေနရာတစ္ခုရသြားခဲ့တာပါ။</span><span style="color: #3333ff;"><span style="color: #3333ff;"> အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္။
ကြ်န္မေလးစားရတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ကြ်န္မ စာမူေလးအေပၚ ေဝဖန္သံုးသပ္ျပီး
ထိုက္သင့္တဲ့ အမွတ္ကေလးေပးကာ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးထားမိတယ္။
ေက်းဇူးလည္းတင္မိတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့
sbogs အဖြဲ႔က ဆရာ၊ဆရာမေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ </span></span><br />
<br />
<span style="color: #3333ff;">ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးေတြက ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ ဆုရျခင္း ၊ မရျခင္းထက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာ ဆုလက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ </span><br />
<br />
<div>
<span style="color: #3333ff;"></span></div>
<div>
<span style="color: #3333ff;"></span></div>
<div>
<span style="color: #3333ff;"></span></div>
<div>
<span style="color: #3333ff;"></span></div>
<span style="color: #3333ff;"><br /></span>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642991794234773058" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi17ubarES-BZAQNwxAP1FEt9wF4hM074aXNMnYniB31IcLKNLiqAC03_5ZkN_jR3T-UAdBRIGqRcpMlXYUBeuvi02lKYfZy1XhHyFRCIQi0jhO4eksLZ1EuDpvG2NySnPH7QzPPVKNhksv/s400/1st.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 247px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 371px;" /></div>
</div>
</div>
<div>
<div>
<span style="color: #3333ff;"><br /><span style="color: red;">ဆရာမ်ား၏ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား</span><br /><br />ဆရာဦးဝင္းျငိမ္း၏ မွတ္ခ်က္<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXIn4-EJCg8Svv3S2fyKC8X7evR0Zx7VMF9exNvXCuLPilqi2qxngWqUeJ3q_8nrkcLRtVuHv8wCmazx13cBF5Qo5SPu8uGCGOD_Isr8AU4WPXWrGBF1ofYPYKUMRj1bnB6ByTGngG9ax/s1600/UWN+1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643137511885423810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXIn4-EJCg8Svv3S2fyKC8X7evR0Zx7VMF9exNvXCuLPilqi2qxngWqUeJ3q_8nrkcLRtVuHv8wCmazx13cBF5Qo5SPu8uGCGOD_Isr8AU4WPXWrGBF1ofYPYKUMRj1bnB6ByTGngG9ax/s400/UWN+1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 144px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 487px;" /></a></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpcDX8MkD-jQLglqMTjd9U6DCfAc_KAGrbsSbHkbIRb2KeN9Q7ZcrA2iJl66VOKg4Xgr_-s1Duq-MnAihyphenhyphen2KOgil6PmwSQJBTn0-l3XvviZOACUlnAt6gBG2WFHzys6Mg78kgMIKlh-g3a/s1600/UWN+2.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643138779121386146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpcDX8MkD-jQLglqMTjd9U6DCfAc_KAGrbsSbHkbIRb2KeN9Q7ZcrA2iJl66VOKg4Xgr_-s1Duq-MnAihyphenhyphen2KOgil6PmwSQJBTn0-l3XvviZOACUlnAt6gBG2WFHzys6Mg78kgMIKlh-g3a/s400/UWN+2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 154px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 476px;" /></a><br />
<div>
<br /></div>
<span style="color: #3333ff;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJv7WZXnUo7B2nCM4DO_rTVi8e91EyWeASaoOwaawRf-8kI4FzGWJPiEPZjZieSubqlLWG7QnP-l8ucGd5bv6zfooCAi6gsI9ssTeewP3lMoEGTLU8vBiyFEJMVconANtfeoNzveQmvJY2/s1600/1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><br /></a></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu79w9vPlRhBx8eKBFQ3vo-EDzUVVZT4_60o7FESazCY7Atw9MbvQJ8TFb5KAscwJNm4o0hXkfrdWQYOdSAXurNlU7Bff0hEGMT6-TJDDuXUPeqyZM3rwl_8JJ8kJDUXg7oQw3oP2HFHiR/s1600/1.jpg"></a></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8N54pSrhISUCqMy3noSuU11WaiAYUyGAgrWDU5e1HyeDkKFym_hlCCK56fCBJbuNGLWs7btm3PYJRa6qGEEhACgSTr7PgLKoS9lJd3k-6pjwg9dOizp8zowgvG5gzQKQYYtOflM7HkywM/s1600/2.jpg"><br /></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8N54pSrhISUCqMy3noSuU11WaiAYUyGAgrWDU5e1HyeDkKFym_hlCCK56fCBJbuNGLWs7btm3PYJRa6qGEEhACgSTr7PgLKoS9lJd3k-6pjwg9dOizp8zowgvG5gzQKQYYtOflM7HkywM/s1600/2.jpg">ဆရာေနဝင္းျမင့္၏ မွတ္ခ်က္</a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8N54pSrhISUCqMy3noSuU11WaiAYUyGAgrWDU5e1HyeDkKFym_hlCCK56fCBJbuNGLWs7btm3PYJRa6qGEEhACgSTr7PgLKoS9lJd3k-6pjwg9dOizp8zowgvG5gzQKQYYtOflM7HkywM/s1600/2.jpg">္</a><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8N54pSrhISUCqMy3noSuU11WaiAYUyGAgrWDU5e1HyeDkKFym_hlCCK56fCBJbuNGLWs7btm3PYJRa6qGEEhACgSTr7PgLKoS9lJd3k-6pjwg9dOizp8zowgvG5gzQKQYYtOflM7HkywM/s1600/2.jpg"> </a></div>
<div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz9gVhzFvoGxXkKihjdjMImhF2MQi7C3insjTBW72xJGeEocBvEnYRmELbMDxieU8PN2Yi6BemVh_5Svzt4kQHg3YZhRNIiNgsEUs08Tf601gtzKrLvdmKIG5w7es3aKO1_n0KngxRCILu/s1600/4.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642982530070464786" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz9gVhzFvoGxXkKihjdjMImhF2MQi7C3insjTBW72xJGeEocBvEnYRmELbMDxieU8PN2Yi6BemVh_5Svzt4kQHg3YZhRNIiNgsEUs08Tf601gtzKrLvdmKIG5w7es3aKO1_n0KngxRCILu/s400/4.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 468px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 499px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8Vrp8nvc0XqTqMl5MarMvJNhXRPx2S35prbmb3EVHJq4IExZKHAp05blNDs6lucKyen9wIOqGkOjo2Gf5Mylz5iGm6dSce46JOkWqoutG7JIfzu4W2ZzBP21fcHrC4yXlWJDvenVizjw/s1600/5.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642983001742298386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8Vrp8nvc0XqTqMl5MarMvJNhXRPx2S35prbmb3EVHJq4IExZKHAp05blNDs6lucKyen9wIOqGkOjo2Gf5Mylz5iGm6dSce46JOkWqoutG7JIfzu4W2ZzBP21fcHrC4yXlWJDvenVizjw/s400/5.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 159px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 496px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpQJYnTZhlvEOOu6pIfl3bImCWHLXJB1PPGK_KO1UVgBikd6Hl_kje62I3F-wplRnP9f1XBt6Z20skfArSWiVpZNcRHIywDK2zNMA3e3lXIZOVgIB3zyK4-pnnA8HCkx_dq3FfK3XfVg3N/s1600/NWM.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5643139960732792274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpQJYnTZhlvEOOu6pIfl3bImCWHLXJB1PPGK_KO1UVgBikd6Hl_kje62I3F-wplRnP9f1XBt6Z20skfArSWiVpZNcRHIywDK2zNMA3e3lXIZOVgIB3zyK4-pnnA8HCkx_dq3FfK3XfVg3N/s400/NWM.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 197px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 498px;" /></a></div>
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLbnbVnIelevB1l5_H3ZA6eXLAL3FJZ7VQ43FtfwRgyJvneRoHWb_D4i2stEmxk8NmpYo2wydb14KQXCFdEJoVQgGFZRQTOIXczuupCk4PiGXexs1FrYETnSy7KPEZjuUVVGJCqY4aT_d0/s1600/7.jpg">ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)၏ မွတ္ခ်က္<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642983493693416418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLbnbVnIelevB1l5_H3ZA6eXLAL3FJZ7VQ43FtfwRgyJvneRoHWb_D4i2stEmxk8NmpYo2wydb14KQXCFdEJoVQgGFZRQTOIXczuupCk4PiGXexs1FrYETnSy7KPEZjuUVVGJCqY4aT_d0/s400/7.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 400px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 385px;" /></a></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8YAIgXELgxS4RoewpuVC4qcT6aPco3y-PxX1DLdC4ib28JiAYoikzXGADYwfCcECqeWBW6ZwKbydcmM5lSbcy4b2RgvT_Qu-euPq0dBuRJihq9vUDYjdaCQ1_xXECz1fikz3RUDFOVNLa/s1600/8.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642983860177824274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8YAIgXELgxS4RoewpuVC4qcT6aPco3y-PxX1DLdC4ib28JiAYoikzXGADYwfCcECqeWBW6ZwKbydcmM5lSbcy4b2RgvT_Qu-euPq0dBuRJihq9vUDYjdaCQ1_xXECz1fikz3RUDFOVNLa/s400/8.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 473px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 381px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrSGPU00ck2WfIt00Iy29PxmxE9l2QF8KLICPzosYPyus0L0KcBL57GtuAL2hkIkseOok58NV9frWOFIbq73S02lJ45_tKVyCdjjT_9SN2KKDA6lsATkKG27719yPGzOf3kHttUlF_zCa-/s1600/9.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642984096809611298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrSGPU00ck2WfIt00Iy29PxmxE9l2QF8KLICPzosYPyus0L0KcBL57GtuAL2hkIkseOok58NV9frWOFIbq73S02lJ45_tKVyCdjjT_9SN2KKDA6lsATkKG27719yPGzOf3kHttUlF_zCa-/s400/9.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 285px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" />ဆရာမ ခင္ခင္ထူး၏ မွတ္ခ်က္</a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXs_m6S7ANUQ9lckDyYJT5xSk9Jej2ZvtmPMLWdfyHFVwz44rqUEtDN4BE-_mThyPlw9HajPBRTD2TScHkncYOO38LUW8siycBLNuFwjwJyD2YY0PtVzh6rVA8R2P92itHtSvr9Kky8l_1/s1600/10.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642984306335609634" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXs_m6S7ANUQ9lckDyYJT5xSk9Jej2ZvtmPMLWdfyHFVwz44rqUEtDN4BE-_mThyPlw9HajPBRTD2TScHkncYOO38LUW8siycBLNuFwjwJyD2YY0PtVzh6rVA8R2P92itHtSvr9Kky8l_1/s400/10.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 340px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 516px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTHEzv3Hocxf4eH0ZqznXVdnhUtOahJ38Gf5CxO9uDMh1LJwOJ3OvUNJ7mOqK5UYVUVAiLuDu2ifEjSaClusQiKesa5c98dQ3XtqSTQqa8QID0MysZLr5uI1RoUYv9qSwB-rERoG872cZh/s1600/11.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642984544120386994" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTHEzv3Hocxf4eH0ZqznXVdnhUtOahJ38Gf5CxO9uDMh1LJwOJ3OvUNJ7mOqK5UYVUVAiLuDu2ifEjSaClusQiKesa5c98dQ3XtqSTQqa8QID0MysZLr5uI1RoUYv9qSwB-rERoG872cZh/s400/11.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 168px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 506px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieelET0LBonBBKcAte7s4FjPcLGrebmSqxWxyPl8kBFzJ-9F1m4BjG2sAiK7OqSLP699uxQk5UY2WRs_41ESIXSYj6RUWt5tHNXNf69Vkcr7jDLZS-ox-1s3DRXLVtzQTMfI7uDzb291yl/s1600/13.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5642984711098733218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieelET0LBonBBKcAte7s4FjPcLGrebmSqxWxyPl8kBFzJ-9F1m4BjG2sAiK7OqSLP699uxQk5UY2WRs_41ESIXSYj6RUWt5tHNXNf69Vkcr7jDLZS-ox-1s3DRXLVtzQTMfI7uDzb291yl/s400/13.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 208px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 493px;" /></a><span style="color: #3333ff;">ဆရာဦးမင္းဒင္၏ မွတ္ခ်က္</span><br />
<div class="MsoNormal">
<div style="color: red;">
<b><span style="font-family: Zawgyi-One;">၁။ ေမတၱာျဖင့္မုိး၊ႏွလံုးသားႏွင့္ကာ (ျမတ္မြန္)</span></b><br />
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ယခုတၾကိမ္ေပးပုိ႕လာေသာစာမူမ်ားအနက္ အႏွစ္သက္ရဆံုး၊ တန္းဝင္စာတပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းမွာ ထုိင္ဝမ္ႏုိင္ငံတြင္ တဆယ့္ငါးႏွစ္တာမွ်ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာမိသားစုတခုအေနျဖင့္ မိရုိးဖလာယဥ္ေက်းမွဳ မ်ားမွဳန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပံုကို ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူေပးထားေသာ ေခါင္းစဥ္သည္ သူ႕ဝတၳဳပါ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ရွိလွသည္။</span><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">သူ႕ေရးသားတင္ျပဟန္သည္ ရိုးရွင္းသည္။ အေၾကာင္းအရာသည္လည္း သူသူငါငါနားရည္ဝေနသည့္ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။သုိ႕လင့္ကစား သူ၏တင္ျပပံုကၽြမ္းက်င္မွဳေၾကာင့္ ဝတၳဳသည္စာဖတ္သူကုိ ေဝဒနာ တခု ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အရုိးဆံုးတင္ျပကာအေကာင္းဆံုးခံစားမွဳကုိေပးႏုိင္စြမ္းသျဖင့္ ဝတၱဳတုိေကာင္းတပုဒ္၏ အဂၤါရပ္ ႏွင့္ညီညြတ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႕ဝါက်ႏွင့္စာပုိဒ္အဆံုးမ်ားကုိ “သည္။”ႏွင့္ခ်ည္းနီးပါး အဆံုးသတ္ထားသည့္တုိင္ ရသေပးစြမ္းႏိုင္စြမ္း ေလ်ာ့ပါးမသြားေသာအခ်က္သည္ နည္းယူစရာ ေကာင္းလွသည္။ ကာလစဥ္အခ်ိတ္အဆက္ ေကာင္းမြန္သည္။</span><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ဝတၳဳတုိ၏အဖြင့္တြင္ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားမွသည္ ဇာတ္လမ္းအဆံုး ဇနီးျဖစ္သူ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ကာ ေခါင္းျငိမ့္သည္အထိ အခ်ိတ္အဆက္မိသည္။ မိမိ၏လက္တကမ္းမွ အျဖစ္အ ပ်က္မ်ားကုိ မွန္ကန္ေသာေဒါင့္မွ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္စြာေရးသားႏုိင္ျခင္းပင္လွ်င္ စာေရးသားျခင္း အတတ္ပညာ တခု ျဖစ္၍ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားေသာအျဖစ္မ်ားကုိ မမီမကမ္းေရးသားရန္အားထုတ္ေနၾက သူမ်ားအဖုိ႕ အတုယူဖြယ္ ျဖစ္ သည္။</span><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အကဲျဖတ္သူတဦးအေနျဖင့္ အားနည္းခ်က္ကုိ ေထာက္ျပရန္တာဝန္ရွိသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ၊ အဆုိပါဝတၳဳတုိတြင္ သားသမီးႏွစ္ဦးကုိ ျမန္မာျပည္ရွိမိဘမ်ားထံ ျပန္လည္ပုိ႕ေဆာင္ခဲ့သည္အခ်က္ကုိ ယခုထက္ပုိမုိပီျပင္စြာ စာတေၾကာင္း ၊ စာတပုိဒ္ ျဖင့္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပႏိုင္ပါမူ ဤဝတၳဳတုိသည္ စင္းလံုးေခ်ာလာႏုိင္သည္ ဆုိခ်င္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာကေလာင္တေခ်ာင္းအျဖစ္ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">သတ္ပုံအမွားအခ်ဳိ႕ရွိလင့္ကစား ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။ </span><br />
<br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ယခုအကဲျဖတ္ခ်က္ကိုေရးေနစဥ္မွာပင္ .. (ေလာင္မား၊နီးေလာင္ကုန္းလား) (နင္ငါ့ကုိ ရုိက္တယ္၊ေအး .. ငါအခုရဲတုိင္မယ္၊ရဲကုိေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္) ဟူေသာ ကေလးငယ္တုိ႕၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္ဆဲျဖစ္ရသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဤဝတၳဳ၏ ေအာင္ ျမင္ေသာအခ်က္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ <b>(၁၈)မွတ္</b> ေပးလုိပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div>
<div>
<span style="color: red;">ဆရာ၊ဆရာမ မ်ားအားလံုးကို ထပ္မံေက်းဇူးတင္ရင္း အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆုေပးပြဲ အဖြဲ႔ၾကီး ဆက္လက္ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ အြန္လိုင္းက ကေလာင္သစ္မ်ားစြာကိုလည္း ဆက္လက္ ေမြးဖြားနိုင္ပါေစလို႔..</span><br />
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: red;"> ေလးစားေသာအားျဖင့္</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: red;"> ျမတ္မြန္</span></div>
</div>
</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com46tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-44880624944026723922011-04-25T21:23:00.010+08:002012-10-18T17:42:38.969+08:00ေရၾကည္ခ်မ္းျမ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMLV-_NLLXxT2QzNotG3acixoFXG4g-CFukmXnryKZernJMVDuY7w_i_ZENxUSrn2lHYRIZOugPXt1XcUfsSwdF2grRg8hvozIsFle_OKWd8sAS0rSirIJzfw5eI4DO0c9HhFMrOcZ-tgg/s1600/Money-Craze.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMLV-_NLLXxT2QzNotG3acixoFXG4g-CFukmXnryKZernJMVDuY7w_i_ZENxUSrn2lHYRIZOugPXt1XcUfsSwdF2grRg8hvozIsFle_OKWd8sAS0rSirIJzfw5eI4DO0c9HhFMrOcZ-tgg/s400/Money-Craze.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnIh0L0J6tiXUMzjIObg4aMyhD-FY8nPohI_zrhu2906fQ3D2YMM5uFuLU2e-wjTcgcmlUh69njQ3IUtFzfoauRZWNXqJIGC9fD2aR1Na9om9EC6sAkVVDY3TLefQX4NwXe7DH-eVW3Dcn/s1600/CIMG0013.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><br /></a>အခန္း(၁)</div>
“ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့..”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၏ ေခၚသံၾကားေတာ့ အုပ္စိုးတစ္ေယာက္ ေဆာင္းထားေသာ ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး ထမင္းစားရန္ လက္သြားေဆးသည္။ ေရထိသျဖင့္ လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္မွ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြား၏။ ငံုၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔ေနေသာ ပြန္းပဲ့၊ ဒါဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိထိခိုက္ရွနာမ်ားမွ ေရထိသျဖင့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါ။ ဤအလုပ္ စဝင္သည့္ေန႔မွ ယေန႔အထိ ငါးရက္အတြင္းတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ထိခိုက္ ရွနာမ်ား မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဒဏ္ရာ အၾကီးအေသးသာ ကြာျခားေသာ္လည္း ဘဝတူ အလုပ္သမားတိုင္း အနည္းနွင့္အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္ရွနာ ၾကံဳၾကရစျမဲ ျဖစ္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
တစ္ေယာက္တစ္ဗူး ခြဲတမ္းရေသာ ေန႔လည္စာထမင္းဗူးကို စားျပီးသည့္ေနာက္ ေနရာလြတ္ တစ္ခုတြင္ ေက်ာခင္းလိုက္ပါသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခင္းထားေသာ ကတ္ထူ စကၠဴေပၚတြင္ ပက္လက္လွဲလိုက္ေတာ့မွ အုပ္စိုး၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေနမွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။ အလုပ္စဝင္သည့္ ေန႔ကတည္းက ဤေန႔ထက္တိုင္ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ ခဏနားတုိင္း နာက်င္ကိုက္ခဲေသာ ေဝဒနာသည္ တိုးဝင္လာစျမဲျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
ညအိပ္ခါနီးေဆးလူးျပီး အိပ္ေသာ္လည္း မနက္အိပ္ယာထလွ်င္ တကုိယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလို နာက်င္လြန္းလွသည္။ အလုပ္ထဲတြင္ တေနကုန္ထမ္းပိုးခဲ့ရသျဖင့္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္က မ်က္နာသစ္ရန္ ေကြးခ်ည္ ဆန္႔ခ်ည္လုပ္၍မရပါ။ လက္ဖဝါးကို အျပားလိုက္ထားကာ မ်က္နာသစ္ရသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္မွ ေသြးပူလာျပီး လက္ကို ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္နိင္ေတာ့သည္။ ဤသည္က အလုပ္စဝင္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ ေန႔ကတည္းက ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ပံုစံတူ ေဝဒနာပင္ျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုင္းနိင္ငံတြင္ အုပ္စိုးလာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည္မွာ တႏွစ္ခန္႔ရိွျပီ။ ယခင္ကေတာ့ အုပ္စိုး၏ အလုပ္မွာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွ စားပြဲထိုးအလုပ္ျဖစ္သည္။ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ရျပီး၊ စားေသာက္ခန္းမအတြင္း မနားတမ္း လုပ္ေနရေသာ္လည္း ယခုအလုပ္ထက္မ်ားစြာ သက္သာပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ သက္သာေသာ အလုပ္မွ ဤ အလုပ္သို႔ ေျပာင္းေရြ႕လုပ္ကိုင္ျဖစ္သည္မွာ အုပ္စိုး၏ စိတ္ဆႏၵသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။</div>
<br />
“ ဒီအလုပ္ကေတာ့ မင္းလုပ္နိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးကြာ..။” <br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သူငယ္ခ်င္း နိုင္မင္း၏ စကားကို အုပ္စိုး ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ အုပ္စိုး ဝင္လုပ္ေနေသာ ျငမ္းဆင္ျခင္း အလုပ္မွာ အပင္ပန္းဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အုပ္စိုး အလုပ္မွာ ေဆာက္လက္စ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦး၏ အျပင္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သံျငမ္းမ်ား တပ္ဆင္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ သံျငမ္းစင္ တစ္ခုေပၚ တစ္ခုဆင့္ကာ တိုက္အျမင့္ရိွသ၍ တိုက္တပတ္လံုး ဆက္မိေအာင္ ျငမ္းဆင္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အျမင့္ေလးေပခန္႔ရိွေသာ ျငမ္းတိုင္မ်ား၏ ေအာက္ေျခကို ေအာက္တြင္ရိွေနေသာ သံျငမ္းငုတ္မ်ားထဲတြင္ စြပ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ ေထာင္ေနေသာ ျငမ္းတိုင္၏ တန္းေပၚတြင္ ျငမ္းျပားမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲရသည္။ ျငမ္းျပားမ်ား၏ အက်ယ္မွာ တစ္ေပခြဲခန္႔ရိွသည္။ ျငမ္းျပား၏ ထိပ္ႏွစ္ဖက္တြင္ သံေကာက္ႏွစ္ခုစီပါရိွသည္။ ျငမ္းတိုင္မ်ား၏တန္းကို ထိုသံေကာက္ျဖင့္ ခ်ိတ္လိုက္သည့္အခါ မိမိ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ျငမ္းျပားခင္းၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ျငမ္းျပားခင္းၿပီးလ်င္ ျငမ္းတိုင္ႏွစ္ခုကို မယိုင္လဲေအာင္ ၾကက္ေျခခတ္ သံပိုက္လံုးငယ္ျဖင့္ ဆြဲခ်ိတ္ထားရပါသည္။ ျငမ္းခိုင္သြားၿပီဆိုလ်င္ ထိုျငမ္း၏ ခင္းထားေသာ ျငမ္းျပားအခင္းေပၚ ထပ္တက္ကာ ေနာက္ထပ္ ျငမ္းတိုင္ႏွစ္ခုကို ဘယ္ညာ စိုက္ထူရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငမ္းျပားခင္း၊ ၾကက္ေျခခတ္ သံခ်ိတ္တြယ္ရျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ခုေပၚတစ္ခုဆင့္၊ ေဘး ဘယ္ညာ တစ္ခုစီ ခ်ိတ္ဆက္ရင္းျဖင့္ တစ္တိုက္လံုးကို ျငမ္းဆင္ရပါသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေဆာက္လက္စတုိက္မ်ားတြင္ အျပင္ပတ္လည္၌ ျငမ္းဆင္ရျခင္းမွာ တိုက္မ်က္နာျပင္ကို ေက်ာက္ျပားခင္းသူမ်ား၊ အလူမီနံယံ အျပားခ်ိတ္ဆြဲသူမ်ား ျငမ္းျပားေပၚတြင္ အလြယ္တကူတက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္နိင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုက္တတိုက္လံုး အျပင္ဘက္လုပ္ငန္းမ်ား အေခ်ာသပ္သြားလ်င္လည္း ျငမ္းျပားမ်ားကို အေပၚဆံုးမွ ေန၍ ျပန္ျဖဳတ္ခ်ရသည္။ ျငမ္းတိုင္မ်ား ၊ ျငမ္းျပားမ်ားကို အထပ္လိုက္သယ္ကာ ကားေပၚတြင္တင္ၿပီး ေနာက္ထပ္အလုပ္လက္ခံထားေသာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တြင္ သြားေရာက္တပ္ဆင္ရျပန္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အုပ္စိုး အလုပ္ဝင္ေနေသာ သူေဌးသည္ ျငမ္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ငွားရမ္းကာ လိုက္လံတပ္ဆင္ေပးေသာ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည္။ဤအလုပ္သည္ တိုက္အျမင့္ကို ေရာက္လာေလ ပို၍ပင္ပန္းရသည္။ ျငမ္းစင္မ်ားေပၚတြင္ ရိွေနသူတို႔က ျငမ္းတိုင္မ်ား ၊ ျငမ္းျပားမ်ားကို ၾကိဳးျဖင့္ အေပၚထိ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ၾကရပါသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
အုပ္စိုးက အျမင့္ေပၚတက္ရမွာ ေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမျပင္တြင္သာေန၍ ျငမ္းပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုး ေရြ႕ေျပာင္းျခင္း၊ ျငမ္းတိုင္ ဆယ္ခုေလာက္ကို ၾကိဳးျဖင့္ခိုင္ခိုင္စည္းေပးျခင္း ၊ ျငမ္းျပားအထပ္လိုက္ကို ၾကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေပးရသည့္ ေျမျပင္မွ အလုပ္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျမင့္ေပၚတြင္လုပ္သူအတြက္ လခပိုမ်ားေသာ္လည္း အျမင့္ေၾကာက္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ ေပးသေလာက္ယူကာေနာက္လိုက္အျဖစ္ ေျမျပင္တြင္ပဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္လိုက္အျဖစ္ရေသာ လုပ္ခကလည္း ယခင္ စားပြဲထိုး အလုပ္ထက္ သံုးဆ ခန္႔မ်ားျပားတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းေသာ္လည္း ဒီအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ နိင္မင္းကေတာ့ အုပ္စိုးကို အတန္တန္တားရွာပါသည္။</div>
<br />
“ ေငြပိုရတာ မွန္ေပမယ့္ ပင္ပန္းသလို အႏၱရာယ္လည္း မ်ားတယ္ကြာ။ ငါမင္းကို အဲဒီအလုပ္ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ တျခားအလုပ္ ရွာပါအံုးလားကြာ”<br />
<br />
“ အခ်ိန္တိုတခုအတြင္းမွာ ငါလိုခ်င္တဲ့ ေငြရဖို႔က တျခားအလုပ္ ရွာမေတြ႔ဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါ ေငြျမန္ျမန္ရမွ ျဖစ္မယ္ကြ။ ျပီးေတာ့ ဒီအလုပ္က ေန႔စားအလိုက္ တစ္လတခါရွင္းေပးတာဆိုေတာ့ ။ တစ္လေလာက္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လိုက္နိင္ရင္ ငါလိုတဲ့ေငြ ျပည့္ျပီေလ”<br />
<br />
“ ေအးေလ... မင္းက ေငြသိပ္လိုေနတာဆိုေတာ့ ငါတားရတာလည္း အားမရိွပါဘူး။ အစစ အရာရာ ဂရုစိုက္ေပ့ါကြာ”<br />
<br />
“ေအးပါ... ငါဂရုစိုက္ပါ့မယ္”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
စားပြဲထိုးအလုပ္ျဖင့္ အုပ္စိုးဝင္ေငြသည္ တစ္လ ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ခန္႔ ရိွသည္။ အုပ္စိုး၏ အေထြေထြအသံုးစရိတ္ကို ဖယ္ျပီးေနာက္ က်န္ေငြ တစ္သိန္းခြဲကို ျခစ္ျခဳတ္စုကာ အေမ့ထံလစဥ္ျပန္ပို႔ ေပးခဲ့သည္။ အုပ္စိုးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာပဲ ဖခင္ဆံုးပါးသြားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ျပီး အိမ္၏ ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ကို တာဝန္ယူရွာေဖြေကြ်းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အဆင္အသြယ္ျဖင့္ ယိုးဒယားနိင္ငံတြင္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခုႏွစ္တန္းေရာက္ေနေသာ ညီမေလးႏွင့္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားညီေလး၏ ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ အိမ္၏ ေနထိုင္ စားေသာက္စရိတ္သည္ အုပ္စိုး ပို႔ေပးေသာ ေငြျဖင့္ အပိုအလွ်ံသိပ္မရိွဘဲ လစဥ္လည္ပတ္ေနခဲ့သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ထိုသို႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနရာမွ ဤအလုပ္ကို ေျပာင္းလဲျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပါတ္ခန္႔က အေမႏွင့္ ဖုန္းေျပာအျပီးတြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဖုန္းထဲတြင္ အုပ္စိုး မိခင္မွ ျငီးျငီးျငဴျငဴျဖင့္ ေျပာသည္။</div>
<br />
“ ဒီႏွစ္ေႏြ သိပ္ပူတာပဲ သားရယ္။ ေဘးအိမ္က ေရတြင္းလည္း ခန္းစျပဳေနျပီ။ အခုေတာ့ လမ္းထိပ္က ဦးတင္ျမတို႔ျခံအထိ ေရသြားထမ္းျပီး ဝယ္သံုးေနရတယ္။”<br />
<br />
“ေရစည္လွည္း မွာသံုးေလ အေမရာ... အေမကိုယ္တိုင္ မထမ္းပါနဲ႔” <br />
<br />
“ ေရစည္လွည္းက ေစ်းၾကီးတယ္သားရဲ႕ ... ကိုယ္တိုင္ထမ္းေတာ့ ဆန္ဖိုး ဆီဖိုးေလး ထြက္လာတာေပါ့ သားရယ္။”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ဦးတင္ျမတို႔ျခံႏွင့္ အုပ္စိုးတို႔အိမ္မွာ ေဝလံလြန္းလွသည္။ အေမကိုယ္တိုင္ ေရထမ္းေနသည္ကို အုပ္စိုး ျမင္ေယာင္လိုက္မိသျဖင့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ အေမရယ္။ ညီမေလးႏွင့္ ညီေလးက ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ အေမပဲ ေရထမ္းေနရမည္ ထင္ပါသည္။ ဖုန္းေျပာျပီး ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ အုပ္စိုးအေတြးထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ဝင္ေနသည္မွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေမေရထမ္း ေနသည့္ ပံုရိပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုအေတြးသည္ ညအိပ္ခါနီးတိုင္ တရစ္ဝဲဝဲသာ ျဖစ္ေနသည္။ အေမ ပင္ပန္းေနရွာေတာ့မွာပဲ။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ထိုသို႔ေတြးရင္းေတာရင္းျဖင့္ ျခံထဲတြင္ ေရတင္သည့္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး တစ္ခု တူးေပးဖို႔ စိတ္ကူးရသြားမိေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း အဆင္ေျပခဲ့လ်င္ ေရစုပ္စက္ေလးထပ္တပ္မည္။ ယခုေလာေလာဆယ္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး ရိွေနလ်င္ အေမပင္ပန္းရေတာ့မည္မဟုတ္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ အေနျဖင့္လည္း လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလးကိုေတာ့ ႏွိပ္နိင္မည္ ထင္ပါသည္။ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
သို႔ရာတြင္ အပိုအလွ်ံ မရိွေသာ အုပ္စိုး၏ လခေၾကာင့္ လက္ႏွိပ္တံုကင္ေလး တူးေပးဖို႔ မျဖစ္နိင္မွန္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လခပိုရေသာ ျငမ္းဆင္သည့္ အလုပ္ကို ေျပာင္းေရြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤအလုပ္တြင္ တစ္လေလာက္ ၾကိတ္မွိတ္ကာ လုပ္လိုက္လ်င္ အေမ့အတြက္ ေရတံုကင္ တစ္ခု တူးေပးနိင္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေငြပို႔သည့္ ေန႔ေရာက္မွ ေရတံုကင္တူးဖို႔ အေၾကာင္းကို ထုတ္ေျပာျပမည္။ ထိုအခါ အေမဝမ္းသာသြားမွာ ေသခ်ာသည္။ အေမ့အျပံဳးမ်က္နာကို ျမင္ေယာင္မိသည့္အခါ အုပ္စိုးကိုယ္ထဲသို႔ ခြန္အားတစ္ခ်ဳိ႕စီးဝင္လာေတာ့သည္။</div>
<br />
“အလုပ္ျပန္စမယ္ေဟ့”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အလုပ္ရွင္သူေဌး၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ အုပ္စိုးလွဲေနရာမွ အလူးအလဲထကာ ဦးထုပ္ကို ျပန္ေဆာင္းျပီး ျငမ္းပံုေတြဆီ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
အခန္း(၂)</div>
<br />
“ အုပ္စိုး.. မင္း အလုပ္ဝင္တာလည္း ဆယ္ရက္ေလာက္ ရိွျပီဆိုေတာ့ အေပၚတက္နိင္မလား။ ဒီေန႔ လူသစ္ႏွစ္ေယာက္ လာလို႕ သူတို႔ေတြကို ေအာက္မွပဲ ေနခိုင္းမယ္။ ဟိုေကာင္ စီေကာင္းလည္း အလုပ္မလာလို႔ အေပၚအတြက္ လူလိုေနတယ္ကြ။ ဘယ္လိုလဲ .... မင္းတက္နိင္တယ္မဟုတ္လား ”<br />
<br />
ယိုးဒယားလူမ်ဳိး အလုပ္ရွင္သူေဌးသည္ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္ မနက္ ရွစ္နာတိုင္း အလုပ္သမားမ်ားကို စစ္ေဆးကာ အလုပ္ေနရာခ်ထားေလ့ရိွသည္။<br />
<br />
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွေတာ့ မတက္ဖူးေသးဘူးဆရာ... ဒါေပမယ့္လူမရိွရင္ေတာ့ တက္ပါ့မယ္။”<br />
<br />
“ သူတို႔လုပ္တာေတြ မင္းလည္းျမင္ေနတာပဲ။ ခက္ခက္ခဲခဲ မရိွပါဘူး။ ”<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ့..ဆရာ”<br />
<br />
“ ခါးပတ္ၾကိဳးေသခ်ာပတ္။ ျငမ္းျပားတစ္ျပားနဲ႔ တစ္ျပားကူးတဲ့အခ်ိန္ ဂရုစိုက္ရင္ ဘာမွျပႆနာမရိွပါဘူးကြ”<br />
<br />
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
သူေဌးတစ္ေယာက္၏ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ အဆင္ေျပခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပႆနာမရိွပါဟု ေျပာေနေသာ္လည္း အုပ္စိုးအတြက္ေတာ့ အျမင့္ကိုတကယ္တက္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္အခါ ခါးပတ္ၾကိဳးပတ္ေနရင္း ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ ငယ္စဥ္ကထည္းက အျမင့္ေၾကာက္လြန္းတာေၾကာင့္ ဘဝတြင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ခ်ားရဟတ္ပင္ မစီးဖူးခဲ့။ လိုင္းကားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ စက္ဘီးျဖင့္ျဖစ္ေစ ကုန္းအျမင့္မွ အရိွန္ႏွင့္ ဆင္းလိုက္တိုင္း အသဲေအးသြားခဲ့ရျမဲျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ၾကံဳရျပီ။ ေနာက္ဆုတ္ေရွာင္တိမ္း၍ မရေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္အားတင္းလိုက္ရ၏။ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္ကာ အုပ္စိုး တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက၏။ သားကိုခြန္အားေတြေပးပါအေမ။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ယခုလက္ရိွေရာက္ေနသည့္ ျငမ္းအဆင့္ကို တျခားသူမ်ားလို ေျမျပင္မွေနျပီး တြယ္ကပ္မတက္ရဲတာေၾကာင့္ တိုက္၏အတြင္းဘက္ ေလွကားမွ အုပ္စိုး ေျပးတက္လာခဲ့သည္။ မေန႔ကအထိ ျငမ္းဆင္ထားသည္မွာ တိုက္အျမင့္ ကိုးထပ္အထိ ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုးထပ္၏ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဆင္းကာ ျငမ္းျပားေပၚ ေျခခ်လိုက္သည္။ ေဘးက ျငမ္းတိုင္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအာက္ကိုငံု႔မၾကည့္ရဲသျဖင့္ တိုက္အတြင္းဘက္ကို ေငးေနလိုက္သည္။ ညသိပ္ထားသည့္ အေအးခ်ိန္ေၾကာင့္ ျငမ္းတိုင္၏ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႔ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ လံုျခံဳေရးခါးပါတ္ၾကိဳးကို အနီးဆံုးတိုင္တြင္လွမ္းခ်ိတ္လိုက္သည္။ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
တစ္ျခားသူမ်ားခါးတြင္ လံုးျခံဳေရး ခါးပါတ္ တပ္ထားေသာ္လည္း ကိုယ္တြင္သာ စလြယ္သိုင္း ျပန္ပတ္ထားၾကသည္။ ျငမ္းဆင္ ျငမ္းျဖဳတ္ရာတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေျခလွမ္းေရြ႕တိုင္း ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္ လုပ္ရတာေၾကာင့္ အလုပ္မတြင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္စိုးကလြဲလ်င္ မည္သူမွ ခါးပတ္ၾကိဳးကို ခ်ိတ္မဆြဲထားၾကပါ။ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္သာ ဒဏ္ရိုက္မခံရေစရန္ သံတိုင္တစ္ခုခုတြင္ အတပ္ျပထားဖို႔အတြက္ ပတ္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
အုပ္စိုးကေတာ့ ျငမ္းတစ္ျပားမွ တစ္ျပားသို႔ ေျခလွမ္းသြားတိုင္း ခါးပါတ္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနမိသည္။ မတတ္နိင္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ကို တခုခုျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ ခံစားခ်က္ ရိွမေနလ်င္ အုပ္စိုး ဆက္လက္ ရပ္တည္နိင္မည္မထင္ပါ။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္လည္း ရိွမည္မဟုတ္။</div>
<br />
“ ျငမ္းျပား ဆြဲတင္မယ္ ဒီဘက္လာေကာင္ေလး”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ ခါးပတ္ၾကိဳးကိုျဖဳတ္ကာ ထိုသူဘက္ကိုတိုးသြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အနီးဆံု ျငမ္းတိုင္တြင္ ၾကိဳးခ်ိတ္ကာ ျငမ္းျပားအစည္းလိုက္ၾကီးကို ကိုးထပ္အျမင့္သို႔ ၾကိဳးျဖင့္ဆြဲတင္ၾကသည္။ နင့္ေနေအာင္ေလးေသာ ျငမ္းျပားအစည္းၾကီး ေအာက္ျပန္ျပဳတ္က်မသြားေစရန္ နိင္လြန္ၾကိဳးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကာ သူတစ္လွည့္ကိုယ္တစ္လွည့္ ဆြဲတင္ၾကသည္။ ေလးလွခ်ည္ရဲ႕။ သို႔ေသာ္ စိတ္မေလွ်ာ့ရဲပါ။ အေပၚကို မေရာက္မခ်င္း အုပ္စိုး အသက္ပင္ ရဲရဲ မရွဴမိ။ လက္ထဲမွ ျပန္လြတ္က်သြားမည္ကို စိတ္ပူေနမိသည္။ လက္ဖဝါးမ်ား က်ိန္းစပ္ေနသည္ကိုပင္ သတိမထားမိ။ ျငမ္းျပားအစည္းၾကီး အေပၚထိေရာက္လာမွ သက္ျပင္းခ်ရဲေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏအနားယူျပီး ျငမ္းတိုင္မ်ားကို ဆြဲတင္ရျပန္သည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
အေပၚေရာက္လာေသာ ျငမ္းတိုင္ႏွင့္ ျငမ္းျပားမ်ားကို လိုက္ဆင္ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းအေရြ႕တိုင္းမွာ ခါးပတ္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္ အနီးဆံုးတိုင္တြင္ တပ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနရသျဖင့္ အုပ္စိုး အလုပ္မတြင္မွန္း သိပါသည္။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္တြဲလုပ္ေနရေသာ အိမ္ရွင္နိင္ငံသားမ်ားထံမွ စိတ္မရွည္သံမ်ား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္လာသည္။ ဆဲဆိုစျပဳလာသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြ႔ံျခင္းသည္ အုပ္စိုးႏွလံုးအိမ္ကို တခ်က္စီ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္ရဲ႕အထက္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည့္ေနရာတြင္ အုပ္စိုးေရာက္ရိွေနေၾကာင္းကို အသိတရားက ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္း သတိေပးေနသည္။ ေမ့မထားနိင္ေလ အုပ္စိုးေၾကာက္ရြံ႕ေလျဖစ္သည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ျငမ္းအကူးအေျပာင္းတိုင္း နီးစပ္ရာကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ မိသျဖင့္ အုပ္စိုးလက္ဖဝါးေတြ က်ိန္းစပ္လွျပီ။ ေျခေထာက္တြင္ အားေလ်ာ့ေနသလို ဟာတာတာခံစားရသည္။ နားထင္မွ စီးက်လာေသာ ေခြ်းေစးမ်ားသည္ လက္ခံုေပၚ သို႔မဟုတ္ ျငမ္းျပားေပၚ သို႔မဟုတ္ ျငမ္းျပားအေပါက္မ်ား ၾကားမွ တိုက္ေအာက္အထိ တစက္ခ်င္း က်ေနေလေတာ့သည္။ ျငမ္းတဆင့္ေပၚမွ ေနာက္တဆင့္ေပၚကို တြယ္တက္တိုင္း ျငမ္းတိုင္မ်ားကို လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ဖ်စ္ညစ္ ဆုပ္ကိုင္မိသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ဖို႔အုပ္စိုး အားမထုတ္နိင္ခဲ့။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
တကယ္ေတာ့ ဒီအလုပ္ကို စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းသမားမ်ားသာ လုပ္ေလ့ရိွသည္။ လက္ရိွလုပ္ေနသူမ်ားမွာ ေနပူပူတြင္ ေနာက္ေက်ာေျပာင္ျဖင့္ ျငမ္းဆင္ရင္း ဘီယာေသာက္နိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ဆဲဆိုရင္း၊ ေအာ္ဟစ္ရင္း လက္ေမာင္ၾကြက္သားမ်ား အျပိဳင္းျပိဳင္းျဖင့္ ဆြဲတင္ ၊ တြန္းထိုး ၊ ခ်ိတ္ဆက္နိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤအဖြဲ႔ထဲတြင္ အုပ္စိုးက ခႏၶာကိုယ္အေသးငယ္ဆံုး ႏွင့္ အသက္ငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အုပ္စိုးရင္ထဲက အေမ့အတြက္ ေရတံုကင္တူးေပးခ်င္ေဇာကေတာ့ ထိုသူမ်ား၏ စိတ္ဆႏၵေဇာကို ယွဥ္နိင္မည္ထင္ပါသည္။</div>
<br />
“ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းပင္ မသိလိုက္ပါ။ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္၏ ေဆာ္ၾသသံထြက္လာမွပဲ စိတ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ အနီးဆံုးျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဝင္ကာ တိုက္ၾကမ္းျပင္တြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ နံရံကို မီွထိုင္ရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကို ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဦးထုတ္ကို ဆြဲခြ်တ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆံပင္ေတြထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ရြဲနစ္ေနေသာ ေခြ်းေစးမ်ားကို စမ္းမိသည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ထိုေန႔ေန႔လည္ခင္းမွာ အုပ္စိုးထမင္းေကာင္းစြာ မစားနိင္။ ေမာဟိုက္ေနေသာ ရင္ ႏွင့္ က်န္ရိွေနေသးေသာ ညေနတပိုင္းကို ထပ္မံရင္ဆိုင္ရအံုးမည့္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ျဖင့္ အုပ္စိုး စားမဝင္ခဲ့ပါ။</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
အခန္း(၃)</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ကိုစီေကာင္း အလုပ္မလာသည့္ တစ္ရက္သာ အေပၚတက္ရမည္ ထင္ခဲ့ေသာ အုပ္စိုးကို သူေဌးက ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ပါ ျငမ္းေပၚတြင္သာ ဆက္လုပ္ခိုင္းခဲ့သည္။</div>
<br />
“ တက္စရိွသြားေတာ့လည္း အိုေကတာပဲ မဟုတ္လား ။ အေပၚမွာက လူ ပိုျပီးလိုတယ္ အုပ္စိုးရ ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ပထမဆံုးတစ္ရက္မွာ မျငင္းခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ပို၍ ျငင္းရခက္သြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျငမ္းေပၚတြင္ တုန္႔ေႏွးေႏွးေရြ႕လ်ားရင္းျဖင့္ သံုးရက္တာ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ ပထမဆံုးေန႔ကေလာက္ အျမင့္တက္ရတာ ေၾကာက္ရြံ႕မေနေတာ့ေပမယ့္ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္တိုင္း အုပ္စိုးအနည္းငယ္ အသဲေအးေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီတစ္လသာ ျငမ္းဆင္သည့္အလုပ္လုပ္မည္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးေနမိသည္။ မနက္ခင္းသည္ ေနျခည္ေႏြးေႏြးျဖင့္ စတင္ေနသည္။ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
အုပ္စိုးတို႔ ျငမ္းဆင္ေနသည္မွာ ၁၄ထပ္ အျမင့္ထိ ေရာက္ရွိေနျပီ။ အနည္းငယ္ က်င့္သားရလာေသာ္လည္း အျမင့္ေၾကာက္သည့္ စိတ္ကေတာ့ ဝင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ျငမ္းျပားမ်ားေပၚတြင္ သြက္သြက္လက္လက္ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေအာ္ အေငါက္ႏွင့္ အဆဲအဆိုတို႔ မၾကာမၾကာထြက္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သံုးရက္ၾကာသည္အထိ အုပ္စိုး ေျခလွမ္းေရြ႕တိုင္း ခါးပတ္ၾကိဳးခ်ိတ္တုန္း ျဖစ္သည္ကို သူတို႔အေနျဖင့္ အလုပ္ဖင့္သည္ဟု ယူဆကာ မၾကာမၾကာ ေအာ္ေငါက္ ဆဲဆိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆဲဆိုေနေသာ္လည္း အုပ္စိုး သူတို႔ကို အျပစ္မတင္ပါ။ အေလးအပင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အျမင့္တြင္ လုပ္ရသည့္အခါ လူတိုင္း တက္ညီလက္ညီႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီမွ ျဖစ္မည္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ထိုအခါ အုပ္စိုး ေတာင္းပန္ရျပန္ပါသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေတာင္းပန္ရသည့္ အၾကိမ္မ်ားလာေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ စိတ္တိုလာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါးပါတ္ၾကိဳးကို ကိုယ္တြင္ ျပန္ပတ္ကာ အုပ္စိုး ရဲရင့္ဖို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အားထုတ္ရေတာ့သည္။ တစ္ေပေက်ာ္ခန္႔ က်ယ္ေသာ ျငမ္းျပားေပၚတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာရပ္ကာ ျငမ္းျပားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမၿပီး ျငမ္းတိုင္၏ ဘယ္ညာတန္းႏွစ္ဖက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကက္ေျခခတ္သံပိုက္မ်ား တပ္ဆင္ကာ၊ ေဘးဘက္က ျငမ္းျပားကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ထူ၊ ျငမ္းျပားခင္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ ျငမ္းမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆက္ ဆက္သြားသည္။ ခါးပတ္ၾကိဳး မခ်ိတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ အလုပ္က သိသိသာသာျမန္လာသည္။ ဆဲဆိုသံမ်ား မထြက္လာေတာ့။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မနက္ ၁၁ နာရီခြဲခန္႔အခ်ိန္သည္ အုပ္စိုးတို႔လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္လုပ္၍ အရိွန္ရေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ မေန႔က နာက်င္ကိုက္ခဲမႈတို႔ ေပ်ာက္ျပီး ေသြးမ်ားပူေႏြးစြာ လည္ပတ္စီးဆင္းေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ညာသံေပးကာ ျငမ္းတိုင္ႏွင့္ျငမ္းျပားအစည္းမ်ား ဆြဲတင္ၾကသည္။ ခပ္သြက္သြက္ခ်ိတ္ဆက္ တပ္ဆင္ေနၾကသည္။ လူတိုင္း လႈပ္ရွားမႈတို႔ ျမန္ဆန္ေန၏။ အုပ္စိုးကိုယ္တိုင္ပင္ သြက္လက္ေနမိသည္။ ျငမ္းတိုင္ထူလိုက္ ျငမ္းျပားခင္းလိုက္ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အရိွန္ရေနေတာ့သည္။</div>
<br />
“ျမန္ျမန္လုပ္ၾကေဟ့ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
မၾကာခင္ ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္မွ သတိေပးလိုက္သည္။ အနားယူရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွာေၾကာင့္ အားလံုးကိုယ္စီ အရိွန္တိုးကာ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္ေနၾက၏။ အုပ္စိုးကိုယ္တိုင္ ျငမ္းမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စျပဳလာခဲ့ျပီ။<br />
<br />
ညက အေမ့ကို အိမ္မက္သည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္ အေမက ျပံဳးေနသည္။ သားေရခ်ဳိးေတာ့မလား ဒီတစ္ထမ္းဆို တိုင္ကီျပည့္ပါျပီ ဟု ေရထမ္းပံုး ပုခံုးေပၚတင္ရင္း လွမ္းေျပာသည္ကို မက္ခဲ့သည္။ အုပ္စိုး ရင္ထဲတြင္ တုိးတိုးေလး အေမ့ကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “မၾကာေတာ့ပါဘူးအေမ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခြ်းစက္ေတြက ေရၾကည္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ အေမေရထမ္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။” အေမ့ကို တိုင္တည္ညည္းရင္း ျငမ္းတိုင္တစ္ခု ဆြဲယူကာ စုိက္ထူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငမ္းျပားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမကာ ေရွ႕ကို လွမ္းလိုက္ခ်ိန္ ေနာက္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ ျငမ္းတိုင္တြင္ ျငမ္းျပားထိပ္မွ သံေကာက္က ခ်ိတ္မိသြားတာေၾကာင့္ အုပ္စိုးခႏၶာကိုယ္ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ရုတ္ခနဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသျဖင့္ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က ဝုန္းခနဲ ရင္ထဲကိုတိုးဝင္လာသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ေရွ႕ကျငမ္းတိုင္ကို လက္တဖက္မွ လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။<br />
ထိုအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖစ္ ရြက္ မ ထားေသာ ျငမ္းျပားမွာ အုပ္စိုးကိုယ္ေပၚျပဳတ္က်ကာ ေျခလွမ္းမွာ ပို၍ဟန္ခ်က္ပ်က္ သြားသည္။ <br />
<br />
“ေကာင္ေလး သတိထား”<br />
<br />
ေဘးဘက္မွ သတိေပးသံ ထြက္ေပၚလာ၏။ စိတ္ထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ေအာက္ေျခအခင္းေပၚ နင္းကာ ဟန္ခ်က္ထိန္းဖို႔ ၾကိဳးစားမိေသာ္လည္း အုပ္စိုးနင္းမိသည္က ေလဟာနယ္သာျဖစ္သည္။ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
အုပ္စိုးရင္ထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္ကာ အသိတရားတို႔ ကင္းလြတ္သြားရေတာ့သည္။ ကမာၻေျမျပင္သည္ အုပ္စိုးထံကို အလ်င္အျမန္ေျပးကပ္လာေနသည္။ အုပ္စိုး စူးစူးဝါးဝါးေအာ္မိသလား မေသခ်ာပါ။ ေလထုထဲတြင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့သည္ ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပူခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ရိွေနေလၿပီ။ အသိတရား စုစည္းမိခ်ိန္ တဒဂၤကေလးတြင္ အုပ္စိုးငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတမ္းတတ ေအာ္လိုက္မိပါသည္။</div>
<br />
“ အေမ.....”<br />
<br />
ထို႔ေနာက္ အေမွာင္ထုတခုေျပးဝင္လာျပီး အုပ္စိုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။<br />
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္</div>
<div style="text-align: right;">
ျမတ္မြန္</div>
<div style="text-align: left;">
ps; ဤပို႔စ္ပါ လုပ္ငန္းခြင္ အခ်က္အလက္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ရွင္းျပေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။</div>
<span id="fullpost"></span>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-57940060497679965872011-04-10T22:54:00.007+08:002012-10-18T02:05:39.899+08:00ထိုင္ဝမ္သၾကၤန္<div style="text-align: justify;">
ဒီေန႔(၁၀.၄.၂၀၁၁) ထိုင္ဝမ္နိုင္ငံ ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲကို ျမန္မာေစ်းဆုိင္ခန္းမ်ားရိွတဲ့ ျမန္မာတန္းမွာ က်င္းပပါခဲ့တယ္။ မနက္ေစာေစာ မနက္စာ သြားဝယ္ရင္း သၾကၤန္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတာနဲ႔ ပံုတခ်ဳိ႕ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ31LBgsTqqmyxmNKQYMiB_io_wK5nbPlqym3c10tCJfsRB2Phv2uMioJ00n3R8SdVH0F4LC5mGJt8HWGmGYL9fKFZ72nivSXl_3DkhfXRI4_kNFGIFWiAmcLR17ciQFtvppWuiqh4s6PX/s1600/CIMG0069.JPG"><img alt="" border="0" height="240" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593911158148621810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ31LBgsTqqmyxmNKQYMiB_io_wK5nbPlqym3c10tCJfsRB2Phv2uMioJ00n3R8SdVH0F4LC5mGJt8HWGmGYL9fKFZ72nivSXl_3DkhfXRI4_kNFGIFWiAmcLR17ciQFtvppWuiqh4s6PX/s320/CIMG0069.JPG" style="display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" width="320" /></a>စတိတ္စင္<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmcXJQXXaCl9MjWzCiY3OOsjUB2Sc2bq3WRWcDt1VUnVzQYFT5Dnz_SK-1M0IfIN9kg3kRXPfrzYjkOXtyvxmS_BGxnaN4F7faAM2QBjLGpr_2Z-4sIG2ShUWBNHm21S4P-25V451Wijna/s1600/CIMG0071.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593911588789186242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmcXJQXXaCl9MjWzCiY3OOsjUB2Sc2bq3WRWcDt1VUnVzQYFT5Dnz_SK-1M0IfIN9kg3kRXPfrzYjkOXtyvxmS_BGxnaN4F7faAM2QBjLGpr_2Z-4sIG2ShUWBNHm21S4P-25V451Wijna/s400/CIMG0071.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ေရပန္းမ်ားတပ္ဆင္ထားပံု</div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AMmnoWXW6IO6nfnOsaqHb9UqKa1AIHruAkVNaOK5nR-FpTDoDkO6o8SnEK4k4aIzFEi777qkQcPdiGmi8ye7sf59HJnUP9XEXNuC4pJm33N2uhqfsUfO8hlKxV4SLIxVOKGyCIopogI8/s1600/CIMG0074.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593912054290875506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AMmnoWXW6IO6nfnOsaqHb9UqKa1AIHruAkVNaOK5nR-FpTDoDkO6o8SnEK4k4aIzFEi777qkQcPdiGmi8ye7sf59HJnUP9XEXNuC4pJm33N2uhqfsUfO8hlKxV4SLIxVOKGyCIopogI8/s400/CIMG0074.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
မနက္၉နာရီ ေလာက္မွာ ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲကိုစတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကင္မရာယူၿပီး ေနာက္တေခါက္သြားရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ဳိ႕ကို နိင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနၾကတဲ့ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ား ျမန္မာျပည္သၾကၤန္ အလြမ္းေျပ ၾကည့္နိင္ဖို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။</div>
<br /></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijQIs_cAm3Mu11_UIy4f_aYx986pSuVYxeFJ3iCqvCqvqMCZA2tpiOF-SrXU5JkuBZ-QqYDrH2mSVjyPGJmH35aTow1eN-Uck0w76-pqzvy66RDYvYRVmVb0HW2FgiQwBYuxbXXrmFbpx2/s1600/CIMG0098.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593913917036239842" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijQIs_cAm3Mu11_UIy4f_aYx986pSuVYxeFJ3iCqvCqvqMCZA2tpiOF-SrXU5JkuBZ-QqYDrH2mSVjyPGJmH35aTow1eN-Uck0w76-pqzvy66RDYvYRVmVb0HW2FgiQwBYuxbXXrmFbpx2/s400/CIMG0098.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲေတာ္မုဒ္ဦးဝ</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigkEuP5Mnacg8QDVGx6o7RhvsSLFKBAT9eAgKB7_KYn87rSkQFqoD-sdYGwlVraix0P79lUFSg68IW9PJGn7hIksvcp7WhZVmjiQDxHOXNuCBpCd9rKH5Hat1L4Hy_JMCzUQfxNXAXViQV/s1600/CIMG0099.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593914392904656866" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigkEuP5Mnacg8QDVGx6o7RhvsSLFKBAT9eAgKB7_KYn87rSkQFqoD-sdYGwlVraix0P79lUFSg68IW9PJGn7hIksvcp7WhZVmjiQDxHOXNuCBpCd9rKH5Hat1L4Hy_JMCzUQfxNXAXViQV/s400/CIMG0099.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDS3sutZfhulJid6yvRo1mpmdCemhxKN3djYcs9tWkdL9BnPNvB6fv1PuWV5G-OhBDR-fKF2uy1J_4YWEiu00faVg8H0MgqZVqtr-9kk59NHO3145zC9rLeQyzn-o0Newwol3ZBWN4td7L/s1600/CIMG0101.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593915022551639426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDS3sutZfhulJid6yvRo1mpmdCemhxKN3djYcs9tWkdL9BnPNvB6fv1PuWV5G-OhBDR-fKF2uy1J_4YWEiu00faVg8H0MgqZVqtr-9kk59NHO3145zC9rLeQyzn-o0Newwol3ZBWN4td7L/s400/CIMG0101.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
ေရသပၸါယ္ေနၾကစဥ္<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQkaTv3M45uHCiql3Uwn-okrBQo5HNBtwA0qLMA711w1G68pNMXn5g_b8MsRE3g4ZaQHDAPrBRtkxanzN1_z6VYAdhfXDyJBL1Az5eGNq-S9aJiqf_5H-mGVxD3u-thoGevWBwhfMvvej7/s1600/CIMG0100.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593960156123350802" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQkaTv3M45uHCiql3Uwn-okrBQo5HNBtwA0qLMA711w1G68pNMXn5g_b8MsRE3g4ZaQHDAPrBRtkxanzN1_z6VYAdhfXDyJBL1Az5eGNq-S9aJiqf_5H-mGVxD3u-thoGevWBwhfMvvej7/s400/CIMG0100.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ဘုန္ဘုန္းမ်ားက လက္ဖြဲ႔ပရိတ္ၾကိဳးေပးေနစဥ္<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7cyGGqqr-L03czM_za70x77BSejlCU-eLcMclbfN6MnulNSIN2Gsv3zrst3OUk7Mf4j2DtrbwndWlFM-4Yv2uhsHi-aw5bVfybvd4qkLl20YQyh-tVZc98X89opsDQv-Z0ivZXzdbXwql/s1600/CIMG0104.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593916368769258434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7cyGGqqr-L03czM_za70x77BSejlCU-eLcMclbfN6MnulNSIN2Gsv3zrst3OUk7Mf4j2DtrbwndWlFM-4Yv2uhsHi-aw5bVfybvd4qkLl20YQyh-tVZc98X89opsDQv-Z0ivZXzdbXwql/s400/CIMG0104.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ယာယီေဆာက္ထားေသာ ျမန္မာ့ဓေလ့ရိုးရာ ျပခန္းမ်ား<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwr2ls71GAvFiHVk8GatbIQ8Tvj4m451u-sNWLiFo2xnGpHocEDaTtZW0gCEMUU8yVZqBgqpTo_UJwSOdp9ithIUf2pr7-utCRzDKyGUEL5Splz9oP2EA0f2poTk6MRfniCW48nDf6KRZH/s1600/CIMG0102.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593916696379319154" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwr2ls71GAvFiHVk8GatbIQ8Tvj4m451u-sNWLiFo2xnGpHocEDaTtZW0gCEMUU8yVZqBgqpTo_UJwSOdp9ithIUf2pr7-utCRzDKyGUEL5Splz9oP2EA0f2poTk6MRfniCW48nDf6KRZH/s400/CIMG0102.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a></div>
</div>
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1r_15xB12l_wvilD-Pmkj3VNF9XFQ0Qybs5_swcYJQu9n2FbNcXeWXhY7vKyy2Dt4QN_7OwMGNRXhxI7cukek8b3SBIzG3zchJuIeVJRl27O2tiuMXNvFWWGgVMWjrvY2wIBG54KHlZHb/s1600/CIMG0132.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593917311708445026" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1r_15xB12l_wvilD-Pmkj3VNF9XFQ0Qybs5_swcYJQu9n2FbNcXeWXhY7vKyy2Dt4QN_7OwMGNRXhxI7cukek8b3SBIzG3zchJuIeVJRl27O2tiuMXNvFWWGgVMWjrvY2wIBG54KHlZHb/s400/CIMG0132.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
ျမန္မာ့အတာသၾကၤန္ ပိေတာက္ပန္းအတုေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားၾကတယ္။<br />
ု</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuOV9sDjOofzKS0utxShmi-FJv1xVu4Ns9OhKlxwWJI9tLU2rIgXe2bmpZpc4GHb21ZZCVqpP8mXxuJKePDtFqccfueYiN78XAHxaiq4rH7vzR9toaUEhdNZlrALau5JhLju3smR5QsnpJ/s1600/CIMG0106.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593919203237749794" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuOV9sDjOofzKS0utxShmi-FJv1xVu4Ns9OhKlxwWJI9tLU2rIgXe2bmpZpc4GHb21ZZCVqpP8mXxuJKePDtFqccfueYiN78XAHxaiq4rH7vzR9toaUEhdNZlrALau5JhLju3smR5QsnpJ/s400/CIMG0106.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8Uh2otWwYJ_unaajoJsJQod4Ddqb9iH5VbobEkP9BtnWEOOTnpBeVHKVZ-AR51aQ7r1Bubfyeptd-GOvyagc7tL7HbGptlLj35T1ktIemkXrxgyjmsAYOf8a_NiZVRW9vkwoxYbQXqP-/s1600/CIMG0108.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593919097186770450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8Uh2otWwYJ_unaajoJsJQod4Ddqb9iH5VbobEkP9BtnWEOOTnpBeVHKVZ-AR51aQ7r1Bubfyeptd-GOvyagc7tL7HbGptlLj35T1ktIemkXrxgyjmsAYOf8a_NiZVRW9vkwoxYbQXqP-/s400/CIMG0108.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ယဥ္ေက်းမႈဝတ္စံုမ်ားကို ခင္းက်င္းျပသထားပံု<br />
ံု</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyM7hCjw12w1exiBDoElvcO_KCqxrCFsumIvPv3SHqfFoKF0kOPKpaXU1UC1Q-EoCCMos46XMchUC7-oNg00dfdpzg2rWLoEV1NbRnuedA86rpn-eCekPfYJFXC_1sSOAHvgW7jlDpq7HY/s1600/CIMG0110.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593918846344156322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyM7hCjw12w1exiBDoElvcO_KCqxrCFsumIvPv3SHqfFoKF0kOPKpaXU1UC1Q-EoCCMos46XMchUC7-oNg00dfdpzg2rWLoEV1NbRnuedA86rpn-eCekPfYJFXC_1sSOAHvgW7jlDpq7HY/s400/CIMG0110.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ျမန္မာရိုးရာ တူရိယာ အေသးစားေလးမ်ား<br />
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghVbVQE6ouInvWcwVf1MwmdkBgVV73BivtGAe_pYZxLbiRyhXzozsIu3CXE4wC08dAdCRvlOQfejRWj4Vs2RdynZ7X1jkxGfGozAgP2qffep_bX3k-NaH-o6qY4I09AUS9cYdrFPcLGz3N/s1600/CIMG0112.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593918666186294866" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghVbVQE6ouInvWcwVf1MwmdkBgVV73BivtGAe_pYZxLbiRyhXzozsIu3CXE4wC08dAdCRvlOQfejRWj4Vs2RdynZ7X1jkxGfGozAgP2qffep_bX3k-NaH-o6qY4I09AUS9cYdrFPcLGz3N/s400/CIMG0112.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmeD8R7DbuLBMTGzsbyooCUy66Ip9PNZ9pDaY8MvO9XiUQDyUjWoeW-nUiaMmWLReRD35B6cK5Boe7iJS4WRBnyw9PIw6l7JVvg1o7JPnQOB94rlLcZSQBfpls7eneCT56N2IdNJTwWj9A/s1600/CIMG0111.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593917955150157394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmeD8R7DbuLBMTGzsbyooCUy66Ip9PNZ9pDaY8MvO9XiUQDyUjWoeW-nUiaMmWLReRD35B6cK5Boe7iJS4WRBnyw9PIw6l7JVvg1o7JPnQOB94rlLcZSQBfpls7eneCT56N2IdNJTwWj9A/s400/CIMG0111.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yqhyU5LX6VtazqWrZejre3_Nm5WmGoy4X31Q_hQBy7unjvWsVTyiyr9UzScb3tyBrd1DOIcIFEQLCrDRC0U1Aq6F62awILp0VnIFgPePcAwwcHdZtY8D0_kSlwdZMHBucnq5hNW0AKOZ/s1600/CIMG0133.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593917820034820466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yqhyU5LX6VtazqWrZejre3_Nm5WmGoy4X31Q_hQBy7unjvWsVTyiyr9UzScb3tyBrd1DOIcIFEQLCrDRC0U1Aq6F62awILp0VnIFgPePcAwwcHdZtY8D0_kSlwdZMHBucnq5hNW0AKOZ/s400/CIMG0133.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqze1RY_QE_gW5rMUyE9UwKh35VD9rTABLWChhDqTGW3yuqkCq2x7DVWswVLDydtJeTtu5-O8TCB7pkbxea8vjyhzckU9IexmgH3Ols71lYk_HNCx3SkusauA55Ir5njG70O8aAyATfZRh/s1600/CIMG0135.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593917660694188498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqze1RY_QE_gW5rMUyE9UwKh35VD9rTABLWChhDqTGW3yuqkCq2x7DVWswVLDydtJeTtu5-O8TCB7pkbxea8vjyhzckU9IexmgH3Ols71lYk_HNCx3SkusauA55Ir5njG70O8aAyATfZRh/s400/CIMG0135.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ျမန္မာ့ေစာင္း<br />
အနီနဲ႔အျပာ အလံေလးက ထိုင္ဝမ္နိုင္ငံအလံပါ။ ျမန္မာနိင္ငံအလံနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတူပါတယ္။<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ6jA1lkSkqdSQJd913r5kHVuEa6ZMHFGn5UwXRZsGX4a0MG54Lm5dKJlUXGL5F_IO_VSmAt-7E2eEr6C8zewcjftJYlF0Ky53GfJlqEQVhvdZqQAVobGY1CjzpL8mSSYsF4aLy589iu0X/s1600/CIMG0096.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593920173996021810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ6jA1lkSkqdSQJd913r5kHVuEa6ZMHFGn5UwXRZsGX4a0MG54Lm5dKJlUXGL5F_IO_VSmAt-7E2eEr6C8zewcjftJYlF0Ky53GfJlqEQVhvdZqQAVobGY1CjzpL8mSSYsF4aLy589iu0X/s400/CIMG0096.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUGVutunkbrElx0Rh2PKlV4jI0si3mv05ty1cKGsUhDL1KIitDbcgzj1ANRtWI4ZgfQD-SwuIYrdee2CqLBnmZ0KFaoLgvpnoakv4Pafeero9wLS0RhILodGFydnCB_65140b3isNSWxro/s1600/CIMG0095.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593920003363717778" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUGVutunkbrElx0Rh2PKlV4jI0si3mv05ty1cKGsUhDL1KIitDbcgzj1ANRtWI4ZgfQD-SwuIYrdee2CqLBnmZ0KFaoLgvpnoakv4Pafeero9wLS0RhILodGFydnCB_65140b3isNSWxro/s400/CIMG0095.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>Taipei ခရိုင္မွဴးကလည္း ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲေတာ္ကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပါဝင္စဥ္ႏြဲေနပံု<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAof-GO6KuPjaC6hJHANW4e6ZDtUJk805NmZXY6mrE0JjK3wfQPRwUBgOSF_ZcWU6ZDS9IDdc6GwrRb_vTTTbgzYMQ8wX2SYaL9qUKaXPMukmlJuqUWTpxxpD3YgH9ghzlTjOtkJeBDIyv/s1600/CIMG0105.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593916971582416738" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAof-GO6KuPjaC6hJHANW4e6ZDtUJk805NmZXY6mrE0JjK3wfQPRwUBgOSF_ZcWU6ZDS9IDdc6GwrRb_vTTTbgzYMQ8wX2SYaL9qUKaXPMukmlJuqUWTpxxpD3YgH9ghzlTjOtkJeBDIyv/s400/CIMG0105.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ေရေသနတ္မ်ားေရာင္းေနၾကတဲ့ ထိုင္ဝမ္လူမ်ိဳးမ်ား<br />
<br /></div>
ံု</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvCrRLTxeQTETv2ZG1V9hyMalLsVa6DrVKO17zkWJ8MxMkw2Amnp8myBurNGxKvLU4Ms9EmFNvEfnLT3ZDOH7Vt10_VLUoXP3nAplGPzJL8Z81wPY9XzH1v8yaZzHgPM7p4ybUsoNBqb7/s1600/CIMG0130.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593923228775551602" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFvCrRLTxeQTETv2ZG1V9hyMalLsVa6DrVKO17zkWJ8MxMkw2Amnp8myBurNGxKvLU4Ms9EmFNvEfnLT3ZDOH7Vt10_VLUoXP3nAplGPzJL8Z81wPY9XzH1v8yaZzHgPM7p4ybUsoNBqb7/s400/CIMG0130.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>7-eleven ကလည္း ျမန္မာသၾကၤန္တြင္ ေရေသနတ္ေရာင္းေနပံု<br />
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpWsO2mTjbGIV4rpPE7DTvfIOVXvqyRgEbJSvlAVB_5Gir9w48pSO2w0X0lxJ8vxOx4B712ASCCFeIZhVPWRW8BjX8znP-tjTVJlKtXuutS9LiltPbt0zDLlPpeg64zw9MoC-rDUKs5l67/s1600/CIMG0128.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593923089082066626" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpWsO2mTjbGIV4rpPE7DTvfIOVXvqyRgEbJSvlAVB_5Gir9w48pSO2w0X0lxJ8vxOx4B712ASCCFeIZhVPWRW8BjX8znP-tjTVJlKtXuutS9LiltPbt0zDLlPpeg64zw9MoC-rDUKs5l67/s400/CIMG0128.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPJwa3UcEDFI3EHfe2wYIF-3M2NeEIVf6Ih_sAJypS8yOPHgAfhpHZhnUqBX2utnjUnzDlaQ16QXkeMMsK3Lma8x5LlpLe5FNok5ZBTZadedBCzcdg4qYcZZVvrccq_dq2nfUxdhtuRv4e/s1600/CIMG0120.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593922835085948434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPJwa3UcEDFI3EHfe2wYIF-3M2NeEIVf6Ih_sAJypS8yOPHgAfhpHZhnUqBX2utnjUnzDlaQ16QXkeMMsK3Lma8x5LlpLe5FNok5ZBTZadedBCzcdg4qYcZZVvrccq_dq2nfUxdhtuRv4e/s400/CIMG0120.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ေရပူေပါင္းေတြလည္းေရာင္ေသး<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2yesWcWDZBWaERBlkj9Hq39Iyx9WpCJRAsECrSQZv0GXqTjZw6HL4yWDStTB2Wa0bVysMEDJB7yCytkLiLGOGqOuRAlkl9yY7jfnlw7ZRHgPOO0eiCwx91QBYe-VQYk6YzJgjygsuXuYY/s1600/CIMG0127.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593924845015969634" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2yesWcWDZBWaERBlkj9Hq39Iyx9WpCJRAsECrSQZv0GXqTjZw6HL4yWDStTB2Wa0bVysMEDJB7yCytkLiLGOGqOuRAlkl9yY7jfnlw7ZRHgPOO0eiCwx91QBYe-VQYk6YzJgjygsuXuYY/s400/CIMG0127.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ဒီလို တိုင္ကီပံုးေတြထားျပီး ေရးေပးပါတယ္။<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLjp1gpPAkoRPsaCe2Sp4M9-VYSyvg6AlBcujlnKVJETAtqKbX7J7RG5dHJP2092ypG5DPlir4gPUSvTRhX9lrNsZdbX0dyypq5E7y6TcatIkqRpC-jCB60YRJXUwZ3uf6Qs3wW94m4pzT/s1600/CIMG0160.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593926549786131122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLjp1gpPAkoRPsaCe2Sp4M9-VYSyvg6AlBcujlnKVJETAtqKbX7J7RG5dHJP2092ypG5DPlir4gPUSvTRhX9lrNsZdbX0dyypq5E7y6TcatIkqRpC-jCB60YRJXUwZ3uf6Qs3wW94m4pzT/s400/CIMG0160.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ေရကစားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ား<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v2R8WkuPdrhNaxUXtregl5L3hV4LNFXlgbAyiYtRndl0x23elb5BPGDQehYj4hwxOiY6p_Y9HgCEavErYy81VNxXy994gQyAQ0jQDr-lJyz4xFJftPY1h-ebg_fhk1ciLJnqiUqYl5n8/s1600/CIMG0158.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593983117236747138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v2R8WkuPdrhNaxUXtregl5L3hV4LNFXlgbAyiYtRndl0x23elb5BPGDQehYj4hwxOiY6p_Y9HgCEavErYy81VNxXy994gQyAQ0jQDr-lJyz4xFJftPY1h-ebg_fhk1ciLJnqiUqYl5n8/s400/CIMG0158.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhceYnuhozI-YXnbcJJ0o5ysVtVVMHgXeXIMCEBoBzHbnFoMOW8OCWdE68ztarw6BLONZwLUck8ZU4Q4axmTpiYB5xITBOLR77RypXYvRsolfQCkOUHaQGl_LjXddUkYeQqv1nxyIwpWi9n/s1600/CIMG0159.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593926153280472546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhceYnuhozI-YXnbcJJ0o5ysVtVVMHgXeXIMCEBoBzHbnFoMOW8OCWdE68ztarw6BLONZwLUck8ZU4Q4axmTpiYB5xITBOLR77RypXYvRsolfQCkOUHaQGl_LjXddUkYeQqv1nxyIwpWi9n/s400/CIMG0159.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>အိတ္နဲ႔ေလာင္းရမွ ေက်နပ္မယ္</div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiljgqsqFYPA3lFNq59EFclcGX5uFVmuSlbXp2mksAK5Nsxwmmktoivvx7PPWyXLIK9Mu_xuK40i8jbgQyTQeZ1qfxoMFEnzF2cJveQJngMOZ5zDBbbZwYbKFBw-a2_FQs7otqF2LQueSub/s1600/CIMG0157.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925977232196082" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiljgqsqFYPA3lFNq59EFclcGX5uFVmuSlbXp2mksAK5Nsxwmmktoivvx7PPWyXLIK9Mu_xuK40i8jbgQyTQeZ1qfxoMFEnzF2cJveQJngMOZ5zDBbbZwYbKFBw-a2_FQs7otqF2LQueSub/s400/CIMG0157.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgenmQ4e6Tbc0tFivS1bqDsARqZwIxabupee0aGdvdlMOYaGuOBfYZD7Y1uEcxoYe3YvvwD_3QOyr-_qGhJzn-T7mTqIm0Jvwl_Z2rNNetakQphZNjeHR_ktujtAw4rR5TuOoA_XOjnB-eq/s1600/CIMG0156.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925889683981458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgenmQ4e6Tbc0tFivS1bqDsARqZwIxabupee0aGdvdlMOYaGuOBfYZD7Y1uEcxoYe3YvvwD_3QOyr-_qGhJzn-T7mTqIm0Jvwl_Z2rNNetakQphZNjeHR_ktujtAw4rR5TuOoA_XOjnB-eq/s400/CIMG0156.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSzM7f1Wv-kkGjhqvHAHetLZISdxgNQCzV0wUkXKEv1PynBq9aZp4cpZ3uCz80EWXDzqIZzqnC2cdBV66AnoCu8G6ahyblQIzBRrCCzTLIeBOXewodYcnA21NSMcLiDLqYr71lHkVncu5Z/s1600/CIMG0152.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925598271365250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSzM7f1Wv-kkGjhqvHAHetLZISdxgNQCzV0wUkXKEv1PynBq9aZp4cpZ3uCz80EWXDzqIZzqnC2cdBV66AnoCu8G6ahyblQIzBRrCCzTLIeBOXewodYcnA21NSMcLiDLqYr71lHkVncu5Z/s400/CIMG0152.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinG242m113r3zBuSOjDCAe0Wtx2qHvY51AbKVvpdIhgACc0yXkjduG5GfIoXcXlD8VmqOZZK9eBR6Tu0JyyJkLgyEdBfNlxxzVNdtKuh-wZFmapjt6V1g24knFiK3D-8hpRZKpLzERD47-/s1600/CIMG0150.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925479224618818" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinG242m113r3zBuSOjDCAe0Wtx2qHvY51AbKVvpdIhgACc0yXkjduG5GfIoXcXlD8VmqOZZK9eBR6Tu0JyyJkLgyEdBfNlxxzVNdtKuh-wZFmapjt6V1g24knFiK3D-8hpRZKpLzERD47-/s400/CIMG0150.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbZownGEg9k-KDuOUQBqH4NwrmZ4s-c3w-H-UGUbNRz-fV8tgNuvmTixxZcgZ8j1oCLF5YIJeN3fiYuPEtRIyd0DL9IXns7KqCeyCyD9FXoYyWvfDoiYd6c6TO2or8aVmZ17iGcIgPj4-X/s1600/CIMG0148.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925359872698466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbZownGEg9k-KDuOUQBqH4NwrmZ4s-c3w-H-UGUbNRz-fV8tgNuvmTixxZcgZ8j1oCLF5YIJeN3fiYuPEtRIyd0DL9IXns7KqCeyCyD9FXoYyWvfDoiYd6c6TO2or8aVmZ17iGcIgPj4-X/s400/CIMG0148.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQ2y9dFeY6BuBiieANqYBDO1mS1u8V9eC2D6-53fUlBDxqZTUWRF01luI0xzExQAQXjV2hBUZ82wchiBbn6aDcOI50Sbk9eUdUdrIcxO4amwq2BX2LcMnOGaZMgGvc4_8WgOavGGPC1E1/s1600/CIMG0145.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925200619551250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQ2y9dFeY6BuBiieANqYBDO1mS1u8V9eC2D6-53fUlBDxqZTUWRF01luI0xzExQAQXjV2hBUZ82wchiBbn6aDcOI50Sbk9eUdUdrIcxO4amwq2BX2LcMnOGaZMgGvc4_8WgOavGGPC1E1/s400/CIMG0145.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY537LS_6rkgRi1EYSNT9UjsR6XOEFrwlOn3AZ1hJU9uB_WRWtXDnQVpcBjklc85ROZHFaSmxwHIHfIIF9L11ZjvHIK-SukdW3FKWE1YYv_KqPsjThof2ri-_w6Y8H_S0FCBbWNsUHCz9e/s1600/CIMG0131.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593925021021518386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY537LS_6rkgRi1EYSNT9UjsR6XOEFrwlOn3AZ1hJU9uB_WRWtXDnQVpcBjklc85ROZHFaSmxwHIHfIIF9L11ZjvHIK-SukdW3FKWE1YYv_KqPsjThof2ri-_w6Y8H_S0FCBbWNsUHCz9e/s400/CIMG0131.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ေရပန္းမ်ား မနားတမ္း မႈတ္ထုတ္ေပးေနပံု</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2yesWcWDZBWaERBlkj9Hq39Iyx9WpCJRAsECrSQZv0GXqTjZw6HL4yWDStTB2Wa0bVysMEDJB7yCytkLiLGOGqOuRAlkl9yY7jfnlw7ZRHgPOO0eiCwx91QBYe-VQYk6YzJgjygsuXuYY/s1600/CIMG0127.JPG"><br /></a>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLJhKBJizFjD3_0LwiV_55kmXbIsobKvPkfm6tlgMoWE1EInM0YP_jW5IRDKHZd5tbscAEpIvBVRM340T1eYvADYeb_kMNrBtmiYtJMNDky8TZIlHUW4HB41Sqn6MLIEaKm6Wn2C57TSGx/s1600/CIMG0122.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593924709259215650" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLJhKBJizFjD3_0LwiV_55kmXbIsobKvPkfm6tlgMoWE1EInM0YP_jW5IRDKHZd5tbscAEpIvBVRM340T1eYvADYeb_kMNrBtmiYtJMNDky8TZIlHUW4HB41Sqn6MLIEaKm6Wn2C57TSGx/s400/CIMG0122.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>နိုင္ငံျခားသားမ်ား၊ ထိုင္ဝမ္လူမ်ဳိးမ်ားလည္း ျမန္မာအတာသၾကၤန္တြင္ ပါဝင္ဆင္ႏြဲ<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLLNhZin1kZ9Pi7ej69fai1IhSc1JifQR8Ktfi3shpXJ4khhUocRgueD-anq-xbmnE9x_qsWZ7uzEHcQQ4Vc9kduGoRE8wARuQga9NgDqnUuaRlZVoRnVXJynaSW1HmwAMVye0F5QVwRt0/s1600/CIMG0162.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593927135720550562" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLLNhZin1kZ9Pi7ej69fai1IhSc1JifQR8Ktfi3shpXJ4khhUocRgueD-anq-xbmnE9x_qsWZ7uzEHcQQ4Vc9kduGoRE8wARuQga9NgDqnUuaRlZVoRnVXJynaSW1HmwAMVye0F5QVwRt0/s400/CIMG0162.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUQM8txAp0VIFiPelY0WXkGtSO3H0tB6hVdRPtfczMmQWhiMEn73XiuoX8iBYI1vXIF1LmtMcpv0auSJD0XjDKUgpxNfkfR6u4EfAyCEvuPsiWzmjiXBV1uUKO1naLjkJmDV4AKPFmRZK/s1600/CIMG0167.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593927505315942530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUQM8txAp0VIFiPelY0WXkGtSO3H0tB6hVdRPtfczMmQWhiMEn73XiuoX8iBYI1vXIF1LmtMcpv0auSJD0XjDKUgpxNfkfR6u4EfAyCEvuPsiWzmjiXBV1uUKO1naLjkJmDV4AKPFmRZK/s400/CIMG0167.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ျမန္မာလမ္းရဲ႕တစ္ဝက္မွာေရကစားၾကျပီး<br />
က်န္တစ္ဝက္မွာေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။<br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAEO9bqA2Qvx_qDloEKj-wM83IPTrPFAJnutSdnVcMlRTxP-bxIKbu70Z1hQegZo-P5IhvBs59qraEHyJCc3frZ8nbFFzUN6r2FRqvGrqxLcGfzBsfBR_cV2uxVe23O-dJUL8_kYguWsC9/s1600/CIMG0166.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593927364692888818" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAEO9bqA2Qvx_qDloEKj-wM83IPTrPFAJnutSdnVcMlRTxP-bxIKbu70Z1hQegZo-P5IhvBs59qraEHyJCc3frZ8nbFFzUN6r2FRqvGrqxLcGfzBsfBR_cV2uxVe23O-dJUL8_kYguWsC9/s400/CIMG0166.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>သူကေတာ့့ ထိုင္ဝမ္သီခ်င္းဆို ျပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရရွိဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္သား အဆိုေတာ္ပါ။</div>
<div style="text-align: center;">
ညိဳျမ သီခ်င္းနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖေနပံု</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAIGh5mfJJZ4MLzSqyrzSoGUAq5S6i2xghwHISPIIF2-L2YJErdlmUzaI8iADm-l8MNeuBR33CdGtTACYdAwQyw0qFAtbbpjEqfgcrOX9h4ZOT-JeJwzb7Crf7qAc0DyOn7XcJ_W1Rh-9-/s1600/CIMG0140.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593927935829434242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAIGh5mfJJZ4MLzSqyrzSoGUAq5S6i2xghwHISPIIF2-L2YJErdlmUzaI8iADm-l8MNeuBR33CdGtTACYdAwQyw0qFAtbbpjEqfgcrOX9h4ZOT-JeJwzb7Crf7qAc0DyOn7XcJ_W1Rh-9-/s400/CIMG0140.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>သတင္းဌာနေတြကလည္း သၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို အစအဆံုးရိုက္ကူးေနၾကပါတယ္။<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhViL6Cu7hTmV2o5162uQG6I6PAscDVK36udO471_-FjCp4LDNRjM-S0fFib4x5hkVNj-ECVcKT1R-Mm8xoQ9qrHAz-ejjWLD2tUuNWHl6OAobSXfPukK0Bli8APUPE6g7_mB0bz3XGBDiD/s1600/CIMG0143.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593928218866611554" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhViL6Cu7hTmV2o5162uQG6I6PAscDVK36udO471_-FjCp4LDNRjM-S0fFib4x5hkVNj-ECVcKT1R-Mm8xoQ9qrHAz-ejjWLD2tUuNWHl6OAobSXfPukK0Bli8APUPE6g7_mB0bz3XGBDiD/s400/CIMG0143.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို ထိုင္ဝမ္နိင္ငံ ရုပ္သံဌာနမွ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ေနပံု<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHJskcya8-pDczo2X_x8-78gk-kW5-kH1ntGv-iwsM-FFrsxBCM43cxm8LmQDd9ISrvAEA9wQrZZgHp8yK-gTBLd4EdUGQLgikGBkjfwtyqkppe1WAhVDQsvOOb1Uep2foE_JKX_pvUNoZ/s1600/CIMG0142.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5593928081273804706" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHJskcya8-pDczo2X_x8-78gk-kW5-kH1ntGv-iwsM-FFrsxBCM43cxm8LmQDd9ISrvAEA9wQrZZgHp8yK-gTBLd4EdUGQLgikGBkjfwtyqkppe1WAhVDQsvOOb1Uep2foE_JKX_pvUNoZ/s400/CIMG0142.JPG" style="cursor: pointer; display: block; height: 300px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a>ကံစမ္းမဲေတြေဖာက္ၾကတာေတာ့ ရိုက္မလာျဖစ္လိုက္ဘူး။ ျမန္မာနွင့္ထိုင္ဝမ္ အသြားအျပန္ ေလယဥ္လက္မွတ္ မဲေဖာက္ေပးပါတယ္။ တစ္ျခားဆုေတြနွင့္ ပိုက္ဆံေတြ မဲေဖာက္တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲေလာက္မွာ ျမန္မာ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားပါတယ္ရွင္။ <span dir="ltr" id=":19p">အခုပြဲကို ထိုင္ဝမ္နိင္ငံရ<wbr></wbr>ဲ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ<wbr></wbr>က စီစဥ္ေပးျခင္းျဖ<wbr></wbr>စ္ပါတယ္။</span> ထိုင္ဝမ္ေရာက္ ျမန္မာအသင္းက ဦးေဆာင္စီစဥ္မယ့္ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ေနာက္တပြဲကို ၂၄ရက္ေန႔မွာ ထပ္မံျပဳလုပ္အံုးမယ္လို႔တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၾကားသိရပါေသးတယ္။</div>
<br />
လာလည္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ ဘေလာ့ေမာင္နွမမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ နွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္ရွင္။<br />
<div style="text-align: right;">
ေလးစားစြာျဖင့္<br />
ျမတ္မြန္</div>
<span id="fullpost"></span>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-32657276538137750722011-03-18T04:02:00.011+08:002012-10-19T13:18:47.981+08:00ေမေမ့ရဲ႕ ယုန္ကေလး<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE-Vf7ZeEfj2n2EyDcU8gUH4LHihA98XgnGiPfGSm0Hf6TgASgW5wpbYQtHo7cd63bH64vXJr9lT0i2WTjMhniLaJG-YaRxsIwQHm3H9DlnKgIsNl9gezHm5MJkZ4b5r861p5-5Cw0c1qt/s1600/Mother_and_daughter_by_Darkbutterfly137.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE-Vf7ZeEfj2n2EyDcU8gUH4LHihA98XgnGiPfGSm0Hf6TgASgW5wpbYQtHo7cd63bH64vXJr9lT0i2WTjMhniLaJG-YaRxsIwQHm3H9DlnKgIsNl9gezHm5MJkZ4b5r861p5-5Cw0c1qt/s320/Mother_and_daughter_by_Darkbutterfly137.jpg" width="195" /></a></div>
၁။</div>
<div style="text-align: justify;">
ေဒၚခင္ တစ္ေယာက္ ပန္းပင္ေတြေရေလာင္းရင္း အိမ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ရမ္းကာရမ္းကာျဖင့္ ထြက္လာသည့္ သမီးေလး ဝတ္ရည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ </div>
<br />
“ သမီး...ဒါက ဘယ္ကိုတုန္း”<br />
<span id="fullpost"> </span><br />
<br />
“သင္တန္းေလ ေမေမရဲ႕”<br />
<br />
“သင္တန္းက မေန႔က သြားတယ္ မဟုတ္လား”<br />
<br />
“မေန႔က တက္တာက စကားေျပာ သင္တန္း ေမေမရဲ႕။ ဒီေန႔က ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းေလ”<br />
<br />
“မေန႔က စကားေျပာ သင္တန္း။ ဒီေန႔က ကြန္ျပဴတာ။ မနက္ျဖန္ၾကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းျပအံုးမလဲ ။ သမီးေနာ္...ဆယ္တန္းေျဖျပီးထဲက အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ အျပင္ကို သြားေနတယ္။မိန္းကေလး တန္မဲ့ လမ္းမ်ားတာ ေမေမ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။”<br />
<br />
“ေမေမကလဲ ..သမီးကိုဆို ေတြ႔တာနဲ႔ ဆူေနတာပဲ ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တာ။ ”<br />
<br />
“အမေလးေတာ္...ဒါေလးေျပာတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ရတယ္ရွိေသး။လမ္းမ်ားျပီး ..ညည္း ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔ေျပာေနတာေလ။”<br />
<br />
“ေတာ္ျပီ ေမေမရာ ..ေနာက္က်ေနျပီ။ သြားေတာ့မယ္ ေနာက္မွဆက္ေျပာေတာ့ေနာ္။ ”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ ထြက္သြားေသာ သမီးငယ္ ဝတ္ရည္ကိုၾကည့္ကာ ေဒၚခင္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ဖတဆိုးေလး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက အလိုလိုက္ျပီး ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမခဲ့ျခင္း မရွိဖူးတာေၾကာင့္ သမီးျဖစ္သူမွာ ေဒၚခင္ကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိ။ ယခုလို ဆယ္တန္းေျဖျပီး အားလပ္ေနခ်ိန္တြင္ သင္တန္းမ်ား တစ္ခုျပီး တစ္ခု တက္မည္ ဆိုကာ ေန႔စဥ္လိုလို အျပင္ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေဒၚခင္အေနျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ကာ သမီးေလး အရြယ္ေရာက္ သည္အထိ ပိုးေမြးသလိုေမြးျမဴ ခဲ့ရတာေၾကာင့္ မသူေတာ္ေတြနွင့္ ေတြ႔မွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနမိသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မသူေတာ္... ထိုစကားလံုး အေတြးထဲ ဝင္လာသျဖင့္ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္ကာ မ်က္လံုး စံုမွိတ္လိုက္မိသည္။ အို...သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ဘဝတြင္ မေမ့နိုင္သည့္ ပံုရိပ္ေတြလည္း ျဖစ္သလို ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးခ်င္ေသာ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္သည္။ ယခု သမီးေလး ဝတ္ရည္ကို ထိုကဲ့သို႔ မၾကံဳေတြ႔ေစခ်င္။ မိဘရင္ကို စံုကန္ကာ ရူးရူးမိုက္မိုက္ျဖင့္ ယံုၾကည္အားကိုးခဲ့သူသည္ သူမကို ခါးတီးနာက်ည္းမႈ မ်ားသာ ေပးခဲ့ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။ ေစာေစာစီးစီး မိုက္ဇာတ္သိမ္းသြား ခဲ့တာပဲ သူမအတြက္ ကံေကာင္းလွပါသည္။ အတိတ္က အရိပ္တခ်ဳိ႕ ေတြးမိသြားတာေၾကာင့္ သူမအတြက္ႏွင့္ စိတ္ဆင္းရဲျပီး ကြယ္လြန္သြားရသည့္ အေမ့ကို သတိရလိုက္မိသည္ ။ “ေမေမေရ.. ကြ်န္မေတာ့ ေမေမ့ ဝဋ္ေတြလည္ ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕” ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။</div>
<div style="text-align: center;">
~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<div style="text-align: center;">
၂။</div>
<div style="text-align: justify;">
ဆိုဖာေပၚတြင္ ေနၾကာေစ့ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ စားကာ တီဗီဇာတ္လမ္းတြဲ ၾကည့္ေနေသာ သမီးေလး ဝတ္ရည္ေဘးတြင္ ေဒၚခင္တစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။</div>
<br />
“သမီးေလး ဗီဒီယို ၾကည့္မလား။ ”<br />
<br />
“ေမေမဘာကား ငွားထားလိုု႔လဲ ”<br />
<br />
“ကာတြန္းကား သမီးရဲ႕”<br />
<br />
“ဟြန္း... ေမေမကလဲ ကာတြန္းကားၾကီး။ သမီးက ကေလးမွ မဟုတ္တာ”<br />
<br />
“ ေမေမ့ အတြက္ သမီးက အျမဲတမ္း ကေလးပါပဲ ။ ကဲ...ပါ ဒီကားေလး ေကာင္းတယ္ သမီးရဲ႕” <br />
<br />
“ဒါဆိုလည္း ၾကည့္မယ္ေလ ။”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဆိုဖာမွထကာ ငွားထားေသာ ကာတြန္းကားေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဒီကားေလးကို ေဒၚခင္ ေန႔လည္က တစ္ေခါက္ၾကည့္ခဲ့ ျပီးျပီ။ သမီးေလးကို ျပခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေနာက္ သမီးေဘးက ဆိုဖာတြင္ ျပန္ထိုင္ရင္း ကာတြန္းကားေလးကို အတူၾကည့္ ျဖစ္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဇာတ္လမ္း၏ အစတြင္ သစ္ခုတ္သမားတစ္ေယာက္သည္ ပုဆိန္ကို ခါးတြင္ခ်ိတ္ျပီး ထင္းတစ္စည္းကို ထမ္းကာ ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ သူေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းနေဘးရိွ ခ်ဳံတခုထဲမွ ယုန္ေပါက္ေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ ဖမ္းယူျပီး ေတာစပ္တြင္ ေဆာက္ထားေသာ သူ႔အိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ယုန္ကေလးအတြက္ အိမ္ေဘးတြင္ ျခံေလးတစ္ခုေဆာက္ကာ ေမြးျမဴထားလိုက္၏။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ယုန္ကေလးကို အစာေကြ်းရင္း သံေယာဇဥ္ေတြ တိုးပြါးလာပံု၊ သစ္ခုတ္ သစ္ေရာင္းျပီး အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ယုန္ကေလးနွင့္ ေျပးလြားေဆာ့ ကစားရင္း သူ၏ အထီးက်န္မႈေတြ ေျပေပ်ာက္လာရပံု၊ အထီးက်န္ တကိုယ္တည္း ျဖစ္ေသာ သူ႔အတြက္ ယုန္ကေလးကို ပို၍ သံေယာဇဥ္ တြယ္လာမိပံုေတြကို ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ရိုက္ျပထားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ယုန္ကေလးသည္ သူ႔အတြက္အေဖာ္မြန္ ျဖစ္လာရသည္။ သူက ထင္းခုတ္ျပီး ရြာေတြကို သြားေရာင္းကာ သူ႔အတြက္ စားစရာမ်ား ဖန္တီးရသူ ျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ယုန္ကေလးကို ေမြးထားျပီးေနာက္ ယုန္ကေလး အတြက္ပါ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ဖန္တီးရတာ ပိုလာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အရြယ္ေရာက္လာသည့္ ယုန္ကေလးအတြက္ မုန္လာဥနီမ်ားကို ယခင္ထက္ ပိုဝယ္ရေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္ ရိကၡာပို၍ နည္းသြားရေသာ္လည္း ယုန္ေလးအေပၚ ထားသည့္သံေယာဇဥ္က ယခင္ကထက္ ပိုလာခဲ့သည္။ ဇာတ္လမ္း၏ အစပိုင္းတြင္ ထိုသူ၏ သံေယာဇဥ္ကို ပီျပင္စြာ ရိုက္ျပထားသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေဒၚခင္တစ္ေယာက္ သူ႔ေဘးမွ သမီးေလးကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သမီးငယ္က ဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မၾကာခင္ သူေပးခ်င္ေသာ သင္ခန္းစာကို ျမင္ရေတာ့မွာေၾကာင့္ ေဒၚခင္မသိမသာ ျပံဳးလိုက္ကာ တီဗီကိုပဲ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အရြယ္ေရာက္လာေသာ ယုန္ကေလးမွာ ထိုျခံေလးထဲတြင္ ေနရသည္ကို မေပ်ာ္မရြင္ ျဖစ္လာသည္။ ကာရံထားေသာ ျခံစည္းရိုး သစ္သားတန္း ေလးမ်ား ၾကားမွ ဟိုးအေဝးရွိ ေတာအုပ္ေလးကို ေငးေငးၾကည့္ေနတတ္လာသည္။ ေတာအုပ္ထဲသို႔ သြားခ်င္ဟန္ရွိသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနသည္ကို သစ္ခုတ္သမားက သတိထားမိဟန္မတူ။ ယခင္ကလိုပဲ အစာေရစာမ်ား ခြဲေဝေကြ်းတုန္း ျဖစ္သည္။ ျခံေလးထဲတြင္ ေဆာ့ကစားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယုန္ကေလးကေတာ့ ပို၍ မိႈင္ေတြလာခဲ့သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
တစ္ေန႔ေသာ နံနက္ခင္းတြင္ သစ္ခုတ္သမားသည္ မုန္လာဥနီေလးကို ကိုင္ကာ ယုန္ေလးကို ေကြ်းရန္ ျခံေလးထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ျခံေလးထဲတြင္ ယုန္ကေလးကို မေတြ႔ရေတာ့တာေၾကာင့္ သစ္ခုတ္သမား ျပာယာခတ္ေနေတာ့သည္။ ယုန္ကေလးအတြက္ စိတ္ပူပင္ကာ ျခံတစ္ခုလံုး လွည့္ပါတ္ ရွာေဖြေသာအခါ ျခံေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ ယုန္ကေလး တူးထားေသာ က်င္းငယ္ကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုက်င္းမွ တဆင့္ ယုန္ကေလး ထြက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သစ္ခုတ္သမားသည္ ဝမ္းနည္းျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ ယုန္ကေလး ထြက္ေျပးသြားေသာ ေတာအုပ္ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။</div>
<br />
“ယုန္ကေလး ထြက္ေျပးသြားျပီေပါ့ ”<br />
<br />
“အင္းေလ သူက အျပင္ထြက္ခ်င္ေနတာေလ ။ ”<br />
<br />
သမီးငယ္ထံမွ မည္သည့္အသံမွ ဆက္ထြက္မလာ။ ကာတြန္းကားကို စိတ္ဝင္စားစြာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
လြတ္ေျမာက္လာေသာ ယုန္ကေလးသည္ ေတာထဲတြင္ စိတ္တိုင္းက် ေျပးလြားေနရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးလွ်က္ ရွိသည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လာသည့္အခါ ေတြ႔သည့္ ျမက္နုေလးမ်ားကို စားရင္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည့္ သူ႔ဘဝကို ေက်နပ္ေနမိသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲတြင္ ေျပးရင္းလြားရင္း ေက်ာက္တံုးေလမ်ားေပၚ ခုန္ေပါက္ရင္း ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်ဳံပုတ္မ်ားထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရိုက္ျပထားသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ယုန္ကေလးက သူ႔ကို လိုက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းေနေသာ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနသည္ကိုလည္း သတိမထားမိေပ။ ထိုသို႔ ေျပးလြား ေဆာ့ကစားေနရင္း သူ႔အေပၚ အရိပ္မ်ား မိုးက်လာတာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည္က ခုန္အုပ္လာေသာ ေျမေခြးသံုးေကာင္ ျဖစ္သည္။ မၾကံဳဖူးေသာ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ လႈပ္ရွားဖို႔ေမ့ေနခ်ိန္မွာပဲ ေျမေခြးတို႔၏ တစ္စစီ ကိုက္ျဖတ္ ဆြဲငင္ စားေသာက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ တစ္စစီျဖစ္သြားေသာ ယုန္ကေလးႏွင့္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားေနေသာ ေျမေခြး သံုးေကာင္ကို ရိုက္ျပထားသည္။ ထိုေနာက္ ျခံဝင္းထဲမွ ေတာအုပ္ထဲသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေနေသာ သစ္ခုတ္သမားေလးကို ရိုက္ျပကာ ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: center;">
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<div style="text-align: center;">
၃။ </div>
<br />
ဇာတ္ကားျပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သက္ျပင္းခ်သံ တိုးတိတ္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ <br />
<br />
“ယုန္ေလးကလည္း ေကာင္ေကာင္းမြန္မြန္ေနရတာကို ထြက္သြားတယ္ ။ ခုေတာ့ ယုန္လည္းေသ သစ္ခုတ္ သမားလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေပါ့။ ”<br />
<br />
“ အင္း.. ဟုတ္တယ္သမီး ။ ယုန္ေလးကို ဘယ္သူ သတ္တာလဲ ေတြ႔လိုက္လား” <br />
<br />
“ ေျမေခြးသံုးေကာင္ေလ”<br />
<br />
“ မဟုတ္ဘူးသမီးရဲ႕ ယုန္ေလးတကယ္ ေသရတာ ေျမေခြးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေတာရဲ႕မာယာကို မကြ်မ္းက်င္ဘဲ လြတ္လပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေသရတာပါ။ ေျမေခြးနဲ႔ မေတြ႔ရင္လည္း တျခားသတၱဝါနဲ႔ေတြ႔မွာပဲေလ”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေဒၚခင္၏ စကားဆံုးေတာ့ သမီးျဖစ္သူ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ သူေပးခ်င္သည့့္ ဆိုလိုရင္းကို သမီးျဖစ္သူထံ တည့္တည့္မတ္မတ္ ပစ္လႊတ္နိင္လိုက္ျပီ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္၏။ ေဒၚခင္က သမီးျဖစ္သူကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ ၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးက ေတြေတြေလး ေငးေနဆဲ။ </div>
<br />
ထိုေနာက့္ သမီးငယ္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႔ကာ ေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးရင္း သူ႔ရင္ထဲမွ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားလံုးမ်ားကို သမီးေလးအား ေျပာျပလိုက္သည္။ <br />
<br />
“ ေမေမ့ရင္ခြင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္က ေလာကဆိုတာ ခုနက ေတာအုပ္ထက္ အႏၱာရယ္ မ်ားပါတယ္ သမီးရယ္။ တကယ္ေတာ့ သမီးက ေမေမ့ရဲ႕ ယုန္ကေလးပါ ။ ”<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ကိုယ္စီ ျငိမ္သက္လွ်က္ ရွိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
မိခင္ျဖစ္သူ၏ အေတြးထဲမွာ သမီးေလးကို မၾကာခင္ တစ္ေန႔တြင္ ျခံကေလးထဲမွ ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးသည့္ ယုန္ကေလး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို စိတ္အားတင္းကာ ေျပာျပရအံုးမည္ ဟု ေတြးေနမိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
သမီးျဖစ္သူကေတာ့ <i><b>သမီးကေမေမ့ရဲ႕ ယုန္ကေလးပါ </b> </i>ဆိုသည့္ စကားကို အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ေနမိေတာ့သည္။ </div>
<div style="text-align: center;">
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~</div>
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔<br />
ျမတ္မြန္</div>
<span id="fullpost"></span>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-30120258763889889852011-02-14T02:07:00.007+08:002012-10-18T02:06:16.374+08:00ဆန္းသစ္ေနဆဲရင္ခုန္သံ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9aKhkH6924PAomfgUtdMWgxjAEancxAUFvq2pXwZt4f7d7XuXWbQb0FFh2XALgNK-YJXrMnC0HyZUvJo9-fr6XWPTFFqOTDn8in5mxUOPk-PkwMDXvI6oJ1-OeBCFR_XBSQsFqFyny4Hc/s1600/CIMG0003.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" height="232" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5580809514833400082" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9aKhkH6924PAomfgUtdMWgxjAEancxAUFvq2pXwZt4f7d7XuXWbQb0FFh2XALgNK-YJXrMnC0HyZUvJo9-fr6XWPTFFqOTDn8in5mxUOPk-PkwMDXvI6oJ1-OeBCFR_XBSQsFqFyny4Hc/s320/CIMG0003.JPG" style="display: block; height: 294px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 404px;" width="320" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiykZp8iewgn5kgLv5k6yjSSq8UubiEhPCgVm0kA1UueU79gJKAgHWLDQ7wvtHE81KirgYuIQY5VgNr_BSFfrc08Zi94ZQtS5moSqV9_lu2gfwIfnAqq1iGunErU0cbArz7hGDVcsWoG7O0/s1600/three-roses-wallpapers_5644_1600x1200.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><br /></a>ဒီေန႔မနက္ခင္း၏ အလွအပတရားတို႔သည္ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုလွပေနသလားလို႔ စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။ သူတက္ၾကြေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆက္ေသာေလတို႔ကို အားပါးတရရွဴသြင္းလိုက္သည္။ သာယာေျဖးညင္းေသာ ေလေျပတစ္ခ်ိဳ႕က သူမ်က္နွာကို တိုက္ခတ္ဝင္ေရာက္ကာ ေဆာ႔ကစားသြားၾကသည္။ ေန႔စဥ္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္ ရင္းနွီးျပီးသားျဖစ္ေသာ ေဘးပါတ္ဝန္က်င္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားေနသလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏ ။<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
မနက္ေစာေစာထဖို႔ ညကတည္းက သူေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ တစ္အိမ္လံုး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ သူ တစ္ေယာက္ထည္း အိပ္တစ္ဝက္ နိုးတစ္ဝက္နွင္႔ မနက္မိုးလင္းသြားခဲ႔သည္။ အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္း မဝေသာ္လည္း ေခါင္းတို႔က ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနသည္။ ကုတင္ေဘးက စာပြဲတင္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီ ခြဲၿပီ။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ဒီေန႔ကို မေမ့ဖို႔ သူအေတာ္ သတိထားေနခဲ႔သည္မွာ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္ပါတ္ေလာက္ကတည္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေတြးျပီး က်ိတ္ကာ အစီစဥ္မ်ား ေရးဆြဲေနမိ၏ ။ အိျႏၵရရ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့သမွ် ဒီေန႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုင္ျပီ မဟုတ္လား။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
အဝတ္အစားသစ္မ်ားကို ေရြးကာ ဝတ္လိုက္သည္။ ဆံပင္ကို သပ္ရပ္သြားေအာင္ ဖီးသင္လိုက္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို လွည္႔ပတ္ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္းကို ခပ္ဖြဖြနမ္းကာ သူ႔ခ်စ္ဇနီး မၾကားေအာင္ အခန္းျပင္ကို ထြက္လာလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး မနိုးၾကေသး၍ ထင္ပါ၏ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ အိမ္သားမ်ားနိုးမည္စိုးေသာေၾကာင္႔ အိမ္တံခါးမၾကီးကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။</div>
<div id=":1ov">
<br />
<div style="text-align: justify;">
သူပန္းဆိုင္ေရွ႕ကို တကၠစီႏွင့္ ေရာက္လာေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕တြင္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာ<wbr></wbr>း တန္းစီေနသည္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး တန္းစီေနေသာ လူတစ္စုၾကား သူပါေရာကာ တန္းစီးလိုက္သည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ သူလိုပင္ ေနာက္ထပ္ လူမ်ားေရာက္လာကာ တန္းစီၾကသည္။ သူေရွ႕ကလူက သူကို တစ္ခ်က္လွည့္ ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပသည္။ ၾကည္လင္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ တန္းစီးထားရင္း သူ႔အလွည့္ေရာက္သည္။</div>
<br />
“ ဘယ္နွစ္ပြင္႔ယူမွာလဲ ။ ဘယ္လို ပံုစံထုတ္ေပးရမလဲရွင္႔ ”<br />
<br />
“ သံုးပြင္႔ ပဲ လွလွေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး စည္းေပးေနာ္.။”<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ဒီအခ်ိန္ အိမ္က အခ်စ္ဆံုးဇနီးသည္ နိုးေသးမည္ မထင္။ သူမ မနိုးခင္ အိမ္အျမန္ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ အိမ္အျမန္ေရာက္ဖို႔ တကၠစီကားငွားရန္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ တက္စီကားမ်ားမေတြ႔ရ။ အျမန္လိုပါမွ ကားေတြကာ ရွားပါးေနေသးသည္။ ပန္းစည္းကို ပိုက္ကာ ကားငွားရဖို႔ စိတ္ေလာေနမိသည္။<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ပန္းစည္းလွလွေလးကို ၾကည္႔ကာ သူစိတ္ေတြ ၾကည္နူးေနမိသည္။ သူ၏ ၾကည္နူးစိတ္တို႔ေၾကာင္႔ သူမ်က္နွာတစ္ခုလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကပင္ သတိထားသြားမိဟန္တူသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြတ္ၾကည္႔ကြတ္ၾကည္႔နွင္႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပံဳးစိစိ။ ဘယ္သူကိုမွ ဂရုမစိုက္နိုင္ သူစိတ္က ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းေနသည္မွာ သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တကၠတစ္စီး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေစ်းမစစ္ပဲ အျမန္ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မနက္၇နာရီ ။ ဒီအခ်ိန္ သူမ အိပ္ရာနိုးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္ကာ အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လွ်က္ပင္။ ထိုေနာက္မွာေတာ႔ သူမရွိရာ အိပ္ခန္းတံခါးနားသို႔ အေရာက္တြင္ တံခါးအျပင္ဘက္ကေန သူမ ထြက္လာတာကို ေစာင္႔ေနရင္း သူ႔ခ်စ္ဇနီးကို ပန္းစည္းဘယ္လိုပံုစံႏွင့္ ေပးရင္ေကာင္းမလဲ အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိသည္။ သူေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ တခြ်တ္ခြ်တ္ျဖင့္ အသံၾကား လိုက္ရတာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းဝ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ပန္းစည္းကို သူ႔ေနာက္ေက်ာတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း ဝွက္ထားလိုက္ျပီး သူမ အခန္းအျပင္ ထြက္အလာကို ေစာင္႔စားေနလိုက္သည္။</div>
<br />
ထို႔ေနာက္ ခ်က္ ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ အခန္းတံခါးပြင္႔လာကာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ က်က္သေရ ရွိေနသည္႔ အိပ္ရာနိုးကာစ ဇနီးသည္ ထြက္လာသည္။<br />
<br />
“ <span dir="ltr">Happy Valentine's Day ပါ ခ်စ္ဇနီး ”<br /></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span dir="ltr">လို႔ ေရရြတ္ကာ ပန္းစည္းကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ စကားသံႏွင့္အတူ ပန္းစည္းကို ျမင္ေတြ႔သြားသျဖင့္ သူမ မ်က္နွာအံအားသင္႔ကာ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သူမ မ်က္နွာသည္ သူ႔အတြက္ တန္းဖို႔အရွိဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ ၾကည္နူးေနလွ်င္ သူလည္း ၾကည္နူးရေပသည္။ </span>ပန္းစည္းေလးကို ငံု႔နမ္းေနသည့္ ဇနီးသည္ကို တစ္စိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္ကာ ပို၍ ခ်စ္ျမတ္နိုးလာရသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔၏ျငိမ္သက္ေနေသာ ပါတ္ဝန္းက်င္ေလာကေလးကို သူ႔အေနာက္ဘက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံတခုျဖင့္ လႈပ္ႏိႈးျခင္းခံလိုက္ရသည္။</div>
<br />
“ ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြား မနက္စာ စားၾကမယ္ေလ။ ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
အသံၾကားရာသုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းစားခန္းဝတြင္ရပ္ကာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ေနေသာ ေျမးငယ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူ တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳးလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ခ်စ္ဇနီးျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔ေပးသည္႔ ပန္းစည္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႔လွ်က္......။<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔<br />
ျမတ္မြန္<br />
္<br />
<div style="text-align: left;">
ခ်စ္သူမ်ား အစဥ္ထာဝရ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။</div>
</div>
</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-28160504703341271722011-01-14T19:57:00.009+08:002011-03-16T06:51:31.449+08:00ရွင္သန္ျခင္းစက္ဝိုင္း"ထေတာ့ေလဟာ.. ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ။ "<br /><br /><div style="text-align: justify;">စကားသံႏွင့္အတူ လႈပ္ႏိႈးခံလုိက္ရတာေၾကာင့္ မ်က္လံုးကို အားယူကာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္နွင္႔ ကြ်န္မ၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမကို ေတြ႔မွ ကြ်န္မတို႔ ဒီေန႔ခ်ိန္းဆိုထားတာကို သတိရမိေတာ့သည္ ။ ဒီေန႔သည္ သူမ ေမြးေန႔ ျဖစ္၏ ။ မေန႔ကတည္းက ေစာေစာထဖို႔ ေျပာထားသည္ကို ကြ်န္မ ေမ့ေလ်ာ့သြားမိကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။<br /></div><br />"ဟက္ပီးဘက္ေဒး သူငယ္ခ်င္း"<br />"ကဲပါ ထ..ထ ေနာက္မွာ ဘက္ေဒးေတာ့"<br /><br /><div style="text-align: justify;">ေဆာင္းမနက္ခင္းမွာ အိပ္ရာထဲတြင္ နွပ္ရသည္မွာ ဇိမ္အရွိဆံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမြးေန႔ရွင္ ကိုယ္တိုင္ လာနိဳး၍ ကြ်န္မ မထခ်င္ ထခ်င္နွင့္ ထလိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ကာ မ်က္နွာ သန္႔စင္ေနစဥ္ ဒီေန႔ သူမ ေမြးေန႔အတြက္ လုပ္မည္႔အစီစဥ္မ်ားကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ကာ ကြ်န္မ ေနာက္က ေလွ်ာက္လိုက္ေနေတာ႔သည္ ။ ပထမဦးစြာ ေစ်းထဲတြင္ မနက္စာ မုန္႔သြားစားၾကမည္ ။ မုန္႔စားျပီးသည္နွင္႔ ေမြးေန႔ အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ လုပ္သည့္အေနနွင္႔ ငွက္သြားလႊတ္ၾကမည္။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">ကြ်န္မတို႔ ယခုေရာက္ရိွေနသည့္ နိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ျမန္မာျပည္လို မဟုတ္ပဲ ေမြးေန႔တြင္ ငွက္ဝယ္ၿပီး လႊတ္ေပးၾကသည္မွာ မရွိသေလာက္ ရွားပါးမည္ ထင္ပါ၏ ။ ဒီနိင္ငံမွာက ငွက္ေတြကို အလွေမြးရန္နွင္႔ ျပိဳင္ပြဲဝင္ရန္အတြက္သာ ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကတာမ်ားသည္ ။ ငွက္ကေလးမ်ားကို အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုခုအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ျဖစ္ေစ လႊတ္ေပးမည့္သူရွိပါက လြတ္နိုင္သည့္ အေျခအေန ရွိနိုင္ေသာ္လည္း အလွေမြး ငွက္ေလးေတြ အဖို႔မွာေတာ့ လြတ္ဖို႔ရာ လမ္းမရွိေတာ့ပါ ။ ေလွာင္ပိတ္ခံေနရသည့္ ငွက္ေလးေတြကို ေနာက္ထပ္ ေလွာင္အိမ္တခုထဲေျပာင္းထည္႔ကာ အလွၾကည့္ရန္ အလို႔ငွာ ေမြးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွေမြးမည့္ ငွက္ေတြကို ဝယ္ကာ ေမြးေန႔တြင္ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည့္ ခံစားခ်က္သည္ အရမ္းကို ပီတိ ျဖစ္စရာေကာင္းသည္ဟု ကြ်န္မထင္မိပါသည္။။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">မ်က္နာသစ္ အဝတ္အစားလဲၿပီးေနာက္ မနက္စာ စားရန္ ေစ်းရံုထဲကို ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေမြးေန႔ရွင္ စားခ်င္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ရိွရာသို႔ ေစ်းရံုထဲမွ အသားတန္း ငါးတန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ဤေစ်းသည္ ျမန္မာေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကေသာ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ရိွတာေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါး အပါအဝင္ ျမန္မာအစားအစာမ်ား ေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားစြာလည္း ရိွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးစားရန္ ေစ်းရံုထဲသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />ေစ်းရံုတစ္ခုလံုး မနက္ခင္းအခ်ိန္ျဖစ္၍ ေစ်းဝယ္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေန၏။ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးေနာက္ ေမြးေန႔ရွင္မွာ စိတ္ေက်နပ္သြားသည္နွင္႔ ငွက္ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကိုသြားရန္ ဦးတည္ၾကျပန္သည္။ ေစ်းရံုထဲကေန ထြက္ရန္ ငါးစိမ္းတန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မနက္ေစာေစာ အသားစိမ္းနံ႔ အညီွနံ႔ေတြေၾကာင္႔ စိတ္ကို အနည္းငယ္ေနာက္က်ိ သြားေစသည္။<br /></div><br />"ငါးေတြစံုတယ္ေနာ္ လတ္တယ္ လတ္တယ္။"<br />ငါးသည္မ်ားကလည္း အျပိဳင္အဆိုင္ ေအာ္လွ်က္ရွိသည္။<br /><br /><div style="text-align: justify;">ငါးတန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္ ခုန္ပ်ံေနသည္႔ ငါးမ်ား လူးလြန္႔ရုန္းကန္ေနသည့္ ငါးမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ အသည္းတစ္ယားယား ျဖစ္မိသည္။ ကြ်န္မက ငါးအရွင္ဆို ကိုင္တြယ္ရမွာ ေၾကာက္သည့္အျပင္ သူမ်ားအသက္ကို သတ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္သူမို႔ ငါးဝယ္သည့္အခါ မလတ္လွ်င္ေနပါေစ ဘယ္အခါမွ ငါးအရွင္ကို ဝယ္ေလ့ မရွိ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ငါးဆိုအရွင္မွ ေရြးဝယ္ေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္မငါးဝယ္ေနခ်ိန္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူမ်ားႏွင့္ၾကံဳဆံုခဲ့လ်င္ တျခားတဖက္ဖက္သုိ႔ လွည့္ေနေလ့ရိွေသာ္လည္း ဂုတ္ ခနဲဆိုၿပီး ငါးေခါင္း ထုသံကိုေတာ႔ ၾကားလိုက္ရသည့္ အခါမ်ဳိး၌ ရင္ထဲတြင္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္သြားေလ့ရိွသည္။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">"ဘုတ္" ဆိုသည့္ ျမည္သံတစ္ခုႏွင့္အတူ ေအးစက္စက္အရာတစ္ခု ကြ်န္မေျခေထာက္ကို လာထိေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္လန္႔ျပီး ထခုုန္လိုက္မိသည္ ။ စိုစိုစြတ္စြတ္နွင့္မို႔ ေအာက္ငံုၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ငါးအရွင္တစ္ေကာင္ ကြ်န္မ ေျခေထာက္ေဘးနား ေရာက္ေန၏ ။ ေစ်းဗန္းထဲမွ ခုန္ထြက္လာသည့္ ငါးျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္ ။ တုန္လႈပ္သြားေသာ စိတ္ေၾကာင္႔ ကြ်န္မတို႔ ငါးတန္းက ျမန္ျမန္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႔မိသည္။ ေစ်းရံုအျပင္ဘက္ ေရာက္သည္အထိ ကြ်န္မရင္တုန္မေပ်ာက္ေသး။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">စိတ္ထဲတြင္ ခုန္ပ်ံေနသည့္ ငါးေတြကို ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ ေစာေစာက ခုန္ပ်ံေနသည့္ ငါးေတြက ေသရေတာ႔မွာ ေသခ်ာေနေသာ သူတို႔အသက္အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း အားရွိသေလာက္ ခုန္ျပီး အျပင္ေရာက္ဖို႔ရန္ ၾကိဳးစားေနၾကျခင္းျဖစ္မည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ငါးေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္လွ်က္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကမည္။ ကြ်န္မ ေျခေထာက္ေပၚ က်လာသည္႔ ငါးေလးသည္ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ရန္ ကြ်န္မစိတ္ကို နွိဳးေဆာ္လိုက္သလိုမ်ားလား ဆိုၿပီး ကြ်န္မေတြးမိသြားသည္။ ေရွ႕ဆက္ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းေနေသာ္လည္း ကြ်န္မစိတ္ႏွင့္ အေတြးတို႔က ေစ်းဗန္းထဲမွ ငါးေတြဆီ က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။<br /></div><br />ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မ တစ္ခု စဥ္းစားမိသြားေသာေၾကာင့္ ေမြးေန႔ရွင္၏ လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ျပီး..<br /><br />"ဟဲ့.. ေနအံုးဟ "<br />"ဘာတုန္း"<br />"နင္႔ေမြးေန႔အတြက္ ငွက္မလႊတ္ပဲ ငါးလႊတ္ပါလား။"<br />"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"<br /><br /><div style="text-align: justify;">"ဒီလိုေလ ငွက္ေလးေတြက သူတို႔ကို သတ္ဖို႔ေရာင္းၾကတာ မဟုတ္ဘူးဟ သူတို႔ကို အလွေမြးခ်င္လို႔ေလ အဲေတာ႔ သူတို႔က ေလွာင္ပိတ္ခံထားရေပမယ္႔ အသက္ရွင္ေနနိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ရွိေသးတယ္ဟ ။ ခုဏ ေစ်းထဲက ငါးေလးေတြကို ၾကည္႔စမ္း။ မၾကာခင္ ဝယ္သူလာရင္ ေသရေတာ႔မွာ ဘာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မွ မရွိေတာ႔ဘူး ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနျပီဟ ။ အဲေတာ႔ ေသရေတာ႔မယ္႔ ငါးေတြကို လႊတ္ေပးတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား။ "<br /><br />ကြ်န္မစကားေၾကာင့္ ေမြးေန႔ရွင္ တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားသည္။ ခဏတာ အခိုက္အတန္႔ပဲျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမမ်က္နာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျပံဳးကာ<br /><br />"ေအး ဟုတ္တယ္ေနာ္။ သူတို႔က ေသရေတာ့မွာဟ။ ငါတို႔ ျမန္ျမန္ သြားဝယ္ရေအာင္။ "<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">ကြ်န္မနွင္႔ ေမြးေန႔ရွင္ ေစ်းရံုထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ေစာေစာက ခုန္ထြက္လာသည့္ငါး ရိွပါအံုးမလား ကြ်န္မစိတ္ေစာေနမိသည္။ ထိုဆိုင္နားကို နီးလာေလ ကြ်န္မ၏ စိုးရိမ္စိတ္တို႔က ပိုလာေလျဖစ္သည္။ ဝယ္သူတစ္ေယာက္ေယာက္ ဦးသြားခဲ့လ်င္ ကြ်န္မတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာ ေသခ်ာသည္။ ကြ်န္မေျခေထာက္ေပၚ လာက်လ်က္ႏွင့္ ကြ်န္မ ဂရုမထားဘဲ ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့မိလ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး ကြ်န္မ စိတ္ထိခိုက္ရေတာ့မည္။<br /><br />ထုိ႔ေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ကြ်န္မစိတ္ထဲမွလည္း ဆုေတာင္းစာရြတ္ဆိုေနမိသည္။ 'ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ဝယ္သူထက္ အရင္ဦးပါေစ' ထိုဆုေတာင္းကိုသာ အခါခါတီးတိုးရြတ္လ်က္ ငါးဆိုင္ရိွရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထိုငါးဆိုင္ကို ျမင္ရလ်င္ ပထမဆံုး လွမ္းၾကည့္မိသည္မွာ ေစ်းဗန္းထဲက ငါးေတြကို ျဖစ္၏။ ေတာ္ပါေသးသည္။ အျမွီးႏွင့္ ဇက္ေနရာကို ေကြးေအာင္ခ်ည္ထားေသာ ငါးအရွင္မ်ားနွင့္ ခုန္ပ်ံေနသည့္ ပံုးထဲက ငါးမ်ားကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရသည္။<br /></div><br />“ အမ ဒီငါးေတြကို ကြ်န္မတို႔ယူမယ္ ။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ကြ်န္မ ေျခေထာက္နား က်လာတဲ့ ငါးေလးေရာ အမ။”<br /><div style="text-align: justify;">“ရွိတယ္။ ေဟာ့ဒီမွာ။ ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ခဏခဏ ခုန္ထြက္ လြန္းလို႔။ ငါးက ဘယ္ေလာက္သားယူမွာလဲ”<br /></div>“ ဒီအရွင္ေတြ အကုန္ယူမွာ ”<br /><br />ကြ်န္မ စကားေၾကာင့္ ေစ်းသည္အမၾကီး ေမာ့ၾကည့္သည္။<br />“ ဒါဆို တခါတည္း ကိုင္ေပးလိုက္မယ္”<br /><br />ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ငါးတေကာင္ကို ဆြဲကာ ေခါင္းထုရန္ ျပင္လိုက္သည္။<br />“ အမေလး မသတ္နဲ႔ မသတ္နဲ႔.. အရွင္ေတြ ယူမွာအမရဲ႕”<br />“ အရွင္ေတြ...ဟုတ္လား”<br /><br />ငါးသည္ အမ်ဳိးသမီး အံ့ၾသသြားဟန္ရိွသည္။ ကုိင္ထားေသာ ငါးေခါင္းထုသည့္ တုတ္ကိုပင္ ျပန္မခ်နိင္ဘဲ ကြ်န္မတို႔ကို ျပန္ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။<br /><br />“ အင္း... ေမြးေန႔မို႔လို႔ လႊတ္ေပးမလို႔ပါ။”<br /><br /><div style="text-align: justify;">ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းစကားၾကားေတာ့ ငါးသည္အမႀကီး ပို၍အံ့ၾသသြားသည္။ သူတို႔လို ဒီနိင္ငံသူေတြ အေနႏွင့္ ေမြးေန႔တြင္ ငါးလႊတ္ေပးျခင္းကို ၾကံဳဖူးဟန္မတူပါ။ ထို႔ေနာက္ ငါးသည္အမၾကီး ေခါင္းတခ်က္ငံု႔သြား၏။ အားငယ္ရွက္ရြံ႕သြားတာမ်ား ျဖစ္မလား ေတြးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္းေခါင္းျပန္ေမာ့လာကာ ကြ်န္မတို႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာျပံဳးျပ၏။<br /></div><br />“ ေကာင္းတယ္ညီမေလးတို႔... ဘာနဲ႔ထည့္သြားမလဲ”<br />“ အိတ္နဲ႔ပဲ ထည့္ေပးအမ”<br />“အိတ္နဲ႔ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ ေတာ္ၾကာလမ္းမွာ အိတ္ေပါက္ၿပီး ေရေတြထြက္ကုန္ရင္ ငါးေတြေသကုန္မယ္ေလ ေနအံုး..ေနအံုး... အမဆိုင္က ေရပံုးထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ေနာက္မွ ျပန္လာေပးေပါ့”<br /><br /><div style="text-align: justify;">ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ ေရထည့္ထားေသာ ပံုးတစ္လံုးဆြဲယူလာသည္႔ ငါးသည္အမၾကီးကို ၾကည့္ကာ ကြ်န္မ သနားသြားမိျပန္သည္။ ေစာေစာက သူကိုယ္တိုင္ သတ္ေတာ့မည့္ ငါးေတြ လႊတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီေနျပန္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ဝမ္းစာအရ လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ သူ႔ဘဝကို သနားစာနာသြားမိသည္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ႏွလံုးသား ႏူးညံ့သည့္ အခ်ိန္တခ်ိန္ေတာ့ အနည္းဆံုး ရိွေသးပါလား ဆိုသည္ကိုလည္း ကြ်န္မလက္ခံသြားမိသည္။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">ငါးအရွင္မ်ားကို ေမြးေန႔ရွင္ ဝယ္သည့္အျပင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း ထပ္ဝယ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ငါးထည့္ထားေသာ ေရပံုးကို ႏွစ္ေယာက္အတူဆြဲကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းတခုခုတြင္ သြားလႊတ္ဖို႔ရန္ ကြ်န္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ငါးပံုးကို တင္ကာ ကားေမာင္းၿပီး အေဝးေျပးတံတားေအာက္ ေခ်ာင္းရိွရာကို ဦးတည္လိုက္သည္။ ကြ်န္မတို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ ေခ်ာင္းမွာ လမ္းမေပၚမွ ေအာက္အနည္းငယ္ဆင္းရေသာ ေနရာတြင္ရိွသည္။ ကြ်န္မတို႔နွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းအစပ္နားထိ ဆင္းျပီး ငါးေတြကို ေခ်ာင္းထဲသ႔ို တေျဖးေျဖးသြန္ခ်လိုက္သည္ ။ ေသခါးနီးဆဲဆဲမွ လြတ္ေျမာက္လာသည္႔ ငါးေတြကို လႊတ္လိုက္ရ၍ ေမြးေန႔ရွင္သည္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနေလသည္။<br /><br />တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ငါးေတြသည္ ေရထဲေရာက္သည္နွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကူးခတ္သြားၾကသည္ ။ ကူးခတ္သြားသည္႔ ငါးေလးေတြကို ၾကည္႔ျပီး ငါးေလးေတြနွင္႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိသည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ငါးေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္ကာ ရပ္ေနၾကျပန္သည္။ ေသသြားျပီလား ဆိုသည္႔ စိုးရိမ္စိတ္နွင့္ ကြ်န္မတို႔ နွစ္ေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိ၏ ။ ခဏၾကာေတာ့ အျမီးေလးလွဳပ္ကာ ကူးခပ္သြားပါေတာ႔သည္။ ငါးေတြသည္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ပံုးထဲမွာပဲ ရိွေသးသည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္ မလႈပ္ရွားၾကျခင္းျဖစ္မည္။ တလြန္႔လြန္႔ကူးခတ္သြားေသာ ငါးကေလးမ်ားကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မနွင္႔ေမြးေန႔ရွင္တို႔ လက္ဝါးခ်င္းရိုက္ကာ ေဟးခနဲ ထေအာ္ၾကပါေတာ႔သည္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္နူးမွဳမ်ားနွင့္ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">ေခ်ာင္းစပ္ကေန လမ္းမေပၚ ျပန္တတ္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္သူငယ္ခ်င္းသည္ ကြ်န္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တဖြဖြ ေျပာေလေတာ့၏။<br /></div><br />"ေက်းဇူးပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါတို႔ ဒီေန႔ ေသရေတာ့မယ့္ ငါးေလးေတြကို ကယ္လိုက္နိုင္တယ္ကြ။ နင့္ အၾကံ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ။ ငါ႔ေမြးေန႔အတြက္ နင္႔အၾကံဥာဏ္က အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ပါပဲကြာ။ "<br />"ေအးဟာ... ငါ႔ေျခေထာက္ေပၚ ငါးေလးက်လာလို႔ ရုတ္တရက္ အၾကံရသြားတာဟ။"<br /><br /><div style="text-align: justify;">သူငယ္ခ်င္း၏ ေမြးေန႔ေလးကို အေကာင္းဆံုး အၾကံေပးနိုင္သျဖင့္ ကြ်န္မ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ မိပါသည္။ ေခ်ာင္းေလးကို ျဖတ္တိုက္ျပီး ရိုက္ခတ္လာသည့္ ေလညင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို အားပါးတရ ရွဴရွိက္ရင္း စိတ္တို႔က လတ္ဆတ္ေနေတာ့သည္ ။ ေမြးေန႔ရွင္ေလး၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္နူးေနမလဲ ဆိုတာ သူမ မ်က္နွာေပၚက အျပံဳးရိပ္မ်ားက ေဖာ္ျပေနပါသည္ ။<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရသည့္ ေခ်ာင္းေလးကို ေခါင္းတစ္ခ်က္လွည့္ကာ ျပန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ ျမင္ကြင္း၏ ညာဘက္အျခမ္းရိွ ေခ်ာင္းစပ္နားက သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္းနွင့္ ငါးမွ်ားေနသူ တစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တဒဂၤအတြင္း ကြ်န္မစိတ္တို႔ လႈပ္ရွားသြား၏။ ငါးမွ်ားေနသူ၊။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ လႊတ္လိုက္သည့္ငါးေလးမ်ား။ ယခုေလးတင္ ရရိွေနသည့္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မႈ။ စိတ္ေတြက စာရြက္ေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္သလို တခုျပီးတခုေတြးမိသြားသည္။<br /><br />ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မ ဘက္ကိုလွည့္ျပီး စကားေျပာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ပုခံုးကို ဆြဲဖက္ကာ ထိုေနရာမွ မသိမသာ ဆြဲေခၚလာခဲ့လိုက္သည္။ သူမကို ထိုျမင္ကြင္းမ်ဳိး မျမင္ေတြ႔ေစခ်င္ပါ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမစိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေနမည့္ ဝမ္းသာၾကည္နူးစိတ္တို႔ ပ်က္ျပယ္သြားကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားနိင္တာကို မလိုလားပါ။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ငါးလႊတ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာကာ ဝမ္းသာၾကည္နူးေနမိေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္းေလးကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္သည္။<br /><br />အေဝးေျပးလမ္းေပၚမွာ ေျပးလႊားလ်က္ရိွသည့္ ကားျပတင္းမွတဆင့္ အျပင္ကိုေငးရင္း ကြ်န္မ၏ အေတြးတို႔ အလိုလိုစီးဆင္းေနသည္။ ကြ်န္မအာရံုထဲတြင္ ေသေဘးေၾကာင့္ခုန္ပ်ံေနသည့္ငါးမ်ား။ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ ကူးခတ္သြားသည့္ ငါးကေလးမ်ား။ ေခါင္းငံု႔သြားေသာ ငါးသည္အမၾကီး။ ထို႔ေနာက္ ငါးမွ်ားေနသူ။ ထိုအရာမ်ားကို တလွည့္စီ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။<br /><br />ကြ်န္မသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ် လိုက္မိ၏။<br /><br />တကယ္ေတာ့ သတၱဝါတိုင္းက ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ရုန္းကန္ေနရသူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ စက္ဝိုင္းဆန္ေသာ သံသရာထဲတြင္ အားလံုးေသာ သတၱဝါတို႔၏ ဘဝအေျခအေနမွာ အတူတူပဲျဖစ္ၾကမည္ထင္ပါသည္ ။<br /></div><br /><div style="text-align: right;">ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္<br />ျမတ္မြန္္</div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-66497164324951496162010-12-11T21:40:00.012+08:002011-02-17T18:18:48.576+08:00ေမႊးပ်ံတဲ႔ ရနံေလး<div style="text-align: justify;">အနည္းငယ္ ဆူညံေနေသာ ခန္းမထဲကို ကြ်န္မလွမ္းဝင္ကာစမွာပဲ ေခၚသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။<br /><br />“ ေဟး ျမ ဒီကိုလာေဟ့ ”<br />“ ညီမေလး ဒီမွာလာထိုင္ ”<br />လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မမ်ဳိးတို႔ ဝိုင္းကျဖစ္ေနသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ ရိွသမွ် လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား အားလံုးလိုလို လက္လွမ္းျပ ၾကတာေၾကာင့္ ထိုဝိုင္းသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ လူျပည့္ေနေသာ ထိုစားပြဲဝိုင္းတြင္ ကြ်န္မအတြက္ ထိုင္ရန္ အခ်င္းခ်င္း ေဘးကပ္ကာ ေနရာ တစ္ေနရာ ဖန္တီးေပးၾကသည္။ သူတို႔ေပးေသာ ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး ခန္းမ၏ စင္ျမင့္ကို ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ စင္ျမင္ေပၚတြင္ေတာ့ “ ကုမၼဏီ၂၅ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနား” ဟု စာတန္းထိုးထားသည္။ ဒီေန႔က ကုမၼဏီရဲ႕ နွစ္စဥ္က်င္းပေလ႔ရွိသည္႔ ညစာစားပြဲ ျဖစ္သလို တစ္နွစ္ပတ္လည္လံုး ဝန္ထမ္းမ်ားရဲ႕ၾကိဳးစားမွဳကို လည္း ခ်ီျမင္႔သည္႔ ဂုဏ္ျပဳပြဲ အခန္းအနားလည္း ျဖစ္သည္။<br /><br />“ ျမေရ ဘာနဲ႔လာတာလဲ ညီမေလး ”<br />“ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာတာလား”<br />တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး လွမ္းေမးလိုက္သည့္ မမ်ဳိးႏွင့္ မသိဂၤ ီကို ျပန္ေျဖရန္ ေသာက္လက္စ ေရခြက္ကို ခ်လိုက္ရသည္။<br />“ မဟုတ္ဘူး တကၠစီငွားလာတာ အမရဲ႕ မိုးခ်ဳပ္ေနေတာ့ ဆိုင္ကယ္ မစီးခ်င္လို႔ပါ ”<br />“ ဒါဆို အျပန္ ငါတို႔ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့ အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ”<br />“ ရပါတယ္ အမရဲ႕ တကၠစီနဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္မယ္ ”<br />“ အမေလးဟယ္ အားနာစရာမဟုတ္တာကို.. မရဘူး လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ”<br />“ဟုတ္”<br /><br />အတင္းအက်ပ္ မျငင္းဆန္ခ်င္တာနဲ႔ အလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။<br />“ ေကာင္မေလး သိပ္လွေနတယ္ေပါ့ေလ ဟုတ္လား”<br />ကြ်န္မပါးေလးကို ဆြဲၿပီး ေမးသည္႔ အသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မကိုေတြ႔တိုင္း ေကာင္မေလးဟုသာ ေခၚေလ့ရိွေသာ မမဇင္ ျဖစ္ေနသည္။<br /><br />“ မမလည္း သိပ္လွတာပဲ ... ဘယ္မွာထိုင္တာလဲ”<br />“ ဟုိဘက္ဝိုင္းမွာ ”<br /><br />မမဇင္ လွမ္းျပေသာ ေဘးဝိုင္းကို ၾကည့္မိေတာ့ တျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက လက္ျပၾကသျဖင့္ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။<br />“ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္နဲ႔ေနာ္ ေကာင္မေလး”<br />ကြ်န္မ၏ လက္ကို တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္အားေပးကာ မမဇင္ ခပ္တိုးတိုးဆိုလာသည္။<br /><br />“ ဟင္ .. ညီမ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မမရဲ႕”<br />“ ေအး .. ေကာင္းတယ္ ျဖစ္စရာ မလိုဘူး”<br />မမဇင္ ႏွင့္အတူ သူတို႔ဝိုင္းကို ခဏလိုက္သြားသည္။ တျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ ၾကသည္။ ကြ်န္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူတို႔က အားေပးစကားမ်ား ေျပာၾကပါသည္။<br /><br />“ ျမ.. အားမငယ္နဲ႔သိလား ငါတို႔အားလံုးေပးတဲ့ ဆုကို နင္ပဲ ရတာ”<br />“ ျမ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အဟုတ္ေျပာတာ အဲဒါေတြလည္း မလိုပါဘူး”<br />“ ယံုတယ္ ယံုတယ္ တို႔ညီမေလးက အရမ္းေအးခ်မ္းတာ ”<br /><br />သူတို႔အားေပးစကားမ်ားကို ၾကားမိမွ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္သြားရသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီပြဲကို ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနထက္ မပိုသည့္ စိတ္ထားျဖင့္ ကြ်န္မလာခဲ့ျခင္းပါ။ သူတို႔ေျပာသလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ သည့္စိတ္လည္း နဲနဲမွ မရိွသလို ေန႔တိုင္းအခ်ိန္တိုင္း ေစတနာ အျပည့္ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား သိေနတာကိုပဲ ေက်နပ္လွပါသည္။ ကြ်န္မအတြက္ ဆု တစ္ခုထက္ ကြ်န္မရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင္႔ သူတို႔ေတြ စိတ္အေနွာင္႔ မျဖစ္ေစခ်င္တာ တစ္ခုထဲကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ႔ပါသည္။<br /><div style="text-align: center;"><br />~@~<br /></div><br />ခန္းမထဲသို႔ ေဒၚခင္မမ ဝင္လာတာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ဝိုင္းမွ စကားသံ တစ္ခ်ဳိ႕တိတ္ဆိတ္သြားကာ အခ်င္းခ်င္း လက္ကုတ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ေဒၚခင္မမက ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ မင္းသမီး ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ လိုက္ၾကည့္ကာ ထိုင္ရန္ေနရာ လိုက္ရွာေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူလွမ္းၾကည့္ေသာ ဝိုင္းမ်ားမွ ဝန္ထမ္းမ်ားက မ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္ဘဲ တျခားဘက္သို႔ အၾကည့္ကို လႊဲေနၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ဝိုင္းကို လွမ္းအၾကည့္မွာ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိသျဖင့္ ကြ်န္မကပဲ အရင္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ေဒၚခင္မမ မွ ျပန္လည္ျပံဳးျပၿပီး အလုပ္မွ လူႀကီးမ်ား ရိွေသာ ဝိုင္းတြင္ သြားထိုင္လိုက္သည္။<br /><br />“ အလကားပါဟာ သူ႔ကို လူၾကည့္ေအာင္ တမင္ ေနာက္က်ၿပီးလာတာ ”<br />“ ဟုတ္တယ္.. ဒင္း အေၾကာကို ေနာေက်ေနျပီ”<br />မမ်ဳိးႏွင့္ မခက္မာတို႔ တီးတိုးေျပာေနသည္ကို ၾကားရသျဖင့္ ျပံဳးလုိက္မိသည္။ သူတို႔ေတြ ေဒၚခင္မမကို အျမင္မၾကည္ၾက။ သူတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး အလုပ္တြင္ရိွေသာ ဝန္ထမ္းတိုင္း ေဒၚခင္မမကို သိပ္သေဘာမက်တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ၾကားဖူးသည္။ သေဘာမက်ဆို ေဒၚခင္မမသည္ အလုပ္နွင္႔ ပတ္သက္ရင္ လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြ အေပၚ ငဲ့ညွာစိတ္မရွိတတ္ေသာ ေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။<br /><br />ေဒၚခင္မမဆိုသည္မွာ ကြ်န္မနွင္႔ QC (Quality Control) ဌာနတြင္ အတူတြဲလုပ္ရသူ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ ထုတ္လုပ္သည့္ ဆားကစ္ပစၥည္းမ်ားကို အျပစ္အနာ အဆာႏွင့္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား မပါလာေအာင္ ဂရုတစိုက္ စစ္ေဆးၾကရသည္။ သူမတို႔ရဲ႕ ခြင့္ျပဳ တံဆိပ္ပါမွ ပစၥည္းမွာထားသူမ်ားထံကို ပို႔ေပးခြင့္ရိွသျဖင့္ ဖိအားမ်ားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ဆားကစ္ေပၚမွ ေသးငယ္လြန္းေသာ အမွားမ်ားကို ပစၥည္းထုတ္လုပ္သူမ်ား အရင္ရွာေဖြၿပီးမွ သူမတို႔ထံ ပို႔လိုက္ေသာ္လည္း အမွားမ်ားကေတာ့ ပါလာတတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။<br /><br />ကြ်န္မတို႔ ဌာနအတြက္ စည္းကမ္းတစ္ခုမွာ ရွာေတြ႔ေသာ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္မ်ား အမွားမ်ားကို အထက္ကို တင္ျပသတင္းပို႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႔ အေနႏွင့္ အမွားမ်ားမ်ား ရွာနိင္ေလ အလုပ္က သတ္မွတ္ထားသည့္ အမွတ္တိုးေလျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မက အမွားရွာၿပီး ရသည့္ အမွတ္ အနည္းငယ္သာ ရိွေနခ်ိန္ ေဒၚခင္မမက အျမဲတမ္းလိုလို အမွတ္ တိုးေနခဲ့သည္။ ထို အမွတ္မ်ားသည္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔တြင္ ရေသာ ဆုေငြမ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေနသည္။ အမွတ္မ်ားေလ bonus မ်ားေလျဖစ္သည္။<br /><br />အမွားလုပ္မိသူ ဝန္ထမ္းမ်ားကေတာ့ အမွတ္ျဖတ္ခံရျခင္း၊ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အထက္လူၾကီးမ်ား၏ ဆူပူခံရျခင္းနွင္႔ ႏွစ္ကုန္ bonus ေပးသည့္အခါတြင္လည္း တျခားသူေတြထက္ ေလ်ာ့ခ်ခံရသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ား၏ လခအေျပာင္းလဲမ်ားသည္လည္း အမွားအေရအတြက္ကို ၾကည္႔ျပီး ဆံုးျဖတ္ေလ႔ရွိသည္။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္စီ၏ အမွတ္မ်ားသည္ ကြ်န္မတို႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ားနွင္႔ လုပ္ငန္းခြင္ေခါင္းေဆာင္၏ ေထာက္ခံခ်က္မ်ားအေပၚ မူတည္လွ်က္ရွိပါသည္။<br /><br />ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း ဘဝမွ တက္လာခဲ့သူ ကြ်န္မအတြက္ အမွားလုပ္မိခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပၚရေသာ စိတ္ႏြမ္းနယ္မႈကို မေမ့နိင္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ေတာ္ရံုအမွားမ်ားကို အထက္ကို တင္ျပေလ့မရိွ။ ထိုပစၥည္းကို တာဝန္ယူရသည္႔ ဝန္ထမ္းကို ေခၚကာ သူ၏ အမွားကို ျပန္စစ္ခိုင္းေလ႔ရွိသည္။ သူ႔အမွားကို သူေတြ႔သည္႔အခါ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ျပင္ေလ႔ရွိျပီး မေတြ႔သည္႔အခါမွာေတာ့ ကြ်န္မက သူ႔အမွားကို ေထာက္ျပကာ ေနာက္ မမွားဖို႔ သတိေပးတတ္ပါသည္။ အထက္ထိ မေရာက္ရသျဖင့္ သူတို႔ အမွတ္မႏႈတ္ခံရ။ ကြ်န္မကို လူမုန္း မမ်ားေစရန္ထက္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းဘဝက ခံစားခဲ့ရသည့္ အားငယ္စိတ္နွင္႔ ကိုယ္ခ်င္းစာေသာ စိတ္ေၾကာင္႔ ထိုသို႔ ျပဳမူ မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။<br /><br />ေဒၚခင္မမကေတာ့ အမွားတစ္ခု ေတြ႔ရိွတိုင္း အထက္ကို ခ်က္ခ်င္း တင္ျပေလ့ရိွသည္။ ေတြ႔ရွိေသာ အမွားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ကာ ဓာတ္ပံုနွင္႔ တကြအထက္သို႔ တင္ျပတတ္သည္။ သူမနွင့္ အျမင္မၾကည္သူ ျဖစ္ပါက ပံုစံတူ ပစၥည္း အခုတစ္ရာ ျဖစ္လည္း အခုတစ္ရာလံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ရွာေလ့ရိွသည္ကို အျမဲလိုလို ေတြ႔ရေလ့ ရိွသည္။ ထိုေၾကာင္႔လည္း ဝန္ထမ္းမ်ားက ကြ်န္မႏွင့္ ဆံုတိုင္း ရင္ဖြင့္ေလ့ရိွၾကသည္။<br /><br />“နင္မလာတဲ့ေန႔ ဟိုမိန္းမႀကီး ပစၥည္းစစ္ရင္ ငါတို႔မွာ ရင္တုန္ေနရတာ”<br />“ ငါတို႔လည္း အထပ္ထပ္စစ္တာပဲ သူရွာရင္ ထပ္ကိုေတြ႔တယ္”<br />“ဒီႏွစ္ေတာ့ အမွတ္ျဖတ္ခံထားရတာ မ်ားၿပီ ႏွစ္ကုန္bonus ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ ရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး စိတ္ညစ္ပါတယ္”<br /><br />စသည္ျဖင့္ ညည္းညဴေလ့ရိွၾကသည္။ ေဒၚခင္မမက အမွားတခုေတြ႔သည္ႏွင့္ အထက္ကို ခ်က္ခ်င္း တင္ျပတတ္ တာေၾကာင့္ သူစစ္ေသာ ပစၥည္းကို ထုတ္လုပ္သူမ်ား ရင္မေနရေၾကာင္း အခါခါ ၾကားဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မကို ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းမ်ား အားကိုးခ်စ္ခင္ၾကေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ားကေတာ့ ေက်နပ္ဟန္မတူ။ ဒီေတာ့ ေဒၚခင္မမလို လူကို လူႀကီးမ်ား အေလးေပးၾကသည္မွာလည္း အဆန္းေတာ႔မဟုတ္ပါ။ ကုမၼဏီလူၾကီးမ်ား အတြက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမက ဝန္ထမ္းေကာင္း ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဒီႏွစ္အတြက္ အထူးခြ်န္ဆံုး အက်ဳိးျပဳဆံုး ဝန္ထမ္းေကာင္း ဆုကို ေဒၚခင္မမ ရရွိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။<br /><div style="text-align: center;"><br />~@~<br /><br /></div>အလုပ္မွ အႀကီးအကဲမ်ား ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ကာ ဝန္ထမ္းမ်ားကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ ဝိုင္းနားေရာက္ေတာ႔ မန္ေနဂ်ာမွ ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပသျဖင့္ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္ပါသည္။ သူ႔အျပံဳးထဲက အဓိပၸါယ္ေတြကို သူမ မေဝခြဲခ်င္။<br /><br />“ မင္းကို ေျပာရအံုးမယ္ မင္းရဲ႕ အလုပ္က သူမ်ား အမွားကို ရွာဖို႔။ ဒီလိုပဲ သူတို႔ အမွားေတြကို မင္းမဖမ္းပဲ လြတ္ေပးေနရင္ မင္းအတြက္ ဘာမွ အက်ိဳးခံစားခြင္႔ မရနိုင္ဘူး ။ ”<br /><br />“မဟုတ္ဘူး မန္ေနဂ်ာ ။ ကြ်န္မ အမွားေတြကို လြတ္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔စစ္တာ အခုတစ္ရာမွာ တစ္ခုတေလ မွားေနတာဆို ကြ်န္မ အေနနဲ႔ သူတို႔ကို ျပန္စစ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္မမွားဖို႔ သတိေပးတယ္။ အရမ္းလြန္လာရင္ေတာ႔ ကြ်န္မ ဖမ္းတာေပါ႔။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အေသးအဖြဲေလးကိုေတာ႔ ကြ်န္မ အေနနဲ႔ အျပစ္မယူေစခ်င္ဘူး။ ”<br /><br />“ ဟုတ္ျပီ ။ ဒါဆို အဲဒီအမွားကို မင္း မျမင္လိုက္ဘူးဆိုရင္ေရာ ။ မင္းဘာေျပာမလဲ။ မင္းက အိုေကတယ္ဆိုျပီး လတ္မွတ္ထိုးလိုက္ျပီ။ အဲဒီပစၥည္းေတြက ေအာ္ဒါမွာတဲ႔ ဧည္႔သည္ လက္ထဲေရာက္သြားျပီ။ သူတို႔က အဲဒီအမွားကို ေတြ႔သြားလို႔ ငါတို႔ ကုမၼဏီနံမည္ ပ်က္ရရင္ မင္းဘယ္လို တာဝန္ ယူမလဲ။ ”<br /><br />“ ကြ်န္မဘက္က အမွားမရိွဖို႔ ကြ်န္မအားလပ္ခ်ိန္ေတာင္ အျပည့္မယူဘဲ စစ္တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာစစ္ျပီးမွသာ လက္မွတ္ထိုးတာပါ။ ကြ်န္မ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင္႔ ခုထိ ဘာနံမည္ပ်က္မွ မရွိေသးသလို ဧည္႔သည္ေတြဘက္က ျပန္ေရာက္လာတဲ႔ ပစၥည္းေတြလဲ ခုခ်ိန္ထိ မရွိေသးပါဘူး။ ”<br /><br />“ ေအး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွားေပၚလာရင္ မင္းပဲ တာဝန္ယူ ေျဖရွင္းမွာ ”<br /><br />အစည္းေဝးခန္းတြင္ အထက္လူၾကီးရဲ႕ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚေျပာကာ သတိေပးခဲ႔တာေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။<br /><br />“ ဘာေတြေျပာလိုက္လဲ ျမ ။ ညည္း ဆူခံထိျပီ မဟုတ္လား။ ငါ ခဏခဏေျပာပါတယ္ေအ ညည္းကို ေအာက္က လူေတြအမွား မ်ားမ်ားဖမ္း အဲဒါမွ ညည္း ေဘာက္ဆူးမ်ားမ်ားရမွာ။ လခတိုးတာလည္း ျမန္တာေပါ႔။ ”<br /><br />“ ကြ်န္မ အဲလိုေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူး အမ ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ”<br /><br />“ညည္းက ညည္းကို သူတို႔ေတြ ဝိုင္းခ်စ္ေနၾကတာကို လိုခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ ခ်စ္ေနလို႔ ညည္းအတြက္ ဘာတက္လမ္းမွ မရွိဘူး။ အထက္က လူၾကီးေတြ ျမင္ေအာင္လုပ္ အဲဒါမွ အက်ိဳးခံစားခြင္႔ရွိမွာ နားလည္လား။ ”<br /><br />“ တက္လမ္းဟုတ္လား။ သူမ်ားေခါင္းေပၚနင္းျပီး တက္သြားတာကိုေျပာတာလား အမရဲ႕ တကယ္ လုပ္ရတာ ေအာက္က လူေတြပါ။ ေအာက္က လူေတြ ပင္ပန္းတာကို အမ မသိဘူးလား ”<br />“ ေအး ညည္းကို ဘာမွ မေျပာေတာ႔ဘူး။ ငါကေတာ႔ ငါ႔တာဝန္အတိုင္း လုပ္ရမွာပဲ ”<br /><br />ေဒၚခင္မမ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္က ၾကာလွပါျပီ။ ကြ်န္မရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အျမင္မၾကည္လင္သည္႔ ေဒၚခင္မမ အထက္ကို တိုင္လိုက္သည္ဆိုတာ ကြ်န္မ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ လိုခ်င္ေလာဘမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္ရသည္ထက္ မည္သည့္မက္ေမာမႈမွ မရိွဘဲ ေနထုိင္ရတာ ဘဝရဲ႕ သုခတစ္ခုလို႔ ကြ်န္မယူဆထားသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္အေနအထားခ်င္း မတူသည့္အတြက္လည္း ေဒၚခင္ခင္မကို ဒီႏွစ္အတြက္ ဝန္ထမ္းေကာင္း ဆုေပးေၾကာင္း လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ရက္ထဲက ရံုးထဲတြင္ သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ မလုပ္နိင္သည့္ အလုပ္ကို သူျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္နိင္တာေၾကာင့္ ဒီဆုအတြက္ ကြ်န္မ မည္သည့္ဝမ္းနည္းမႈမွ မရိွပါ။ သူတို႔ဝိုင္းကို သြားကာ ေဒၚခင္မမကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။<br /><br />“ အမေရ..ဒီနွစ္ဆုအတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။ ”<br />“ေအး ေအး ျမလည္း မမေျပာတာေတြ မေမ႔နဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ ကိုယ္လုပ္ ျမရဲ႕။ မမေျပာတာ ျမအတြက္ေျပာေနတာ ”<br />“ ဟုတ္ကဲ႔”<br />ကြ်န္မအတြက္ေတာ႔ အေကာင္းဆံုးက ဟုတ္ကဲ႔လို႔ ေျပာတာက ပိုသင္႔ေတာ္မည္ ထင္ပါသည္။<br /><div style="text-align: center;"><br />~@~<br /><br /><div style="text-align: justify;">အခန္းအနားကို စတင္ကာ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ၾကသည္။ စင္ျမင္႔ေပၚကေန ဒီႏွစ္အတြက္ ဌာနဆိုင္ရာ အေကာင္းဆံုး ဝန္ထမ္းမ်ား ဆုကို ေၾကျငာကာ သူတို႔၏ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားနွင္႔ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းမ်ားကို ပိတ္ကားေပၚတြင္ ျပသ လွ်က္ရွိသည္။ သူ႔အပိုင္းနွင္႔သူ ရရွိေသာ ဆုမ်ားကို ေၾကာ္ျငာ ခ်ိန္တြင္ ဆုရရွိသူမ်ားနွင္႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဘက္မ်ားက ဝိုင္းေအာ္ကာ အားေပးၾကသည္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက အားေပးစကားမ်ား ေျပာကာ ဆုရရွိျခင္းအတြက္ ေထာက္ခံၾကသည္။<br /><br /></div></div>ထိုေနာက္ ေဒၚခင္မမ၏ အလွည့္ေရာက္လာသည္။ အထက္လူၾကီးမ်ားက လက္ခုတ္တီး အားေပးခ်ိန္တြင္ တစ္ျခားဝန္ထမ္းမ်ားက ျငိမ္သက္ လွ်က္ရွိသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ား အတြက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမရရွိသြားသည္႔ ဆုသည္ သူတို႔၏ ဆံုးရွံဳးမွဳမ်ားဟု ေတြးေနမည္ ထင္ပါသည္။ သူမ မ်က္နွာသည္ အနိုင္ရရွိသြားေသာ ကစားသမား တစ္ေယာက္လို ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ လွ်က္ရွိသည္။<br /><br />“ ဟင္း ေဒၚခင္မမရဲ႕ မ်က္နွာကို ၾကည္႔စမ္း ငါတို႔ကို မတရား လုပ္တုန္းက မ်က္နွာနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲ”<br />“ ေနပါေစ။ ကိုယ္ခ်င္း မစာတတ္တဲ႔ မိန္းမၾကီး သူကို နိုင္တဲ႔ သူ ေပၚလာအံုးမွာပါ”<br />“ ၾကည္႔မေနပါနဲ႔ဟာ ကိုယ္႔ဘာသာ စားစရာရွိတာ စား”<br /><br />တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္းစီ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္လာၾကသည္။<br />“အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔ မမ်ိဳးရယ္ သူလည္း သူ႔အလုပ္ သူလုပ္သြားတာပါ ”<br />“မဟုတ္ဘူးျမ ေတာ္ရံုတန္ရံု အမွားေသးေသးေလးေတြဆို ငါတို႔ကို ျပန္ေျပာေပါ့ဟာ ခ်က္ခ်င္းျပင္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ မဟုတ္လား။ ခုဟာက အမွားေတြ႔နဲ႔ တိုင္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ အားလံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြပဲဟာ ေဖးမရမွာေပါ႔။ ခုဟာက ေျပာလိုက္ရင္ တာဝန္အရနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ေနေတာ႔တာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ခ်င္း ရက္စက္ရဖို႔ ဝန္မေလးဘူး။ သူ႔ေၾကာင္႔ အလုပ္ျပဳတ္တဲ႔ လူလဲ ျပဳတ္ကုန္တာပဲ မဟုတ္လား ”<br /><br />ကြ်န္မဘာမွ မေျပာသာေတာ႔ပါ။ ဒီလိုပဲ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ၾကားေနဖန္မ်ားလွပါျပီ။ ေဒၚခင္မမကို ေဝဖန္လိုက္ စားၾက ေသာက္ၾက ေပ်ာ္ၾကပါးၾကနွင္႔ ည ၁၁နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပီးဆံုးသြားၾကသည္။ ညစာစားပြဲျပီးေနာက္ အလုပ္ ၅ရက္ပိတ္တာေၾကာင္႔ တစ္ေယာက္နွင္႔တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။<br /><br />“ ျမေရ အမတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔ပါလား”<br />“မလိုက္ေတာ႔ပါဘူး မသဇင္ရယ္ တကူးတကၾကီး လိုက္ပို႔ ေနရမယ္ အားနာတယ္။ ”<br />“အမေလး အားနာရမယ္႔ လူေတြလား”<br />ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မ အနားသို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ား စုလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္မမ်ိဳးက သပ္ရပ္စြာ ထုတ္ပိုးထားေသာ အထုတ္ကေလး ကိုင္ကာ ကြ်န္မကို လွမ္းေပးသည္။<br /><br />“မမ်ိဳး ဒါက ဘာလဲ”<br />“ျမေရ ဒါက အမတို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ စုျပီး လက္ေဆာင္ေပးတာ”<br />“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အမ ”<br /><br />“ဟုတ္တယ္ ျမ... အမတို႔ အားလံုးတိုင္ပင္ျပီး ျမအတြက္ စီစဥ္လိုက္တာ ။ တစ္နွစ္ပတ္လည္လံုး အမတို႔ကို ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔တဲ႔ ျမကို ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အေနနဲ႔ ေပးတာပါ။ အေကာင္းဆံုး ဝန္ထမ္းဆိုတာကို အမတို႔ ဝန္ထမ္းေတြသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရိွရင္ ငါတို႔အားလံုး တစ္သေဘာထဲေပးမွာ ျမကိုပါပဲ။”<br /><br />မမ်ဳိးစကားဆံုးေတာ့ မဇင္က ဝင္ေျပာျပန္သည္။<br />“ဒါက ငါတို႔ေပးတဲ့ေမတၱာဆုပါ ေကာင္မေလးရယ္။ အမတို႔ေၾကာင္႔ ေကာင္မေလး ပင္ပန္းခဲ႔တာကို အမတို႔ေမတၱာနဲ႔ ေပးတာပါ ”<br /><br />တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေသာ ရင္ခုန္သံျဖင့္ မမ်ိဳးရဲ႕ လက္ထဲက ပါဆယ္ထုပ္ေလးကို လွမ္းယူလိုက္ပါသည္။ အားလံုး ဝိုင္းကာ ေဟး လို႔ ထေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္မ်ားတီးၾကသည္။<br /><br />“ ဘာေလးလဲဟင္ ”<br />“ အခုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလ ”<br />“ ဖြင့္ၾကည့္မယ္ ”<br />လက္တထြာ ခန္႔ရိွေသာ ဘူးေလးကို ခ်ည္ထားေသာ ဖဲႀကိဳးမ်ားကို ကြ်န္မ ဂရုတစိုက္ ျဖည္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရႊေရာင္စကၠဴပတ္ေလးကို ခြာလိုက္သည့္ အခါ အနက္ေရာင္ ဘူးေလး ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။<br />အေကာင္းစား ေရေမႊးပုလင္း ျဖစ္ေနသည္။<br /><br />“ ေရေမႊးပုလင္းေလး ပါလား”<br />“ ဟုတ္တယ္။ ဘာဝယ္ေပးမလဲ စဥ္းစားေတာ့ ညီမေလးနဲ႔လိုက္ဖက္ေအာင္ အဓိပၸါယ္ရိွတဲ့ လက္ေဆာင္ ျဖစ္ေအာင္လို႔ ေရေမႊးပုလင္းေလး ဝယ္လိုက္ၾကတာ ”<br />“ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ ေစတနာထား ကူညီေပးတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ စိတ္ထားေလးက အမတို႔အတြက္ အျမဲေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ရနံ႔ေလး မဟုတ္လား”<br /><br />“ စိတ္ေကာင္းေစတနာ ဆိုတာ ပါတ္ဝန္းက်င္ကို အျမဲေမႊးပ်ံ႕ေစတယ္ေလ ”<br /><br />တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းျဖင့္ ေစတနာကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားကာ မ်က္ရည္မ်ား စို႔လို႔လာသည္။ တႏွစ္တာလံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ေျပေပ်ာက္သြားရေတာ့သည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေတြ႔ရိွခဲ့သည့္ အမွားမ်ားကို အထက္ကို မတင္ျပဘဲ ေအာက္ေျခတြင္ ျပီးစီးသြားဖို႔အတြက္ ကြ်န္မ အေနႏွင့္ ေဒၚခင္မမထက္ လုပ္အားႏႈန္း ပိုခဲ့ရတာကို ကြ်န္မထုတ္မေျပာေပမယ့္ ဝန္ထမ္းမ်ား နားလည္ၾကျခင္းကို ပီတိျဖစ္လြန္းလွပါသည္။<br /><br />ခုေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ေမတၱာတရားကို အျပည္႔အဝ ရရိွလို႔ ကြ်န္မ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ခဲ႔ပါျပီ။ ကြ်န္မရရွိလိုက္တဲ႔ ဆုေလးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားေပးသည္႔ ပီတိျဖစ္စရာ ေမတၱာဆုေလးတစ္ခုပါ ။ အတၱကင္းစင္သည္႔ အျဖဴေရာင္ ေမတၱာဆုေလးကို ကြ်န္မ ရင္ဝယ္ပိုက္လွ်က္ အိမ္ျပန္လမ္းက လွပလို႔ေနသည္။ အျပန္အလွန္ ေမတၱာေစတနာမ်ားေၾကာင့္ အနာဂတ္လမ္းေလးကေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရနံ႔မ်ား ထံုသင္းေနမွာ ေသခ်ာေန ပါေတာ့သည္။<br /><br /><div style="text-align: right;"><br />ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင္႔<br />ျမတ္မြန္<br /></div></div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-67663458881118602992010-11-26T15:35:00.011+08:002012-10-18T02:08:54.701+08:00ရယ္ရယ္ေမာေမာ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihQ9V_-ImMEZY6FlWH-WebSl-Vp4mDxynaF2xT3EqulWci0iFameh-L8UUezkrffsyIySlzutOXi0xNNx6aP4kOz31wSqykE_vo9VIWZb12sj9HBdqKyi-Kmi9GzktqO3jscvuYAw_kK3j/s1600/91663647.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihQ9V_-ImMEZY6FlWH-WebSl-Vp4mDxynaF2xT3EqulWci0iFameh-L8UUezkrffsyIySlzutOXi0xNNx6aP4kOz31wSqykE_vo9VIWZb12sj9HBdqKyi-Kmi9GzktqO3jscvuYAw_kK3j/s320/91663647.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;"> (၁)နားမလည္ေသးပဲကိုး</span><br />
<br /></div>
ဆရာမ။ ။ ေမာင္ျဖဴ မင္းကို ဆရာမ ၉၀ ေပးမယ္။ ေနာက္၁၀ကို ေက်ာ္ေက်ာ့္ ဆီက ေခ်းလိုက္။ ဒါဆို မင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သြားျပီလဲ။<br />
ေမာင္ျဖဴ။ ။ ၉၀ပဲ ဆရာမ။<br />
ဆရာမ။ ။ မင္းသခ်ၤာ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသးပဲကိုး။<br />
ေမာင္ျဖဴ။ ။ ဆရာမလဲ ေက်ာ္ေက်ာ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေသးပဲကိုး။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;">(၂ ) ငါးနဲ႔ၾကက္သား</span></div>
<span style="font-size: 180%;"> </span><br />
သားအဖ နွစ္ေယာက္ ထမင္းစားခန္းတြင္ ထမင္းစားေနသည္။<br />
သား။ ။ ေဖေဖက ေရကူးသိပ္ေတာ္တာပဲ။ ဘယ္လိုတတ္တာလဲ။<br />
အေဖ။ ။ အေဖက ငါးမ်ားမ်ား စားလို႔ေပါ႔ သားရဲ႕။ သားလည္း ငါးမ်ားမ်ားစား။<br />
သား။ ။ ဒါဆို ေဖေဖ ၾကက္သားစားတယ္ေလ။ ၾကက္ဥ မဥဘူးလားဟင္။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;">(၃) လက္ဆင္႔ကမ္း</span></div>
<br />
အတြင္းေရးမွဴးေကာင္မေလး။ ။ သူေဌးကေတာ္က သူေဌးကို မအားလဲေနပါတဲ႔ ဖုန္းထဲက နမ္းမလို႔တဲ႔။<br />
သူေဌး။ ။ ေအး ..ေအး..ငါ႔မိန္းမ အနမ္း မင္းပဲ ခဏ လက္ခံထားလိုက္ပါ။ ျပီးမွ ငါ႔ကို ျပန္ေပး။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;">(၄) ဒါအခ်စ္လားကြယ္</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
ေကာင္ေလးက သူခ်စ္ရတဲ႔ ေကာင္မေလး ဆီက အေျဖေတာင္းဖို႔ ရွဳခင္းေကာင္းလွတဲ႔ ေတာင္ေပၚကို ေခၚလာတယ္။ ေတာင္ေပၚရႈခင္းေတြ ၾကည့္ရင္း<br />
ေကာင္ေလး ။ ။ ခ်မ္းေနလား ။<br />
ေကာင္ေလးရဲ႔ အေမးကို ေကာင္မေလးက မခို႔တရို႕ ျပန္ေျဖတယ္။<br />
ေကာင္မေလး။ ။ ဟင္႔အင္း မခ်မ္းပါဘူး။<br />
ေကာင္ေလး။ ။ ဟင္ မခ်မ္းဘူးလား။ ဒါဆို မင္းအေႏြးထည္ ကိုယ္႔ကို ခဏေပး ။ ကိုယ္အရမ္းခ်မ္းေနလို႔ပါ။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 85%;"><span style="font-size: 130%;">(၅) ဆင္ေျခ</span></span><br />
<br /></div>
အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ႔ အေမက အျမဲတမ္း ဆင္ေျခ ေပးတက္တဲ႔ သားကို ေဒါသ တၾကီးနဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္။<br />
အေမ။ ။ ေရွာင္မင္ ေဘာင္ဘီ အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို ထုတ္ပါလို႔ေျပာတာ ဘယ္နွခါ ရွိျပီလဲ ။<br />
အျမဲတမ္း ေဘာင္ဘီအိပ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ထြက္ထြက္လာတယ္။<br />
ေရွာင္မင္ ။ ။ အာ....အေမကလည္း အဲတာ အေမ႔ကို အဝတ္ေလွ်ာ္ခ ေပးတာ ။<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;">(၆)သြားျပီးလို႔</span></div>
<br />
အေဖ။ ။ အေဖနဲ႔ အေမကို မင္းဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲ။<br />
သား။ ။ နွစ္ေယာက္လံုး ခ်စ္တယ္။<br />
သားရဲ႕အေျဖကို အေဖက မေက်မနပ္ ျဖစ္ကာ<br />
အေဖ။ ။ ကဲ ဒါဆိုကြာ အေဖက ဒစ္စနီ လိုက္ပို႔မယ္။ မင္းေမေမက ျပင္သစ္ကို ေရွာ႕ပင္းထြက္မယ္တဲ႔။ သားဘယ္သူနဲ႔လိုက္မလဲ။<br />
သား။ ။ အေမနဲ႔လိုက္မယ္ ။ ျပင္သစ္က ပိုလွလို႔။<br />
အေဖ။ ။ ဒါဆို အေဖ ျပင္သစ္ သြားမယ္ကြာ။ မင္းေမေမက ဒစ္စနီ သြားမယ္တဲ႔။<br />
သား။ ။ အေမနဲ႔ပဲ လိုက္မယ္။ ျပင္သစ္က ခုဏက သြားျပီးျပီ။<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;">(၇)ေတာ္ေတာ္ငိုခဲ႔တာေပါ႔</span></div>
<br />
အငိုသန္တဲ႔ ေျမးမေလးကို အဖြားက စိတ္မရွည္ေတာ႔ဘူး။<br />
“ေျမးေလးရယ္ မငိုနဲ႔တိတ္တိတ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ မငိုရဘူး။ ငိုလြန္းရင္ ရုပ္ဆိုးတတ္တယ္ကြဲ႔။”<br />
ေျမးမေလးက အငိုတိတ္သြားျပီး သူမအဖြားရဲ႕ မ်က္နွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည္႔ကာ ေျပာလိုက္တယ္။<br />
“ အဖြား ငယ္ငယ္ကတည္း ခုခ်ိန္ထိ ေတာ္ေတာ္ငိုခဲ႔တာေပါ႔ေနာ္။”<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 100%;"><br /></span><span style="font-size: 100%;">(၈)ေဆးရံုသြားတဲ႔လမ္း</span></div>
<span style="font-size: 180%;"> </span><br />
ေမး ။ ။ ေဆးရံုကို ဘယ္လို သြားရလဲ ခင္ဗ် ။<br />
ေျဖ ။ ။ ခုျမင္ေနရတဲ႔ လမ္းအတိုင္းသြားပါ။ လမ္းမ အလယ္ေရာက္ရင္ ရပ္လိုက္။ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေနရင္ ေဆးရံုေရာက္ျပီ ခင္ဗ် ။<br />
<br />
<br />
<br />
ရယ္ေမာျခင္းက အသက္ရွည္ေစ၏ ။ ဖတ္ဖူးသည္႔ တရုတ္ဟာသ ေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ<br />
ျမတ္မြန္</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-23427092410661464252010-11-03T22:29:00.008+08:002012-05-31T19:43:24.346+08:00ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ...?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img139.imageshack.us/img139/1956/mypts.gif"><br /></a>ဟိုတေလာက သတင္းစာ တစ္ခုမွာ ထီေပါက္သြားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ဘဝအေၾကာင္း ဖတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီသတင္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ထီနဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ေလးကို ေတြးမိသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထီထိုးတာဟာ ကံစမ္းျခင္း တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ အဲဒီကံကို စမ္းသပ္ဖို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ဘဝမွာ မိဘမုန္႔ဖိုးေပးတာကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ အလကားရတယ္ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ကိုယ္ဘာသာ ႀကိဳးစားမွ ရတာ ကြ်န္မအတြက္ ပံုေသနည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနပါျပီ ။<br /><div style="text-align: justify;"><br />ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာမွ ကိုယ္႔ဥစၥာလို႔ မွတ္ယူထားတဲ့အတြက္ ကြ်န္မထီမထိုးျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ထီေပါက္ရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထီတကယ္ေပါက္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြက ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ေတြးရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထီေပါက္တဲ႔အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ၾကည္႔ျပီးလည္း ကြ်န္မ အားမက်မိပါဘူး။ ငါလည္း ထီေပါက္ခ်င္လိုက္တာလို႔ မေတြးမိတာ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မမက္ေမာတတ္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္တာ သူတစ္ပါးဆီက ရဖို႔ေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ဖို႔ဆိုတာ မေျပာနဲ႔ မိဘရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မွဳကိုေတာင္ မက္ေမာတတ္တဲ႔သူ မဟုတ္ျပန္ဘူး။<br /><br />ကြ်န္မကို အေတြးပြားေစတဲ့ ထိုင္ဝမ္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမွာ ပါတဲ့သတင္းေလးက ထီေပါက္ထားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ဘဝကို ျငီးေငြ႔ျပီး အရက္ေတြ ေသာက္ရင္း တစ္ေန႔မွာ နွလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သတင္းတစ္ခုပါ ။ ထီေပါက္ျပီး ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာ ဘာလို႔ ဘဝကို ျငီးေငြ႔ရတာလဲလို႔ ကြ်န္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ေငြရွိရင္ အရာရာ ျပီးျပည္႔စံုတယ္ ဆိုရင္ ဒီလူက ဘဝကို ေငြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ မလုပ္နိုင္ဘူးလားလို႔ အေတြးေတြ ဝင္လာပါေတာ႔တယ္။<br /><br />အသက္ ၅၈အရြယ္ ရွိတဲ႔ အဂၤလန္က ေကာင္းဖူး ဆိုတဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ၂၀၀၅ ခုနွစ္တုန္းက အဂၤလန္ေပါင္ ၉ သန္း ထီေပါက္ခဲ႔တယ္။ သူက ယခင္က ေပါင္မုန္႔လုပ္ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္ျပီး ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ျဖတ္သန္းေနသူ တစ္ဦးပါ။ ထီေပါက္ျပီး ပိုက္ဆံေတြ ရွိလာေတာ႔ သူ႔ဘဝမွာ ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုေတာ႔ေအာင္ ခ်မ္းသာလာတယ္။ ထီေပါက္တဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ BMW ကားအေကာင္းစားတစ္စီးကို ဝယ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနျပီး အခိုင္းအေစေတြကို လခေကာင္းေကာင္းေပးထားတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို ျမင္းျပိဳင္ပြဲ ေဘာလံုးပြဲေတြ ေလာင္း လုပ္ေလ႔ရွိျပီး အေလာင္းကစားသမားၾကီး ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။<br /><br />တကယ္ေတာ့ ေငြကို စနစ္တက် မသံုးတတ္တာလို႔ ထင္မိေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ထီေပါက္သူ မဟုတ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ျဖစ္ေနမယ့္ စိတ္ကို ခန္႔မွန္းရခက္ပါတယ္။ သူ႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မရွိဘူးတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ရလိုက္ေတာ႔ သူေပ်ာ္မယ္ထင္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္တဲ့သေဘာနဲ႔တူပါရဲ႕။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ရင္းနွီးလိုက္တဲ့ ေပါင္ ၇ သိန္းကိုလည္း သူမ်ားလိမ္တာ ခံလိုက္ရျပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေငြနဲ႔ပါတ္သတ္ၿပီး လူေတြကို မယံုၾကည္စိတ္ေတြ စၿပီး ဝင္လာတယ္။ စည္းစိမ္ေတြကို ခံစားျပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေနလာတာၾကာေတာ႔ သူ႔ဘဝကို သူ ျငီးေငြ႔လာတယ္။ ပိုက္ဆံရိွေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖို႔လည္း သူေၾကာက္ေနမိတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိင္ပါတယ္။<br /><br />ဒီေတာ့ အလုပ္မရိွတဲ့အခါ စိတ္ကူးတဲ့ရာ ဇိမ္ခံရင္း အရက္ေတြသာ ဖိေသာက္ရင္း အရက္သမားၾကီး ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။ ၂၇နွစ္ ၾကာေပါင္းသင္းလာတဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔လည္း ဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး မၾကာခင္မွာ လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။ ယခင္က သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားခဲ႔ေပမယ္႔ ယခုပိုက္ဆံရွိလာတဲ႔အခါၾကေတာ႔ ေကာင္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္<wbr>းေတြ သူနားမွာ မရွိၾကေတာ႔ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း လူေတြကို မယံုေတာ့တာ ပါမွာေပါ့ေလ။ သူပိုက္ဆံေတြ ရွိေနေပမယ္႔ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္လာတယ္။ ၂၀၁၀. ၃လပိုင္းမွာ သူဟာ ရုတ္တရက္ နွလံုးရပ္ျပီး ေသဆံုးသြားခဲ႔တယ္။ သူမွာ သားသမီး ၂ေယာက္က်န္ခဲ႔တယ္။ အဂၤလန္ေပါင္ ၁.၂၈သန္း အေမြထားခဲ႔တယ္။<br /><br />သူမေသဆံုးခင္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးက ဘဝေတြရဲ႕ ဆန္းၾကယ္တဲ့ သေဘာကို ထင္ဟပ္ေစတယ္ “ က်ဳပ္ ဘဝက ပိုက္ဆံေတြေတာ႔ရွိပါတယ္ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ႔သလိုပဲခံစားရတယ္။ အဲတာေၾကာင္႔ က်ဳပ္ ပိုက္ဆံေတြ ေလွ်ာက္သံုးေနေပမယ္႔လဲ က်ဳပ္ဘဝၾကီးကို ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျငီးေငြ႔လာတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ အရင္က ထမင္းစားတဲ႔အခါမွ အရက္ကေလး ဘာေလးေသာက္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္မွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းသင္းေတြ မ်ားလို႔ေပါ႔။ က်ဳပ္ အခု ဘယ္႕သူကိုမွ အယံုအၾကည္ မရွိေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ က်ဳပ္နားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႔တာ မဆန္းပါဘူး။အဲတာေၾကာင္႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာခ်င္တာက က်ဳပ္လို မျဖစ္ေစနဲ႔ ။ ထီမထိုးၾကပါနဲ႔ ။ ” လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္။<br /><br />ဒီသတင္းေလးကို ဖတ္ျပီး လူတစ္ေယာက္မွာ အလုပ္ေလးတစ္ခုရွိေနဖို႔ အရမ္းအေရးၾကီးတယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ခံစားမွဳေလး ျဖစ္ေပၚလာတယ္ ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေနတာေတြ လုပ္ေနရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ဘဝမွာ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေငြေတြ အမ်ားႀကီးရွိျပီး ပစၥည္းဥစၥာကို စိုးရိမ္ ပူပန္ေနရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး ။ ပိုက္ဆံရွိတုိင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳမရသလို စိတ္ခ်မ္းသာမွဳဆိုတာလဲ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနမွ မဟုတ္ပါ။ တကယ္ေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္း၊ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ေတာင္႔တမႈနဲ႔ သူတို႔ရရိွလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အခ်ိဳးအစားကို တိုင္းရတာ မဟုတ္လား။<br /><br /><div style="text-align: right;">ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ<br />ျမတ္မြန္<br /></div></div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-73599290550279604362010-10-22T15:04:00.015+08:002018-09-29T00:51:28.791+08:00ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ပါဘူး<div style="text-align: justify;">
<a href="http://img600.imageshack.us/img600/5300/67052411.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><br /></a>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မကို နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွာေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေမြးဖြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေမေမကမီးတြင္းထဲမွာပဲ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရသည္။ မိတဆိုးေလးျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ကြ်န္မကို ေဖေဖက သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ပံုေအာၿပီး အခ်စ္ပိုခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မက ေဖေဖ၏ အသဲႏွလံုးျဖစ္သလို သူ႔ဘဝ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုဆိုတဲ့ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈအေငြ႔အသက္ေလးပါတဲ့ </span>စကားတခြန္းကို က်ြန္မသိတတ္စ အရြယ္ထဲက မၾကာခဏၾကားေနခဲ့ရသည္။ တကယ္လည္း ေဖေဖကြ်န္မကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ ေမေမဆံုးပါးသြားေတာ့ ေဖေဖ့ အစ္မျဖစ္သည့္ အေဒၚၾကီး၏ လက္ေပၚတြင္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝသည္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း မရွိဘဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္မ၏ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္မွာ ေဖေဖျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖအလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မ ေဆာ့ကစားခ်င္သည့္ ကစားနည္းမ်ဳိးစံုကို မျငီးမျငဴ အေဖာ္လုပ္ေပးေလ့ရိွသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေဖေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္ရင္း သနားေနမိေတာ့သည္။ ေဖေဖ့ခမ်ာ အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာင္ အဆင္သင့္ ခူးခပ္ေကြ်းေမြးျပုစုေစာင့္ေရွာက္မည့္ အိမ္ရွင္မမရွိသည့္အျပင္ သမီးျဖစ္သူ ကြ်န္မအလိုကို လိုက္ၿပီး မျငီးမျငဴ အေဖာ္လုပ္ ေဆာ့ကစားေပးခဲ့ရွာတာတဲ့ ကြ်န္မငယ္ဘဝကိုေတြးတိုင္း ေဖေဖ့ကို သနားစိတ္ဝင္မိျခင္းျဖစ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ဒီလိုႏွင့္ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္သည့္ ေန႔ကို </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">က မၾကာခဏ ျပန္ေျပာေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ညည္း.. ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေန႔ကေတာ့ေလ ေျပာစမွတ္ကို ျဖစ္ေရာ။ ငါ့မွာေတာ့ လွလွပပေလးဝတ္စားေပး၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားေလးလူးၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္ပါတယ္။ ညည္းအေဖက ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ ေက်ာင္းေပါက္ဝေရာက္မွ သူ႔သမီးက ငိုလို႔တဲ့... အဲ့ဒါ ကေလးကိုျပန္ေခၚၿပီး စက္ဘီးေပၚတင္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္တဲ့ေလ။ ငါ့မွာေတာ့ ေန႔ခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညည္းကို လာၾကည့္မွပဲ အေဖေရာ သမီးပါ ေပ်ာက္ေနတာ သိရတယ္။ သမီးနဲ႔ ေက်ာင္းအတူ လိုက္ေျပးတဲ့ အေဖတဲ့။ ၾကား..ၾကားဖူးေပါင္ေတာ္။”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ထိုသို႔ေျပာတိုင္း ေဖေဖကေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနေလ့ရိွသည္။ ကြ်န္မက ေဖေဖ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲၿပီး..</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“အဲဒါေျပာတာေပါ့ ေဖေဖက သမီးကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">သာ သမီးကို မခ်စ္တာ။”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မက အဲဒီလို ျပန္ၾကည္စယ္လိုက္လ်င္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">က မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ေအးပါ..ေအးပါ။ ငါက မိန္းမၾကမ္းၾကီးပါေတာ္။ ညည္းကို ရိုက္ပုတ္ၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့လို႔ ညည္းစာတတ္ခဲ့တာေလးေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေအ။ ညည္းအေဖနဲ႔သာ ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ ေန႔တိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းေျပးေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေသး။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးတိုင္း ကြ်န္မ ေက်ာင္းဝင္းထဲ မဝင္ခ်င္တာသိလို႔ ေနာက္ပိုင္း </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကပဲ ကြ်န္မကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေတာ့သည္။ ကြ်န္မဘယ္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ငိုေနေပမယ့္လည္း ဆရာမလက္ထဲ </span><span lang="EN-US" style="font-size: 100%;">မရရေအာင္</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> အပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ ၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မလည္း စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔သြားေတာ့၏။ ကြ်န္မတို႔ ေနအိမ္ႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းက အေတာ္အသင့္ ေဝးလံပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ စပါးခင္းေတြ ျခံရံထားသည့္ အေကြ႔အေကာက္မ်ားသည့္ ေတာလမ္း အတိုင္း သြားရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းေတြမွာ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">စပါးခင္းေတြ၏ တဖက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားသည့္ ေနလံုးနီနီၾကီးႏွင့္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေနဝင္ခ်ိန္ေကာင္းကင္အေရာင္ေတြက အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ေကာင္းေနဆဲ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ညေနေတြကို ပို၇အမွတ္ရေနမိသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">မနက္ခင္းမွာ ကြ်န္မကို </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">က ေက်ာင္းပို႔ေပးျပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ ေဖေဖက စက္ဘီးေလးႏွင့္လာၾကိဳေလ႔ရွိသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">စက္ဘီးကယ္ရီယာ ခံုေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္ရင္း </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ဆရာမ သင္ေပးလိုက္သည့္ ကဗ်ာေလးေတြကို ကြ်န္မေအာ္ရြတ္ေလ့ရိွ၏။ ကြ်န္မစာေတြ ကဗ်ာေတြရြတ္လို႔ ၿငိမ္သြားသည့္အခါ “ ငါ့သမီးေလးေမာသြားၿပီးလား” ဟုေဖေဖက စက္ဘီးနင္းရင္း ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီးေမးတတ္ျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ထိုသို႔ေမးလိုက္လ်င္ အားအင္သစ္ေလးေတြ ဝင္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုျပန္ပါေေတာ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဘၾကီးျဖိဳးတို႔ ကုန္စံုဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မကို ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကြ်းေလ႔ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဖေဖဝယ္ေကြ်းသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းရယ္၊ ေဖေဖ႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးရယ္၊ စက္ဘီး ကယ္ရီယာခံုေလးရယ္က အခုလို အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းလာခ်ိန္အထိ မေမ့နိင္သည့္ ပံုရိပ္ေလးေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေက်ာင္းတက္စ ကေလးဘဝက စၿပီး အထက္တန္း ေရာက္သည္အထိ ေဖေဖက ကြ်န္မကို မပ်က္မကြက္ ေက်ာင္းလာ ၾကိဳေလ့ရိွသည္။ ကြ်န္မကလည္း စက္ဘီးကယ္ရီယာ ခံုေနာက္မွာ ေဖေဖ့ ခါးကိုဖက္ျပီး လိုက္ပါစျမဲျဖစ္၏။ အထက္တန္းေအာင္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚအထိသြား၍ တကၠသိုလ္တက္ရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကြ်န္မ အိမ္ကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာက ကြ်န္မကို သိပ္လြမ္းေနမည့္ ေဖေဖက ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ေနတတ္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။။ ကြ်န္မ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေဖေဖက </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကို ေန႔ရက္စြဲေတြခဏခဏ ေမးတတ္လာသည္ဟု မိသားစု ထမင္းဝိုင္းမွာ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ျပန္ေျပာျပတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“အစ္မ..ဒီေန႔...ဗုဒၶဟူးလား... ၾကာသာပေတးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ဗုဒၶဟူးေန႔ပါေတာ္။ ေနာက္ သံုးရက္ေနမွ နင့္သမီးကျပန္လာမွာ။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဒၚၾကီး</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">က ေဖေဖရဲ႕ ရည္ရြယ္ရင္းကိုပါ ထိုကဲ့သို႔ ပိတ္ျပီး ေျဖလိုက္သည္တဲ့ေလ။ စစေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ကြ်န္မျပန္လာခ်ိန္ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးမွာ စိုေျပလြန္းလွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေက်ာင္းပိတ္၍အိမ္ျပန္ျဖစ္သည့္ ရက္ေတြေရာက္တိုင္း ေဖေဖက ကြ်န္မ ျပန္လာမည့္ ဘူတာရံုေလးမွာ လာၾကိဳေလ႔ရွိသည္။ နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ဘူတာရံုေရွ႕က သရက္ပင္ၾကီး၏ အျမစ္ေတြေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ရင္း ဘူတာရံု အေပါက္ဝကို စူးစိုက္ေငးေမာေနတတ္သည့္ ေဖေဖ့ကိုျမင္လ်င္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း အားအင္ေတြ စီးဝင္လာမိသည္။ ကြ်န္မလြယ္လာသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕က ျခင္းေလးထဲမွာထည့္၊ ကြ်န္မကို ေနာက္ခံုကယ္ရီယာမွာ တင္ၿပီးအိမ္ျပန္လာၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ကလို ကဗ်ာရြတ္မျပျဖစ္ေတာ့။ ေဖေဖစက္ဘီးေလးကို အလြမ္းေျပစီးရင္း ျမိဳ႕ေပၚသြားျပီး ေက်ာင္းတက္ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြကို မနားတမ္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ေဖေဖ႔ကို သတိရေၾကာင္း ေျပာလိုက္ျပီဆိုလ်င္ ေဖေဖက “ငါ့သမီးေလးကို ေဖေဖက အခ်ိန္တိုင္း လြမ္းေနရတာပါကြယ္” ဆိုျပီး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔စကား ၾကားတိုင္း ကြ်န္မရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲျဖစ္ရသည္အထိ ဝမ္းနည္းမိသည္မွာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာစစ္မွန္လြန္းတာေၾကာင့္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">အိမ္ျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ စကားေတြ မနားတမ္း ေျပာရင္း ဘၾကီးျဖိဳး၏ ကုန္စံုဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ ေဖေဖက စက္ဘီးရပ္ကာ ငယ္စဥ္ကလို ကြ်န္မကို အေမာေျပ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကြ်းျပန္သည္။ ေဖေဖဝယ္ေကြ်းသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းေလး စားရင္း ကြ်န္မ ငယ္ဘဝကို သတိရမိတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖစ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေက်ာင္းျပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မတတ္ထားသည့္ ပညာျဖင့္ ျမိဳ႕ေပၚက လုပ္ငန္းခြင္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝကလို အပါတ္စဥ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အိမ္ျပန္ဖို႔ အဆင္မေျပေတာ့ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္စကေတာ့ တစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏွစ္လေန၍မွ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ ျပန္ျဖစ္ေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မ ျပန္လာတိုင္း ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းကလို ဘူတာရံုေလးမွာ လာေစာင္႔ေနေလ့ရိွသည္။ သူ႔စက္ဘီးအိုေလးကို ေဘးမွာရပ္၊ သစ္ျမစ္ၾကီးေပၚမွာ ေငးထိုင္ရင္း ကြ်န္မကို မေျပာင္းမလဲ အရင္လို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျမဲျဖစ္သည္။ ေျပာင္္းလဲလာသည္ကေတာ႔ အသက္အရြယ္ရလာျပီး ဇရာ၏ အမွတ္အသားေတြ ျဖစ္သည့္ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ရလာသည့္ ေဖေဖရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္မွာ က်မ လိုက္မထိုင္ရက္ေတာ႔ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ေဖေဖပင္ပန္းပါတယ္ အိမ္ကပဲ သမီး ျပန္အလာကို ေစာင့္ပါေဖေဖရယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> “ ငါ့သမီးေလး ျပန္လာမွာ သိေပမယ့္ ျမန္ျမန္ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါကြယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖ့ရဲ႕ ဝမ္းနည္းဟန္စြက္ေနတဲ့ စကားသံေအာက္မွာ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ဝဲမိရျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ေဖေဖ အသက္ၾကီးျပီေလ။ သမီးကို တင္မနင္းနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ သမီးေလးအတြက္ ေဖေဖ့မွာ အားေတြရိွပါေသးတယ္ကြ။”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မတားေသာ္လည္း ေဖေဖက စက္ဘီးေပၚတင္နင္းျမဲပါပဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ ေဖေဖ့၏ ကြ်န္မအေပၚ ထားသည့္ ေမတၱာႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့ ခ်စ္ျခင္းက မေျပာင္းမလဲ ရိွေနအံုးမည္။ ဘယ္အခါမွလည္း ေျပာင္းလဲသြားမည္ဟု မထင္ေပ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ဒီလိုႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ရိွေသာျမိဳ႕ျပႏွင့္ ေဖေဖေမွ်ာ္ေနမည့္ ကြ်န္မ၏ နယ္ျမိဳ႕ကေလးကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရင္း </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မလည္း </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">လုပ္သက္ေလးရခဲ့သည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေနအရရယ္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ျမိဳ႕ျပမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနမိတာေတြရယ္ေၾကာင့္ နယ္ျမိဳ႕ကေလးထံ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> မျပန္ျဖစ္ခဲ့။</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> ေဖေဖနွင့္ဖုန္းေျပာျဖစ္သည့္အခါေတြမွာေတာ့</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> “ေဖေဖေရ ဒီတစ္လေတာ့ ျပန္မလာျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔။” ဆိုသည့္ ဖုန္းေခၚရျခင္းအၾကာင္းေတြပဲ ထပ္ထပ္လာေနခဲ့၏</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">။ ကြ်န္မ၏ ျမိဳ႕ကေလးထံကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာသြားခဲ့သည္။</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ထို႔ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မ၏လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန ေကာင္းမြန္လာတာေၾကာင့္ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">အလုပ္ကရသည့္ ဆုေၾကးေငြမ်ားႏွင့္</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> ကြ်န္မစုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေလးကို ေပါင္းစပ္ကာ ကားတပါတ္ရစ္ေလးတစ္စီး ဝယ္လိုက္ေတာ့သည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ေဖေဖ့ထံ ျပန္လို႔ရေအာင္ျဖစ္သည္။ ကားေလးရိွလ်င္ ေဖေဖလည္း ကြ်န္မကို စက္ဘီးႏွင့္ လာၾကိဳစရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုသည့္ အေတြးက ေရွ႕ဆံုးက ပါဝင္ပါသည္။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖကို ကားေပၚတင္ျပီး ျမိဳ႕ကေလးထဲမွာ လိုက္ပတ္မယ္လို႕ ေတြးထားမိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေလးကို ျမင္လ်င္ ေဖေဖ ေပ်ာ္သြားမည္ ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကားဝယ္ျပီးသည့္ေနာက္ ေဖေဖ့ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ဒီတပါတ္ စေန အိမ္ျပန္လာခဲ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။ ေဖေဖ့စိတ္ကို သိေနတာေၾကာင့္ ဘူတာရံုကို လာမၾကိဳဖို႔နွင့္ ေဖေဖ့ကို ၾကိုမေျပာပဲ စိတ္လႈပ္၇ွားေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးျပန္သြားမည္။ ရထားဆိုက္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ထက္ေစာေရာက္ေအာင္ ေဖေဖ့ဆီကို အေရာက္သြားမည္ဟု ကြ်န္မစီစဥ္ေတြခ်ကာ ေပ်ာ္ေနရသည္။ ေဖေဖ့ကို ဖုန္းဆက္သည့္အခါတိုင္း အိမ္ကပဲေစာင့္ေနဖို႔ အထပ္ထပ္အခါခါ မွာလိုက္ေသး၏။ ေဖေဖ့ကို အသိမေပးပဲကြ်န္မ စိတ္လႈပ္စေနေန႔ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝယ္ထားတဲ႔ ကားေလးေမာင္းျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကြ်န္မျပန္လာေနက် ဘူတာရံုေလးနားေရာက္၍ သတိတရ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဖေဖကို ဘူတာရံုေဘးက အပင္ၾကီးရဲ႕ အျမစ္ေတြေပၚတြင္ ကြ်န္မျပန္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေဘးတြင္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္မကို တင္နင္းခဲ့သည့္ စက္ဘီအိုေလး ရပ္လ်က္သားျဖစ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ဆံပင္ေတြျဖဴေနျပီး မ်က္မွန္ကိုင္းအနက္ေလးကို တပ္ကာ ရထားဝင္လာခ်ိန္နီး ဘူတာရံု အေပါက္ဝကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဖေဖ့ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ လာမၾကိဳဖို႔ ေျပာထားလ်က္ႏွင့္ ေဖေဖ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ကြ်န္မဝမ္းနည္းမိ၏။ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ယခုလို အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကြ်န္မကို ကေလးတစ္ေယာက္လို စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး နင္းခ်င္ေနေသးသည့္ ေဖေဖ့ေမတၱာကို ကြ်န္မခံစားလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖအေနႏွင့္ သူတစ္ေယာက္ထဲေတာင္ စက္ဘီးၾကာၾကာနင္းဖို႔ မသင့္ေတာ့သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားေပၚက ဆင္းကာ ေဖေဖကို ေျပးဖက္လိုက္မိ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနတာ ၾကာျပီလား ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ မၾကာေသးပါဘူး သမီးရဲ႕”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ဒါ သမီး ပိုက္ဆံ စုျပီး ဝယ္လိုက္တဲ့ ကားေလ ေဖေဖရဲ႕။ လွတယ္မဟုတ္လား။ လာ...ေဖေဖ..</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">.လာ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကားေပၚတက္။ သမီးတို႔ ကားၾကီးေမာင္းျပီး တူတူ ျပန္ၾကမယ္။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မက ဝမ္းသာ အားရႏွင့္ ကားေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္ကို ပုတ္ျပရင္း ခပ္ျမဴးျမဴးေလး ေျပာလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖက ကြ်န္မ စီးလာသည့္ ကားေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္၏။ ကားေဘာနပ္ေလးကို လက္ကေလးႏွင့္ ပြတ္ရင္း ေခါင္းတဆက္ဆက္ျငိမ့္သည္။ ေဖေဖ့မ်က္နွာေပၚတြင္ အံအားသင့္ျခင္း ေပ်ာ္၇ႊင္းျခင္းမ်ား မေတြ႔ရ။ ထို႔ေနာက္ စက္ဘီးေဒါက္ကို ျဖဳတ္ျပီး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ သမီး ညည္းကားၾကီး ေမာင္းလိုက္လာခဲ႔။ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖက ကြ်န္မ </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေမာင္းလာသည့္</span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> ကားေပၚကို မတက္ဘဲ ကြ်န္မ ကားေရွ႕မွ စက္ဘီးေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း နင္းျပီးထြက္သြားခဲ့သည္။ ျပန္မလာတာ ၾကာလို႔ ကြ်န္မကို ေဖေဖ စိတ္ေကာက္ေနတာျဖစ္မည္လို႔ ေတြးမိလိုက္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မျပံဳးလိုက္မိသည္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ေခ်ာ့ရေတာ့မည္။ ေဖေဖက ကြ်န္မ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ စိတ္ေကာက္ေျပမယ္ဆိုတာ သိေနပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">အိမ္ျပန္လမ္းမွာ က်မကားကို ေဖေဖ့ စက္ဘီးေလး၏ အေနာက္က တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းျပီး လိုက္လာခဲ့သည္။ အားစိုက္နင္းလိုက္တိုင္း ေရွ႕ကို ကုန္းကုန္းသြားသည့္ ေဖေဖ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္းမိလာသည္။ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေတြႏွင့္ ေဖေဖ့ကို ျမင္ရသည္မွာ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ လမ္းအနည္းငယ္ က်ယ္သည့္ေနရာ ေရာက္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ စက္ဘီးေဘးနားကို ယွဥ္ကပ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မကို ေဖေဖျပံဳးလ်က္ ေခါင္းဆက္ လွည့္ၾကည့္၏။ ေဖေဖ့ နဖူးမွာ ေခြ်းစေလးေတြနွင့္ ။ ကြ်န္မ အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကားရပ္ကာ ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ကားေပၚတက္ပါေဖေဖရယ္။ ဘာလဲ...ေဖေဖက သမီးျပန္မလာတာ ၾကာလို႔ စိတ္ဆိုးေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖ့ရဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္ၾကီး ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔လား။ ခဏေနမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာယူခိုင္းလိုက္မယ္ေလ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ေဖေဖစိတ္ဆိုးေျပေစရန္ ကြ်န္မက ခပ္ျမဴးျမဴေလး ေျပာလိုက္သည္။ ေဖေဖက နဖူးစက ေခြ်းစက္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္သုတ္ရင္း..</span></div>
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br />“ ငါ့သမီးေလးကို ေဖေဖ စိတ္မဆိုးပါဘူးကြယ္။ စက္ဘီးေပ်ာက္မွာ ေၾကာက္လို႔နင္းေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။”<br /><br /><br />“ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ကားေပၚမတက္ဘဲ စက္ဘီးကို အားစိုက္နင္းေနရတာလဲ”</span> <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မ ေမးခြန္းဆံုးေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မဘက္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ ေဖေဖခုလို စက္ဘီးနဲ႔ ေရွ႕ကနင္းၿပီး ျပန္ရတာဘာေၾကာင့္လဲသိလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“ဘာလို႔လဲေဖေဖ ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 100%;">ေဖေဖက </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ကြ်န္မေခါင္းေလးကို တခ်က္ပြတ္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">“အိမ္ျပန္လမ္းကို သမီး ေမ႔ေနမွာစိုးလို႔ပါ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ထို႔ေနာက္ ေဖေဖ သူ႔စက္ဘီးေလးေပၚတက္ျပီး ေရွ႕ကဆက္နင္းသြားသည္။ ေဖေဖ့ စကားသံေတြ အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ျပီး ကြ်န္မ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးထိန္းမရေအာင္က်လာေတာ့၏။ ကြ်န္မက ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ေခတ္မွီမႈမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခ်ိန္ ေဖေဖ ကြ်န္မကို သိပ္လြမ္းေနခဲ့မွာပဲေလ။ ကြ်န္မ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ေလးေလးနက္နက္ ေျပာရမည့္စကားတခြန္း ရိွေနခဲ့ပါျပီ။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;"><span style="font-style: italic;">“ သမီး အိမ္ျပန္လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးေဖေဖ ”</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ</span></div>
<div>
</div>
<div style="text-align: right;">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 100%;">ျမတ္မြန္</span></div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-60740674697119202722010-09-15T09:53:00.015+08:002012-05-31T09:56:28.190+08:00လမင္းနွင္႔တိမ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး<div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0);"><span style="color: rgb(102, 51, 51);">မမက “လမင္း”ဆိုရင္</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ညီမေလးက ၾကယ္ေလးေပါ႔။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ဟင္႔အင္း</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ညီမေလးက “တိမ္”</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လမင္းႀကီးက</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ႀကယ္ေလးေတြကို ခ်စ္တယ္ေလ ညီမေလးရဲ႕။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတဲ႔“ႀကယ္”</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">မၿဖစ္ခ်င္ပါဘူး မမရာ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တိမ္မၿဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ညီမေလးရယ္</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လမင္းကို တိမ္က အေနွာင္႔အယွက္ေပးေနတာ</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">အၿမင္မွားေနတာ မမရဲ႕</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တိမ္ကလမင္းကို ကာကြယ္ေပးထားတာ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">အို ဘယ္ကလာ</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တိမ္ဖံုးပါလို႔ လမသာေလ ညီမေလးရဲ႕</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လူေတြက လမင္းရွိရက္နဲ႔ေတာင္</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လရဲ႕အလင္းေရာင္ကို အေရးမစိုက္ႀကဘူးေလ</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);"><br />ဒါေပမယ္႔ လမင္းက</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">အလင္းေရာင္ပဲ ေပးစြမ္းခ်င္တာ သူ႔ေစတနာ</span><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ေပါ႔ညီမေလးရယ္</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">အဲဒီေတာ႔ တိမ္ကကာကြယ္ေပးထားတယ္</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လေရာင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွ</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လူေတြကေတာင္႔တႀကတာပါ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ဒါဆိုရင္</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ၾကယ္ေလးေတြကိုခ်စ္သလို</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို ကာကြယ္ေပးတဲ႔</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တိမ္ကေလးကိုလည္းခ်စ္တာေပါ႔</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တိမ္ေတြ ကာကြယ္ေပးတဲ႔ေန႔ေတြဆို</span><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">လမင္းအနားရတာေပါ႔ေနာ္။</span><br /><br /><div style="text-align: right; color: rgb(102, 51, 51);">{ ျမတ္မြန္ }<br /></div><span style="display: block; padding-left: 6em; color: rgb(102, 51, 51);"><span></span></span><br /><div style="text-align: left;"><span style="display: block; padding-left: 6em;"><span></span></span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="display: block; padding-left: 6em; color: rgb(0, 0, 0);"><span></span></span><span style="display: block; padding-left: 6em;"><span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကိုယ္႔အယူအဆေတြနဲ႔ အထင္အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲလိုက္မယ္ဆိုရင္ အရာရာက ျငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ ကိုယ္ ဘယ္ေတြးမလဲ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(102, 51, 51);">ps; ခ်စ္ညီမေလး တိမ္ကေလး(ဒီဒီး)နဲ႔ စကားေျပာရင္း ရလိုက္တဲ႔ စိတ္ကူးေလးပါ။ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။</span><br /><br /><br /></span></span></span></div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-66263715158500852772010-09-03T12:11:00.008+08:002012-10-11T23:44:06.413+08:00မာနပီတိ<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
သံုနွစ္သံုးမိုး မကေအာင္ လြမ္းဆြတ္ေနရသည္႔ အမိၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ရေတာ႔မည္ ဆိုသည္႔အသိေလးနွင္႔ပင္ မၿပန္ခင္ကတည္းက ရင္ခုန္ စိတ္လွဳပ္ရွား ေနခဲ႔၏။ မေတြ႔ရတာ ႀကာေနၿပီ ၿဖစ္သည္႔ ေဖေဖ ေမေမနွင္႔ ေမာင္ေလး၂ေယာက္ကို ေတြ႔ရေတာ႔မည္။ မၿပန္ခင္ တစ္ပါတ္ေလာက္အလိုကတည္း ေမေမမွာသည့္ ပစၥည္းေလးေတြရယ္၊ ေမာင္ေလးနွစ္ေယာက္ ပူဆာတဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြကို လိုက္ရွာေဖြဝယ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ႀကည္နူး ေနမိပါသည္။ ေဖေဖႀကိဳက္တတ္သည့္ ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ႔ ေမေမဆီက တစ္ဆင္႔ ေမးၿပီး လိုက္လံ ရွာေဖြ ဝယ္ခဲ႔သည္။ ေဖေဖနွင္႔ ကြ်န္မကေတာ႔ စကားမေၿပာၿဖစ္ႀကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ။ ေဖေဖကို စကားေတြ တစ္ဝႀကီး ေၿပာခ်င္ေနမိသည္။ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚတိုင္း ေဖေဖႏွင့္ ေျပာခြင့္ မရခဲ့ေပ။ က်ဆင္းသြားသည့္ စီးပြားေရးေၾကာင့္ ကြ်န္မရဲ႕ ေထာက္ပံ့ေပးမႈကို မယူခ်င္ဘဲ ယူေနရသည့္ အတြက္ ေဖေဖ မာနျဖင့္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ မေျပာခဲ့မွန္း ခန္႔မွန္းလို႔ရခဲ့သည္။ ေဖေဖထံတြင္ ယေန႔အထိ လႊင့္ထူထားသည္မွာ သူ႔ရဲ႕ မာန တရားျဖစ္မည္လို႔ ထင္မိသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
ျပန္လာခါနီး ေမေမနွင္႔ဖုန္းေၿပာေတာ့<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
“သမီးေဖေဖက သမီးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနရွာတာပါ၊ သူ႔ကို စိတ္မကြက္နဲ႔ေနာ္သမီး တကယ္ေတာ့ ညည္းအေဖက ႏွလံုးသားကို မာနနဲ႔ ဖုံးထားတာေလ။ သမီးျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာတဲ့ေန႔ကမ်ား သူ႕မွာ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ”<br />
ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္မ ၾကည္ႏူးရသည္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကိုပင္ မေစာင့္နိင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္ခ်င္ေနျပီ။</div>
<br />
“သမီးလည္း ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္ ေမေမရယ္ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖက သိပ္မာန ႀကီးတာပဲ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ေမေမကို ေျပာရင္း စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးမိသည္။ ေဖေဖမာနေတြ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ေလွ်ာ႔မွာလည္း ငါ အသက္ရွင္ လုပ္ကိုင္နိုင္ေသး သ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးဘူးကြ သားသမီးလုပ္စာကို ေမွ်ာ္ကိုးမဲ႔ အေဖ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး လို႔ ဟစ္ေႀကြးတတ္ျခင္းသည္ သားသမီးနွင္႔ မိဘႀကား မထားသင္႔တဲ႔ မာနလို႔ ကြ်န္မ ၿမင္မိသည္ ။ ေဖေဖအေႀကာင္း ေတြးမိတိုင္း ကြ်န္မ မႀကာခဏ ဆိုသလို သက္ၿပင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိပါသည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ဆယ္တန္းနွစ္က စၿပီး ေဖေဖ႕ရဲ႕ စီးပြါးေရးေတြ အဆင္မေၿပ ၿဖစ္ခဲ႔သည္။ အႀကီးဆံုးၿဖစ္သည္႔ ကြ်န္မ တစ္ဘက္တစ္လွမ္းက ေဖေဖ႔ကို ကူညီခ်င္ခဲ႔သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ႀကိဳက္တာလုပ္နိုင္တယ္ ဆိုတဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို အသံုးခ်ၿပီး ကြ်န္မ လုပ္ခ်င္တာကို အစီအစဥ္ တက်လုပ္ခဲ႔သည္။ ညအိပ္ညေန ဘယ္အခါမွ မခြဲခဲ႔ဘူးတဲ႔ ေဖေဖသည္ ကြ်န္မရဲ႕ နိုင္ငံၿခားထြက္ရေတာ႔မယ္ ေဖေဖလို႔ ေၿပာတဲ႔ေန႔က ေဖေဖရဲ႕ အံအားသင္႔ သြားတဲ႔ မ်က္နွာကို ကြ်န္မ ယေန႔ထိ အမွတ္ရေနဆဲပင္။ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနႏွင့္ ျပန္ျပင္လို႔ မရေတာ့သည့္ အစီအစဥ္ေတြေၾကာင့္ ေဖေဖ လက္ခံလိုက္ရေပမယ့္ “ေအးေလ ငါစီးပြားက်ေနေတာ့ နင္လည္း အလြတ္ရုန္းခ်င္ျပီေပါ့ သြားပါ ေပ်ာ္သလိုေနပါ” ေဖေဖရဲ႕ ခနဲ႔ စကားကို ၾကားၿပီး မ်က္ရည္ ေတာက္ေတာက္ က်ခဲ့ရသည္။ သမီးအႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မ အိမ္အတြက္ ကူညီခ်င္စိတ္ တခုမွ လြဲ၍ တျခား အရာမ်ား မရိွေၾကာင္းကို အလုပ္ႏွင့္ သက္ေသျပဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။<br />
<br />
ထိူညက ညစာ ထမင္းဝိုင္းသည္ ေၿခာက္ေသြ႔စြာ ေမေမနွင္႔ ကြ်န္မတို႔ ေမာင္နွမ သံုးေယာက္သာ တိတ္တဆိတ္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ႔သည္။ တစ္ညလံုး ဝရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး အေဝး တစ္ေနရာကို ေငးေနသည္႔ ေဖေဖကို ကြ်န္မ အကြယ္ေလးကေန ေခ်ာင္းႀကည္႔ကာ မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရသည္။ ေမေမသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးထဲမွာ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာကာ တကုတ္ကုတ္လုပ္ေနရင္း က်ိတ္ငိုေနတဲ႔ ေမ႔ေမ႔ရဲ႕ ေက်ာၿပင္ေလးကို ႀကည္႔ရင္း ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ၿပန္ေတြးေတြး ထိုၿမင္ကြင္းေလးမ်ားသည္ ကြ်န္မရင္ကို ယေန႔တိုင္ နွင္႔သီးစြာ ခံစားေနရဆဲပင္။<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
###<br />
<br />
<br /></div>
<br />
ညေလယာဥ္နွင္႔မို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိလွသည္။ ေလးနာရီႀကာ စီးရတဲ႔ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဖေဖနွင္႔ေတြ႔ရင္ ေၿပာရမည္႔ စကားေတြကို ႀကိဳတင္ စဥ္စားထားရသည္။ ေဖေဖ ကိုေတြ႔ေတြ႔ၿခင္း ေဖေဖေရ မေတြ႔တာႀကာၿပီ ေဖေဖဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ကာ ခြ်ဲမည္။ မ်က္နွာထား တည္တည္ ႏွင့္ ျဖစ္ေနမည့္ ေဖေဖကို လက္ေဆာင္ေလးေတြ ျပၿပီး စိတ္ေျပေအာင္ ေခ်ာ့ရမည္ ထင္သည္။ သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ဦးထုပ္ေလးကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ထုတ္ေပးမည္။ ဦးထုပ္ မပါဘူး ထင္ၿပီး မ်က္နွာထား မေလ်ာ့နိင္ေသးေသာ မာနမင္းသာေဖေဖ့ကို ဦးထုပ္ေတြႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ပြဲသိမ္း အနိင္ယူရမည္။ ထိုအခါ တစစျပံဳးလာေသာ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မတို႔ တစ္မိသားစုလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကမည္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေဖေဖနွင္႔ေတြ႔ရမည္႔ ၿမင္ကြင္းေလးကို ႀကိဳတင္ၿမင္ေယာင္ရင္း ကြ်န္မ ေပ်ာ္ေနမိပါသည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ေလယာဥ္ဆိုက္မည္႔ အခ်ိန္က ညဥ္႔နက္လွသည္။ ကြ်န္မကို ၾကီးေတာ္ၾကီးက လာၾကိဳမည္တဲ့။ ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ ကြ်န္မ ဆယ္တန္းနွစ္တုန္းက ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံေပးသည္႔ ေက်းဇူးရွင္ ၿဖစ္သည္။ သူမတြင္ သားနွစ္ေယာက္သာ ရွိသျဖင့္ သမီးရူး ရူးေနတဲ႔ ႀကီးေတာ္ႀကီးက ကြ်န္မ ကိုသမီးေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ရွာသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္မကို ေကြ်းေမြး ေစာင္႔ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္႔ ေက်းဇူးရွင္ ေကြ်းေမေမဆိုလည္း ဟုတ္သည္ သမီးေလး ၿပန္လာရင္ ႀကီးႀကီးေမ လာႀကိဳမယ္ေနာ္လို႔ ဖုန္းေၿပာတိုင္း တတြတ္တြတ္ ေၿပာရွာသည္။ ၿပန္လာမည္႔ ေန႔တြင္ လာႀကိဳဖို႔ကိစၥကို ေဖေဖနွင္႔ ႀကီးႀကီးေမေမ စကားမ်ား ႀကသည္လို႔ ေမေမက ေၿပာေတာ့ကြ်န္မ တစ္ဟားဟား ရယ္ေမာမိေသးသည္။<br />
<br />
“လူေတြအမ်ားႀကီး လာႀကိဳၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ ေမေမရယ္၊ လူေတြနဲ႔ အထုပ္ေတြနဲ႔ ကားလဲဆန္႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေတြ႕ရမွာပဲ ေဖေဖကို လာမႀကိဳနဲ႔လို႔ သမီး ႀကီးႀကီးေမတို႔ ကားနဲ႔ပဲ ၿပန္လာခဲ႔မယ္”<br />
<br />
ေၿပာလိုက္ရေပမယ္႔ ေဖေဖမ်ား အထင္လြဲ သြားမလားလို႔ ေတြးေႀကာက္မိေသးသည္။ ငါက ခုအခ်ိန္မွာ နင္တို႔ လိုခ်င္တာကို လုပ္မေပးနိုင္လို႔ အထင္မႀကီးတာလား။ ေအးေပါ႔ ငါမရွာနိုင္ေတာ႔ အားလံုးက ကလန္ကဆန္ လုပ္လာႀကၿပီ။ ငါ႔နားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိလဲ ရတယ္။ နင္တို႔ အထင္ႀကီးတဲ႔ လူေတြဆီသြားႀကလို႔မ်ား သံုးေနၾက စကားေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္အံုးမလား။ ေဖေဖ႔ စိတ္ကို နားလည္သည္႔ ကြ်န္မတို႔ သားအမိေတြကေတာ႔ အားငယ္စိတ္ႏွင့္ မာန ေရာကာ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားေတြမွန္း နားလည္ထားသျဖင့္ ေဖေဖ ဘာေၿပာေၿပာ ခြင္႔လြတ္ထားသည္။<br />
<br />
ၿမန္မာၿပည္ကို ေရာက္ေတာ႔ ည ၁နာရီ ခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေလဆိပ္ထဲကိုေရာက္ေတာ႔ လူေတြ ႀကားထဲက လက္ေဝွ႔ ရမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္႔ ႀကီးႀကီးေမကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အနည္းငယ္ ဝလာတာက လြဲလို႔ သိပ္ထူးထူး ျခားျခား မရွိသည္႔ ႀကီးႀကီးေမေမကို ဖက္နမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။<br />
“အမေလး သမီးရယ္ ခုမွပဲ ၿမင္ရေတာ႔တယ္။ လြမ္းလိုက္တာကြယ္။ သမီးေလး အိမ္တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ႔ မနက္မွ ၿပန္ ႀကီးႀကီးေမ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔မယ္”<br />
<br />
ႀကီးႀကီးေမက ကြ်န္မကို သူမ အိမ္ကို လိုက္ဖို႔ စည္းရံုးသည္။ ကြ်န္မ အိမ္ၿပန္မွ ၿဖစ္မည္။ ေဖေဖက ကြ်န္မကို တစ္ညလံုး ထိုင္ေစာင္႔ေနမွာ ေသၿခာသည္။ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ မၿပန္ရင္ ေဖေဖက အထင္လြဲ အံုးမည္။ လာႀကိဳဖို႔ စီစဥ္တုန္းကေတာင္ နင္႔ႀကီးႀကီးေမက ကားရွိၿပီး ငါတို႔က ကားမရွိလို႔ လာမႀကိဳေစခ်င္တာလား taxiနဲ႔လည္း လာႀကိဳလို႔ ရပါတယ္ကြဟု ေမေမမွ တဆင့္ ေျပာခိုင္းေသးသည္။ ေဖေဖ ကြ်န္မကို သိပ္ေတြ႔ ခ်င္ေနရွာလို႔ ေၿပာသည္႔ စကားလို႔ ကြ်န္မ နားလည္ပါသည္။ ေဖေဖသည္ ဘယ္ေတာ႔မွ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္အမွန္ကို ၿပေလ႔ ၿပထ မရွိသည္႔ လူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သမီးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနေပမယ္႔ ေဖေဖသည္ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ သူ႕စိတ္ထဲမွာပဲ က်ိတ္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနေလာက္မည္။ အားလံုး ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ေဖေဖ႕မ်က္နွာသည္ ေအးစက္ တည္ၿငိမ္စြာ ရွိေနမည္။<br />
<br />
ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီး၏ ည၂နာရီအခ်ိန္က လမ္းမီးမ်ား ကြက္တိကြက္ႀကားနွင္႔ လမ္းေပၚမွာ လမ္းသြားလမ္းလားမ်ား မရွိသေလာက္ တစ္စီးစ နွစ္စီးစ ၿဖတ္သန္းသြားတဲ႔ ကားမ်ားပင္ ခပ္ရွားရွား။ အကိုေမာင္းသည္႔ ကားကို ကြ်န္မတို႔ တူႀကီး နွစ္ေယာက္ အလြမ္းသယ္ကာ တြတ္ထိုးရင္း လိုက္ပါသြားႀကသည္။</div>
<br />
“သားေရ အိမ္ကိုပဲ ေမာင္းလိုက္ သမီးေလးကို အိမ္ကို ေခၚသြားမယ္။ သမီး မနက္မွ ၿပန္ေနာ္။ မနက္ေစာေစာ ႀကီးႀကီးေမ လိုက္ပို႔မယ္။”<br />
“ မၿဖစ္ဘူးထင္တယ္။ ေတာ္ႀကာေဖေဖက..”<br />
“သမီးေဖေဖကို ႀကီးႀကီးေမေမ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ဖုန္းနဲ႔ ရွင္းၿပလိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”<br />
“ႀကီးႀကီးေမ သမီးေႀကာက္တယ္ ေဖေဖ သမီးကို ဆူလိမ္႔မယ္”<br />
“ေမွာင္ေနၿပီ သမီးရဲ႕ သူတို႔အိပ္ေနေလာက္ၿပီေပါ႔ သမီးရယ္...။ တစ္ညထဲနဲ႔လည္း မထူးသြားပါဘူး သမီးရယ္ ”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကြ်န္မ အရွံဳးေပးလိုက္ရသည္။ ေက်းဇူးရွင္ ႀကီးႀကီးေမကို ကြ်န္မ မၿငင္းသာေတာ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေဖေဖတို႔မ်ားေစာင္႔ေနမလား။ အိပ္ေနၿပီလား။ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိသည္။ ဒီေလာက္ ညဥ္႔နက္ေနရင္ေတာ႔ ေဖေဖ အိပ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္လို႔ ကြ်န္မ စိတ္ကို ေၿဖလိုက္ေပမယ္႔ ကြ်န္မ စိတ္တို႔က ေနာက္ဆံတင္းေနသည္။</div>
<br />
ႀကီးႀကီးေမတို႔ အိမ္ကိုေရာက္တာနွင္႔ ကြ်န္မအိမ္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းေခၚသံ တစ္ခ်က္ ၿမည္သည္နွင္႔ ေမေမ လာကိုင္သည္။<br />
<br />
“ေမေမ သမီးၿပန္ေရာက္ၿပီ ။ ခုႀကီးႀကီးေမတို႔အိမ္မွာ။ ႀကီးႀကီးေမက အရမ္းေမွာင္ေနၿပီ မနက္မွ လိုက္ပို႔မယ္တဲ႔။ မနက္ သမီးေစာေစာလာခဲ႔မယ္ေနာ္။”<br />
“သမီးရယ္ ညည္းေဖေဖက သမီးကို ေစာင္႔ေနတယ္။ ေမေမ ဘယ္လိုေၿပာရမလဲ။ ဒုကၡပါပဲ။”<br />
“ဘယ္သူလဲ။ သမီးလား။ ခုဘယ္မွာတဲ႔လဲ။”<br />
<br />
အေနာက္ကေန ေဖေဖ ေမးေနသံကို ႀကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္မ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာသည္။ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနေသးသည္။<br />
<br />
“ေမေမေရ ေမေမႀကည္႔ေၿပာလိုက္ေနာ္။”<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္မ ဖုန္းခြက္ကို ၿမန္ၿမန္ ခ်လိုက္သည္။ ေဖေဖကို နားလည္ေအာင္ ေမေမ ရွင္းၿပပါလိမ္႔မည္။ ေဖေဖနွင္႔ ကြ်န္မ စကားမ်ားတိုင္း ေမေမက ႀကားထဲက ရွင္းၿပရသည္။ ေဖေဖသည္ မည္႔သည္႔ ကိစၥကိုမဆို ေၿပာရင္ ေၿပာထားသည္႔ အတိုင္း လုပ္မွ ႀကိဳက္သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း တိတိက်က် သမားၿဖစ္၏။ တစ္ခုခုမ်ား လြဲေခ်ာ္မိေသာ္ စကားလံုး လွလွေလးေတြနွင္႔ ရင္ထဲထိ ေရာက္ေအာင္ ေနာင္မၿဖစ္ဖို႔ နာက်င္ေအာင္ ေၿပာတတ္သည္။<br />
<br />
“ေၿပာလိုက္ၿပီလား သမီး။ အခု စိတ္ေအးသြားၿပီ မဟုတ္လား။”<br />
“ႀကီးႀကီးေမ သမီး ၿပန္မွျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေဖေဖ သမီးကို ေစာင္႔ေနတယ္။ သမီးေၾကာက္တယ္ ႀကီးႀကီးေမရယ္”<br />
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းသံ တစ္ခ်က္ ၿမည္လာသည္။<br />
“ ၿမတ္ မြန္ ”<br />
ေဖေဖရဲ႕ အသံတိုက္ရိုက္ၾကားရခ်ိန္သည္ ဒီလို ေဒါသသံ မ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္ဆံုးပါပဲ။ ေဖေဖနွင္႔ ကြ်န္မ ၿပန္ေတြ႔ခ်ိန္ ေဒါသသံေတြ ပါလိမ္႔မည္လို႔ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔ေပ။ ေဖေဖက ကြ်န္မကို စိတ္ဆိုး၊ေဒါသထြက္ရင္ ၿမတ္မြန္လို႔ အၿပည္႔စံု ေခၚေလ႔ရွိ၏။<br />
<br />
“ ေဖေဖ.. သမီး....”<br />
“နင္ဘာသေဘာလဲ ။ ငါနင္႔ကို ဘယ္ေလာက္ အေလးထားလည္း နင္နားမလည္ဘူးလား ။ ေအး ငါ႔မွာ ဒီလို သမီးမ်ိဳး မရွိဘူး။ နင္နားလည္လား။”<br />
“မဟုတ္ဘူး ေဖေဖ။ ႀကီးႀကီးေမက ေမွာင္ေနၿပီ ဆိုလို႔ သမီးလည္း..”<br />
”ေတာ္စမ္းပါ ဆင္ေၿခေတြ။ ေအး နင္ ျပန္မလာခ်င္ဘူး မဟုတ္လား ငါ႔ကို နင္လာေတြ႔စရာ မလိုေတာ႔ဘူး။”<br />
ေဖေဖ...ေဖေဖ<br />
ကြ်န္မ ဘာမွ ရွင္းၿပခြင္႔ မရလိုက္ ။ ေဖေဖ ကြ်န္မကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ ဖုန္းခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ကြ်န္မ ႀကီးႀကီးေမကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္သည္။ ႀကီးႀကီးေမက သက္ၿပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို မွဳတ္ထုတ္လိုက္၏။ ကြ်န္မ ဘယ္လို ေၿဖရွင္းရပါ႔မလဲ။ ေသၿခာတာ တစ္ခုကေတာ႔ ခုခ်က္ခ်င္း အိမ္ၿပန္တာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္မည္။ ေဖေဖရဲ႕ေဒါသေတြကို ကြ်န္မ ေႀကာက္သည္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေဖေဖရဲ႕ နာက်င္စရာေကာင္းသည္႔ စကားလံုး လွလွေတြကို အရင္ဆံုး နားေထာင္ရမွာ ေသၿခာေနပါသည္။<br />
<br /></div>
<div id=":dc">
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div style="text-align: center;">
###<br />
<br />
<br /></div>
<br />
တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိေသာ ညရဲ႕ အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ လူသားတိုင္း နွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ ထူးၿခားစြာ မီးလင္းေနတဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္ကေတာ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ေအးရိပ္ၿငိမ္ဆိုသည္႔ အိမ္ကေလးပင္ ၿဖစ္သည္။ အိမ္သံတံခါးေလးကို တြန္းလိုက္ေတာ႔ အလိုက္သင္႔ေလး ပြင္႔သြားသည္။ ဧည္႔ခန္းမွာ တီဗီႀကည္႔ေနသည္႔ ေမာင္နွစ္ေယာက္က အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ ကြ်န္မကို ၿမင္ေတာ႔<br />
“ေဟးးး မမ ၿပန္လာၿပီကြ”<br />
ဟုေအာ္ရင္း ကြ်န္မ၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကို လွမ္းယူႀကသည္။<br />
“ေမာင္ေလးေရ ကားထဲမွာ အိတ္ေတြ ရွိေသးတယ္ သြားဝိုင္းသယ္ေပးလိုက္ပါအံုး။”<br />
<br />
ေမာင္ေလးေတြ အသံႀကားေတာ႔ ေမေမ ထမင္းစားခန္းထဲက ေၿပးထြက္လာသည္။ ေမေမမ်က္နွာသည္ ဝမ္းသာမွဳမ်ားနွင္႔ ၿပည္႔နွက္ေနသည္။<br />
“ေမေမ”<br />
“သမီးေလး”<br />
<br />
ေမေမသည္ ကြ်န္မကို သူမ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ကြ်န္မ ေမေမ႕လက္ကို ဆြဲၿပီး ဧည္႔ခန္းထဲက ခံုမွာ ထိုင္လိုက္သည္။<br />
“ေမေမ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”<br />
“ေကာင္းတယ္ သမီးေလး”<br />
<br />
ေမေမသည္ ကြ်န္မကို ဖက္ၿပီး မ်က္နွာ အနွံကို နမ္းသည္။ ေမေမ႔ ရင္ခြင္ထဲကေန ေဖေဖကို လိုက္ရွာမိသည္။ ေဖေဖနွင္႔တူသည္႔ အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရ။ ေဖေဖ စိတ္ဆိုးၿပီး အိပ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ေဖေဖသည္ အိပ္ခန္းထဲမွာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထမင္းစားခန္းမွာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မတို႔ အသံကို က်ိတ္ၿပီး နားစြင့္ေနလိမ့္ၿပီ။ ဝမ္းသာအားရ ထြက္လာၿပီိး ႀကိဳခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔၏ ေဒါသတို႔ကို မာနေတြနွင္႔ ထိန္ထားေပးအံုးမည္။ အေခ်ာ႔ႀကိဳက္သည္႔ ေဖေဖက ကြ်န္မ အေခ်ာ႔ကို မ်က္နွာ ခပ္တည္တည္ႀကီးနွင္႔ ေစာင္႔ေနတာျဖစ္မည္။<br />
<br />
“သမီးေဖေဖ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတယ္။ သြားေခ်ာ႔လိုက္။”<br />
“ေႀကာက္တယ္ ေမေမရဲ႕။”<br />
“ သမီး ေဖေဖက သမီး ဒီည ၿပန္ေရာက္မွာ သိလို႔ မအိပ္ခ်င္ေအာင္လို႔တဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ အၿငိမ္႔ႀကည့္ ၿပီး ေစာင္႔ေနတာ... သမီး ဖုန္းမဆက္ လာခင္ေလးထိ အၿငိမ္႔ႀကည္႔ၿပီး ရယ္ေနေသးတယ္...။”<br />
<br />
ေဖေဖရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္႔ စိတ္ေတြကို ေဒါသေတြ ဖံုးလြမ္းသြားေအာင္ ကြ်န္မ လုပ္မိသလို ၿဖစ္သြားသည္။ အရာအားလံုးက ႀကိဳတင္မစီစဥ္ထားပါပဲ သူၿဖစ္ခ်င္သလို ၿဖစ္လာရေတာ႔ ကြ်န္မနွင္႔ ေဖေဖ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ၿပန္ဆံုးေတြ႔ရသည္႔ အခ်ိန္ကေလးမွာ အဆင္မေၿပမွဳမ်ားက စလာၿပီလားလို႔ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ခ်လိုက္မိ၏။ ေဖေဖအတြက္ ဝယ္လာသည္႔ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ေဖေဖကို သြားေတြ႔လိုက္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။<br />
<br />
ထို အခ်ိန္တြင္ ေမေမမွ ကြ်န္မကို အသာလက္ကုပ္ကာ ကြ်န္မ အေရွ႕မွ ေၾကြပုဂံ ၊ ဖန္ခြက္မ်ား ထည့္ထားေသာ မွန္ဘီဒိုကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သျဖင့္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မွန္အရိပ္ထဲတြင္ ကြ်န္မကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာေဖေဖ့ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကြ်န္မ မျမင္ဘူး ထင္ျပီး ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ေဖေဖ့ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲမွ ေဖေဖ ၾကိဳက္တတ္ေသာ ဦးထုပ္ေလးကို တိတ္တိတ္ေလး ထုတ္ကာ ေဖေဖ့ဘက္ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။<br />
ေဖေဖနွင္႔ ကြ်န္မ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားသည္။ ေဖေဖ႔မ်က္လံုးေတြသည္ ေဒါသရိပ္ေတြ ဖံုးလြမ္းမေနေတာ႔ပါ။ ေဖေဖ႔ရဲ႕ အိုမင္းရင္႔ေရာ္သြားသည္႔ မ်က္နွာေပၚက ပါးေရေတြသည္ အနည္းငယ္ ၿပံဳးေနသေယာင္ ရွိသည္။ ေဖေဖ႔ရဲ႕ နွတ္ခမ္းပါးေလးေတြသည္ ကြ်န္မကို ၿပံဳးေနသ႑ာန္ထင္မိသည္။ ေဖေဖက ကြ်န္မေတြ႔သြားတာကို ၿမင္ေတာ႔ တစ္ဘက္သို႔ လွည္႔သြားကာ မ်က္နွာလြဲ သြားသည္။ ဒါလည္း ေဖ႔ေဖ႔ရဲ႕ မာနနွင္႔ဟန္ေဆာင္ေနၿခင္း တစ္မ်ိဳးပင္ မဟုတ္ပါလား။</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔<br />
ၿမတ္မြန္<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<br />
ps; ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္စဥ္က အၿဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုပါရွင္။</div>
</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-70200482126242300152010-08-22T05:45:00.006+08:002012-10-18T02:10:18.293+08:00ေနာက္ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ<br />
<div style="text-align: justify;">
ခုတစ္ေလာ ေလွခါးအတက္အဆင္း ေမာပန္းသည္႔ ေဝဒနာကို ခံစားမိသည္။ အရင္လို ဖ်က္လက္ တက္ႀကြမေနေတာ႔တာ ေသၿခာသည္။ မ်က္စိေတြက တစ္ေန႔တစ္ၿခား မွဳန္ဝါးလာသည္။ မနက္ဘက္ အလုပ္သြား ဆိုင္ကယ္စီးရင္ေတာင္ မ်က္လံုးေတြက အေရွ႕က ဆိုင္ကယ္ကို မၿမင္ရေတာ႔ ဆိုင္ကယ္စီးဖို႔ေတာင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အႏၱာရယ္မ်ားလိုက္တာလို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ ပူလြန္းသည္႔ ေနမင္းက အသားအေရေတြကို မီးနွင္႔ထိုးေနသလား ဆိုၿပီး အလိုလို ေဒါသ ထြက္လာကာ မဆီမဆိုင္ ေနမင္းကို အၿပစ္တင္ က်ိန္ဆဲလိုက္ေသးသည္ ။ ေနပူရွိန္ေႀကာင္႔ ဦးေနွာင္႔ေတြက ပူေလာင္လာကာ အလုပ္မေရာက္ခင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခ်င္ၿပီ။<br />
<br />
မနက္ခင္း အလုပ္ေရာက္တာနွင္႔ ကြန္ၿပဴတာဖြင္႔ တစ္ေန႔တာ လုပ္စရာေတြ ၿမန္ၿမန္ေလးလုပ္ရင္း ဘေလာ႔ေလးကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဟိုတစ္ေလာက အေရးႀကီးတဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုကို တာဝန္ ယူထားရ၏။ NOKIA ပစၥည္းတဲ႕ ေသေသၿခာၿခာ လုပ္ပါ အေရးႀကီးသည္လို႔ အထက္လူႀကီးက မွာထားေတာ႔ အမွားအယြင္း ၿဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ၿပီး ဘေလာ႔ကို လည္း ပစ္ထားလိုက္သည္။ အြန္လိုင္းဆိုတာ ေဝးေရာ။ ခုေတာ႔ တာဝန္ယူရသည္႔ ပစၥည္းေတြ လုပ္တာ ၿပီးသြားသေလာက္ ရွိေတာ႔ စိတ္ေပါ႔ပါးသြားရၿပန္၏။ အလုပ္ကိစၥ စိတ္သက္သာ သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ အလံုးႀကီးတစ္ခု ရွိေနၿပန္ေသး၏။ အဲတာကေတာ႔ ဘေလာ႔ေလးေပါ႔...။<br />
<br />
ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားထားသည္႔ ေရးစရာပိုစ္႔ေတြက ၃ပုဒ္ေလာက္ ရွိ၏။ ဘေလာ႔ကို ၿပစ္ထားတာ နွစ္လနီးပါး ရွိေတာ႔မည္ ။ ပိုစ္႔အသစ္ေတြ ဘယ္သူေတြတင္ထားလည္း မိမိဘေလာ႔ေလးထဲဝင္ တစ္ခ်က္ႀကည္႔ ။ အားပါး မနည္းပါလား။ ဖတ္စရာအေႀကြးေတြ အမ်ားႀကီး။ ကိုယ္က သြားလည္ၿပီး စာလိုက္ဖတ္ေတာ႔ ဘေလာ႔ပိုင္ရွင္ေတြက ၿပန္လာလည္ရင္ ဘာအသစ္မွ မတင္ေသးရေသးေတာ႔ အားနာလိုက္တာ။ အင္း မၿဖစ္ေသးဘူး။ စာမဖတ္ၿဖစ္ေသးမည္႔ အတူတူ အရင္ ေခါင္းထဲက ပိုစ္႔တစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်။ ၿပီးမွ ဘေလာ႔ သြားလိုက္လည္မည္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကိုခ်လိုက္၏။<br />
<br />
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ငါ ဘေလာ႔လုပ္မိတာ မွားလား။ ငါ ဘာမွ မေရးနိုင္ပဲ လုပ္ထားေတာ႔ ရွက္စရာႀကီး။ သူမ်ားေတြ ေရးေနၾကတာ လိုက္ဖတ္ရင္ အားက်သား။ အေရးအသားေလးေတြက ေကာင္းမွ ေကာင္းပဲ။ ငါ အလုပ္က ခပ္မ်ားမ်ား အခ်ိန္မေပးနိုင္မည္႔ အတူတူ ပိတ္ထားတာ ေကာင္းမလား။ ပိုစ္႔မတင္ရတာ ရက္ေတြ ႀကာလာေလေလ ဖိအားေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ။<br />
အမေလး ... ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ စာေရးဆရာမ်ား မွတ္ထင္ေနလား။ ငါမေရးေတာ႔ေရာ ဘယ္သူက လာတရားစြဲမတုန္း ။ အေပ်ာ္တမ္း ဝါသနာ အရ ေရးၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ ၿဖစ္လာ၏။<br />
<br />
ဘယ္အေႀကာင္းအရာကို အရင္စေရးရင္ေကာင္းမလဲ။ အလုပ္စားပြဲမွာထိုင္ ငူတူတူ ေငးရင္း ေတြးေနမိ၏။ သြားရင္း လာရင္း တိုက္ဆိုင္တိုင္း ေရးမည္လို႔ စဥ္းစားထားေသာ္လည္း အေႀကာင္းအရာမ်ားက တကယ႔္ လက္ေတြ႕ စေရးမည္ဆိုေတာ႔ အရင္ေန႔က စဥ္းစားထားတုန္းကလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး မပါေတာ႔ ။ အရွိန္ယူကာ အစကေန ၿပန္ေတြးရင္း စာတစ္ပုဒ္ကို အစပ်ိဳးလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု ခံစားခ်က္ မပါေတာ႔ ခ်ေရး ဖို႔ရန္ ေရးလိုက္ ၿပန္ဖ်က္လိုက္ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္ဆံုးသြားသည္ စာတစ္ပိုဒ္က အလိုက္သင္႔ စီးဆင္းမသြားခဲ႔ေပ။ ဆားမပါသည္႔ ဟင္းတစ္ခြက္လို ေပါ႔ေပါ႔ပ်က္ပ်က္ ၿဖစ္ေနၿပန္၏။ ကိုယ္႔စာကိုယ္ ၿပန္ဖတ္ရင္း တစ္ခုခု လိုေနသလို မ်ိဳးခံစားမိၿပန္သည္။<br />
<br />
ဘာသာၿပန္ေလးေတြ ေရးရင္ ရတာပဲ။ ဘာသာၿပန္ေရးဖို႔ ဆိုတာ စာလိုက္ဖတ္ရမည္။ စာဖတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဘေလာ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီေတာင္ မေရာက္တာ။ ဟင္းးးးးးးး သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကို မွဳတ္ထုတ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို ေနႀကလည္း မသိ။ ငါမွာေတာ႔ ဘေလာ႔တစ္ခု လုပ္ထားတာ စာအသစ္တစ္ခု မေရးတာ ႀကာလာရင္ စိတ္ေတြ အလိုလို ထိုင္းမွိဳင္းလာ၏။ အလုပ္ထဲမွာ ေရးရတာ လည္းမလြတ္လပ္ပါဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ အလုပ္နွင္႔ပက္သတ္တာက လြဲလို႔ တစ္ၿခား အရာေတြ မလုပ္ရဆိုသည္႔ စည္းကမ္းကလည္း ရွိေသး၏။ အိမ္ၿပန္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္စဥ္းစားၿပီး ေရးပါေတာ႔မည္ဆိုျပီး စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ အလုပ္ထဲမွာ အာရံုနွစ္လိုက္သည္။<br />
<br />
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ႔ ည၁၀နာရီ။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္မွာ ထိုင္လာသမွ် ခါးေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ဆန္႔ခ်င္ေသာ္လည္း မိမိ၏ အိပ္ယာေလးကို မႀကည္႔ရဲ။ ဒီညေတာ႔ မျဖစ္မေန စာေရးရမည္။ အိပ္လို႔ မၿဖစ္ဘူး။ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးမည္ဆိုျပီး ကြန္ၿပဴတာေရွ႕မွာထိုင္ကာ အစက ၿပန္ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားသမွ် ေခါင္းတို႔က ငိုက္စိုက္ က်လာကာ ဆႏၵၿပလာေတာ့သည္။ ကြန္ၿပဴတာေဘးက အိပ္ယာေလးကို ႀကည္႔ၿပီး စိတ္ကို တင္းထားေပမယ္႔ ခါးဆန္႔ရင္း ပိုစ္႔ေရးဖို႔ စဥ္းစားလည္း ရတာပဲေလ ဆိုျပီး ခါဆန္႔ရင္း ေရးဖို႔ အေႀကာင္းအရာကို ျပန္ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ခြံက တျဖည္းျဖည္းေလးသထက္ ေလးလာေတာ့သည္။ ဒီလိုဆို မၿဖစ္ေသးပါဘူး ဘဲလ္းေပးၿပီး တစ္နာရီေလာက္ အိပ္ၿပီးမွ ထေရးမည္ ဆုိျပီး ဖုန္း Alarm သံကိုု မနက္ခင္း နွိဳးနွိဳးေနက် တင္ဇာေမာ္ သီခ်င္းသံနွင္႔ မတူေအာင္ အာဇာနည္ သီခ်င္းသံကို ေပးထားလိုက္သည္။ တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လို႔ရရင္ လန္းဆန္းလာမွာပါ ဆိုသည့္ အေတြးမဆံုးခင္ အိပ္စက္ျခင္းထဲ ႏွစ္ျမဳပ္သြားေတာ့သည္။<br />
<br />
လန္းဆန္းတက္ႀကြစြာ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အင္အားေတြ ၿပည္႔လာသလို ခံစားမွဳမ်ိဳးကို ခံစားရသည္။ ခါးေက်ာကို တစ္ခ်က္ေလာက္ဆန္႔ရင္း စာထေရးဖို႔ ေတြးလိုက္ခ်ိန္ ပါတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုး လင္းထင္းေနသည္။<br />
ဟင္... ဘုရားေရ..။<br />
စိတ္ညစ္ပါတယ္ကြာ..။<br />
ဒီေန႔လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပန္ၿပီ......ေနာက္ေန႔ေပါ႔ကြာ......။<br />
<br />
ဘာလို႔ အာဇာနည္ သီခ်င္းသံ မၾကားလည္း ေတြးမိသျဖင့္ ဟန္းဖုန္းကို လိုက္ရွာခ်ိန္ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျဖစ္နိင္သည္မွာ alarm ျမည္ခ်ိန္ အသံတိုးသြားေစရန္ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ပံုရသည္။ ေခါင္းအံုးႏွင့္ ဖိထားခံရသျဖင့္ အာဇာနည္ လည္း ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရင္း အသံေပ်ာက္သြားရရွာေၾကာင္း ေတြးမိလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔ေတြ ရွိပါေသးတယ္ေလ.........ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ေတြးရင္း ျပံဳးမိကာ ေန႔စဥ္လည္ပါတ္မႈ ျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။<br />
<div style="text-align: right;">
ျမတ္မြန္ </div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-70877274325924466572010-07-13T13:15:00.004+08:002011-02-18T11:07:01.490+08:00“ၾကဴ ”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.blogger.com/%20http://img340.imageshack.us/img340/4305/4095156816e919234d93.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 316px; height: 277px;" src="http://img340.imageshack.us/img340/4305/4095156816e919234d93.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: left;">Q.ဟိုင္း<br />A.အင္း<br /></div><div style="text-align: left;"><br />Q.ေနေကာင္းလား<br />A.အင္း<br /></div><br />Q.ဘယ္မွာေနလဲ<br />A.ကမၻာေပၚကတစ္ေနရာ<br /><br />Q.နင္ကေခ်ာလား<br />A.အေရးမႀကီးဘူး<br /><br />Q.အေရးႀကီးတာဘာလဲ<br />A.အမ်ားႀကီး ကိုယ္ဘာသာစဥ္းစား<br /><br />Q.ဖုန္းနံပါတ္ရွိလား<br />A.ရွိတယ္ နံပါတ္ေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ<br /><br />Q.နင္နဲ႔စကားေၿပာခ်င္တယ္<br />A.ေႀသာ္ အင္း အဲ ဟုတ္<br /><br />Q.ရည္စားၿဖစ္ခ်င္တယ္<br />A.အသည္းကြဲခ်င္လို႔လား<br /><br />Q.နင္႔မွာရည္စားရွိလား<br />A.နိုး<br /><br />Q.ခ်စ္တယ္<br />A.ဟုတ္မွာေပါ႔<br /><br />Q.အားလား<br />A.အားတယ္<br /><br />Q.ဒါဆိုအၿပင္သြားေလွ်ာက္လည္ရေအာင္<br /><div style="text-align: left;" id=":2k" class="ii gt">A.လည္မယ္ ဒါေပမယ္႔နင္နဲ႔ေတာ႔မဟုတ္ဘူး<br /><br />Q.နင႔္လိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္မွာလဲ ၊ ဒီလိုလူမ်ိဳး ဘယ္ေတာ႔မွ ရည္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး<br />A.နင္မသိဘူးလား ငါ႔မွာအိမ္ေထာင္ရွိတာ<br /><br />Q.တိန္!!!!!!!!!!!!!!<br /><br /><div style="text-align: right;"><br />ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔<br />ၿမတ္မြန္<br /><div style="text-align: left;">photo:google<br /></div></div></div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-12622169493485632382010-07-10T12:12:00.002+08:002012-10-11T23:47:39.197+08:00ဆြံ႕အသြားေသာ ဆည္းလည္းသံ<br />
<div style="text-align: justify;">
ေသာႀကာေန႔ ညေနတိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္လ်င္ ကြ်န္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ညေစ်းတစ္ခုခုကို သြားေလ့ရိွသည္။ ဝယ္တာ မဝယ္တာထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ေစ်းပါတ္ရတာကို တပါတ္စာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳေတြကို ေၿဖေဖ်ာက္နည္း တစ္မ်ိဳးလို႔ ခံယူထားၾကသည္။ ေသာၾကာ ၊ စေန ညေတြတိုင္း ညေစ်း တြင္ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကားေနတတ္သည္မွာလည္း ကြ်န္မ တို႔လိုပဲ တျခားသူေတြလည္း ခံယူထားဟန္တူသည္။ အျမဲလိုလို သြားျဖစ္သည့္ ညေစ်းေလးတစ္ေစ်းတစ္ခုတြင္ စားေနက် ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
လမ္းေဘးေလးမွာ ကပ္ဖြင္႔ထားတဲ႔ ဆိုင္ေလးမို႕ အၿမဲလိုလို ဆိုင္အၿပင္မွာ လူေတြ ရပ္ေစာင္႔ ရတတ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ လင္မယားက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ သိပ္မရွိႀကသလို ဆက္ဆံေရးလည္း ညံဖ်င္းလွသည္။ ဆိုင္ရွင္ လင္မယားက စကားကို ခ်ိဴခ်ိဳသာသာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ေခါက္ဆြဲ အရသာကေတာ့ ေကာင္းသည္မို႔ ဆက္ဆံေရး ညံ့တာကို လ်စ္လ်ဴရႈ ျပီး ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ေလးမွာ လူေတြက စည္ကားေနေလ့ရိွသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
အေဖအေမက ဆက္ဆံေရး ညံဖ်င္းသေလာက္ သူတို႔မွာ မိန္မိန္ ဆိုသည့္ ခ်စ္စရာ သမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားၿဖဴၿဖဴ တီတီတာတာ ေၿပာၿပီး ေၿပးလြားေနတတ္သည့္ ကေလးမေလးကို ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ ကြ်န္မ သြားစားသည့္ အခါတိုင္း သူမႏွင့္ အတူ ေဆာ႔ေလ႔ရွိသည္။ ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ ရိွျပီေမးတိုင္း လက္ကေလး၂ေခ်ာင္း ေထာင္ျပၿပီး ၃နွစ္လို႔ ေၿပာတတ္ပံုကို သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ ထိုေမးခြန္းကို ခဏခဏ ေမးျပီး ျပံဳးရယ္ ျဖစ္သည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
သူ ၾကိဳက္သည့္ ကာတြန္းကားေလးေတြကို ေျပာျပေလ့ရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထိုဆိုင္ေရာက္တိုင္း မိန္မိန္မွာ အနားမွ မခြာတမ္း ကပ္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ထိုကေလးမေလးႏွင့္ ပိုခင္တြယ္ လာသျဖင့္ သူေနသည့္ မူၾကိဳေက်ာင္းေလးကို အားလပ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္တိုင္း ကြ်န္မ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္သည္။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိတဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို မိန္မိန္ မိဘႏွင့္ မူႀကိဳေက်ာင္းက ဆရာမေတြပင္ အံႀသေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
ေခါက္ဆြဲ စားၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းတိုင္း “မမ ၿပန္ေတာ႔မွာလား ခဏေလာက္ေနပါအံုးလား” လို႔ ေၿပာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ ကေလးအတြက္ ကစားေဖာ္ မရိွသလို စိတ္မရွည္တတ္ ေဒါသထြက္လြယ္ကာ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဆက္ဆံ တတ္သည့္ မိဘေတြေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ ႏုႏုညံ့ညံ့ ဆက္ဆံေပးသူကို ခင္တြယ္ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ သူမအတြက္ ေဆာ႔စရာ အေဖာ္ မရွိေတာ႔ လာစားသမွ် သူေတြက သူမအတြက္ ေဆာ႔စရာ အေဖာ္မ်ား ၿဖစ္လို႔ေနသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
တေန႔ေသာ ေသာႀကာေန႔ တစ္ည ကြ်န္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အဲဒီေစ်းကို ေရာက္ရင္း ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးမွာ စားျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးရဲ႕ ေမေမက ကေလးမေလးကို ထမင္းေကြ်းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္သည့္ အရြယ္မို႔ သူမ ေမေမက သိပ္စိတ္မရွည္လွ။ ေၿပးလြားေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ မိန္မိန္ကို ေဆာင္႔ဆြဲလိုက္ လက္ကလည္း ရိုက္လိုက္ ထမင္းေကြ်းလိုက္ လုပ္ေနတာကို ႀကည္႔ၿပီး ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မိေပမယ့္ မသိမသာဘဲ ၾကည့္ေနရသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
အေဖအေမက စီးပြါးေရးက တစ္ဘက္မို႔ ကေလးအေပၚမွာ အာရံုမရွိ စိတ္မရွည္ႀကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တၾကိမ္တြင္ေတာ့ ကေလးမေလးက ထမင္းတစ္လုပ္ကို စားၿပီး ဆိုင္ၿပင္ကို ရုတ္တရက္ေၿပးထြက္သြားသည္။ ဆိုင္ေရွ႕လမ္းမေပၚက ေမာင္းနွင္လာသည့္ ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းက ကေလးမေလး ေၿပးထြက္လာတာကို ၿမင္ၿပီး အထိတ္တလန္႔ ဘရိတ္ကို ေဆာင္႔အုပ္္လိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္သမားလည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚက ၿပဳတ္ႀကသြားသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အေျခအေနႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ရဲ႕ ဘရိတ္အုပ္သံေႀကာင္႔ အနီးအနားရိွသူေတြ ထိတ္လန္႔သြားႀကသည္။ ကြ်န္မလည္း ကေလးကို တိုက္မိၿပီ အထင္နဲ႔ မ်က္လံုးကို လက္နွစ္ဘက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
ကေလးမေလးရဲ႕ ေမေမလည္း ပါးစပ္က ဆဲဆို ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ကေလးမေလးကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ မတိုက္မိေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕တြင္ ေခ်ာ္လဲသြားသည့္ အရွိန္ေႀကာင္႔ မိန္မိန္ရဲ႕ လက္ေတြ ေၿခေထာက္ေတြ အနည္းငယ္ ပြန္းပဲ႔ သြားခဲ႔သည္။ သူ႔ေမေမလည္း ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ကေလးကို ဆြဲထူၿပီး ရိုက္ပါေတာ႔သည္။ ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ ကေလးက လန္႔သြားဟန္တူသည္။ မ်က္ရည္လည္းမက် ငိုလည္း မငိုေတာ႔ပဲ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ သူမ ေမေမကို ႀကည္႔ေနေတာ့သည္။ ကြ်န္မလည္း မေနနိင္ေတာ့ သျဖင့္ “ကေလးက လန္႔သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဖတ္ထားလိုက္ပါ အမႀကီးရယ္” လို႔ ဝင္ေျပာျပီး ကြ်န္မလည္း ကေလးကို သနားၿပီး ဖတ္ထားလိုက္မိသည္။ ကေလးက မလွဳပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္သြားတာကိုေတာ႔ ကြ်န္မ ခံစားလိုက္မိသည္။ </div>
<div style="text-align: justify;">
အဲဒီေန႔ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မတို႔ထပ္ေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ မိန္မိန္ကေတာ့ အရင္လို ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပးလႊားေနတာမ်ဳိး မရိွေတာ့ေပ။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ျဖင့္ ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ကေလးရဲ႕ ထိတ္လန္႔သည့္အရိွန္ မေျပေသး သည္လို႔သာ ေတြးလိုက္မိသည္။ အသိဥာဏ္နည္းေသးသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွားအတြက္ အသိဥာဏ္ ပိုရိွသည့္ မိဘ လုပ္သူရဲ႕ မွားယြင္းေသာ တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားမွန္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ကေလး ထိတ္လန္႔ေနခ်ိန္မွာ ေဖးေဖးမမ ရိွေပးခဲ့လ်င္ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားနိင္ေပမယ့္ ေဒါသတၾကီး ရိုက္ႏွက္ခဲ့သျဖင့္ ပိုဆိုးသြားတာျဖစ္မည္။ ကေလးက အရင္ႏွင့္မတူဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနပံုကို မိဘျဖစ္သူမ်ားကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ ခုမွသက္သာျပီမ်ားေတြးေနၾကမလား မသိပါ။</div>
<div style="text-align: justify;">
အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္မလည္း အလုပ္ေနရာ အေျပာင္းအေရြ႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အရင္လို မဆံုေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ အဲဒီေစ်းေလးကို ထပ္မေရာက္ၿဖစ္တာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေတြ ဖြင္႔ခ်ိန္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ကေလးေတြကို ၿမင္တိုင္း ခင္တြယ္မိတဲ႔ မိန္မိန္ကို အမွတ္တမဲ႔ သတိရမိၿပန္ပါသည္။ အရင္က ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ဆိုရင္ သူမအတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူးခဲ့သည္။ အခုလည္း ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေတြမို႔ လမ္းမေပၚက ကေလးေလးေတြကို ႀကည္႔ၿပီး ကိစၥတခုျဖင့္ သြားရင္ လမ္းၾကံဳသည္ႏွင့္ မိန္မိန္ ရွိသည့္ မူႀကိဳေက်ာင္းေလးဘက္ကို ဦးတည္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းဝင္းေလးထဲကို ဝင္ၿပီး သူမရဲ႕ ဆရာမကို ရွာေတြ႔ျဖစ္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“မေတြ႔တာ ႀကာၿပီေနာ္။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟုတ္ကဲ႔ မိန္မိန္ကို လာႀကည္႔တာ။ သူဒီေန႔ေက်ာင္းတက္လား ဆရာမ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟင္ ကေလးမေလးက ေက်ာင္းေၿပာင္းသြားၿပီေလ။ မသိဘူးလား။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟင္႔အင္း မသိလိုက္ဘူး။ သူတို႔ ဆိုင္ဘက္ကို မေရာက္တာ ႀကာေနျပီ</div>
<div style="text-align: justify;">
ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ၿမင္လို႔ သတိရလို႔ လိုက္လာတာ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“အင္း ထိုင္ပါအံုး။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟုတ္ကဲ႔။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ကေလးက စကားတစ္လံုးမွ မေၿပာေတာ႔လို႔။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟင္...ဘယ္လို ဆရာမ”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟုတ္တယ္။ ကေလးက စကားကို မေၿပာေတာ႔တာ။ အရင္က ေၿပးေၿပးလြားလြားေဆာ႔တတ္တဲ႔ ကေလးျငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးနဲ႔ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာ ထိုင္ၿပီးပဲ ေဆာ႔ေနတတ္ေတာ႔ ကြ်န္မလည္း အေတာ္ေလးအံ့ႀသမိတယ္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ တိတိ အဲလို ၿဖစ္ေနတာ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မလည္း သူအေဖအေမကို ေခၚေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးကို အိမ္မွာ မရိုက္ပါနဲ႔ ။ အခ်ိန္ရရင္ ကေလးအတြက္ အခ်ိန္နဲနဲေလးေပးၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးပါလို႔ ေခၚေၿပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကေလးက ပံုမွန္ၿပန္မၿဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္းေၿပာင္းလိုက္ရတယ္ေလ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ၿဖစ္ရေလ ဆရာမရယ္။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဒါက သူေၿပာင္းသြားတဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာပါ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
ဆရာမ လက္ထဲက လိပ္စာကတ္ေလးကို ယူၿပီး ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးမ်ား ဆြံအ သြားခဲ႔ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ ကေလးမေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးေတြကိုလည္း ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိသည္။ မူႀကိဳဆရာမ ေပးတဲ႔ လိပ္စာေလးအတိုင္း ကေလးမေလး ရွိေနမယ္႔ ေက်ာင္းေလးကို ကြ်န္မ ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းဝင္းေလးက တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုဝင္လိုက္ သည္ႏွင့္ ေအးခ်မ္းသည့္ ခံစားခ်က္ကို လွိဳက္လွဲလွဲ ခံစားမိပါသည္။ ကြ်န္မကို ေတြ႔သည့္ ကေလးလူတိုင္းက ေခါင္းကိုငံု႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ ဦးညြတ္ႀကပါသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက လမ္းေလးအတိုင္း ဝင္လာရင္းက နက္ၿပာေရာင္ ဝတ္ထားတဲ႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္မိေတာ႔ ကေလးမေလးရွိမယ့္အေဆာင္ ဘက္ကို လိုက္ပို႔သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ကေလးမ်ား ေျပးေျပးလႊားလႊား ေဆာ႔ကစားေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆူဆူညံညံ မရွိလွ။ အားလံုးက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္...။</div>
<div style="text-align: justify;">
“ကေလးမေလး ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္တာ ႀကာၿပီလားဆရာမ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“၂ လ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူနဲ႔ဘာေတာ္လဲ”</div>
<div style="text-align: justify;">
“အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ သူနဲ႔သူငယ္ခ်င္းပါ ဆရာမ ”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ ဟိုမွာ မိန္မိန္ က ” </div>
<div style="text-align: justify;">
“ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။”</div>
<div style="text-align: justify;">
“ဒီကေလးက လိမၼာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲပဲ အၿမဲေနေလ့ရိွတယ္။ သူေပါင္းတာ သူထက္အသက္ႀကီးတဲ႔ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲ သူေပါင္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူသြားေလရာ ယူယူသြားတတ္တဲ႔ ေႀကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ လမ္းမွာ ေကာက္ရတာလို႔ ေၿပာတယ္။ ေက်ာင္းက တိုက္တဲ႔ နို႔တို႔ အခ်ိဳရည္ တို႔ကို အဲဒီ ေႀကာင္ကေလးကိုပဲ တိုက္တယ္။ အစားအေသာက္ဆိုရင္လည္း ေႀကာင္ကေလးကိုေကြ်းၿပီး က်န္တာကိုမွ သူစားတယ္။ တခ်ိန္လံုးလည္း အဲဒီေၾကာင္ကိုပဲ ေပြ႔ေပြ႔ပိုက္ပိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္”</div>
<div style="text-align: justify;">
ဆရာမရဲ႕ ညြန္ၿပရာကို ႀကည္႔မိလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ပိန္သြယ္သြားဟန္ ရိွသည့္ မိန္မိန္ ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္နွာေလးက အၿပံဳးေတြကို မေတြ႔ရေပမယ္႔ အရင္ကထက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနသလိုပါပဲ။ မိန္မိန္ ကေတာ့ ကြ်န္မကို သတိမျပဳမိေသးပါ။ စကၠဴဗူးေလးကို ေဖာက္ကာ ေႀကာင္စားသည့္ ပန္ကန္ေလးထဲ ႏြားနို႔ ေတြကို သြန္ထည္႔လိုက္ၿပီး ေႀကာင္ကေလးရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္သပ္ေပးေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ သူထက္အသက္ႀကီးသည့္ ေကာင္ကေလးက သူမကို လက္ဟန္ေၿခဟန္ျဖင့္ စကားေတြ ေၿပာေနတာကို ေတြ႔ရသည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
ကေလးမေလးက လက္သီးေလးနွစ္ဘက္ကိုဆုပ္ လက္မေလး နွစ္ေခ်ာင္းကို ေကြးၿပၿပီး ဆြံ႕အ နားမၾကား သေကၤတ ျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မထိန္းနိင္သျဖင့္ ကြ်န္မ မ်က္နာကို လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကာ သည္းသည္း ထန္ထန္ ငိုေၾကြးလိုက္မိပါေတာ့သည္။</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔</div>
<div style="text-align: right;">
ၿမတ္မြန္</div>
<div style="text-align: left;">
photo: google</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-35812961878034342422010-07-04T03:23:00.003+08:002012-10-18T02:11:53.395+08:00ရင္ထဲကအမွတ္တရအသင္း<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj5xwFm1RfBsOY_1rcbNO9ZykEZE88qC8g2pW5UFKbIyzwG9mRbX2vQ0gkpl6fwo6E4wFAl3bQLS6pXY2a67bhJ56TnEB5JSzqBeZQqW1guvGcLxkq1kWqLOPcpHxfqDlh6FrwY7bOssr2/s1600/argentinas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj5xwFm1RfBsOY_1rcbNO9ZykEZE88qC8g2pW5UFKbIyzwG9mRbX2vQ0gkpl6fwo6E4wFAl3bQLS6pXY2a67bhJ56TnEB5JSzqBeZQqW1guvGcLxkq1kWqLOPcpHxfqDlh6FrwY7bOssr2/s320/argentinas.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
ၿမန္မာၿပည္မွာတုန္းကဆိုရင္ မီးပ်က္တဲ႔ေန႔ေတြဆို လူေတြက ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ေနၿပီး တီဗီႀကည္႔ဖို႔ေတာ႔ အင္ဗက္တာ ဝယ္တာ ကြ်န္မ ေဖေဖရယ္ပါ။ ေဘာလံုးပြဲကို ေယာက်ၤားေလးေတြပဲ အားေပးတယ္ ထင္ခဲ႔တာ မိန္းမၿဖစ္တဲ႔ ကြ်န္မ ေမေမက ထိပ္ဆံုးကပါပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္ ေမာင္ေလး နွစ္ေယာက္ရယ္ မိသားစုေလးေယာက္ တီဗီေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းနဲ႔ အားမလို မအားမရ စကားေတြ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ေၿပာႀက ေဘာလံုးဂိုးသြားရင္“ ဂိုး ဂိုး ”ဆိုၿပီး ထထေအာ္လိုက္ရင္ အိမ္ခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနတဲ႔ ကြ်န္မ လန္႔လန္႔သြားတဲ႔အခါ လူႀကီးလူေကာင္းေလသံနဲ႔ “ေၿဖးေၿဖးေအာ္ႀကပါ၊ ဘာမွလည္း ႀကည္႔ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ပါပဲ တစ္ခါတည္း ဘာေတြအဲေလာက္ ေပ်ာ္ေနႀကလဲ မသိဝူး” ဆိုၿပီး သြားေဟာက္တက္ပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေဘာလံုးပြဲ လက္ေဝွ႕ပြဲ အစရွိတာေတြ ေၿပာေနခ်ိန္ ကြ်န္မကေတာ႔ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ေခါင္းခါေနတတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ေဘာလံုးကို ႀကိဳက္ႀကလဲမသိဘူးလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးမိဘူးတယ္။ ကြ်န္မ အၿမင္မွာေတာ႔ ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးကို အားလံုးက ဝိုင္းကန္ေနႀကတယ္။ ဟိုဘက္ကိုေရာက္သြားလိုက္ ဒီဘက္ကို ၿပန္ကန္လာလိုက္နဲ႔ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီး ေဘာလံုးပြဲ ႀကည္႔တိုင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတက္ပါတယ္။ လူကေလးေတြ ေၿပးလိုက္လြားလိုက္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ႀကည္႔ရင္း မ်က္လံုးေတြေတာင္ မွဳန္ဝါးလာပါတယ္။ ေဘာလံုးအေႀကာင္းနားမလည္ပဲ ႀကည္႔ေနတဲ႔ ကြ်န္မ သူတို႔ေၿပာေနတဲ႔ ေဘာလံုးစကားဝိုင္းထဲမွာ ဝင္မတိုးနိုင္ေတာ႔ ကြ်န္မအတြက္ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ပ်င္းစရာေကာင္းေသာ အစီအစဥ္ တခုလို ထင္မိတယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္မ ေဘာလံုးပြဲကို စႀကည္႔မိတာ အခု 2010ကမၻာဖလားက ဆိုပါေတာ႔။ထူးထူးဆန္းဆန္း တီဗီေရွ႕မွာ အားရပါးရ ေဘာလံုးပြဲ အားေပးေနတဲ႔ ကြ်န္မကို အိမ္သားေတြက အထူးအဆန္းလို ဝိုင္းႀကည္႔ေနႀကတယ္။ စစခ်င္း ရင္ထဲကို ေရာက္လာတဲ႔ အသင္းကေတာ႔ မက္စီပါတဲ႔ အာဂ်င္တီးနားအသင္းပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အရင္းနွီးဆံုး သူေတြက ေဘာလံုးပြဲကို မက္မက္ေမာေမာ အားေပးေနတာေတြ႔ေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ အတူလိုက္ႀကည္႔ႀကည္႔မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ စႀကည္႔မိတဲ႔ ေန႔က အာဂ်င္တီးနားရဲ႕ ေဘာလံုးကန္တာကို ႀကည္႔ၿပီး အိမ္မက္ထဲထိေတာင္ စြဲသြားခဲ႔တယ္။ အာဂ်င္းတီးနား ေဘာလံုးကန္တာကို ႀကည္႔ရတာ လွ်င္ၿမန္ ဖ်တ္လတ္ၿပီး အရမ္းအားတက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ စိတ္ေတြလွဳပ္ရွားၿပီး ထထေအာ္ မိတယ္။ ေဘာလံုးအေႀကာင္းကို ေဘးနားက ေၿပာၿပတက္တဲ႔ သူ႕ေႀကာင္႔လည္းပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္အသင္းမွာ ေႀကးစားကန္တာ၊ ဘယ္သူကေတာ႔ ေရႊဖိနပ္ရထားတာ၊ ဘယ္သူက ဘယ္ႏွစ္မွာ ကမာၻ႔အေကာင္းဆံုး ရခဲ့ဖူးတာ ၊ဘယ္ေဘာလံုးသမားက တစ္နွစ္ဝင္ေငြ ဘယ္ေလာက္ အစရွိတာေတြ ေၿပာၿပတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ ေဘာလံုးကို တစ္စတစ္စ စိတ္ဝင္စားလာေတာ႔တယ္။ မက္ဆီ ၊ စီေရာ္နယ္ဒို၊ ကာကာ၊ ဗီလာ ၊ ဇာဗီ စသည္ျဖင့္ သိလာရေတာ့တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ေဘာလံုးကိုစၿပီ စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ညတိုင္း အလုပ္က ၿပန္တာနဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ ႀကည္႔မိေတာ႔တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႀကိဳက္တဲ႔ပြဲေတြဆိုရင္ ညအိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ည ၂နာရီခြဲမွ လာတဲ႔ ေဘာလံုးပြဲကို ထထႀကည္႔ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေဘာလံုးပြဲႀကည္႔ရင္း အားမလို အားမရ ၿဖစ္ရင္ ေဘးနားက ပစၥည္းေတြကို ကုတ္ဖဲ႔တက္ၿပန္တယ္။ အနားမွာ လူရွိရင္ အနားက လူကို လိုက္ရိုက္မိတယ္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ ႀကည္႔ေနခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ထည္း အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အားေပးေနၿပန္တယ္။ အလုပ္ေရာက္ရင္ ဘယ္အသင္းနိုင္တယ္၊ ဘယ္သူကေတာ႔ ဘယ္လိုကန္သြားတာ ၊ ဆိုၿပီး ေဘာလံုးဝါသနာအိုးၿဖစ္တဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေၿပာစရာ စကားမ်ား ရွိလာခဲ႔တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ ေဘာလံုးအေႀကာင္းေတြ ေၿပာရင္း တစ္ခါက ထမင္းစားခ်ိန္ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေမ႔သြားခဲ႔တယ္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
အရင္က မုန္းခဲ႔တဲ႔ ေဘာလံုးကို အခု ဆိုရင္ ရူးသြပ္စြာ အားေပးေနတတ္ပါတယ္။ ရင္ထဲက စြဲလန္းရတဲ႔ အသင္းကေတာ႔ ဒီေန႔ည ဂ်ာမနီကို ရွံဳးသြားတယ္။ အားလံုးက နိင္ နိင္ေလာက္တယ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ အသင္းက မလွမပ ရွံဳးသြားတာကို ႀကည္႔ၿပီး ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေဘာလံုးကို စႀကိဳက္မိတဲ႔အခ်ိန္က ရင္ထဲကိုေရာက္လာတဲ႔ အာဂ်င္တီးနား အသင္းကို ဒီေန႔ည ကန္တာညံ့ေပမယ့္ ဆက္ၿပီး အားေပးေနအံုးမယ္ဆိုတာပါပဲ။</div>
<br />
<br />
<span style="font-style: italic;">မွတ္ခ်က္။ ။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ဆက္တိုက္ လာေနေတာ႔ ဘယ္သူ႔အိမ္ကိုမွ မေရာက္ၿဖစ္ဘူး။ စာေတြလည္း လိုက္မဖတ္ၿဖစ္ခဲ႔ရင္ ခြင္႔လြတ္ပါ။ </span><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<br />
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔<br />
ၿမတ္မြန္</div>
</div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-89683845551066258172010-06-16T18:00:00.002+08:002012-10-11T23:48:00.401+08:00ဘဝအေမွာင္ည<br />
<div style="text-align: justify;">
{သူမ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ ေကာင္းသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ သူမအေပၚ တာဝန္မေက်ခဲ႔တဲ႔ အခ်က္မ်ားစြာရွိခဲ႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေပါင္းအသင္းမင္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္<wbr></wbr>သည္။ ထိုအေပါင္းအသင္မင္မွဳနွင္႔ သူမ အေပၚ အေလးမထား မွဳေတြက ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေနာင္တ တစ္ခုကို ရေစနိဳင္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔မိပါ။ }</div>
<div style="text-align: center;">
~~~~@~~~~</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္နွစ္ခန္႔က မိဘသေဘာတူသည့္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္မွာ သူမရဲ႕အလွသည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသလို သူမရဲ႕ေနပံုထိုင္ပံုက ညင္သာနူးညံ့ံလြန္းသည္။ သူမသည္ ဘာအၿပစ္မွ ေၿပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အလိုက္တသိျဖင့္ မယားဝတ္တရားနွင္႔ အညီေနတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ တာဝန္ေက်လြန္း၍ သူမကို ခ်စ္ၿမတ္နိုး စရာေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သံေယာဇဥ္ေတြ တျဖည္းၿဖည္း တိုးပြါးလာရသည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႔ လက္စြပ္ေလးေတြ သြားႀကည္႔စဥ္က သူမသည္ လက္စြပ္မယူဘဲ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္သည္ဟု ပူဆာခဲ႔ဖူးသည္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ထက္ သူမအတြက္ ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးက အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ သိခ႔ဲရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အားလပ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမ ဂရုတစိုက္ ဖုန္းဆက္လာတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းစားၿပီးေႀကာင္းနွင္႔ အလုပ္နားေနခ်ိန္ေတြ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းၿပရသည္။ ေန႔စဥ္နွင္႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္ကိုဖုန္း ဆက္ဆက္လာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ဂရုစိုက္လြန္းသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမကိုင္မိတဲ႔ေန႔ေတြ ဆိုရင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အခါ သူမ မ်က္နွာ မေကာင္းပါ။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုး အစ္အစ္ေလးေတြကို ေတြ႔ရၿမဲၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အက်ိဳးအေႀကာင္းရွင္းၿပရင္ေတာ့ သူမသည္ ႀကာႀကာစိတ္မေကာက္ေတာ႔ပဲ အၿမဲတမ္းၿပံဳးရယ္ၿပတတ္သည္။ သူမေမြးေန႔ ၊ ဗယ္လင္တိုင္းေန႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္က အမွတ္တရ ဖုန္းလက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးေလ႔ရွိသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ႔ ဖုန္းေလးေတြကို မရိုးေအာင္ လဲလွယ္ၿပီးကိုင္ရင္း အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပို႔ေပးေသာ ဖုန္းမက္ေဆာ႔ေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿပံဳးရယ္ေနတတ္သူလည္း ၿဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး တသက္တာလံုး သာယာ တည္ျငိမ္ေနမည္ဟု ယံုၾကည္ထားခ်ိန္တြင္ ကံၾကမၼာဆိုးသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
ထိုေန႔သည္ ရာသီဥတု အေၿခအေန ဆိုးဝါးသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ကာ ရံုးကအၿပန္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ မိုးေလဝသ သတင္းက မိုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းမည္လို႔ ေႀကၿငာထားေသာေႀကာင္႔ ကားကို ဂရုတစိုက္ေမာင္းေနရသည္။ လမ္းအေၿခအေန မေကာင္းတာေႀကာင္႔ မိုးနည္းနည္းစဲမွ အိမ္ၿပန္မည္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး အနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ဝင္ၿပီးမိုးခိုလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္ အနီးနားမွာ ေနႀကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔စုၿပီး ဖဲထိုင္ကစားျဖစ္ႀကသည္။ သူမသည္ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာသည္။ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ မိုးခိုေနရေၾကာင္း မိုးစဲမွာ အိမ္ၿပန္လာမည္လို႔ ဖုန္းထဲကေန သူမကို နွစ္သိမ္႔လိုက္သည္။ စိတ္ပူတတ္တဲ႕ သူမသည္ မႀကာခဏ ဆိုသလို ဖုန္းဆက္ဆက္လာသည္။ သူမ ဆက္လာတိုင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္က မၾကာခင္ ျပန္လာမည့္ဟုသာ ေျဖေနရေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ကစားဝိုင္းမွ မထျဖစ္ေပ။ တစ္ေၿဖးေၿဖးနွင္႔ ညဥ္႔နက္လာသည္။ အိမ္အၿပင္မွာေတာ႔ မိုးမစဲတဲ႔ အၿပင္ မိုးက ပို၍ အေၿခအေနဆိုးဆိုးလာသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လာသည့္ သူမရဲ႕ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုလာေတာ့သည္။<br />
<br />
တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ကို ကေလး တစ္ေယာက္လို စိတ္ပူပင္ေနဖို႔ မလိုအပ္ဘူးဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖုန္းလာၿပီးသည့္ေနာက္ေတာ့ နာရီဝက္ေနရင္ ၿပန္လာမယ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔လို႔ ေၿပာၿပၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ပြဲအစကတည္းက ရွံဳးေနသည့္ ကြ်န္ေတာ္ အနိုင္ရဖို႔အတြက္ ဖဲကို မိုးနွင္႔အတူ သည္းႀကီးမဲႀကီး ကစားေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္နာရီေတြကိုေတာင္ ႀကည္႔ဖို႔ ေမ႔ေလွ်ာ႔ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ပါသမွ် ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေငြေလးကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလးကို တစ္ခ်က္ႀကည္႔မိလိုက္သည္။ ည ၁၁ နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ေတာင္ ရွိေနေလၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ စိတ္ပူေနမည့္ သူမရဲ႕ မ်က္နွာေလးကို ၿမင္ေယာင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားမွန္ေတြက ဝိုဝါးကာ ဘာကိုမွ သည္းကြဲစြာ မၿမင္နိုင္ေအာင္ မိုးသည္းထန္းစြာ ရြာသြန္းေသာေႀကာင္႔ အေရွ႕ကကားကိုေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ရပါ။ ကားကို ဂရုတစ္စိုက္ ေမာင္းနွင္လာရင္း အိမ္ေရွ႔နားေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေပၚကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္သည္။ အိမ္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စိတ္ေကာက္ၿပီ သူမ အိပ္ေနေလာက္ေရာေပါ႔လို႔ ေတြးရင္ ကားဂိုေဒါင္မွာ ကားကိုရပ္လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ သူမအိပ္ေနတဲ႔ အခန္းဆီကို တည္႔တည္႔မက္မက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမ အခန္းထဲမွာ ရွိမေနပါ။ သူမ ရွိေနတတ္တဲ႔ စာႀကည္႔ခန္းေလးဘက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမကို မေတြ႔ရ။ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိတ္ပူလာသည္။ အိမ္တစ္ခုလံုးကို လွည္႔ပတ္ေလွ်ာက္ရွာလိုက္သည္။ သူမနွင္႔တူတဲ႔ အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ရ။ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတဲ႔ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ႀကီး သူမ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္လာသည္။ သူမကို ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္ ဖုန္းတစ္ခုသာ ရွိေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ပိတ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ဖြင္႔လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ကို ဖုန္းအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေခၚထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမရဲ႕ ကြ်န္ေတာ႔ဆီပို႔ထားတဲ႔ မက္ေဆာ႔ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔လိုက္သည္။</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
“ေမာင္...အၿပင္မွာ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတယ္။ အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီေန႔က ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ နွစ္ပတ္လည္ ေန႔ဆိုတာ ေမ႔ေနၿပီလား ”<br />
ဆိုသည့္ မတ္ေဆ့ ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရမွ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္ပတ္လည္ေန႔ဆိုတာကို သတိရမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး တခ်ိန္လံုး ဖုန္းဆက္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ႔ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားလို႔ ေကာင္းေနခဲ႔သည္။ ဒုတိယေျမာက္ မတ္ေဆ့ကို ထပ္ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္<br />
<br />
“ ေမာင္ေရ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္... မထင္မွတ္ဘဲ ကားခ်င္းတိုက္မိတယ္ ဒဏ္ရာက သိပ္မျပင္းဘူးလို႔ထင္ပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ ျဖစ္နိင္ရင္ေတာ့ ေမာင့္ကို က်မအနား ျမန္ျမန္ေရာက္လာေစခ်င္တယ္”<br />
<br />
သူမရဲ႕ မတ္ေဆ့ေလးကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ထူပူသြားသည္။ ဒူးတို႔ ေခြညႊတ္သြား၏။ ရင္ထဲမွ တဒိုင္းဒိုင္း ျမည္သံမ်ားသည္ အျပင္သို႔ပင္ လွ်ံထြက္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။<br />
<br />
စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ သူမကိုင္တဲ႔ ဖုန္းေလးကို နွိပ္လိုက္သည္။ တစ္ဘက္မွ ငိုသံတစ္ခုကို ႀကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာကၡမရဲ႕အသံၿဖစ္သည္။<br />
<br />
“မင္း ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲကြယ္။ သမီးက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကို လိုက္သြားမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာတဲ့ေလ။ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ မသြားပါနဲ႔လို႔ တားေပမယ့္ သူက မင္းကို သြားရွာမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာပဲကြယ္...။ အခု လမ္းမွာ အက္စီးဒန္႔ ၿဖစ္ၿပီး ငါ့သမီးေလဆံုးၿပီ။ သမီးရယ္ အၿဖစ္ဆိုးလိုက္တာ..။”<br />
<br />
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး တစ္ဘက္ကလာတဲ႔ စကားသံေႀကာင္႔ ေႀကာင္ေနမိသည္။ ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာလည္း မယံုနိုင္ႀကည္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သူမ ရွိေနတဲ႔ ေနရာကို လိုက္သြားသည္။ ရဲကားေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွက္ခက္ေနတဲ႔ ယာဥ္တိုက္မွဳေနရာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ မိုးေရေတြ ရဲ႕ေအာက္မွာ အရာရာကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာခိုင္းသြားေလၿပီ။ သူမေဘးနားမွာ သူမ ေမေမက မိုးေရေတြနဲ႔ အတူ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေကြ်းေနေလသည္။ ေၿမၿပင္မွာ လဲက်ေနတဲ႔ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား တားဆီးမရစြာ စီးက်လာသည္။ အရာရာဟာ ကြ်န္ေတာ္ အမွားျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္သာ ဖုန္းပိတ္မထားခဲ့လ်င္ သူမ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳရမည္မဟုတ္ေပ။ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အိမ္သို႔တန္းျပန္ခဲ့လ်င္ (သို႔မဟုတ္) အေပါင္းအသင္း မမက္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဇနီးမယား အနားတြင္ အတူတူရိွေနခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ပါတ္လည္ ေန႔ေလးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပ နိင္ခဲ့မည္။ ခုေတာ့ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ဘဝ တသက္တာလံုး ပူေလာင္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ သူမ အိမ္ၿပန္ေရာက္မလာခဲ႔ပါ။ ယခုမွ သတိျပဳမိသည္မွာ ဖဲဝိုင္းတြင္ ဆံုးရံႈးသြားေသာ အရာမ်ားသည္ ေငြေၾကးမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ အနာဂါတ္ တစ္ခုလံုးသာ ျဖစ္မွန္း သိလိုက္ရေလၿပီ။<br />
<div style="text-align: right;">
<br />
<div style="text-align: left;">
<br />
<br />
forward mailေလးတစ္ေစာင္ကို ဘာသာၿပန္ထားတာပါ။</div>
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္<br />
ၿမတ္မြန္</div>
<br /></div>
ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-3049484381224005498.post-19441540164934185092010-05-27T12:33:00.003+08:002012-05-31T19:45:01.445+08:00ေရသန္႔ဗူးခြံအတၱ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img804.imageshack.us/img804/6858/34528855757bcc400eaa.jpg"><br /></a>ကြ်န္မ လုပ္တဲ႔ ကုမၸဏီအနီးနားမွာ စက္ရံုေတြ ေက်ာင္းေတြ ရွိတာေႀကာင္႔ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုရင္ ဆိုင္တိုင္းလိုလို လူမ်ားပါတယ္။ ဆိုင္ေတြက ပစ္တဲ႔ တစ္ခါသံုး ေရသန္႔ဗူးေတြ စကၠဴ ပန္းကန္ေတြ ခြက္ေတြကို ေကာက္တဲ႔ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးအိုေတြ အဖြားအိုေတြကလည္း မ်ားသားရယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ႔ အဖိုးအဖြားေတြ စကၠဴဗူးေတြ ေရသန္႔ဗူးေတြ လိုက္ေကာက္ေနရတာ ၿမင္ေတာ႔ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မိတယ္။ ေရဗူးေတြ ခြက္ေတြ ေပါတဲ႔ နိုင္ငံဆိုေတာ႔ လႊတ္ပစ္ ပစၥည္းေတြကလည္း မ်ားပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ စကၠဳဗူးေတြကို ေသေသၿခာၿခာေခါက္၊ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြ အေအးဗူးခြံေတြဆိုရင္ ေၿခေထာက္နဲ႔ ၿပားေနေအာင္တက္နင္း၊ အိတ္တစ္အိတ္ထဲမွာ ထည္႔ၿပီး လိုက္ေကာက္တက္တဲ႔ အဖိုးအဖြားေတြ ေတြ႔ရင္ ေပးပါတယ္။<br /><div align="justify"><br /></div><div align="justify"></div><div align="justify">တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အိမ္က သားသမီးေတြက မေစာင့္ေရွာက္လို႔ ေကာက္ရတာျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ပိုက္ဆံရွိရဲ႕နဲ႔ အပိုဝင္ေငြရေအာင္ဆိုၿပီး ေကာက္တာလို႔ တစ္ခါ သတင္းထဲမွာ ဖတ္ဖူးလိုက္ေသးတယ္။ အမွိဳက္ကား အေရွ႔မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ေတြက လႊတ္ၿပစ္တဲ႔ စကၠဴဗူးေတြ၊ အေအးဗူး၊ ေရသန္႔ဗူး အစရွိတဲ႔ ေရာင္းလို႔ ရတာ မွန္သမွ် ေရွ႕က ဦးေအာင္ လိုက္သိမ္းတတ္ႀကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေကာက္တဲ႔ လူမ်ားတဲ႔ အခါ သူထက္ငါ အလုအယက္ ေကာက္ႀကရင္း ရန္ၿဖစ္ႀကတာကို ေတြ႔ရၿပန္ပါတယ္။ ေရသန္႔ဗူးေပၚမွာ ထားတဲ႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ အတၱေပါ႔။<br /><br /></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify">လြန္ခဲ႔တဲ႔တစ္ပါတ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ႔ ထမင္းဗူးမပါေတာ႔ အၿပင္မွာ ထြက္စားပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္နား ေရာက္ေတာ႔ အသက္၃၀ေလာက္ ရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေရသန္႔ဗူးေတြ လိုက္ေကာက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေဟာင္းေဟာင္းႏြမ္းႏြမ္း စုတ္စုတ္ၿပတ္ၿပတ္နဲ႔ ။ ထိုလူက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႕ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးပံုရတဲ႔ အဖိုးအိုကို လက္သီးေတြနဲ႔ ပိတ္ထိုး တစ္ဘုန္းဘုန္း နဲ႕ထုရိုက္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဖိုးအိုက ဘာတစ္ခုမွ ၿပန္မခုခံတဲ႔ အၿပင္ “ ခြင္႔လြတ္ပါကြာ ငါမသိလို႔ပါ ” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ေနေသးတယ္။ ခံေနရတဲ႔ အဖိုးအိုဘက္က ဝင္ဆြဲဲမယ္႔လူမရွိဘူး။ အင္အား မမွ်မွန္းသိေပမယ္႔ အားလံုးက ဝိုင္းႀကည္႔ေနႀကေတာ႔ မိန္းကေလးၿဖစ္တဲ႔ ကြ်န္မက ေဘးနားက ႀကည္႔ၿပီး ေဒါသ ထြက္ေနရံုက လြဲၿပီး ဘာမွ မတက္နိုင္ခဲ႔။<br /><br /></div><div align="justify">အစအဆံုး မၿမင္လိုက္ရေတာ႔ ဘာၿဖစ္မွန္းေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔။ အနီးနားမွာ ႀကည္႔ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးႀကည္႔မိပါတယ္။ အဖိုးအိုက ဘာမ်ား လုပ္မိလို႔ ဒီလို အနိဳင္က်င္႔ရတာလဲေပါ႔။ ဟိိုလူေကာက္ထားတဲ႔ ေရသန္႔ဗူး ကို အဖိုးအိုက သြားယူမိလိုက္လို႔ တဲ႔ေလ။ ေၿသာ္....ၿဖစ္ရေလ ေရသန္႔ဗူးခြံေလး တစ္ဗူးနဲ႔ အဲေလာက္ေတာင္ ရန္ရွာရလား ဆိုၿပီး ထိုလူရဲ႕ အတၱစိတ္ကို ၿမင္မိတယ္။ အဖိုးအိုက မသိလို႔ ယူမိတာကို ေတာင္းပန္ေနေပမယ္႔ ထိုလူရဲ႕စိတ္က ငါ႔ပစၥည္းဆိုတဲ႔ အတၱစိတ္ေႀကာင္႔ ရန္ရွာပါေတာ႔တယ္။ လူရဲ႕အတၱဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ေႀကာက္စရာ ေကာင္းသလဲ ဆိုတာ။ အသက္ႀကီးတာ ငယ္တာ မ်က္စိထဲမွာ မၿမင္ေတာ႔ဘူး။ ငါပစၥည္းဆိုတဲ႔ အတၱစိတ္က အသိညာဏ္ကို ဖံုးလြမ္းသြားေတာ႔တယ္။ တန္ဖိုးအနည္းအမ်ား ဆိုတာထက္ မိမိပစၥည္းဆိုတဲ့ အတၱေၾကာင့္ သက္ႀကီးရြယ္အို ဆိုတဲ့ အသိေပ်ာက္သြားရတာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္နိင္ၿခင္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္သလို စိတ္ဓါတ္ညံ့ဖ်င္းမႈ လို႔ပဲမွတ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ပါေတာ့တယ္။</div><div align="right"><br />ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔</div><div align="right">ၿမတ္မြန္</div>ျမတ္မြန္http://www.blogger.com/profile/09480327334888748612noreply@blogger.com28