မြတ်မွန်

လွပတဲ႔ ပန္းပင္းေလးေတြ ဝိုင္းရံထားတဲ႔ အိမ္ကေလး တစ္လံုးထဲမွာ မ်က္မၿမင္ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္တယ္။ ပန္းၿခံေလးထဲမွာ ရွိတဲ႔ ပန္းကေလးေတြက မ်က္မၿမင္ရဲ႕ အခ်ိန္ေပးၿပီး တယုတယ ၿပဳစုမွဳေႀကာင္႔ သာယာ လွပ လို႔ ေနတယ္။ ေႏြမိုးေဆာင္း သံုးရာသီလံုး သူ႕ရဲ႕ ၿပဳစုယုယမွဳေလးေတြေႀကာင္႔ ပန္းပင္ေလးေတြ က တစ္ေၿဖးေၿဖးမ်ားလာၿပီး ပန္းပင္လယ္ႀကီး တဖြယ္ ၿဖစ္လာတယ္။ ပန္းၿခံအနီးအနား တစ္ဝိုက္ ၿဖတ္သြားသန္းသြားလာႀကတဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ မွန္သမွ်က မ်က္မၿမင္ရဲ႕ ပန္းခင္းေလးကို ႀကည္႔ၿပီး စိတ္ဝင္စားႀကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္က မ်က္မၿမင္ကို ေမးတယ္။ “ ဒီလို လွပတဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြကို ၿပဳစုယုယေနတာ ဘာအတြက္လဲ။ မင္းမွ ဒီပန္းပင္ေလးေတြရဲ႕ အလွအပကို မၿမင္နိဳင္တာ ” ထိုလူရဲ႕ အေမးစကားကို မ်က္မၿမင္က ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ၿပန္ေၿဖလိုက္တယ္။ “ငါ႔မွာ အေၿဖ၄ခု ရွိပါတယ္။ တစ္ ငါဒီလို ပန္းေလးေတြကို ၿပဳစုရတဲ႔ ဥယာဥ္မွဳးအလုပ္ကို နွစ္သက္ပါတယ္။ နွစ္ ငါစိုက္ပ်ိဴးထားတဲ႔ ပန္းေလးေတြကို ကုိင္တြယ္ခြင္႔ရတယ္။ သံုး ငါစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ ပန္းေလးေတြရဲ႕ ရနံကို ငါနမ္းရွိဳက္ခြင္႔ရတယ္။ နံပါတ္ေလး ကေတာ႔ ခင္ဗ်ား ကိုသိခြင္႔ရပါတယ္ ” “ခင္ဗ်ား မွ က်ဳပ္ကို မသ

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တနဂၤေႏြက ဒီနိင္ငံမွာ ၿမန္မာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပပါတယ္။ က်ံဳးေဟာ္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ၿမန္မာအစားအစာေတြေရာင္းတဲ႔ ဟႊားက်င္းက်ဲဆိုတဲ႔ လမ္းမွာ လုပ္ပါတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ေလးက ၿမန္မာလူမ်ဳိး မ်ားစြာ ေနထိုင္တဲ႔ ရပ္ကြက္ေလးလည္းၿဖစ္တယ္။ ဟႊားရွင္းက်ဲဆိုတဲ႔ လမ္းေလးထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဆိုင္တိုင္းမွာ ၿမန္မာအစားစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၿမန္မာလိုေၿပာၿပီး မွာစားလို႔ရပါတယ္။ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးလွေပမယ္႔ နွစ္တိုင္း ေရသြားေဆာ႔ေလ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ သႀကၤန္အစီအစဥ္ကို တီဗီကေန တစ္ေန႔လံုး တိုက္ရိုက္ လြင္႔ေပးတာေႀကာင္႔ ေရစိုစရာ မလိုပဲ အိမ္က ႀကည္႔ရတာလည္း အရသာ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေရလာေဆာ႔ရင္း ကြ်န္မ ဆီလာလည္ႀကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုေနတာနဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚ လုပ္ၿဖစ္သြားတယ္။ ပထမဦးဆံုး ကိုယ္တိုင္ လုပ္တဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚေလးေပါ့။ လုပ္ရတာ လြယ္ေပမယ္႔ ေကာက္ညင္းမွဳန္႔ကို ေရေဖ်ာ္ၿပီး နယ္ရတာ လက္ေတာင္ ေညာင္းတယ္။ ေကာက္ညင္းက စီးၿပီး ကပ္ေနေတာ႔ မနည္းနယ္လိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔စုၿပီ တိုက္ရိုက္လာတဲ႔ သႀကၤန္အစီစဥ္ေလးႀကည္႔ရင္း မုန္႔လံုးေရေပၚ လံုးၿဖစ္ႀကတယ္။ မုန္႔လံုးေရေပၚလုပ္ရတာ အရမ္းလြယ္ပါတယ္။ ပါဝင္တဲ႔ ပစၥည္းကလည္း သိပ္အမ်

“ကလင္ ကလင္” ဝရန္တာက ေခါင္းေလာင္း ဆြဲသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္မ အိပ္ရာေပၚက အလွွ်င္ၿမန္ ဆင္းလိုက္ရင္း ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူမ်ား ေခါင္းေလာင္းလာဆြဲပါလိမ္႔လို႔ ပါးစပ္က ဖြဖြေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ဟယ္ေတာ႔ ဘုရားေရ.. ဒီေကာင္ေတြ ေစာေစာစီးစီး ငါ႔အိမ္ေအာက္ ေရာက္ေနၿပီ။ မနက္၆နာရီပဲ ရွိေသးခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကြ်န္မအိမ္ေအာက္ ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဘာလာလုပ္ႀကတာပါလိမ္႔။ အားလံုးက ကြ်န္မ အခန္းရွိရာ ဝရန္တာေလးကို ေမာ႔ႀကည္႔ေနသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ မေျပေသးဘဲ ဝရန္တာ အၿပင္ဘက္ ထြက္လာတဲ႔ ကြ်န္မကို အားလံုးက ေမာ့ႀကည္႔ရင္း "ေဟးမြန္ေရ..ငါတို႔ေရာက္ေနၿပီ။ ၿမန္ၿမန္ၿပင္ဆင္ၿပီး ဆင္းလာခဲ႔ ဒါပဲ။ " "ဘာတုန္ဟ ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ၿဖင္႔ မေရာက္ေသးပဲ အေစာႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ ။ ငါဒီမွာ အိပ္ေကာင္းတုန္း ရွိေသးတယ္ဟာ။ " "ဆင္းမွာသာဆင္းလာပါ။ ေက်ာ္ၾကားမုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင္႔ေနမယ္။ ၿမန္ၿမန္ဆင္းလာေနာ္။ " ေၿပာေၿပာဆိုဆိုႏွင့္ တဟီးဟီး တဟားဟား ရယ္ေမာကာ အုပ္စုလိုက္ ထြက္သြားႀကသည္။ လက္ထဲမွာလည္း ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မေနသည့္ တိုက

ဘယ္အရာမဆို တည္တံၿခင္း နဲ႔ ပ်က္စီးၿခင္း အဆိုးနဲ႔အေကာင္း ဒြန္တြဲေနတက္တာ.. အခ်ိန္ေတြ ႀကာလာေလ အသံုးၿပဳတာ မ်ားလာေလ ပ်က္စီးဖို႔ အခြင္႔ေရးပိုမ်ားေလ.. ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခြန္အားေတြကို ထုတ္ပိုး ခရီးေပါင္းမ်ားစြာကို ခ်ီတက္ေနခဲ႔တယ္ ေလာင္စာေတြကုန္ခမ္း ေလာင္ၿမိဳက္ၿခင္းေတြ မီးခိုးတိတ္ခ်ိန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿခင္းမွာ အဆံုးသတ္တယ္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင္႔ ၿမတ္မြန္ ps;ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ႔ လူပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ တစ္ေန႔ ကိုယ္႔လမ္းကိုေလွ်ာက္ရမွာပါ..။ ဘယ္သူမွ ဆြဲထားလို႔ မရနိဳင္ပါဘူး။ ထြက္သြားတဲ႔ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ေနာက္ေက်ာကို ႀကည္႔ရင္း ဆုေတာင္းေပးေနရံုပါပဲေလ..။ အမွန္တကယ္ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်ိန္ကို မေရာက္ေသးသ၍ သူရဲ႕ေရွ႔ဆက္ရမယ္ ေနာက္ဘဝဆိုတဲ႕ ခရီးေပါင္းမ်ားစြာအတြက္..။

ရွင္႔ဟႊားလင္ ( 杏花林 )ဆိုတဲ႕ေနရာေလးကို စိတ္ေၿပလက္ေၿပာက္ သြားခဲ႔တယ္။ ထိုင္ေပ တိရစာၦန္ရံုကို သြားတဲ႔ လမ္းအတိုင္း သြားရင္ ေရာက္နိဳင္ပါတယ္။ တိရစာၦန္ရံုကို သြားတဲ႔လမ္းရဲ႕ေဘးနားက ေတာင္တက္လမ္းေလး အတိုင္းတက္လာရင္ ေတာင္ရဲ႕အေပၚဆံုးမွာ ရွင္႔ဟြားပန္းေလးေတြ ပြင္႔ေနတဲ႔ ေတာအုပ္ကေလးကိုေတြ႔ရမွာပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ေမာင္းခုန္း ( 貓空)သို႔ ဆိုတဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားလံုးဂိတ္ကို ညြန္းတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။ လိပ္စာကေတာ႔ 杏花林休閒農場位於台北市文山區老泉街45巷30號 ဆိုတာေလးပါ။ ထိုင္ေပက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လာလည္လို႔ရေအာင္ လိပ္စာေလးပါ ေရးေပးထားပါတယ္။ ဘေလာ႔က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ဝင္စားရင္ လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ မသြားတတ္ရင္ေတာ႕ မြန္တို႔ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ပါမယ္။ ေတာင္တက္လမ္းေလးက သိပ္မက်ယ္လွေပမယ္႔ ကားနွစ္စီးေလာက္ေတာ႔ သြားလို႔ရနိဳင္ပါတယ္။ မိုေလးဖြဲဖြဲမို႔ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက စိုစြတ္စြတ္ နိဳင္လြန္းလွတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေလေလ ဘယ္က ဝင္လာမွန္းမသိတဲ႔ ေလေအးေတြက ကားမွန္ေတြပိတ္ထားေပမယ္႔ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ကို ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ ျဖစ္လာေစတယ္။ ေတာင္ရဲ႕အေပၚကိုေရာက္ေတာ႔ တိမ္တိုက္ေလးေတြေတာင္ ေဘးနားက

ေလလိွဳင္းေလးေတြကို ျဖတ္သန္း ခ်ဳိအီေစတဲ့ အသံလိွဳင္းေလး တစ္ခုရယ္ ေအးစက္တဲ့ နံနက္ခင္းလည္း သင့္ေၾကာင့္....ေႏြးေထြးသြားေစခဲ့ ၿပီ သာယာျငိမ့္ဝဲတဲ့ ေလစီးေၾကာင္းေလးထဲ နံနက္ခင္းတိုင္း ေရာက္ေရာက္လာတက္တယ္ ခန္းစီးေတြအေမွာင္ခ်ထားလည္း အခန္းထဲမွာ ေတာက္ပသြားခဲ႔တယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ လင္းပ ၾကည္လင္စြာပဲ ႏိူးထ ခဲ့တယ္ ဒါဟာ.....တကယ္ေတာ့ သင္ဖန္ဆင္းတဲ့ ခ်ိဳၿမိန္တဲ႔ မနက္ခင္းေလးေပါ႔..။ ၿမတ္မြန္

အေဖ ရဲ႕အလုပ္ဆင္းခ်ိန္က ေနာက္က်လြန္းတယ္။ ကေလးက အေဖၿပန္လာခ်ိန္ေလးကို တံခါးဝေလးနား မွီရင္း ေစာင္႔ေလ႔ရွိတယ္။ အေဖ ၿပန္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔ အားရဝမ္းသာ ဆီးႀကိဳလိုက္တယ္။ "အေဖ သားတစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ ရမလား။ " "ရတာေပါ႔ ေမးေလ" " အေဖ အလုပ္လုပ္တာ တစ္နာရီကို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရလဲ " "အဲတာ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ ေမးၿပီး ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ" ကေလးေလးက အေဖကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ထပ္ေမးရွာတယ္။ "ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အေဖ။ အေဖရဲ႕ တစ္နာရီ လုပ္အားခကို သိခ်င္လို႔ ေၿပာၿပပါလား" "အဲေလာက္သိခ်င္ေနတာဆိုေတာ႔ ေအး ေၿပာၿပမယ္ကြာ ။ တစ္နာရီကို ၂၀ ရတယ္ကြာ" "ေႀသာ္...." "အေဖ သားကို တစ္ဆယ္ေလာက္ ေခ်းပါလား" အေဖက ေဒါသ ထြက္ၿပီး "မင္း ငါ႔ကို ဟိုေမး ဒီေမး ေမးၿပီး အရုပ္ ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ လာေတာင္းေနတာဆိုရင္ ကိုယ္႔အခန္း ကိုယ္ၿပန္။ သြားအိပ္ေတာ႔ ။ အလုပ္က ၿပန္လာတာ ပင္ပန္းရတဲ႔ အထဲ မင္းနဲ႔ ေဆာ႔ဖို႔ အခ်ိန္ မရွိဘူး။ သြား သြားအိပ္ေတာ႔။" ကေလးေလးက အေဖ စိတ္ဆိုး သြားမွန္း သိေတာ႔ သူအခန္းေလးထဲ ၿပန္ဝင္လာၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္တယ္။